LOGINShare
บทที่ 746
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 747
มันเทศสามารถให้ผลผลิตได้ถึงพันจินต่อหมู่จริงๆ หรือ?นี่เป็นสิ่งมงคลจากฟ้าจริงๆ ใช่ไหม?แล้วจะทำอย่างไรดี?หรือว่าจะรีบขายข้าวบางส่วนออกไปก่อนที่ราคาข้าวจะต่ำลงกว่านี้...พ่อค้าข้าวหลายคนเริ่มลังเล สวีเหล่ากลับหัวเราะเยาะเบาๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ดูพวกเจ้าสิ ช่างไร้ความสามารถเสียจริง! ก็แค่มันเทศไม่ใช่รึไง จะกลัวอะไรนักหนา! ต่อให้ฮ่องเต้มีราชโองการให้ทุกเขตการปกครองส่งเสริมการปลูกมันเทศ กว่าจะได้ผลผลิตที่เป็นรูปเป็นร่างก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงห้าปี!”“แล้วในช่วงสามถึงห้าปีนั้นล่ะ จะทำอย่างไร?”“หรือประชาชนจะไม่กินข้าว หรือจะให้พึ่งพาลมตะวันตกเฉียงเหนือประทังชีวิต?”“ถึงตอนนั้น พวกเราคงเปลี่ยนทรัพย์สินเป็นเงินสดถอนตัวออกจากตลาดไปแล้ว พร้อมกับกอบโกยกำไรจนเต็มไม้เต็มมือ ชีวิตนี้คงไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องแล้ว!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่าพ่อค้าข้าวก็พลันเข้าใจ ต่างพากันหัวเราะออกมา“ถ้าคิดแบบนี้ ดูเหมือนว่าราชสำนักเองก็คงจนปัญญาแล้ว จึงต้องประกาศพระราชโองการถึงสิ่งมงคลจากฟ้า!”“ชัดเจนเลยว่าต้องดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง!”“มันเทศที่จะปลูกได้ผลอีกสามถึงห้าปีหลังจากนี้ พวกเรามี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 748
พวกพ่อค้าข้าวต่างเคลื่อนไหวตามผลประโยชน์ เดิมทีก็ไม่ได้เป็นกลุ่มที่สามัคคีกันอยู่แล้วแต่ในสถานการณ์ตอนนี้ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงร่วมมือกันชั่วคราว เพียงเพื่อยื้อเวลาไปเท่าที่ทำได้ในพริบตา เวลาก็ล่วงเลยไปอีกครึ่งเดือนข้าวจากเขาทิศประจิม ดูเหมือนไม่มีวันหมดสิ้น ยังคงถูกปล่อยออกมาในราคาเดิมประชาชนมีข้าวกิน ไม่ต้องทนหิวอีกต่อไปความไม่พอใจที่เคยพุ่งสูงในหมู่ประชาชนก็สงบลงอย่างรวดเร็วชื่อเสียงของหลี่หลงหลิน ค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆแม้แต่ฉายาหลี่ปี่เซียะที่เคยถูกใช้เรียกเขา ก็ค่อยๆ เลือนหายไปอย่างไรเสีย ปี่เซียะเป็นสัตว์ที่กินเข้าไปแต่ไม่ถ่ายออกมา แต่องค์ชายเก้ากลับมีจิตใจห่วงใยประชาชน ซึ่งแตกต่างจากปี่เซียะโดยสิ้นเชิงซูเฟิ่งหลิงเองก็เริ่มเปลี่ยนท่าทีต่อหลี่หลงหลิน จากความเย็นชา กลายเป็นพูดคุยหยอกล้อด้วยรอยยิ้มบรรดาสตรีตระกูลซู มีเพียงลั่วอวี้จู๋ที่ยังคงขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล“องค์ชายเก้า!” ลั่วอวี้จู๋เข้ามาหาหลี่หลงหลิน แล้วพูดว่า “ข้าวในเขาทิศประจิมเหลือไม่มากแล้ว! หากปล่อยออกมาเช่นนี้ เกรงว่าก่อนสิ้นเดือนนี้ ทั้งยุ้งฉางจะว่างเปล่าแน่นอน!”หล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 749
