All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 381 - Chapter 390

พระนางดีใจเหมือนมีบุปผาผลิบาน สมแล้วที่เป็นหลานสะใภ้ที่นางยอมรับ ไม่เสียแรงที่เป็นคนที่จิ่งโม่เยี่ยเปิดใจให้ นางแตกต่างจริงๆ!ไทเฮาเอ่ยเหน็บแนมว่า “พระสนมสวี่เอาแต่พูดว่าอิ่งเอ๋อร์มีดวงชะตาขัดแย้งกับนาง แท้จริงแล้วตัวนางนั่นแหละที่เป็นปีศาจ ถึงได้จงใจหาเรื่องอิ่งเอ๋อร์เช่นนี้”นางกล่าวจบก็หันมองเจ้าอาราม เอ่ยเสียงเรียบเฉย “เจ้าช่วยราชวงศ์กำจัดปีศาจชั่วร้าย คุณงามความดียิ่งใหญ่ ประทานรางวัล!”ประโยคนี้ของนางเป็นการสรุปเรื่องราวทั้งหมดอย่างสมบูรณ์ แม้แต่ฮ่องเต้เจาหยวนก็ไม่อาจเถียงได้เจ้าอารามในยามนี้สับสนจนทำอะไรไม่ถูก แต่นี่เป็นรางวัลพระราชทานจากไทเฮา เขาจึงคุกเข่าลงแล้วน้อมรับ “ขอบพระทัยไทเฮา!”ไทเฮาเดินเข้าไปหาพระสนมสวี่อย่างเอื่อยเฉื่อย กดหน้ามองต่ำไปทางนาง “ข้าก็คิดว่าเจ้าสูงส่งมากจากไหน ที่แท้ก็เป็นแค่นังจิ้งจอกไร้ยางอายเท่านั้นเอง”หลังไทเฮากล่าวจบก็ยกเท้าเหยียบนิ้วมือของพระสนมสวี่ พร้อมทั้งออกแรงขยี้อย่างหนักหน่วง ทำเอาพระสนมสวี่ที่สลบไปแล้วสะดุ้งตื่นเพราะความเจ็บตอนที่พระสนมสวี่เพิ่งได้สติ สมองของนางยังทำงานไม่เต็มที่นัก พอลืมตามาเห็นไทเฮาก็เอ่ยปากด่าทันควัน “นังแก่หนังเหนียว

ด้วยเหตุนี้เอง เรื่องราวทั้งหมดจึงจบลงเพียงเท่านั้นจิ่งโม่เยี่ยใช้ชีวิตของพระสนมสวี่แลกกับการที่ฮ่องเต้เจาหยวนปล่อยเขากลับไปเขตศักดินา ฮ่องเต้เจาหยวนกับพระสนมสวี่นอกจากขโมยไก่ไม่สำเร็จแล้ว ยังเสียข้าวสารอีกกำมือไทเฮาคว้าป้ายทองอภัยโทษจากฮ่องเต้เจาหยวนแล้ววางลงบนมือของจิ่งโม่เยี่ย “ฮ่องเต้รักเอ็นดูเยี่ยเอ๋อร์ถึงเพียงนี้ คิดว่าคงไม่หวงป้ายทองเพียงชิ้นเดียวหรอก“ในเมื่อนำป้ายทองอภัยโทษออกมาแล้ว ก็อย่าเก็บกลับไปเลย ยกให้เยี่ยเอ๋อร์ไปน่ะดีแล้ว”ฮ่องเต้เจาหยวนปวดใจอย่างสุดแสน ทว่ายังต้องรักษาภาพลักษณ์ผู้ใหญ่ใจดีต่อ เขากล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า “ถึงเสด็จแม่จะไม่เอ่ย ข้าก็ตั้งใจจะยกป้ายทองให้เยี่ยเอ๋อร์อยู่แล้ว“ขอเพียงข้ายังมีชีวิตอยู่ จะไม่มีวันทำให้เยี่ยเอ๋อร์ต้องเจ็บช้ำน้ำใจแน่นอน”ไทเฮาจ้องมองเขาแน่นิ่ง กล่าวว่า “หวังว่าเจ้าจะจดจำสิ่งที่เจ้ากล่าวออกมาได้ตลอดไป” ฮ่องเต้เจาหยวนพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม ทว่าในใจเดือดดาลสุดประมาณวันนี้นอกจากพวกเขาจะทำภารกิจไม่สมหวังดั่งคาดแล้ว ยังเป็นฝ่ายถูกแล่เนื้อเถือหนังอีกต่างหาก ความรู้สึกเช่นนี้มิใช่แค่อัดอั้นตันใจหรอกนะหลังจากฮ่องเต้เจาหยวนขึ้นครองราชย์

