All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 411 - Chapter 420

เพื่อป้องกันความผิดพลาด พระสนมสวี่จึงติดต่อคู่แค้นของจิ่งโม่เยี่ยในคืนนั้น ทั้งสองฝ่ายตกลงจะร่วมมือกันนางคิดว่าหากกองทัพเกล็ดทองฆ่าจิ่งโม่เยี่ยไม่ได้ ถ้างั้นก็ให้อีกกลุ่มหนึ่งเป็นคนฆ่าแผนการที่รอบคอบและโหดเหี้ยมเช่นนี้ ตอนนี้นอกจากจะฆ่าจิ่งโม่เยี่ยไม่ได้แล้ว ยังสร้างข่าวลือแปลกๆ ออกมาอีกนางยกเท้าเหยียบศีรษะหัวหน้ากองทัพเกล็ดทองคนนั้น “ไอ้พวกโง่ ไร้ประโยชน์สิ้นดี ออกไปซะ!”หลายปีมานี้นางพยายามทำให้กองทัพเกล็ดทองสังหารจิ่งโม่เยี่ย ลงทุนลงแรงไปไม่ใช่น้อย แต่คนพวกนี้หัวรั้นยิ่งนัก พวกเขายึดมั่นในกฎข้อห้ามและไม่ยอมลงมือหลังจากหัวหน้ากองทัพเกล็ดทองออกไป พระสนมสวี่ก็ยิ่งคิดยิ่งโมโห จึงใช้มือกวาดของบนโต๊ะจนแตกกระจายครั้งก่อนเฟิ่งชูอิ่งแอบเคลื่อนย้ายยันต์ที่นางแปะบนตัวอีกฝ่ายในห้องทรงพระอักษร เอามาไว้บนตัวนางโดยที่นางไม่ทันรู้ตัว จนนางถูกเผาไหม้พุพองไปทั้งตัวเดิมทีไฟนั่นก็ร้ายกาจมากอยู่แล้ว ถึงในยามปกติเจ้าอารามจะช่วยนางดับได้ทันเวลา นางก็ยังถูกเผาทั้งเป็นอยู่ดีตอนที่นางออกจากตำหนักวันนั้น เทียนซือกลัวจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันจึงยกสมบัติวิเศษของสำนักลี้ลับให้นางหนึ่งชิ้นสมบัติวิเศษชิ้นนั้นช

ครั้งก่อนที่เฟิ่งชูอิ่งพบพานเหรินซิ่นในวังหลวง นางก็รู้สึกเกลียดขี้หน้าเขามากครั้งก่อนเทียนซือกับพานเหรินซิ่นร่วมมือกัน ใช้คำสาปเล่นงานจิ่งโม่เยี่ยจนเขาเกือบจะตายนางควรคิดได้ว่า พระสนมสวี่ยอมทำทุกหนทางเพื่อสังหารจิ่งโม่เยี่ยตอนแรกจิ่งโม่เยี่ยเกือบจะถล่มแคว้นหนานเยว่ไปแล้ว จึงกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของแคว้นหนานเยว่พานเหรินซิ่นพักอยู่ในเมืองหลวงไม่ยอมไปไหน คิดว่าคงจะหาทางฆ่าจิ่งโม่เยี่ยอยู่ส่วนฮ่องเต้เจาหยวนก็ยอมร่วมมือด้วย ส่งตัวเจิ้งเนี่ยนซินไปแต่งงานที่แคว้นหนานเยว่เพื่อเย้ยหยันจิ่งโม่เยี่ย เพียงแต่ไม่มีสั่งให้กรมพิธีการเตรียมราชโองการถึงเรื่องนี้จะถูกเฟิ่งชูอิ่งขัดขวางเอาไว้ แต่ไม่ได้แปลว่าฮ่องเต้เจาหยวนจะไม่ซ่อนกลอุบายเอาไว้โดยสรุปแล้ว นางจะปล่อยให้พานเหรินซิ่นอยู่ในเมืองหลวงต่อไม่ได้ หากฆ่าเขาทิ้งได้ย่อมดีที่สุด แต่หากไม่ได้ก็ต้องขับไล่เขาออกจากเมืองหลวงนางรู้สึกจากใจจริงว่าจิ่งโม่เยี่ยเป็นคนน่าสงสารมาก ในเมืองหลวงมีแต่คนจ้องจะเอาชีวิตเขาเต็มไปหมดจิ่งโม่เยี่ยกล่าวเสียงเรียบ “พานเหรินซิ่นสมควรตายจริงๆ นั่นแหละ แต่พวกเราไม่อาจลงมือกับเขาอย่างเปิดเผยได้”พานเหรินซิ่นเป็นทูตจากแค

