All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 351 - Chapter 360

ขอเพียงเปิดค่ายกลพิทักษ์ขุนเขา ค่ายกลก็จะสามารถสังหารพวกปู๋เยี่ยโหวทั้งหมดได้เมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูคลังสมบัติ กลับพบว่านักพรตที่เฝ้าประตูอยู่สลบไปแล้ว อีกทั้งแม่กุญแจที่คล้องประตูยังหล่นอยู่กับพื้นด้วยหวูเหวยจื่อหน้าถอดสีทันควัน รีบผลักบานประตูเข้าไป ก่อนจะพบว่าประตูทุกบานด้านในถูกเปิดออกหมดเลยเมื่อก้าวเดินเข้าไปด้านใน ก็ทราบว่าสมบัติล้ำค่าทั้งหมดหายไปแล้วหวูเหวยจื่อกล่าวอย่างเดือดดาล “ปู๋เยี่ยโหวเจ้าคนต่ำช้า กล้าใช้กลยุทธ์ล่อเสือออกจากถ้ำ[footnoteRef:1]อย่างนั้นหรือ ข้าจะฆ่าเขาให้ตาย!” [1: หลอกศัตรูให้เผลอประมาทแล้วเข้าโจมตี] เขากล่าวจบก็พุ่งตัวเข้าไปด้านใน พบว่าหนังสือตำราทั้งหมดไม่เหลือสักเล่มเดียว แล้วบริเวณตาค่ายกลยังส่งกลิ่นเหม็นตุๆ ออกมาด้วยช่วงหลายปีที่ผ่านมา นักพรตในอารามเทียนอี้ใช้ชีวิตกันอย่างสุขสบายมาก จึงไม่เคยเปิดใช้งานค่ายกลพิทักษ์ขุนเขาสักครั้ง พวกเขาจึงไม่มั่นใจนักว่าโดยปกติแล้วค่ายกลสมควรมีหน้าตาเป็นอย่างไรถึงแม้ยามนี้พวกเขาจะได้กลิ่นที่เหม็นเน่าสุดขีด แต่กลับไม่ได้คิดอะไรมากยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่พวกเขาถูกโทสะครอบงำ จนประมาทและขาดความยั้งคิดเขาเรียกต

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะบังเอิญพบนางที่ตรงนี้ ยามนี้ค่ายกลถูกเปิดใช้งานแล้ว เขาปล่อยวิญญาณร้ายที่เลี้ยงไว้ไม่ได้ จึงใช้กระบี่แทงใส่นางโดยตรงเฟิ่งชูอิ่งคิดไม่ถึงว่าได้พบเขาที่นี่เช่นกัน นางวิ่งหนีพร้อมตะโกนว่า “รสชาติของการถูกวิญญาณร้ายของตนเองเล่นงานเป็นอย่างไรบ้าง?”หากนางไม่กล่าวย้ำก็แล้วไปเถอะ แต่พอนางเอ่ยถึงเช่นนี้ชิงสวี่ก็โกรธจัด กระบี่ในมือจึงเคลื่อนไหวเร็วขึ้นด้วยเฟิ่งชูอิ่งรู้ตัวดีว่าตนเองไม่มีฝีมือด้านการต่อสู้ ไม่สามารถประมือกับอีกฝ่ายซึ่งๆ หน้าได้ จึงวิ่งหนีอย่างไม่ลดละชิงสวี่แสยะยิ้มชั่วร้าย “ข้าอยากจะเห็นนักว่าเจ้าจะหนีไปไหนได้!”เขาไล่ตามนางอย่างบ้าคลั่ง ครั้นเห็นว่าตนเองกำลังจะตามจับตัวนางได้แล้ว เขากลับรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องส่วนเฟิ่งชูอิ่งที่กำลังวิ่งหนีเขาก็หันกลับมาอย่างกะทันหัน แย่งกระบี่จากมือเขาไปแล้วใช้คมกระบี่วางพาดบนคอของเขาชิงสวี่ถลึงตาโต “นังปีศาจ เจ้าทำอะไรข้า?”จะทำอะไรได้ล่ะ? แน่นอนว่าตอนที่เฟิ่งชูอิ่งวิ่งผ่านกิ่งไม้แห่งหนึ่ง นางได้แอบแปะยันต์เอาไว้ตรงนั้นด้วยยันต์แผ่นนี้ไม่ได้มีพลังทำลายล้างยิ่งใหญ่ แต่สามารถตรึงร่างคนให้หยุดนิ่งได้นางในตอนนี้

ดังนั้นใช่ว่านางจะไม่ชอบเงินทอง แต่บางครั้งเงินทองไม่อาจหยิบจับแบบส่งเดชได้จิ่งโม่เยี่ยมองนางด้วยสายตาเฉยชา คิดว่านางเพียงเอ่ยอ้างไปอย่างนั้น จึงไม่เก็บคำพูดของนางมาใส่ใจทั้งสองออกจากขอบเขตของอารามเทียนอี้ด้วยความว่องไวจิ่งโม่เยี่ยขี่ม้ามาที่นี่ ดังนั้นจึงอุ้มนางแล้วตวัดขาขึ้นคร่อมอาชา กระเตงนางไว้ข้างตัวแล้วสั่งให้นางกอดเอวเขาแน่นๆ ก่อนจะห้อตะบึงอาชาพานางกลับเข้าเมืองเฟิ่งชูอิ่งไม่ค่อยคุ้นชินกับท่านั่งของพวกเขาทั้งสองคนนัก นางรู้สึกว่าท่าทางในตอนนี้ดูใกล้ชิดกันมากกว่าตอนที่นอนร่วมเตียงเสียอีกนางจึงพูดจาไร้สาระเพื่อทำลายบรรยากาศคลุมเครือระหว่างพวกเขา “ท่านอ๋อง วันนี้ข้าอาละวาดอารามเทียนอี้จนวุ่นวายไปหมดเลย ข้าเก่งกาจมากเลยใช่ไหม?”จิ่งโม่เยี่ยตอบเสียงเย็นชา “เก่งกาจมากจริงๆ นั่นแหละ เก่งถึงขั้นที่สามารถชี้นิ้วสั่งการปู๋เยี่ยโหวได้ นับว่าข้าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว”วันนี้เขาสามารถตามหาตัวเฟิ่งชูอิ่งเจอได้ ย่อมต้องทราบวีรกรรมทั้งหมดที่นางทำลงไปเช้าตรู่ของวันนี้ตอนที่เฟิ่งชูอิ่งออกจากจวน เขาคิดเพียงแค่ว่านางจะไปปรึกษาเรื่องการท้าทายอารามเทียนอี้กับเจ้าอาวาสที่อารามเขาก็เลยไม่ได้เก็บเรื