“ท่านพ่อ... ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้ได้!”ลั่วอวี้จู๋ไม่เพียงไม่มีความยินดี กลับมีแววตาเศร้าหมอง ราวกับถูกปกคลุมด้วยเงาหมอกก่อนหน้านี้ลั่วอวี้จู๋เคยส่งจดหมายด้วยนกพิราบ ขอให้ตระกูลลั่วส่งข้าวมาที่เมืองหลวง เพื่อช่วยราชสำนักบรรเทาวิกฤตเฉพาะหน้าแต่นายท่านผู้เฒ่าลั่วกลับปฏิเสธทันที อ้างว่าคลองใหญ่กำลังจะขุดลอกแต่ตอนนี้ ท่านพ่อกลับนำข้าวมาที่เมืองหลวงด้วยตัวเองโดยไม่บอกกล่าวพูดให้ชัดเจนก็คือเพราะโลภอยากได้กำไรจากการค้าข้าวในราคาสูงลิ่ว!“ในใจของเขา ยังมีข้าเป็นลูกสาวอยู่บ้างหรือไม่!”ลั่วอวี้จู๋ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ น้ำตาเอ่อคลอจนไหลอาบแก้ม นางหมุนตัวจะเดินออกไปทันทีหลี่หลงหลินรีบยื่นมือมาคว้าแขนของลั่วอวี้จู๋ไว้ “พี่สะใภ้ นายท่านผู้เฒ่าลั่วอุตส่าห์มาถึงเมืองหลวงด้วยความยากลำบาก! เจ้าจะไม่ไปพบเขาหน่อยหรือ?”ลั่วอวี้จู๋น้ำตาไหลพราก กล่าวด้วยความเศร้า “ไปพบหรือ? จะพบไปทำไม? ลูกสาวที่แต่งออกไปก็เหมือนน้ำที่สาดทิ้งไปแล้ว! ยังไงเขาก็คงไม่อยากพบหน้าข้าอยู่ดี...”หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าว “นั่นอาจจะไม่จริงเสมอไป! ข้าเชื่อ นายท่านผู้เฒ่าลั่วอยากพบเจ้ามาก เพียงแต่เขารู้สึกเสียหน้าเกิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 750
ที่ท่าเรือลั่วอวี้จู๋พยายามรักษาระยะห่างจากหลี่หลงหลิน พร้อมเตือนว่า “องค์ชายเก้า เวลาอยู่ต่อหน้าท่านพ่อของข้า อย่าได้ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมเกินไป! ต้องรักษาระยะห่างเอาไว้!”หลี่หลงหลินยิ้ม ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธตอนนี้ชายชราผมขาวในชุดยาวสีเขียวเดินออกมาจากห้องโดยสารบนเรือ พร้อมรอยยิ้มชายชราคนนั้นก็คือลั่วชิงซานลั่วอวี้จู๋ที่ไม่ได้พบกับบิดามาหลายปี รู้สึกตื่นเต้นจนอดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปหา “ท่านพ่อ...”ลั่วชิงซานเพียงพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าดูเย็นชาและห่างเหินกลับกัน เมื่อเขาหันไปหาหลี่หลงหลิน กลับโค้งตัวลงด้วยความนอบน้อม พูดด้วยใบหน้าประจบเอาใจ “องค์ชายเก้าเสด็จมาเยือนถือเป็นเกียรติอย่างสูง ข้าน้อยมิได้ออกมาต้อนรับล่วงหน้า โปรดอภัยด้วย! บนดาดฟ้าลมแรง เชิญองค์ชายเข้าไปพูดคุยในห้องโดยสารเรือเถิด!”หลี่หลงหลินพยักหน้า ก่อนเดินเข้าไปในห้องโดยสารพร้อมกับลั่วชิงซานเพียงแค่ติดต่อสั้นๆ หลี่หลงหลินก็มองออกทันทีว่าลั่วชิงซานเป็นพ่อค้าในแบบฉบับดั้งเดิม!เขาเป็นคนเฉลียวฉลาด เน้นผลประโยชน์ หากไร้ผลกำไร ย่อมไม่คิดลุกจากที่นอน และยังถือชายเป็นใหญ่สำหรับลั่วอวี้จู๋ลูกสาวของเขา เขาไม่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 751
