All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 361 - Chapter 370

แต่พอฮ่องเต้เจาหยวนมาหา พระสนมสวี่ก็หลงลืมเรื่องที่ถูกเขาตบไปจนหมดสิ้นเทียนซือรู้สึกทุกข์ใจ แต่กลับต้องสะกดกลั้นความหม่นหมองเหล่านั้นเอาไว้ กระซิบว่า “เมื่อวานเฟิ่งชูอิ่งกับปู๋เยี่ยโหวบุกไปหาเรื่องอารามเทียนอี้”พระสนมสวี่ชะงัก ก่อนจะตวาดอย่างเดือดดาล “เฟิ่งชูอิ่งจะกล้าได้อย่างไร?”อารามเทียนอี้เป็นรากฐานของเทียนซือ แล้วก็เป็นทัพหนุนของพระสนมสวี่ด้วยถึงนางจะมีกองทัพเกล็ดทอง แต่กิจการในมือกลับมีไม่มีมากมายนัก ไม่สามารถทำให้นางใช้ชีวิตอย่างหรูหราฟุ้งเฟ้อได้แบบทุกวันนี้ อารามเทียนอี้มีรายได้แต่ละปีมหาศาล เทียนซือดึงรายได้หนึ่งส่วนในนั้นออกมาปรนเปรอนาง หากเฟิ่งชูอิ่งลงมือกับอารามเทียนอี้ พระสนมสวี่ก็คิดว่านางกำลังมุ่งเป้ามาหาตนเองเทียนซือจ้องนางแวบหนึ่งแล้วเอ่ย “นางขวัญกล้าเทียมฟ้า การขอให้ฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้นางกับจิ่งโม่เยี่ย เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมากที่สุด”พระสนมสวี่แววตาสงบนิ่ง นางกัดฟันเอ่ยว่า “ต้องสั่งสอนนางให้รู้สำนึกเสียบ้าง”เทียนซือพยักหน้า “ถูกต้อง นางกับอ๋องฉู่พึ่งพาอาศัยกัน หากจับพวกเขาแยกออกจากกันได้ ทั้งสองคนนั้นก็ไม่น่ากลัวอะไรแล้ว”พระสนมสวี่ขมวดคิ้ว “ทว่าราชโอง

ทว่าเขายังไม่ทันจะได้เดินไปไหนไกล ก็มองเห็นป้ายที่แขวนอยู่บนต้นไม้สองต้นเบื้องหน้า ป้ายแผ่นนั้นเขียนตัวอักษรด้วยเลือดที่ยังไม่แห้งดี คงแปลกหากเขามองไม่เห็นบนป้ายสองแผ่นนั้นเขียนไว้ว่า ‘เทียนซืออัณฑะแหลกหมดสิ้นความเป็นชาย’ ส่วนอีกแผ่นเขียนว่า ‘พระสนมสวี่มากตัณหาผ่านบุรุษมานับหมื่น’บนพื้นยังมีตัวอักษรสีแดงขนาดใหญ่เขียนแนวขวางเอาไว้อีกว่า ‘มีใจแต่ไร้น้ำยา’กลอนเหล่านี้ไม่คล้องจองกัน แล้วยังไม่มีความงามทางกาพย์กลอน ทว่ากลับมีความดูถูกเหยียดหยามอยู่เต็มเปี่ยมเทียนซือโกรธจนแทบกระอักเลือดชั่วชีวิตนี้เขาไม่เคยรู้สึกโมโหจนเลือดขึ้นหน้ามากขนาดนี้มาก่อนเลย!เขาโกรธจนเอื้อมมือไปกระชากแผ่นป้ายออก ทว่าพอแผ่นป้ายร่วงลงไปแล้วกลับมีข้อความซ่อนอยู่ด้านหลังอีกเทียนซือบอกกับตัวเองว่าไม่ควรอ่านกลอนบ้าๆ พวกนี้อีก เพราะอ่านไปก็โมโหมากขึ้นเปล่าๆทว่าสายตาของเขากลับกวาดผ่านมันอย่างอดไม่อยู่ ข้อความดังกล่าวเขียนเอาไว้ว่า ‘เทียนซือกำลังจะตาย ณ ที่แห่งนี้’สัญชาตญาณของเทียนซือร้องเตือนอย่างหนัก เขาตระหนักได้ว่ามือขวาของตนเองผิดปกติ เมื่อก้มลงไปมองจึงเห็นรอยเข็มแห่งหนึ่ง รอบๆ รอยเข็มดังกล่าวมีรอยช้ำสีม่วงคล้ำ

หลางซานลองคำนวณเวลาดูและพบว่าตั้งแต่ตอนที่เทียนซือถูกเตะกล่องดวงใจ ตอนนี้ใกล้จะครบหนึ่งเค่อแล้วหากยังมีร่มสีดำคันนั้นอยู่ พวกเขาก็คงฆ่าเทียนซือไม่ได้บรรยายกาศหนาวยะเยือกรอบๆ ก็ทวีความรุนแรงขึ้นด้วย ยันต์คุ้มครองที่เฟิ่งชูอิ่งมอบให้พวกเขาเริ่มแผ่ความร้อนรุนแรงกว่าเดิมเขาจึงตัดสินใจอย่างเฉียบขาด “ถอย!”เสี้ยวพริบตาที่พวกเขาถอนกำลังออกไป คนของอารามเทียนอี้ก็มาถึงพอดีพวกเขามองเห็นเทียนซือที่ทรุดอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีดขาวก็พากันตกตะลึงเพราะว่าเทียนซือคือผู้ที่แข็งแกร่งอันดับหนึ่งในอารามเทียนอี้ ถึงเขาจะไม่ใช่เจ้าอาราม แต่กลับเป็นคนที่อำนาจตัดสินใจอย่างแท้จริงของอารามเทียนอี้เขากัดฟันเลยว่า “เผาแผ่นป้ายพวกนั้นให้ข้าเดี๋ยวนี้!”แผ่นป้ายไม้ที่วางอยู่ตรงนั้นนับเป็นความอัปยศอดสูของเขาอย่างมากบรรดานักพรตที่เพิ่งมาถึงแอบแปลกใจ ทำไมเรื่องแรกที่เขาสั่งให้ทำถึงเป็นการเผาแผ่นป้ายพวกนี้ล่ะ พวกเขาจึงหันมองแผ่นป้ายเหล่านั้นโดยไม่รู้ตัวเทียนซือตะคอกอย่างสุดเสียง “ห้ามมอง เผาให้หมด!”เสียงของเขาดังมากจนพวกนักพรตสะดุ้งกันเป็นแถบๆ เพราะว่าในใจของพวกเขา เทียนซือเป็นบุคคลที่มีความสูงส่ง สุขุมและสง่างาม

