บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 741 - บทที่ 750

ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ “มันเทศถึงจะมีรสชาติอร่อย แต่ก็ใช่ว่าจะกินได้มากนัก แล้วจะเอามาทำเป็นอาหารหลักได้ยังไง?” สำหรับอาหารหลัก สิ่งสำคัญที่สุดไม่ใช่แค่รสชาติ แต่ต้องทำให้อิ่มท้องได้ ถ้ามันเทศทำให้อิ่มท้องไม่ได้ แล้วจะต่างอะไรกับผลไม้ทั่วไป?อย่างนี้จะสมควรถูกเรียกว่าเป็นสิ่งมงคลได้อย่างไร?หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ ด้วยความขบขัน “ถึงจะเป็นข้าวสารหรือข้าวสาลี ก็ใช่ว่าจะกินดิบๆ ได้เหมือนกัน! มันเทศมีวิธีกินได้หลากหลาย จะต้มเป็นโจ๊กก็ได้ จะนึ่งกินก็อร่อย หรือจะตากแห้งไว้กินเล่นก็ยังได้” “แต่ที่สุดยอดเลยคือการเอาไปปิ้ง!” “พอเอาไปย่าง หอมฟุ้งชวนหิว แถมหวานฉ่ำราวกับน้ำผึ้ง จิ๊ๆๆ...ไม่ต้องพูดถึงเลยว่ามันอร่อยขนาดไหน!” ซุนชิงไต้ที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ ถึงกับน้ำลายแทบไหล มองหลี่หลงหลินด้วยสายตาเปี่ยมความหวังพลางพูดว่า “องค์ชายเก้า ข้าขอกินมันเทศปิ้งได้หรือไม่!” ฮ่องเต้หวู่ได้ฟังยิ่งรู้สึกอยากลองจนทนไม่ไหว เอ่ยขึ้นทันทีด้วยความตื่นเต้น “ข้าก็อยากลองเหมือนกัน!”หลี่หลงหลินพูดด้วยรอยยิ้ม “ได้พ่ะย่ะค่ะ!”ทันทีหลังจากนั้น หลี่หลงหลินสั่งคนให้ตั้งเตาไฟตรงนั้น จุดกองไฟขึ้

“นี่มันเติบโตขึ้นมาจากดินจริงๆ!”“ฝ่าบาท!”“นี่คือสิ่งมงคลพ่ะย่ะค่ะ!” เสนาบดีคลังและเกษตร ถึงกับร้องไห้ด้วยความปลื้มปีติ เขาชูมันเทศไว้ในมือ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าฮ่องเต้หวู่ ฮ่องเต้หวู่พยายามเก็บอาการตื่นเต้นไว้ในใจ พลางหันไปมองหลี่หลงหลิน “เจ้าเก้า มันเทศนี่ให้ผลผลิตสูงขนาดนี้ หมู่ละมากกว่าพันชั่ง การปลูกมันจะต้องยุ่งยากมากแน่เลยใช่หรือไม่? ต้องรดน้ำและใส่ปุ๋ยบ่อยๆ เลยใช่หรือไม่?”เหล่าขุนนางที่ได้ยินต่างเงยหน้าขึ้นมองหลี่หลงหลินด้วยความสนใจ ทุกคนล้วนคิดว่า แปลงมันเทศนี้ที่ให้ผลผลิตมหาศาลเช่นนี้ คงเป็นเพราะหลี่หลงหลินทุ่มเทแรงกายแรงใจ ดูแลอย่างพิถีพิถันแน่นอน การรดน้ำคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่พวกเขากังวลว่า หลี่หลงหลินอาจใช้ปุ๋ยราคาแพงบางอย่างเพื่อให้ได้ผลผลิตสูงขนาดนี้! หลี่หลงหลินอธิบายว่า “เสด็จพ่อ มันเทศชอบความแห้งและกลัวน้ำขัง จึงไม่จำเป็นต้องรดน้ำบ่อยๆ! สำหรับพื้นที่ปลูกก็ไม่ต้องเป็นพื้นที่ดีๆ อะไร! แค่เนินเขาที่หันเข้าหาแสงอาทิตย์และระบายน้ำได้ดีก็เพียงพอแล้ว” “แม้ว่าจะไม่ได้ปลูกในที่ที่รับแสงได้เต็มที่ ก็ไม่เป็นไร แค่โตช้าลงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยังเติบโตได้