“ต่อหน้าองค์ชายเก้า ข้าไม่อยากพูดอะไรมาก!” “อีกไม่กี่วัน เมื่อข้าจัดการเรื่องธัญพืชพวกนี้เสร็จ ข้าจะไปพูดคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าซูที่จวนตระกูลซู!” “เจ้ากลับบ้านไปกับข้าเสียเถอะ ถือโอกาศตอนยังสาวยังสวย รีบแต่งงานใหม่จะดีกว่า!” “ส่วนเจ้าบ่าว ข้าก็เลือกไว้ให้เจ้าแล้ว!” “คุณชายใหญ่แห่งสกุลจู!” ลั่วอวี้จู๋ถึงกับตะลึง ใบหน้าซีดขาว "คุณชายใหญ่แห่งสกุลจู? เขาอายุกว่าห้าสิบแล้วนี่! แถมยังมีอนุภรรยาสิบแปดคน และยังเป็นคนขาพิการอีกด้วย! ข้าจะไปเป็นภรรยาของเขาได้อย่างไร..." ลั่วชิงซานหัวเราะเย็นชา "เจ้าเพ้อเจ้ออะไร? ตอนนี้เจ้าเป็นหญิงหม้าย! คิดจะเป็นภรรยาเอกหรือ? เจ้าต้องแต่งเป็นอนุภรรยาของคุณชายใหญ่ตระกูลจู! อย่างน้อยก็ยังสมฐานะกว่าเป็นหญิงหม้าย!" ลั่วอวี้จู๋แทบจะเป็นบ้า นางเบิกตากว้างมองบิดาของตนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ในสายตาของเขา... ตนเป็นอะไรกันแน่? ตนเองเป็นแค่เครื่องมือแลกผลประโยชน์เท่านั้นหรือ? ลั่วอวี้จู๋ไม่ใช่หญิงที่มีนิสัยเด็ดเดี่ยวมากนัก แต่ในขณะนี้ นางกลับนึกถึงการตายเพื่อจบทุกอย่าง! "ฮะ ๆ" "เอาลูกสาวตัวเองไปแต่งงานเป็นอนุภรรยาของคนขาพิการ!" "นายท่านผู้เฒ่าลั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 752
ลั่วชิงซานที่กำลังถือถ้วยชา จะจิบชาอย่างสบายอารมณ์ พรืด! เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่หลงหลิน เขาถึงกับพ่นชาออกมา! “นายท่านผู้เฒ่า...” ผู้ช่วยรีบหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดและส่งให้ลั่วชิงซาน ลั่วชิงซานมองผู้ช่วยแวบหนึ่ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าถอยออกไปก่อน!” หากคำพูดขององค์ชายเก้าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น สิ่งที่จะพูดต่อจากนี้ไม่เหมาะที่ผู้ช่วยจะได้ยิน ผู้ช่วยซึ่งเป็นคนฉลาดรู้สถานการณ์ดี รีบถอยออกไปทันที ลั่วชิงซานมองหลี่หลงหลิน แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ “องค์ชายเก้า ท่านล้อข้าเล่นหรือ?” หลี่หลงหลินยิ้มบาง ๆ “ล้อเล่น? ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น! หรือท่านเห็นว่าข้าไม่คู่ควรกับลูกสาวของท่าน...” ลั่วชิงซานรีบส่ายหัว “องค์ชายเก้า ท่านพูดเรื่องน่าขันแล้ว! ท่านเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์ แต่ลูกสาวของข้า...นางเป็นหญิงหม้ายที่สามีตายไปแล้ว จะคู่ควรกับท่านได้อย่างไร?” หลี่หลงหลินกล่าวอย่างราบเรียบ “ข้าไม่สนใจ!” ลั่วชิงซานรู้สึกอึดอัดอยู่ในใจ ท่านอาจจะไม่สน แต่ข้าสน! จะให้พูดยังไง ลั่วอวี้จู๋ก็คือพี่สะใภ้ของท่าน คำพูดของคนน่ากลัว เกรงว่า ข้าคงถูกถ่มน้ำลายใส่จนต้องจมน้ำต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 753
