All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 421 - Chapter 430

ตอนนี้ท้องน้อยของพานเหรินซิ่นยังเจ็บมาก ยามนี้พอถูกบีบคอซ้ำ ความหวาดกลัวอันไร้ขอบเขตจึงถาโถมเข้ามาภายในเสี้ยวพริบตาเขานึกถึงร่างเงาที่ไม่ค่อยชัดเจนของอะไรบางอย่างนั่นอีกครั้ง เขายื่นมือออกไปเพื่อพยายามจับคน แต่พบว่าเขาจับอะไรไม่ได้เลยดวงตาของเขาเบิกกว้าง สีหน้าบ่งบอกถึงความหวาดกลัวชัดเจนองครักษ์ของเขาถามเขาว่า "องค์ชาย ท่านเป็นอะไรไปพ่ะย่ะค่ะ?"พานเหรินซิ่นถูกบีบคอจนกล่าวไม่ออก ใช้มือคว้าสิ่งของรอบตัวแบบสะเปะสะปะสภาพนี้ของเขาในสายตาของหมอและองครักษ์ ดูแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูกหมอที่มีประสบการณ์มาหลายปี ยังไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน คิดเพียงว่าเขาอาจจะเจ็บหน้าอกดังนั้นหมอจึงเปิดเสื้อของเขาและใช้มือกดหน้าอกของเขาไว้เพราะชีพจรของเขาไม่มีปัญหาอะไร ทว่ายามนี้เขากลับมีท่าทีคล้ายคนกำลังอึดอัด หมอจึงใช้วิธีนี้เพื่อช่วยบรรเทาความอึดอัดของเขาแต่พานเหรินซิ่นไม่ใช่คนไข้ที่เจ็บป่วยจากโรคธรรมดา ตอนที่หมอยังไม่กดก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่พอหมอออกแรกกดหน้าอกเขาก็ยิ่งทรมานปากของเขาอ้าออกกว้าง พยายามหอบหายใจทว่าลมหายใจของเขากลับกระชั้นชิดขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เขารู้สึกว่ากำลังจะถูกบีบคอ

จิ่งโม่เยี่ยไม่สนใจเขาสักนิด หันไปบอกกับผู้ติดตามว่า "เจ้าไปยืนที่หน้าประตูศาลไต่สวน แล้วกล่าวสิ่งที่เจ้าสารภาพเมื่อกี้ให้ชาวเมืองทั้งหลายฟังอีกครั้ง"ผู้ติดตามถึงกับน้ำตาคลอเบ้าขณะตอบรับ เขาไปยืนที่หน้าประตูศาลไต่สวนแล้วกล่าวเสียงดังเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นหัวหน้าศาลไต่สวนพยายามจะส่งคนไปลากเขากลับมา แต่ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะจิ่งโม่เยี่ยส่งคนมาคุมที่นั่นเอาไว้หัวหน้าศาลไต่สวนแสดงสีหน้าไม่สู้ดีนัก สูดหายใจลึกๆ แล้วส่งเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเข้าไปในวังเพื่อรายงานเรื่องนี้ให้ฮ่องเต้เจาหยวนทราบจิ่งโม่เยี่ยเห็นการกระทำหลบๆ ซ่อนๆ ของเขาแต่ไม่ขัดขวาง เพราะเรื่องนี้สุดท้ายแล้วฮ่องเต้เจาหยวนก็ทราบอยู่ดีเมื่อเรื่องนี้มาถึงจุดนี้ พานเหรินซิ่นก็ไม่สามารถกลับตัวได้อีกแล้วองค์ชายแคว้นแคว้นหนานเยว่ถ่อมาที่เมืองหลวงเพื่อฆ่าอ๋องฉู่ เรื่องนี้ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงเฟิ่งชูอิ่งเดิมทีเตรียมแผนการที่สมบูรณ์แบบเพื่อทำให้พานเหรินซิ่นเสียชื่อเสียง แต่เมื่อจิ่งโม่เยี่ยเข้ามาแทรกแซง นางก็รู้สึกว่าต้องทำแผนนี้ให้เสร็จเพราะนางได้ตั้งเวทีไว้แล้ว ถ้าไม่ทำให้เสร็จ โรคย้ำคิดย้ำทำของนางคง

สิ้นเสียงของปู๋เยี่ยโหว เหล่าทหารที่อยู่ข้างๆ ก็ตะโกนตามว่า “แม่นางเฟิ่ง ได้โปรดแต่งงานกับท่านโหวของพวกเราเถอะขอรับ!”“ท่านโหวของพวกเราหน้าตาหล่อเหลา อ่อนโยนและรู้จักเอาใจใส่ ถ้าท่านยอมแต่งงานกับเขา เขาจะดูแลท่านอย่างดีเหมือนเป็นของล้ำค่าในมือ!”เฟิ่งชูอิ่ง “……”นางไม่อยากฟังปู๋เยี่ยโหวพูดพล่ามเช่นนี้เลย แต่เจ้าสุนัขนี่กลับให้ทหารหลายสิบคนมายืนขวางหน้าประตูพร้อมกัน ต่อให้นางอยากแกล้งเป็นคนหูหนวกก็ทำไม่ได้นางแอบมองจิ่งโม่เยี่ยแวบหนึ่ง ใบหน้าของเขาดำเหมือนก้นหม้อ เมื่อเห็นนางมองมา เขาก็จ้องมองกลับมาหานางนางรีบกล่าวว่า “ข้าไม่เคยบอกว่าจะแต่งงานกับเขาเลยนะ แล้วข้าก็ไม่ได้ชอบเขา!”ตอนนี้นางรู้สึกโชคดีมากที่พยายามตัดความสัมพันธ์กับปู๋เยี่ยโหวตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นวันนี้เขาคงจะฟันนางตายในกระบี่เดียวแล้วนางชักจะรู้สึกเสียใจแล้วสิที่เลือกเขาเป็นแพะรับบาป บางทีนี่อาจจะเป็นวิธีการแก้แค้นของเขาถ้าเป็นเมื่อก่อน จิ่งโม่เยี่ยคงจะลงมือจัดการกับเฟิ่งชูอิ่งทันที แต่ตอนที่นางจัดการกับพานเหรินซิ่น นางก็โยนความผิดทั้งหมดใส่ศีรษะปู๋เยี่ยโหวเขาไม่เคยรู้ว่าการชอบใครสักคนรู้สึกอย่างไร แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว

พานเหรินซิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจ้าพูดจาไร้เหตุผล! หากเจ้ายอมหลีกทางตอนนี้ ข้าจะถือเสียว่าไม่เคยพบเจ้า"หากเจ้ายังกล้าขวางทางต่อ อย่าหาว่าข้าจะไม่เกรงใจก็แล้วกัน!"เฟิ่งซูอิ่งยิ้มมุมปาก ดูคล้ายรอยยิ้มแต่ไม่ใช่ นางมองเขาแล้วกล่าวว่า "โอ้ พูดจาวางก้ามสุดๆ ไปเลย ข้ากลัวเหลือเกิน!"ข้าจะยืนอยู่ตรงนี้ เจ้าอยากจะทำอะไรที่ไม่เกรงใจข้าล่ะ ขอข้าดูหน่อยเถอะว่าการไม่เกรงใจของเจ้ามันเป็นอย่างไร”พานเหรินซิ่น "......"ก่อนหน้านี้เขาได้ยินว่าคู่หมั้นของจิ่งโม่เยี่ยเป็นหญิงสาวที่อ่อนต่อโลก ไร้ความรู้ความสามารถ เขายังรู้สึกดูถูกดูแคลนนางอยู่เลยแต่หลังจากพบเจอกันหลายครั้ง เขาก็ตระหนักได้ว่านางเป็นคนที่รับมือยากมากมีกลอุบายและเล่ห์เหลี่ยม ปากคอเราะร้ายวาจาเสียดแทงเขากำลังคิดจะให้ทหารองครักษ์ของเขาชักกระบี่ออกมาขู่นาง แต่นางกลับโบกมือเบาๆ พลธนูกลุ่มหนึ่งก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ใกล้ๆ เล็งหัวลูกศรสรดำเมี่ยมมาทางเขาทั้งหมดพานเหรินซิ่น "......"เขามองไปที่เฟิ่งซูอิ่ง กล่าวด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า "ข้าเป็นองค์ชายจากแคว้นหนานเยว่ หากเจ้ากล้าทำร้ายข้า มันจะเป็นการก่อสงครามระหว่างสองแว่นแคว้น เจ้ารับผิดชอบไหว

เฟิ่งชูอิ่งหันไปเห็นปู๋เยี่ยโหว นางก็พลันหรี่ตาลงเล็กน้อยนางยิ้มและกล่าวว่า "ความชอบของท่านช่างแปลกใหม่จริงๆ คนธรรมดาคงรับไม่ไหว"ปู๋เยี่ยโหวกล่าวยิ้มๆ ว่า "งั้นเอาสิ่งที่เจ้ารับไหวก็ได้"เฟิ่งชูอิ่งไม่อยากสนใจเขา แต่เขากลับกล่าวว่า "ถ้างั้นข้าบอกข่าวที่มีประโยชน์แก่เจ้าไหม?"เฟิ่งชูอิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์ และสมองไม่ค่อยปกตินัก เรียกได้ว่าเป็นพวกผิดแผกคนอย่างเขามาปรากฏตัวที่นี่ แล้วบอกว่าจะให้นางข่าวดีๆ ให้นางทราบเช่นนี้ มักจะลงเอยด้วยเรื่องไม่ดีเสมอเลยนางไม่อยากเสียเวลากลับเขาจึงหมุนตัวกลับ เตรียมจะเดินจากไปปู๋เยี่ยโหวก็ไม่ขัดขวางนางเขากล่าวยิ้มๆ ว่า "พานเหรินซิ่นต้องตายในวันนี้"หน้าเฟิ่งชูอิ่งเปลี่ยนสีฉับพลัน หันไปมองเขาเขายิ้มอย่างไม่มีพิษมีภัย แต่กล่าวออกมาอย่างน่ากลัวว่า "ตายหน้าประตูวัง ถูกปักร่างคาประตูวังในสภาพเปลือยเปล่า"เฟิ่งชูอิ่งหน้าถอดสีเล็กน้อย เขาเอ่ยว่า "คราวก่อนเขาเกือบจะฆ่าเจ้า ข้าก็เลยแก้แค้นให้ เจ้าไม่ดีใจหรือ?"เฟิ่งชูอิ่ง "....."ดีใจบ้านป้าแกสิ!วันนี้นางไปพาคนมากมายบุกไปขวางทางพานเหรินซิ่น แล้วก็ไม่ได้คิดจะปิดบังใครด้วย และถึงปิดไปก็ไม่ร