All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 401 - Chapter 410

เฟิ่งชูอิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “ชีวิตและความตายย่อมแตกต่าง คนกับผีเดินกันคนละเส้นทาง ข้าสามารถให้เจ้าพบฮูหยินเจิ้งได้เพียงครั้งเดียว”เจิ้งเนี่ยนซินพยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจ “แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว”เฟิ่งชูอิ่งเปิดเนตรทิพย์ให้เจิ้งเนี่ยนซิน พริบตาที่เนตรทิพย์ของนางเปิดออก นางก็มองเห็นว่าตอนนี้ฮูหยินเจิ้งกำลังยืนอยู่ข้างๆ กายนางนี่เองสองแม่ลูกพบหน้า พวกเขาต่างก็ตื้นตันใจอย่างยิ่งแม้พวกนางจะเพิ่งแยกจากกันไปไม่นานนัก แต่มันเป็นการแยกจากที่ไม่มีวันกลับมาบรรจบได้อีกหลังจากเฟิ่งชูอิ่งเปิดเนตรทิพย์ให้เจิ้งเนี่ยนซินเรียบร้อยแล้วก็หลบออกมายืนห่างๆ ปล่อยให้สองแม่ลูกได้ใช้เวลาร่วมกันสาเหตุที่นางยอมเปิดเนตรทิพย์ให้เจิ้งเนี่ยนซิน เพราะว่าก่อนหน้านี้ฮูหยินเจิ้งอ้อนวอนขอนาง หวังว่าเฟิ่งชูอิ่งจะเปิดโอกาสให้พวกนางสองแม่ลูกพบหน้ากันเป็นครั้งสุดท้ายเฟิ่งชูอิ่งรู้สึกเห็นอกเห็นใจฮูหยินเจิ้ง วันนี้นางทำเรื่องเหนือกฎเกณฑ์ของตัวเองไปครั้งหนึ่งแล้ว ทำอีกสักครั้งจะเป็นไรไปนางเดินเข้าไปในลานกว้างแล้วหาหินก้อนหนึ่งเพื่อนั่งพัก ก่อนจะเห็นปู๋เยี่ยโหวเกาะขอบกำแพงและโบกมือให้นางอยู่เฟิ่งชูอิ่ง “……”หลังจากครั้งก่อน

ทว่าตอนที่เขาเตรียมจะออกจากจวน ก็ดันนึกถึงเรื่องพระสนมสวี่กับอดีตฮ่องเต้ขึ้นมา เขาตระหนักว่าเรื่องของความรู้สึกไม่ใช่สิ่งที่จะบังคับกันได้หากบังคับไปแล้ว อาจจะต้องพบกับจุดจบที่เป็นโศกนาฎกรรมได้ และการถอนหมั้นของตระกูลเจิ้ง ก็เกี่ยวข้องกับจิ่งโม่เยี่ยอย่างไม่อาจปฏิเสธได้จิ่งโม่เยี่ยจึงคิดว่าหลังจากนี้หากมีโอกาส เขาจะหาภรรยาที่ดีให้ฉินจื๋อเจี้ยนเองแต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เรื่องราวทั้งหมดมันจะกลับตาลปัตรอย่างนี้ไปได้วันนี้ฉินจื๋อเจี้ยนก็แค่ตามเฟิ่งชูอิ่งออกไปข้างนอก แต่กลับได้แต่งภรรยากลับมาเสียอย่างนั้นวันนี้เขาได้รับจดหมายเชิญเข้าร่วมงานมงคลสมรสของทั้งสองคนจากองครักษ์ เขาก็แอบประหลาดใจไม่น้อยเลยถึงเขาจะรู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งมีความสามารถ แต่เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่านางจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ตอนนี้เขาชักจะคาดหวังเสียแล้ว หลังจากพวกเขาแต่งงานกัน นางจะสร้างความประหลาดใจให้เขาอย่างไรบ้างเฟิ่งชูอิ่งยิ้มตอบ “วันนี้ฉินจ๋างสื่อแต่งภรรยา มิใช่ท่านอ๋องแต่งภรรยาเสียหน่อย จะขอบคุณก็ควรเป็นฉินจ๋างสื่อมาเอ่ยเองสิเพคะ”จิ่งโม่เยี่ยปรายตามองนางเล็กน้อย “ก็จริงนะ เรื่องนี้สมควรเป็นฉินจื๋อเจี้ยนมาขอบคุณเจ้าเ