แม้ว่าในอนาคตหลี่หลงหลินจะไม่ได้เป็นองค์รัชทายาท หรือไม่ได้นั่งบนบัลลังก์ฮ่องเต้ ก็เป็นบุญวาสนาที่แม้แต่ลั่วชิงซานยังคิดไม่ถึงด้วยซ้ำ! หลี่หลงหลินมองไปที่ลั่วชิงซาน แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า: “ธัญพืชนั่น...” ลั่วชิงซานไม่ต้องคิดนาน และตอบกลับไปว่า: “ให้! ข้าจะไม่คิดค่าใช้จ่ายแม้แต่แดงเดียว ธัญพืชทั้งหมดนี้ข้าให้กับองค์ชายเก้าทั้งหมด! หากท่านรู้สึกว่ายังไม่พอ ข้าจะรีบส่งธัญพืชจากทางใต้มาให้อีกทันที!” เพื่อหวังพึ่งพาผู้มีอำนาจ ลั่วชิงซานจึงตัดสินใจลงทุนลงแรงอย่างเต็มที่ ธัญพืชทั้งหมดนี้ ขอมอบให้หลี่หลงหลินไปโดยไม่คิดเงิน! แน่นอนว่า ในมุมมองของลั่วชิงซาน นี่คือการลงทุนที่คุ้มค่ามาก ตำแหน่งพ่อตาของฮ่องเต้ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถแลกมาได้ด้วยเงินทอง! หากวันใดหลี่หลงหลินขึ้นนั่งบัลลังก์ ลั่วชิงซานก็จะมีความสัมพันธ์นี้เป็นเครื่องมือ และตระกูลลั่วจะต้องรุ่งเรืองเฟื่องฟูอย่างแน่นอน! ธัญพืชแค่นี้ ไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย หลี่หลงหลินกลับส่ายหัวและเอ่ยว่า: “ไม่! ข้าพูดว่าราคาเดิม ก็ต้องราคาเดิม! จะไม่ให้ท่านเสียเปรียบแม้แต่สลึงเดียว! แต่ข้าต้องการให้ท่านช่วยข้าเล่นละครซักฉาก!”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 754
ลั่วอวี้จู๋ตกใจเล็กน้อย และสงสัยว่านางได้ยินผิดหรือเปล่า แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า: “ท่านพ่อ ท่านอย่ามาล้อลูกเล่นนะเจ้าคะ!” แม้ว่าตระกูลลั่วจะเป็นตระกูลพ่อค้าร่ำรวย และมีระเบียบวินัยที่เคร่งครัด แต่ก็มักจะให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง แม้ว่าพี่ชายของลั่วอวี้จู๋จะเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ เป็นพวกที่เกิดมาสบาย รู้จักแต่กินเหล้า เล่นการพนัน และเที่ยวผู้หญิง แต่ ลั่วอวี้จู๋ก็ไม่เชื่อว่า ท่านพ่อจะมอบตำแหน่งคนคุมหางเสือให้กับนาง ที่เป็นผู้หญิงและแต่งงานออกไปแล้ว ลั่วชิงซานเอ่ยอย่างร้อนใจ: “อวี้จู๋ พ่อไม่ได้ล้อเล่นนะ! ตำแหน่งคนคุมหางเสือนี้ ต้องเป็นของเจ้า!” จริงๆ แล้ว ลั่วชิงซานก็รู้ดีในใจ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาได้ทำผิดต่อลั่วอวี้จู๋ลูกสาวคนนี้มากมาย ลั่วอวี้จู๋โกรธแค้นตนในใจ มันก็เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ ลั่วชิงซานเองไม่เคยสนใจเรื่องนี้ เมื่อลูกสาวแต่งออกไปแล้ว ก็เหมือนน้ำที่ถูกเทไป ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าผู้ชายจากตระกูลซูทั้งหมดก็ตายในสนามรบ เหลือเพียงฮูหญินผู้เฒ่าซูที่แก่ชรา และไม่สามารถช่วยอะไรได้ ลั่วอวี้จู๋เป็นสะใภ้ของตระกูลซู ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ที่
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1076