ราชสำนักทำได้เพียงเท่านี้! “พี่สะใภ้ใหญ่!” หลี่หลงหลินเรียกลั่วอวี้จู๋ให้เข้ามาหา ก่อนจะถามว่า “ช่วงนี้ที่ท่าเรือ มีอะไรผิดปกติบ้างหรือไม่?” ลั่วอวี้จู๋ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า “ถ้าจะให้พูดจริงๆ ก็มีอยู่! ช่วงนี้มีเรือบรรทุกข้าวจากต่างถิ่นจำนวนไม่น้อยมาจอดอยู่ที่ท่าเรือ แต่ที่น่าสงสัยคือ พวกเขามาที่นี่ทำไม?” ต้องรู้ว่า ก่อนหน้านี้ลั่วอวี้จู๋เคยส่งจดหมายไปถึงบิดาของนาง ขอให้พวกเขาส่งข้าวมาที่เมืองหลวง แต่บิดาของนางกลับปฏิเสธ อ้างว่าทางน้ำมีอุปสรรค ไม่สามารถขนส่งได้ พูดให้ชัดเจนก็คือ พ่อค้าข้าวทางใต้กลัวว่าวิกฤติขาดข้าวในเมืองหลวงจะลุกลาม ดังนั้นจึงเลือกที่จะกักตุนข้าวเพื่อปั่นราคา แทนที่จะขนส่งมายังเมืองหลวง นี่คือนิสัยของพ่อค้า เห็นแก่กำไรเป็นหลัก แต่สิ่งที่ลั่วอวี้จู๋ไม่เข้าใจคือ เหตุใดจึงมีเรือบรรทุกข้าวจากทางใต้มากมายมาที่เมืองหลวงในช่วงเวลานี้ และที่น่าสงสัยยิ่งกว่านั้นคือ พวกเขาเพียงแต่จอดเรืออยู่ที่ท่าเรือ แต่ไม่ขายข้าว พวกเขาต้องการทำอะไรกันแน่? หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ คิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า “เป็นอย่างที่ข้าคิดไว้จริงๆ!” ลั่วอวี้จู๋รู

มันเทศสามารถให้ผลผลิตได้ถึงพันจินต่อหมู่จริงๆ หรือ?นี่เป็นสิ่งมงคลจากฟ้าจริงๆ ใช่ไหม?แล้วจะทำอย่างไรดี?หรือว่าจะรีบขายข้าวบางส่วนออกไปก่อนที่ราคาข้าวจะต่ำลงกว่านี้...พ่อค้าข้าวหลายคนเริ่มลังเล สวีเหล่ากลับหัวเราะเยาะเบาๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ดูพวกเจ้าสิ ช่างไร้ความสามารถเสียจริง! ก็แค่มันเทศไม่ใช่รึไง จะกลัวอะไรนักหนา! ต่อให้ฮ่องเต้มีราชโองการให้ทุกเขตการปกครองส่งเสริมการปลูกมันเทศ กว่าจะได้ผลผลิตที่เป็นรูปเป็นร่างก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงห้าปี!”“แล้วในช่วงสามถึงห้าปีนั้นล่ะ จะทำอย่างไร?”“หรือประชาชนจะไม่กินข้าว หรือจะให้พึ่งพาลมตะวันตกเฉียงเหนือประทังชีวิต?”“ถึงตอนนั้น พวกเราคงเปลี่ยนทรัพย์สินเป็นเงินสดถอนตัวออกจากตลาดไปแล้ว พร้อมกับกอบโกยกำไรจนเต็มไม้เต็มมือ ชีวิตนี้คงไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องแล้ว!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่าพ่อค้าข้าวก็พลันเข้าใจ ต่างพากันหัวเราะออกมา“ถ้าคิดแบบนี้ ดูเหมือนว่าราชสำนักเองก็คงจนปัญญาแล้ว จึงต้องประกาศพระราชโองการถึงสิ่งมงคลจากฟ้า!”“ชัดเจนเลยว่าต้องดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง!”“มันเทศที่จะปลูกได้ผลอีกสามถึงห้าปีหลังจากนี้ พวกเรามี

“ท่านพ่อ... ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้ได้!”ลั่วอวี้จู๋ไม่เพียงไม่มีความยินดี กลับมีแววตาเศร้าหมอง ราวกับถูกปกคลุมด้วยเงาหมอกก่อนหน้านี้ลั่วอวี้จู๋เคยส่งจดหมายด้วยนกพิราบ ขอให้ตระกูลลั่วส่งข้าวมาที่เมืองหลวง เพื่อช่วยราชสำนักบรรเทาวิกฤตเฉพาะหน้าแต่นายท่านผู้เฒ่าลั่วกลับปฏิเสธทันที อ้างว่าคลองใหญ่กำลังจะขุดลอกแต่ตอนนี้ ท่านพ่อกลับนำข้าวมาที่เมืองหลวงด้วยตัวเองโดยไม่บอกกล่าวพูดให้ชัดเจนก็คือเพราะโลภอยากได้กำไรจากการค้าข้าวในราคาสูงลิ่ว!“ในใจของเขา ยังมีข้าเป็นลูกสาวอยู่บ้างหรือไม่!”ลั่วอวี้จู๋ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ น้ำตาเอ่อคลอจนไหลอาบแก้ม นางหมุนตัวจะเดินออกไปทันทีหลี่หลงหลินรีบยื่นมือมาคว้าแขนของลั่วอวี้จู๋ไว้ “พี่สะใภ้ นายท่านผู้เฒ่าลั่วอุตส่าห์มาถึงเมืองหลวงด้วยความยากลำบาก! เจ้าจะไม่ไปพบเขาหน่อยหรือ?”ลั่วอวี้จู๋น้ำตาไหลพราก กล่าวด้วยความเศร้า “ไปพบหรือ? จะพบไปทำไม? ลูกสาวที่แต่งออกไปก็เหมือนน้ำที่สาดทิ้งไปแล้ว! ยังไงเขาก็คงไม่อยากพบหน้าข้าอยู่ดี...”หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าว “นั่นอาจจะไม่จริงเสมอไป! ข้าเชื่อ นายท่านผู้เฒ่าลั่วอยากพบเจ้ามาก เพียงแต่เขารู้สึกเสียหน้าเกิ