บทที่ 356

เขาเอ่ยเสียงขรึม “ยังจะกล้าเฉไฉ สมควรตี!”

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

นางอึ้งไปพักหนึ่งถึงได้รู้สึกตัวว่าถูกจิ่งโม่เยี่ยทำอะไร!

ตอนนี้นางอยู่บนหลังม้านะ เขาใช้มือหนึ่งกุมบังเหียน อีกมือหนึ่งพลิกตัวนาง ไม่กลัวว่าจะพลาดพลั้งทำนางตกจากม้าหรือไง!

ไม่สิ นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก เขามีสิทธิ์อะไรมาตีนาง!

แล้วยังกล้าตีก้นนางอีก!

ถึงจะตีไม่แรง แต่ตำแหน่งที่ตีกับน้ำหนักมือที่เขาใช้ มันคล้ายกำลังหยอกเย้านางเล่นในเชิงชู้สาว เป็นความรู้สึกที่เจ็บแสบจนบอกไม่ถูกเลย

นางโกรธจัดและคิดจะพลิกตัวกลับขึ้นมาแต่ถูกเขาใช้มือกดไว้ จึงไม่สามารถพลิกตัวกลับได้ จึงคว้าขาของเขาไว้แล้วฝังเขี้ยวลงไปอย่างแรง

จิ่งโม่เยี่ย “......”

ร่างกายเขาสั่นเทิ้มวูบหนึ่ง เผลอตัวดึงบังเหียนม้าอย่างแรงจนม้าแผดเสียงร้องแหลม

เฟิ่งชูอิ่งเอ่ยอย่างแค้นใจ “กล้าตีข้า ข้าจะกัดเจ้าให้ตายเลย!”

จิ่งโม่เยี่ยสูดหายใจเขาลึกๆ ใช้มือทาบทับก้นของนางแล้วเขย่าขาตีท้องม้า ส่งผลให้ม้าห้อตะบึงเร็วยิ่งกว่าเดิม

เฟิ่งชูอิ่งถูกเขย่าไปเขย่ามาจนเวียนหัวไปหมด ท้องไส้ปั่นป่วนคล้ายจะอาเจียน จึงไม่มีแรงกัดเขาอีกต่อไป

นางรู้สึกเจ็บช้ำน้ำใจอย่างยิ่ง นางอุตส่าห์บุกไปก่อเรื่องที่อ