“ดี...”ฮ่องเต้หวู่กลั้นความคิดอยู่นาน กว่าจะเปล่งเสียงออกมาได้เพียงคำเดียว แต่เมื่อนึกว่ามันดูจืดชืดเกินไป จึงเสริมขึ้นอีกว่า “ดีมาก!”หลี่หลงหลินรู้สึกพูดไม่ออกในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเสิ่นชิงโจวถึงต้องการยุยงให้ฮ่องเต้หวู่ก่อกบฏบิดาไร้ประโยชน์ของตนผู้นั้น ไม่เพียงแค่ละเลยด้านการปกครองด้วยวัฒนธรรมเท่านั้นเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจหลักขงจื๊อแม้แต่น้อย แถมยังอ่านปรัชญาแห่งจิตใจไม่ออกเลยด้วยซ้ำ ถึงขนาดไม่รู้จะกล่าวคำชมเชยอย่างไร กลัวว่าเอ่ยออกไปมากกว่านี้จะเผลอทำให้ตัวเองโป๊ะแตกอย่างไรก็ตาม ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นตัวเขาก็ไม่ต่างกันโทษฐานที่ตัวเองไม่มีวัฒนธรรม อาศัยแต่การลอกเลียนแบบปรัชญาแห่งจิตใจของปราชญ์หวังหยางหมิงนั้น ลึกซึ้งอย่างแท้จริงหลี่หลงหลินใช้เวลาสามวัน คัดลอกปรัชญาแห่งจิตใจฉบับดั้งเดิมตามความทรงจำ อันที่จริง เขาก็แค่เข้าใจหลักการใหญ่ๆ อย่าง “รู้แล้วลงมือทำ” “ศึกษาสิ่งต่างๆ เพื่อเข้าถึงความรู้” “มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม”ส่วนที่ลึกซึ้งกว่านั้น หลี่หลงหลินก็ไม่ค่อยเข้าใจ ต้องอาศัยให้เหล่าศิษย์ไปอ่านปรัชญาแห่งจิตใจและเข้าใจด้วยตัวเองจะบรรลุสู่ความเป็นปราชญ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1075
หลี่หลงหลินส่ายหัวเบาๆ “ท่านผิดแล้ว! ในใจของทุกคนล้วนมีสำนึกดี! หากรู้แล้วลงมือทำ มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม ทุกคนก็สามารถบรรลุสู่ความเป็นปราชญ์ สร้างความรุ่งเรืองให้กับหลักขงจื๊อไปหมื่นชั่วอายุคน!”รู้แล้วลงมือทำ มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม?ร่างกายของเสิ่นชิงโจวสั่นสะท้าน สีหน้าปรากฏความไม่อยากเชื่อท้ายที่สุด เขาก็เป็นปราชญ์ผู้รอบรู้ตำรา ถึงแม้เพราะความเห็นแก่ตัวจะทำให้เขาเดินออกนอกเส้นทางแต่ความรู้ของเขาก็ยังคงเป็นของจริงแน่นอนว่าเมื่อหลี่หลงหลินกล่าวคำว่า “รู้แล้วลงมือทำ มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม” ทั้งเจ็ดคำออกมา เสิ่นชิงโจวก็เข้าใจได้ทันทีว่านี่คือวิถีแห่งปราชญ์!“น่าเสียดาย...”“หากข้ายังหนุ่มกว่านี้สักหลายสิบปี บางทีก็อาจเห็นด้วยกับปรัชญาแห่งจิตใจ และเดินบนวิถีแห่งปราชญ์นี้”“แต่ข้าแก่ชราแล้ว ไม่อาจหวนกลับได้!”“ทำได้เพียงสู้จนถึงที่สุด!”เสิ่นชิงโจวส่ายหัว มองไปที่หลี่หลงหลิน “พูดไปก็ไร้ประโยชน์! ข้าจะไม่โต้เถียงกับท่านด้วยวาจา! นำงานเขียนของท่านมาให้ข้าดูเสียก่อน แล้วค่อยว่ากัน!”หลี่หลงหลินส่ายหัว ปฏิเสธโดยตรง “ท่านไม่คู่ควร!”เสิ่นชิงโจวโกรธจนอับอาย หน้าแดงก่ำ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1074
คำพูดของหลี่หลงหลินประโยคนี้ เปรียบเสมือนเสียงระฆังยามเช้า และกลองยามเย็น ทำให้ผู้คนตื่นตระหนกและฉุกคิดสำนักปราชญ์ของพวกเจ้า ไม่ต้องการผูกขาดการสอบขุนนาง สร้างตระกูลขุนนาง ก่อตั้งชนชั้น เพื่อแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน และผลประโยชน์แก่ลูกหลานในภายภาคหน้าของพวกเจ้าหรือ?ปรัชญาแห่งจิตใจ คือการทำลายความอยุติธรรมในโลก!ทุกคนดุจดั่งมังกร ทุกคนบรรลุเป็นนักปราชญ์!บนลานหยกขาว เงียบสงัดไร้เสียงแม้แต่นกกามีเพียงความตื่นตะลึง!