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่วังหลังของฮ่องเต้เจาหยวนมีฮองเฮาและสนมงามอีกมากมาย นางคิดว่าตนเองจะได้รับเศษเสี้ยวความรักจากฮ่องเต้เจาหยวนมากแค่ไหนกันเชียว?แล้วนางยังพยายามจะฆ่าบุตรชายจากสามีร่วมผูกผม ทว่าออดอ้อนเอาใจบุตรชายที่เกิดจากชู้รักเรื่องทั้งหมดที่พระสนมสวี่ทำลงไปหากกล่าวให้ฟังรื่นหูหน่อยก็คือลุ่มหลงมัวเมาในรัก แต่หากกล่าวให้ระคายหูหน่อยก็คือโง่เขลาเบาปัญญาเฟิ่งชูอิ่งประจักษ์ฝีมือของพระสนมสวี่มากับตัว ตอนที่พระสนมสวี่ไม่ได้อยู่กับฮ่องเต้เจาหยวน นางลงมือโหดเหี้ยมได้แบบไม่เลือกวิธีแต่ตอนที่อยู่กับฮ่องเต้เจาหยวน นางกลับเหมือนคนที่ไร้ซึ่งเกียรติศักดิ์ศรี หลงรักหัวปักหัวปำจนยอมเขาไปเสียทุกอย่างสมองนางผิดปกติอย่างมาก!จิ่งโม่เยี่ยเอ่ยเสียงเรียบ “ก่อนหน้านี้นางอาศัยรูปโฉมอันงดงามเป็นอาวุธหลัก ทว่าบัดนี้นางเสียโฉมแล้ว ไม่หลงเหลือความงาม หลังจากนี้ไปคงต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากหน่อย“ว่านางเป็นคนทำอะไรสุดโต่งเสมอมา เรื่องในคราวนี้เกิดขึ้นเพราะเฟิ่งชูอิ่ง เกรงว่านางจะตามล้างแค้นชูอิ่งแบบไม่เลือกวิธีการ“ชูอิ่งเติบโตมาในห้องหอไม่เคยเผชิญโลกกว้าง แล้วยังไร้เดียงสาอย่างยิ่ง ไม่รู้จักความน่ารังเกี

ซึ่งนางกับเขาถูกผูกชะตากรรมร่วมกันแล้ว หลังจากนี้ไปนางจะต้องร่วมเผชิญหน้ากับปัญหาต่างๆ พร้อมเขาก่อนหน้านี้นางไม่ค่อยชอบใจนัก แต่วันนี้หลังจากกลับมาจากวังหลวงแล้ว นางกลับคิดว่าเรื่องทุกอย่างก็ไม่ได้เลวร้ายถึงเพียงนั้นนางเอ่ยถาม “ตอนนี้ท่านอ๋องไม่ปิดบังข้าแล้วหรือ?”จิ่งโม่เยี่ยเหล่มองนางเล็กน้อย “เพราะพวกเราทั้งสองคนต่างรู้ดีแก่ใจ ข้าต้องอาศัยเจ้าเพื่อแก้คำสาป ส่วนเจ้าก็ต้องพึ่งกำลังพลและวรยุทธ์ของข้า“หากพวกเราแยกจากกันจะต้องตาย อีกทั้งงานแต่งของพวกเราก็ใกล้จะมาถึงแล้ว อีกหน่อยเจ้าก็จะเป็นพระชายาของข้า คนกันเองทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร”เฟิ่งชูอิ่งแสร้งทำหน้าทะเล้นใส่เขา เขาจึงหัวเราะออกมาเบาๆ ระหว่างที่ทั้งสองคนมาถึงทางแยก รถม้าก็ถูกใครบางคนขัดขวางไม่ให้ไปต่อ พร้อมกับเสียงของบุรุษคนหนึ่งจากด้านนอก “ท่านอ๋องฉู่ ช่วยลงมาคุยกันหน่อยได้หรือไม่!”จิ่งโม่เยี่ยเลิกชายผ้าม่านออกและพบว่าพานเหรินซิ่นยืนอยู่ด้านหน้ารถม้าจิ่งโม่เยี่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย ตอบกลับไปว่า “ข้าไม่ว่าง”เขากล่าวจบก็ปิดม่านลงเหมือนเดิมวันนี้หลางซานเป็นสารถีขับรถม้า เขาจึงบอกกับพานเหรินซิ่นว่า “องค์ชายจากแคว้นหนานเ

แต่กลับได้ยินปู๋เยี่ยโหวกล่าวต่อว่า “หากเปลี่ยนเป็นข้า จะต้องไม่ยอมทนอยู่เฉยอย่างแน่นอน!“แค้นที่มาเหยียบย่ำแว่นแคว้นแบบนี้ หากไม่ฉีกร่างเขาให้สุนัขกิน ก็ยากจะดับความเกลียดชังในใจ!”พานเหรินซิ่นมองเขาด้วยความสงสัย สุดท้ายจึงถามว่า “หากตอนนี้ท่านโหวว่าง พอจะให้เกียรติไปดื่มชากับข้าที่โรงเตี๊ยมข้างๆ นี้ได้ไหม?”ปู๋เยี่ยโหวยิ้มจนตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว “ข้าว่างตลอดเวลานั่นแหละ ดังนั้นต้องให้เกียรติเจ้าอยู่แล้ว!”พานเหรินซิ่น “……”ในที่สุดเขาก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคนในเมืองหลวงถึงให้คำจำกัดความปู๋เยี่ยโหวเช่นนั้น เจ้าหมอนี่มันสมองมีปัญหาอยู่นิดหน่อยจริงๆหลังจากพวกเขามาถึงโรงน้ำชา ปู๋เยี่ยโหวก็สั่งชาต้าหงเผาที่แพงที่สุดในร้านมาแบบไม่เกรงอกเกรงใจกันสักนิดปู๋เยี่ยโหวยังดื่มน้ำชาประหนึ่งเป็นสุรา ดื่มไปเพียงไม่กี่จอกก็ทำท่าเหมือนคนเมาเขาลุกมานั่งข้างๆ พานเหรินซิ่นแล้วยกมือโอบไหล่ “องค์ชายใหญ่ หากท่านคิดจะฆ่าจิ่งโม่เยี่ยล่ะก็ ข้าพร้อมจะช่วยเหลือเจ้าเสมอนะ”พานเหรินซิ่นกำลังคิดจะปฏิเสธ ปู๋เยี่ยโหวก็ใช้ฝ่ามือทุบโต๊ะ เอ่ยด้วยดวงตาแดงก่ำ “บิดามารดาของข้าตายก็เพราะเขานั่นแหละ!“ป่วยตายกะทันหัน อ