เฟิ่งชูอิ่งทำเมินไม่สนใจเขาอีก ไอ้ลูกหมานี่ทดสอบขีดจำกัดนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่าปู๋เยี่ยโหวกลับเกาะติดนางไม่เลิก “ทำให้ข้ามองเห็นน้องสาววิญญาณร้ายทีสิ!”เฟิ่งชูอิ่งกระตุกมุมปากเล็กน้อย “ได้สิ!”นางกล่าวจบก็ช่วยเปิดเนตรทิพย์ให้เขา เขาจึงมองเห็นเฉี่ยวหลิงที่อยู่ห่างจากเขาไม่ไกลเฉี่ยวหลิงไม่ใช่สตรีที่งดงามจนล่มเมืองล่มแคว้นอะไร แต่นางหน้าตาหมดจดเกลี้ยงเกลา หากมองดูดีๆ ก็ถือว่าเป็นสาวงามคนหนึ่งเลยปู๋เยี่ยโหวส่งเสียงจิ๊ปากเบาๆ “ที่แท้น้องสาววิญญาณร้ายก็หน้าตางดงามเช่นนี้อีก น่าเอ็นดูถึงเพียงนี้.....”ทว่าประโยคถัดมายังไม่ทันหลุดออกจากปากของเขา เพราะว่าเฉี่ยวหลิงแสดงสิ่งที่นางช่ำชองที่สุดให้เขาดู ซึ่งก็คือคางหลุดลูกตาหล่นปู๋เยี่ยโหว “......”ปู๋เยี่ยโหว “!!!!!!”ถึงแม้จะเป็นกลางวันแสกๆ แต่เขาก็ยังหวาดกลัวจนเหงื่อเย็นออกชุ่มแผ่นหลังทว่าเฉี่ยวหลิงที่ไม่มีคางและลูกตายังแสยะยิ้มบางๆ ให้เขาซ้ำอีก เขาจึงตื่นกลัวจนหงายหลังก้นจ้ำเบ้าจิ่งโม่เยี่ยเห็นสภาพของเขาก็หัวเราะอย่างเย็นชา “สมน้ำหน้า!”ปู๋เยี่ยโหวไม่ได้อยากจะเห็นภาพอะไรแบบนี้สักนิด นางจึงโอดครวญว่า “ชูชู ช่วยปิดเนตรทิพย์ให้ข้าทีเถอะ!”เฟิ่

เจ้าอารามกล่าวว่า “เทียนซือ เมื่อวานนี้ตอนที่ปู๋เยี่ยโหวบุกเข้ามาในอารามเทียนอี้ เขาใช้กลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิม[footnoteRef:1] ส่งคนแฝงตัวเข้าไปในคลังสมบัติและกวาดทุกอย่างที่อยู่ข้างในไปหมดเลย” [1: หลอกล่อความสนใจของศัตรูให้เข้าใจผิด] เทียนซือตกตะลึง “เจ้าว่าอะไรนะ? ของในคลังสมบัติมีตั้งมากมายขนาดนั้น พวกเขาขโมยไปทั้งหมดเลยหรือ?”เจ้าอารามตอบ “ใช่ แม้แต่อีแปะเดียวพวกเขาก็ไม่เหลือเอาไว้“ดังนั้นเทียนซือ ไม่ใช่พวกเราไม่อยากมอบเครื่องประดับให้ท่านหรอก แต่เพราะว่าไม่มีอะไรเหลือจริงๆ!“ตอนนี้อารามเทียนอี้ แม้จะไม่ถึงขั้นยากจนข้นแค้น แต่ก็ไม่ได้ดีไปกว่านั้นมากนัก”เขาเองก็อัดอั้นตันใจ ทรัพย์สินเงินทองทั้งหมดของอารามเทียนอี้ถูกเก็บเอาไว้ในคลังสมบัติตอนนี้พวกเขายังพอจะเหลือเงินติดตัวอยู่บ้าง แต่จำนวนก็ไม่ได้เยอะอะไรเพราะว่ามีจำนวนไม่มาก อาจถึงขั้นไม่พอใช้จ่ายในชีวิตประจำวันด้วยซ้ำวันนี้ตอนที่พ่อครัวมาหาเขาเพื่อขอเงินซื้อวัตถุดิบทำอาหาร เขายังไม่มีจ่ายเลยตอนแรกเทียนซือยังฝืนประคองสติอยู่ได้ กำลังจะเตือนให้คนของอารามเทียนอี้ระวังเฟิ่งชูอิ่งเอาไว้แต่พอยามนี้เขาได้ยินสิ่งที่อีกฝ่าย