แม้แต่ฮ่องเต้หวู่ยังตกตะลึงจนร่างมังกรสั่นสะท้านทุกคนดุจดั่งมังกร ทุกคนบรรลุความเป็นนักปราชญ์!นี่ช่างเป็นปณิธานอันยิ่งใหญ่เพียงใด!หากสามารถทำให้เป็นจริงได้ โลกมนุษย์จะรุ่งเรืองเพียงใดกัน!ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ไม่มีค่าอะไรเลย!ทุกที่ที่กองทัพพยัคฆ์ต้าเซี่ยย่างกรายไป หากพวกหมานอี๋กล้าขัดขืน ย่อมถูกบดขยี้จนแหลกเป็นผุยผง!ในห้วงความคิดของฮ่องเต้หวู่ ภาพตนเองในเกราะทองอันทรงอำนาจดุดัน ปรากฏขึ้นแจ่มชัด นำทัพทหารต้าเซี่ยนับหมื่นที่สวมเกราะถืออาวุธคมกล้า ออกรบแผ่ขยายอำนาจไปทั่วทุกสารทิศเพียงแค่จินตนาการถึงภาพนั้น ดวงตาของฮ่องเต้หวู่ก็เปล่งประกาย เลือดลมเดือดพล่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1073
รากฐานของขงจื๊อ ก็คือสี่ตำราห้าคัมภีร์และคำสอนของนักปราชญ์สี่ตำราห้าคัมภีร์ มีเนื้อหามากมายเพียงใด?แม้แต่ทงเซิงผู้เฉลียวฉลาด ยังสามารถท่องจำได้อย่างคล่องแคล่วยิ่งไม่ต้องพูดถึงบัณฑิตอัจฉริยะมากมายแห่งต้าเซี่ยในตลอดพันปีที่ผ่านมา ต่างก็อุทิศตนศึกษาและขบคิดอย่างลึกซึ้งในสี่ตำราห้าคัมภีร์พูดได้ว่าแนวทางแห่งขงจื๊อ เปรียบเสมือนเส้นทางโคลนที่ถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยผู้คนมากมายการจะสร้างความแปลกใหม่ บุกเบิกแนวคิดใหม่ หรือเขียนตำราใหม่ บนเส้นทางที่ถูกเหยียบย่ำจนเลอะเทอะนี้ หาใช่เรื่องง่ายดายไม่?หากมีผู้ใดสามารถทำได้จริงเช่นนั้น สมญานักปราชญ์ ก็คู่ควรกับเขาอย่างแท้จริง!เพียงแต่เสิ่นชิงโจวรู้ดีว่า ตนไม่มีความสามารถนั้นหลี่หลงหลิน แม้จะเคยศึกษาตำราของนักปราชญ์มาหลายปี แต่ก็ยิ่งไม่มีความสามารถทำเช่นนั้นได้“เขียนตำราบุกเบิกแนวคิดใหม่...”“ข้ากลับมีอยู่จริงๆ!”ภายใต้สายตานับไม่ถ้วน หลี่หลงหลินไม่รีบร้อนหรือลนลานแม้แต่น้อย เขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ พลางกล่าวว่า “วันนี้ข้าจะประกาศแนวคิดใหม่ ตั้งชื่อว่า... ปรัชญาแห่งจิตใจ!”ฉากนี้ทำให้ผู้คนมากมายถึงกับตะลึงงั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1072
นักปราชญ์ใหม่แห่งสำนักปราชญ์?คำคำนี้ดังราวกับสายฟ้าฟาด ก้องกังวานในหูของทุกคนอะไรกัน?ข้าคงไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม!เมื่อครู่รัชทายาทเพิ่งบอกว่าตนเองเป็นนักปราชญ์ใหม่แห่งสำนักปราชญ์?นักปราชญ์ใหม่ก็คือนักปราชญ์คนใหม่!รัชทายาทหมายความว่า ตนเองสามารถเทียบได้กับนักปราชญ์อันดับสอง ซึ่งก็หมายความว่า เขาเป็นนักปราชญ์อันดับสามของสำนักปราชญ์ในรอบพันปีหรือ?นี่ นี่ นี่...นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!เหลือเชื่อยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตกเสียอีก!“ฮ่าฮ่าฮ่า...”เสิ่นชิงโจวชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นกุมท้องหัวเราะจนตัวงอเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นและบัณฑิตทั้งหลาย ต่างก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วห้องโถง“รัชทายาท ท่านเสียสติไปแล้วหรือ?”