เฟิ่งชูอิ่งดึงมือกลับโดยสัญชาตญาณ ทว่าจิ่งโม่เยี่ยกุมมือนางแน่นไม่ยอมปล่อยนางหันมองเขา เขาตอบนางอย่างไร้อารมณ์ “ฉินจื๋อเจี้ยนยังแต่งงานได้ แล้วทำไมข้าถึงจะจับมือว่าที่พระชายาตัวเองไม่ได้?”เฟิ่งชูอิ่ง “……”เหตุผลของเขา นางโต้แย้งไม่ได้จริงๆจิ่งโม่เยี่ยเอ่ยเสียงเรียบ “หากข้าแต่งภรรยา จะต้องไม่ด้อยกว่าเจ้าฉินจื๋อเจี้ยนนั่นแน่“รอให้พวกเราแต่งงานกันเมื่อไหร่ จวนอ๋องฉู่ก็จะเป็นของเจ้า”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มตอบ “ท่านอ๋องล้อเล่นเก่งจริงๆ เลยนะเพคะ ต่อให้พวกเราแต่งงานกัน อย่างมากข้าก็แค่เป็นเจ้าของจวนอ๋องครึ่งเดียว“หากทั้งจวนอ๋องตกเป็นของข้าจริงๆ สิ่งแรกที่ข้าจะทำคือการไล่ท่านอ๋องออกจากจวน....”นางยังไม่พูดไม่ทันจบ ก็ถูกจิ่งโม่เยี่ยกระชากตัวเข้าไปโอบกอด ริมฝีปากถูกเขาประกบจูบเฟิ่งชูอิ่ง “……”ไอ้ผู้ชายคนนี้มันเอาแต่ใจตัวเองเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ อยากจูบก็จูบ ไม่มีลังเลเลยสักนิด นางอยากจะผลักเขาออก แต่อาจเป็นเพราะจูบของเขาอ่อนโยน หรืออาจเป็นเพราะพระจันทร์คืนนี้สวยเกินไป สายลมอ่อนโยนมากเกินไป มือของนางที่วางทาบบนแผงอกเขาถึงไม่มีแรงสักเท่าไหร่นางตระหนักดีว่าตราบใดที่ฮ่องเต้เจาหยวนยังไม่ตาย พวกเขาก็

ชะตาชีวิตของทั้งสองผูกติดกัน เขาจึงตวัดนางมาโอบกอดไว้แล้วก้มลงไปนอนหมอบกับพื้นเฟิ่งชูอิ่ง “……”การตอบสนองของเขาไม่เหมือนกับที่นางคิดไว้สักเท่าไหร่นางพยายามตั้งสติท่ามกลางความชุลมุน “ท่านอ๋อง ท่านช่วยปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่?”ตอนแรกนางคิดจะใช้จังหวะที่หมอบลงประสานคาถาใช้งานยันต์ ผลกลับกลายเป็นว่าถูกเขากดไว้กับพื้นหากไม่ใช่เพราะยันต์หมอกควันที่นางใช้ไปก่อนหน้านี้ยังมีผลอยู่ พวกเขานอนหมอบอยู่บนพื้นแบบนี้ น่ากลัวว่าจะถูกมือสังหารพวกนั้นแทงตายไปแล้วจิ่งโม่เยี่ยรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ก่อนจะเอียงตัวปล่อยนางให้มีอิสระเพิ่มนิดหน่อยเฟิ่งชูอิ่ง “……”เอาเถอะ ถึงจะมีพื้นที่ให้เคลื่อนไหวไม่สะดวกเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยนางก็ประสานคาถาได้พอมีนักฆ่าเข้ามาใกล้ จิ่งโม่เยี่ยก็ใช้กระบี่ปลิดชีพทิ้งในคราเดียวทว่าการทำแบบนี้ เป็นการเปิดเผยตำแหน่งของพวกเขา นักฆ่าทั้งหมดจึงพากันกรูเข้ามาตอนที่เฟิ่งชูอิ่งได้ยินเสียงฝีเท้าของคนพวกนั้น นางก็ประสานมือสร้างคาถาอย่างว่องไวแทบจะทันทีที่นางประสานมือสร้างคาถาออกไป เหนือศีรษะของพวกเขาก็มีประกายไฟแล่นปลาบ พร้อมกับสายฟ้าสว่างวาบพริบตาเดียว เสียงร้องโหยหวนก็ดังก้

“ตอนนี้อาจคิดว่าการว่ามีเจ้าอยู่ข้างกายข้า ทำให้เรื่องต่างๆ เริ่มจะหลุดจากการควบคุม พวกเขาก็เริ่มจะอยู่ไม่สุขกันแล้ว”“คืนนี้เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ต่อไปอาจจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกบ่อยครั้งเชียวล่ะ เจ้ากลัวหรือไม่?”เฟิ่งชูอิ่งเบ้ปาก กล่าวว่า “กลัวไปก็ไม่มีประโยชน์ ข้าหนีพ้นเสียที่ไหนล่ะ”เอ่ยจบนางจึงยกมือไปทุบอกของเขาแล้วกล่าวว่า “ทั้งหมดเป็นความผิดของท่าน!“ครั้งที่แล้วข้าออกจากเมืองหลวงไปแล้ว ถ้าท่านไม่ไปตามข้ากลับมา ข้าก็คงไม่ต้องเจออันตรายแบบนี้!”ท่าทางของนางในสายตาของจิ่งโม่เยี่ย ดูเหมือนกำลังเง้างอนอยู่เล็กน้อยจิ่งโม่เยี่ยจับมือของนางไว้แล้วเอ่ยว่า “ตอนนี้ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าตอนนั้นคิดจะหนี?”เฟิ่งชูอิ่งจ้องเขา “ข้าไม่ใช่คนโง่นะ รู้ว่าอันตรายยังไม่ยอมหนี ยอมอยู่เฉยๆ ให้คนอื่นรังแกแบบนั้น?”จิ่งโม่เยี่ยหลุดขำออกมาเฟิ่งชูอิ่งเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ยังจะหัวเราะอีก! ทั้งหมดเป็นเพราะท่านเพียงคนเดียวเลย!”จิ่งโม่เยี่ยไม่เคยยอมรับผิดต่อหน้าใครมาก่อนเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้เขากลับเอ่ยว่า “อืม ข้าผิดเอง”เฟิ่งชูอิ่งตั้งใจว่าถ้าเขายังกล้าเอ่ยอะไรอีก นางจะโต้กลับเขาให้หนักเลย