นางแอบเรียกนางเอกของนิยายเรื่องนี้เงียบๆ ในใจ ได้โปรดรีบมาทีเถอะ มาทำให้เจ้าสุนัขสองตัวนี้หลงใหลจนหัวปักหัวปำ จะได้เลิกยุ่งวุ่นวายกับนางเสียทีนางลองคำนวณเวลาดู นางเอกในนิยายน่าจะใกล้เข้าเมืองหลวงแล้วนัยน์ตาของจิ่งโม่เยี่ยเย็นยะเยือก “ขอบคุณที่ท่านโหวชื่นชอบ แต่นางเป็นว่าที่พระชายาของข้า คงไม่รบกวนให้ท่านโหวต้องเป็นห่วง”คนทั่วไปหากได้ยินแบบนี้ก็คงจะหยุดและถอนตัวออกไปแล้ว แต่ปู๋เยี่ยโหวดันไม่ทำเขาเอ่ยด้วยท่าทางลึกซึ้ง “พวกเจ้าก็แค่หมั้นหมายเอง ยังไม่ได้แต่งงานเสียหน่อย เท่าที่ข้ารู้มา ยังไม่ได้มอบสินสอดด้วยซ้ำ“งานแต่งแบบนี้ ไม่ว่าจะดูจากมุมไหนก็ไม่น่าจะนับเป็นจริงเป็นจังได้ทั้งนั้น“ดังนั้นข้าเต็มใจจะช่วยนางถอนหมั้น จากนั้นค่อยแต่งนางเป็นภรรยา!”เฟิ่งชูอิ่งกรอกตามองบนจนแทบจะเหลือก นางค่อยๆ อาการดีขึ้นแล้ว จึงพาตัวเองเดินเข้าไปในจวนพวกเขาอยากทะเลาะกันมากนักก็เชิญเลย นางคร้านจะสนใจพวกเขาแล้วนางเพิ่งจะพาร่างไร้วิญญาณของตัวเองข้ามธรณีประตูไปได้ ปู๋เยี่ยโหวกลับตะโกนว่า “ชูชู แต่งงานกับข้าเถอะนะ?“ข้ากล้ารับประกันว่าจะดีกับเจ้าอย่างแน่นอน จะไม่จับเจ้าพาดหลังม้าพาขี่กลับเมือง จะไม่ปล่อยใ

เฟิ่งชูอิ่งเลิกคิ้วเล็กน้อย “จัดการกับเจ้าช่างง่ายดายเสียจริง!”เมื่อครู่นี้นางได้ยินสิ่งที่เขาพูดก็มองทะลุปรุโปร่งแล้วว่าเขาคิดจะช่วยแก้ตัวแทนจิ่งโม่เยี่ย ทว่าตอนนี้นางไม่อยากได้ยินสักเท่าไหร่ จึงต้องใช้วิธีของตัวเองไล่เขาออกไปวันนี้จิ่งโม่เยี่ยไปช่วยเหลือนางก็จริง แต่ระหว่างทางกลับเมืองมันทรมานเกินจะรับไหว!จิ่งโม่เยี่ยเห็นสีหน้าเหมือนปลาตายของฉินจื๋อเจี้ยน ก็เอ่ยถามว่า “เจ้าเป็นอะไรไปน่ะ?”ฉินจื๋อเจี้ยนคิดขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้เขาเคยลองหยั่งเชิงเรื่องที่ตนเองเมามายจนหลุดพล่ามเรื่องไร้สาระ ซึ่งตอนนั้นจิ่งโม่เยี่ยก็ยืนยันหนักแน่นว่าเป็นความจริงงั้นก็แปลว่าจิ่งโม่เยี่ยกับเฟิ่งชูอิ่งรวมหัวกันรังแกเขาน่ะสิเขาจึงแค่นเสียงเย็นชาใส่จิ่งโม่เยี่ยหนักๆ หนึ่งครา จากนั้นก็เดินกระฟัดกระเฟียดจากไปจิ่งโม่เยี่ยเลิกคิ้วเล็กน้อย ฉินจื๋อเจี้ยนไปโกรธอะไรมาจากไหนอีกล่ะ?เขามองผ่านรูรั่วภายในห้อง พบว่าใกล้ยามจื่อ[footnoteRef:1]แล้ว เขาจึงไปหาเฟิ่งชูอิ่งเพื่อนอนด้วย [1: 23.00-01.00] ทว่าเพียงเขาเปิดประตูเข้าไป ยันต์แผ่นหนึ่งก็ลอยมาแปะบนหน้าผากของเขา ทำให้เขาเคลื่อนไหวไม่ได้อย่างฉับพลันเสียงของเฟิ่