“นักปราชญ์คนใหม่แห่งสำนักปราชญ์? ท่านหมายความว่า ท่านคือปราชญ์ของสำนักปราชญ์อย่างนั้นหรือ?”“ฮ่าฮ่าฮ่า! องค์ชายเสเพลผู้ไร้ความรู้ความสามารถเช่นท่าน กล้าประกาศตนเป็นนักปราชญ์ ช่างน่าขันเสียจริง!”“ถ้าท่านเป็นนักปราชญ์ เช่นนั้นคนทั้งโลกก็คงเป็นปราชญ์กันหมดแล้ว!”ซูเฟิ่งหลิงถึงกับอึ้ง ใบหน้างดงามแฝงความตกตะลึง ดวงตาหงส์จับจ้องไปที่หลี่หลงหลิน ริมฝ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1071
เสิ่นชิงโจวต้องมีแผนการที่ใหญ่กว่านั้น จึงกล้าลงมือเสี่ยงอันตรายคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ฮ่องเต้หวู่ตาสว่าง พลันเข้าใจทุกอย่างทันทีเสิ่นชิงโจวไม่เพียงไม่พอใจที่จะเป็นขุนนาง แม้แต่ตำแหน่งฮ่องเต้ก็ยังไม่อาจทำให้เขาพึงพอใจเขาต้องการเป็นเจ้าลัทธิ!เขาต้องการเลียนแบบศาสนากางเขนของชาวตะวันตก เปลี่ยนขงจื๊อจากเพียงแนวคิดให้กลายเป็นศาสนา แล้วขึ้นครองอำนาจเหนืออำนาจฮ่องเต้แม้แต่ฮ่องเต้ ก็ยังต้องรับการสถาปนาจากเจ้าลัทธิ!ความทะเยอทะยานเช่นนี้ ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก!แม้แต่ฮ่องเต้หวู่เอง ยังรู้สึกราวกับสายเลือดทั่วร่างถูกแช่แข็งอีกด้านหนึ่งเสิ่นชิงโจวรู้สึกเหมือนถูกชกเข้ากลางอกอย่างแรง สีหน้าหม่นหมองถึงขีดสุดชัดเจนแล้วว่าหลี่หลงหลินเดาถูกต้อง!ทำไมเสิ่นชิงโจวจึงปลุกปั่นความวุ่นวาย แท้จริงแล้วเป้าหมายของเขาคืออะไรกันแน่?หากมนุษย์ไม่เห็นแก่ตัว ฟ้าดินย่อมลงทัณฑ์เขาไม่ได้ทำเพื่อองค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่ แต่ทำเพื่อตัวเอง!ความสำเร็จของฮ่องเต้ ก็คือการขยายแผ่นดินและอาณาเขตความสำเร็จของขุนนางมาจากการสนับสนุนและปกป้องผู้นำของตนหากหลี่เทียนฉี่ไม่ก่อกบฏ แต่ขึ้นครองบัลลังก์อย่างสงบเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1070
“ฮึๆ”หลี่หลงหลินหัวเราะเสียงเยียบเย็น หันมองเสิ่นชิงโจวแวบหนึ่ง สบถด่าออกมาโดยตรง “อาจารย์ฮ่องเต้บ้าบออะไร! ถึงรู้จักแต่วิธีการต่ำช้าเช่นนี้! ตัดรากถอนโคนหลักขงจื๊อ ล้มเลิกการสอบขุนนาง? นี่ข้าเคยพูดตั้งแต่ยามใด?”สีหน้าเสิ่นชิงโจวงุนงงไปคิดดูให้ดี หลี่หลงหลินคล้ายไม่เคยพูดมาก่อนจริงสุภาพชนมองผ่านการกระทำมิใช่จิตใจต่อให้ปากเจ้าไม่พูด แต่การกระทำทุกอย่าง กลับตั้งตนเป็นศัตรูกับสำนักปราชญ์ ตัดรากถอนโคนสำนักปราชญ์!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว “รัชทายาท ตกลงเจ้าหมายความเยี่ยงไร? เรางงไปหมดแล้ว”หลี่หลงหลินเงยหน้า พูดยิ้มๆ “เสด็จพ่อ นักปราชญ์นั้นดี หลักขงจื๊อนั้นก็ดี การสอบขุนนางเองก็ดี! หากไม่ใช่นักปราชญ์ ไม่ใช่หลักขงจื๊อ ต้าเซี่ยของข้าจะเจริญรุ่งเรืองได้เยี่ยงไร?”ถ้อยคำนี้พูดออกมา ทุกคนล้วนตกตะลึงรัชทายาทกำลังทำอันใด?เสิ่นชิงโจวเป็นบัณฑิตทรงคุณวุฒิ ยอมรับว่าสำนักปราชญ์มีความผิด ทำให้สำนักปราชญ์มีชื่อเสียงฉาวโฉ่หลี่หลงหลินกลับดี ถึงขั้นทำตรงข้ามกัน ล้างมลทินให้สำนักปราชญ์กระนั้น?ต่อให้ปากเขาพูดว่าหลักขงจื๊อ ไม่ใช่สำนักปราชญ์ ผิดไปหนึ่งคำแต่ในสายตาคนส่วนใหญ่ สำนักปราชญ์และหลักข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1069