เฟิ่งชูอิ่งกดปลายจมูกของตัวเองชนกับปลายจมูกของเขา “ก็พอตัวเพคะ!“ถึงอย่างไรข้าก็จะแต่งงานกับท่านอ๋องอยู่แล้ว ท่านอ๋องเก่งกาจมากความสามารถขนาดนั้น แล้วข้าจะเป็นตัวถ่วงของท่านอ๋องได้อย่างไร!”จิ่งโม่เยี่ย “……”เหตุผลของนางทำเอาเขาเถียงไม่ออกเลยนางเล่นดึงเขาไปเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลที่นางมากความสามารถเฟิ่งชูอิ่งยกมือขึ้นลูบแผงอกของเขา “รูปร่างกำยำมิเลว สัมผัสดีมากเลยเพคะ”จิ่งโม่เยี่ยคว้ามือของนางเอาไว้ก่อนจะขยับร่างกายอย่างฉับพลัน นางหรือจะเป็นคู่ต่อกรของเขาได้ เพียงพริบตาเดียวก็ถูกเขากดลงไปอยู่ใต้ร่างแล้วเฟิ่งชูอิ่งใช้มือดันอกของเขาแล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านทำแบบนี้จะไม่เกินไปหน่อยหรือเพคะ?”จิ่งโม่เยี่ยกระตุกยิ้มมุมปาก “ถึงเจ้าจะไม่ได้เป็นฝ่ายจูบข้า แต่ข้าเป็นฝ่ายจูบเจ้าแทน หากว่ากันตามจริงแล้วมันก็ไม่ต่างหรอก“เอาแบบนี้ดีไหม วันนี้ข้าจะยอมให้เจ้าลูบคลำตามใจชอบ แล้วไม่คิดบัญชีกับเจ้าทีหลังด้วย”เฟิ่งชูอิ่ง “……”นางอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่ามันเหมือนกันตรงไหนมิทราบ!นางกำลังจะพูดบางอย่าง แต่เขากลับกดริมฝีปากลงมาบดจูบนางเสียก่อนมือของเขาก็อยู่ไม่สุขเสียด้วย เพราะมันกำลังค่อยๆ คืบคลานเข

เมื่อพานเหรินซิ่นออกมา เหล่าชายฉกรรจ์ที่อยู่ตรงประตูก็ได้เข้าโอบล้อมเขาไว้ทันทีเหล่าทหารองครักษ์ของเขาเมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็รีบตะโกนว่า "บังอาจ นี่คือองค์ชายแห่งแคว้นหนานเยว่ อย่าได้ทำกริยาหยาบคาย!"หญิงสาวคนนั้นร้องไห้ว่า "องค์ชายแคว้นหนานเยว่สามารถข่มเหงชาวบ้านตาดำๆ ในแคว้นของเราได้ตามใจชอบหรือ?"พวกเจ้าคิดว่าไม่มีคนเหลืออยู่ในแคว้นของเราแล้วหรือ คิดว่าบุรุษในราชสำนักของเราตายหมดแล้วหรือ?"เมื่อเรื่องนี้ถูกยกระดับขึ้นเป็นเรื่องระหว่างแคว้น ความรุนแรงก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงยิ่งไปกว่านั้น หญิงสาวคนนั้นดูอ่อนโยนและบอบบาง ทำให้คนรู้สึกเห็นอกเห็นใจได้ง่ายพานเหรินซิ่นในช่วงนี้ถึงแม้จะเก็บตัวเงียบอยู่ในเมืองหลวง แต่เขาก็ไม่ใช่คนในของแคว้นนี้อย่างแท้จริง เมื่อหญิงสาวกล่าวออกมาเช่นนั้น รอบข้างก็เต็มไปด้วยเสียงตะโกนว่าจะทำร้ายเขา อัดเขาให้เละเมื่อเขาเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดี จึงพยายามถอยกลับเข้าไปในโรงเตี๊ยม แต่ก็สายเกินไปแล้วหญิงสาวคนนั้นกอดขาเขาแล้วร้องไห้ว่า "ท่านหลอกลวงเอาความสาวของข้าไปหมดแล้วก็ช่างเถอะ แต่ช่วยคืนเงินของข้ามาด้วย!"พานเหรินซิ่นสบถว่า "ข้าไม่รู้จักเจ้าด้วยซ้

เมื่อพวกเขามาถึงศาลไต่สวน มันก็ยุ่งเหยิงวุ่นวายไม่ต่างไปจากตลาดสดสักนิดจิ่งโม่เยี่ยไม่ได้กล่าวอะไรมากมาย เพียงแค่ตีกลองร้องทุกข์ที่อยู่ข้างๆเจ้าหน้าที่ซึ่งกำลังวิ่งวุ่นหัวหมุนไปตามๆ กันนั้นส่งเสียงด่าทอออกมา ทว่าพอเห็นผู้ที่มาตีกลองร้องทุกข์ พวกเขาก็พากันกลืนคำด่าลงคอไปทันทีครั้งก่อนที่จิ่งโม่เยี่ยและเฟิ่งชูอิ่งมาที่ศาลไต่สวน พวกเขาเกือบจะพลิกศาลไต่สวนจนกลับด้านทั้งหมด พวกเขาจดจำได้ขึ้นใจหากพวกเขาไม่รู้จักอีกฝ่ายมาก่อนล่ะก็ หลังจากครั้งนั้น เจ้าหน้าที่ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นก็จำพวกเขาได้แม่นเชียวล่ะทันใดนั้นก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเข้ามากล่าวว่า "ท่านอ๋องมีเรื่องร้องทุกข์อะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?"จิ่งโม่เยี่ยกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "เมื่อสองคืนก่อนข้าถูกลอบสังหารกลางทาง ศาลไต่สวนไม่สามารถหาตัวคนร้ายได้ ข้าก็เลยไปหาด้วยตัวเอง"เจ้าหน้าที่ได้ยินดังนั้นก็ใจสั่นสะท้าน หากไม่ใช่พวกโง่ก็ต้องมองออกอยู่แล้วว่าเขามาเพื่ออาละวาดเจ้าหน้าที่รีบกล่าวว่า "เชิญท่านอ๋องเข้ามาข้างใน!"เมื่อจิ่งโม่เยี่ยและเฟิ่งชูอิ่งเดินเข้าไปด้านใน ตอนที่อยู่ใกล้ประตูพวกเขาก็สบตากันแวบหนึ่งเฟิ่งชูอิ่งม