สำนักปราชญ์มีมาอย่างยาวนานนับพันปี เสิ่นชิงโจวก็เป็นเพียงหนึ่งเมล็ดข้าวในมหาสมุทรก็เท่านั้น!หรือว่า เราจะทำอย่างที่เจ้าเก้าพูด ใช้อำนาจล้มเลิกการสอบขุนนาง ทำลายสำนักปราชญ์ให้สิ้นซาก?ทว่าหากล้มเลิกการสอบขุนนาง แล้วจะใช้อะไรมาแทนที่เล่า?หรือว่าจะฟื้นฟูการสอบขุนนางในอดีต คัดเลือกขุนนางโดยยึดหลักความกตัญญูและคุณธรรม อาศัยการแนะนำจากชนชั้นสูง เลือกเฟ้นผู้มีความสามารถกระนั้น?นี่คือถอยหลังลงคลองกลับสู่ประวัติศาสตร์!ระบบในอดีตมีเล่ห์เหลี่ยมและทุจริตมากเสียยิ่งกว่า อำนาจตกอยู่ในมือของตระกูลขุนนาง!หลี่เทียนฉี่เห็นฮ่องเต้หวู่ลังเล ฉวยโอกาสนี้ลุกออกมา “เสด็จพ่อ สำนักปราชญ์เป็นรากฐานของต้าเซี่ย! สำนักปราชญ์จะล่มสลายไม่ได้! จะล้มเลิกการสอบขุนนางไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ! หากท่านคิดล้มเลิกการสอบขุนนาง นี่ไม่เพียงแค่ลูก ขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งราชสำนัก ยังมีบัณฑิตทั่วหล้าล้วนไม่มีวันยอมรับ!”เหล่าขุนนางต่างพากันคุกเข่า พูดประสานเสียง “จะล้มเลิกการสอบขุนนางไม่ได้ สำนักปราชญ์จะล่มสลายไม่ได้! ฝ่าบาทโปรดวินิจฉัยด้วย ถอนรับสั่งเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”ภายในกลุ่มราษฎรเองก็มีคนลังเลไม่น้อยพวกเขามารับชมความครึกครื้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1068
“ยอมรับผิดอีกแล้ว?”หลี่หลงหลินขมวดคิ้ว “เสิ่นชิงโจว หรือว่าท่านตั้งใจยื้อเวลา? นี่น่าเบื่อเกินไปแล้ว”เขากลับอยากให้เสิ่นชิงโจวต่อต้านอย่างดื้อรั้น กัดฟันแน่น เป็นตายร้ายดีเยี่ยงไรก็ไม่ยอมแพ้เช่นนี้แล้วล่ะก็เขาสามารถตบหน้าเสิ่นชิงโจวแรงๆ อย่างถูกต้องตามครรลองครองธรรมได้สรุปคือเสิ่นชิงโจวไม่มีเจตนาต่อสู้ทำให้หลี่หลงหลินรู้สึกเบื่อหน่ายอาจารย์ของฮ่องเต้! ราชครู!แค่นี้เองหรือ?หลี่หลงหลินพูดเสียงเย็น “ความผิดครั้งนี้ของท่าน คงไม่คิดโยนความผิดให้เหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิเพื่อเอาตัวรอดอีกหรอกกระมัง?”เสิ่นชิงโจวส่ายหน้า “ไม่! ครั้งนี้ข้ายอมรับผิดอย่างแท้จริง! ทุจริตการสอบขุนนาง ฆ่าคนปิดปาก รับสินบนทำผิดกฎหมาย ข้าขอยอมรับความผิดทั้งหมดเหล่านี้! ยิ่งไปกว่านั้น ไม่เพียงแค่ข้า ยังมีบัณฑิตทรงคุณวุฒิคนอื่นอีกด้วย!”“สำนักศึกษาทั้งหมดล้วนมีส่วนร่วม”ถ้อยคำนี้พูดออกมา ทุกคนล้วนเงียบงันลานไป๋อวี้ขนาดใหญ่ แม้แต่เข็มตกก็สามารถได้ยินไม่ว่าขุนนางหรือราษฎร สีหน้าล้วนแตกต่างกันออกไปโดยเฉพาะเหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิ อ้าปากค้าง ลืมตากว้าง คล้ายเห็นผีก็มิปาน จับจ้องเสิ่นชิงโจวตาเขม็งอาจารย
