บททั้งหมดของ ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: บทที่ 441 - บทที่ 450

นางตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆในสายตาของราชครู รอยยิ้มบางๆ นี้ ก็คือนางจะไม่ยุ่งเรื่องนี้เจตนายิ้มที่อยู่ในดวงตาราชครูชัดเจนขึ้นหลายส่วน ทว่าในใจกลับเต็มไปด้วยความดูถูกที่มีต่อเฟิ่งชูอิ่งแม้นางเป็นตัวประหลาดเฒ่าที่อยู่มาเป็นร้อยเป็นพันปี ปัจจุบันก็ยังถูกเขาหลอกจนหัวหมุนรองเจ้าราชทัณฑ์ให้คนหยุดเลือดให้เขาไปพลาง กล่าวกับราชครูที่อยู่ข้างๆ ไปพลาง “ท่านราชครูมาพอดี ไม่ทราบว่าราชครูมีวิธีอะไรที่สามารถหาตัวคนร้ายได้”เวลานี้ราชครูได้วางมาดเป็นผู้วิเศษอีกครั้ง กล่าวหลังจากสะบัดแส้นักพรตเบาๆ ทีหนึ่ง “เรื่องนี้ง่ายมาก แค่อัญเชิญดวงวิญญาณขององค์ชายหนานเยว่มา”“เขาถูกใครฆ่า ก็รู้ในทันทีแล้ว”รองเจ้าราชทัณฑ์กล่าวด้วยสีหน้าปลื้มปีติ “หากสามารถอัญเชิญดวงวิญญาณขององค์ชายหนานเยว่มาได้ ให้เขาชี้ตัวคนร้ายด้วยตัวเอง นั่นย่อมดีที่สุดแล้ว!”“เพียงแต่เรื่องนี้คนทั่วไปไม่อาจทำได้ ท่านราชครูโปรดลงมือด้วย”ราชครูกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “วันนี้ข้ามาก็เพราะเรื่องนี้”เขาพูดถึงตรงนี้ก็เหลือบมองจิ่งโม่เยี่ยแวบหนึ่ง กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ข้าได้ยินเรื่ององค์ชายหนานเยว่ถูกฆ่า กรมราชทัณฑ์ยังไม่สามารถสร

ราชครูซัดฝ่ามือใส่ร่างของพานเหรินซิ่น สะกดกลิ่นอายของเขาลงพานเหรินซิ่นกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทีหนึ่ง เขากล่าวอย่างโกรธแค้น “เจ้าเป็นถึงราชครู ไม่คู่ควรเป็นมนุษย์!”“แรกเริ่มที่ข้าเข้าเมืองหลวง เจ้าเป็นคนมาหาข้า ให้ข้าร่วมมือกับแผนการของเจ้า ให้ฆ่าจิ่งโม่เยี่ยในนามของการประลอง”“ข้าอุตส่าห์คิดว่าเจ้าเป็นพรรคพวกที่ไม่เลวคนหนึ่ง กลับคิดไม่ถึงว่าเจ้ามันเป็นปีศาจ!”“เจ้าฆ่าข้าด้วยวิธีที่อัปยศอดสูเช่นนั้นก็ช่างเถอะ ข้าตายแล้วก็ยังไม่คิดจะละเว้นข้า เจ้ามันเป็นปีศาจชัดๆ!”ทุกคนได้ยินคำพูดเหล่านี้ การแสดงออกซับซ้อนเล็กน้อยรองเจ้าราชทัณฑ์กระอักกระอ่วนจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน และยังด่าทอในใจว่าราชครูเป็นคนโง่เขลา!เขาไม่เคยเห็นใครโง่เขลาเช่นนี้มาก่อน คิดมุ่งร้ายผู้อื่น แต่ผลลัพธ์กลับมาตกที่ตัวเองจิ่งโม่เยี่ยหันไปมองทางเฟิ่งชูอิ่ง นางเลิกคิ้วเบาๆ ทีหนึ่ง บ่งบอกให้เขาใจเย็นๆ ดูละครไปเรื่อยๆ ก็พอความสนใจของราชครูในเวลานี้ถูกพานเหรินซิ่นดึงดูดไปหมดแล้ว แม้เขารู้สึกได้ว่าบรรยากาศโดยรอบผิดปกติ กลับไม่ได้คิดมากในใจเขาเกลียดชังแทบตาย แต่ใบหน้ากลับสงบนิ่งมากเขาหยิบแส้นักพรตขึ้นมาสะบัดเบา

เสื้อเกราะของปู๋เยี่ยโหวอาบยาพิษ!เขากล่าวอย่างโกรธแค้น “นี่ท่านโหวทำอะไร?”ปู๋เยี่ยโหวยังไม่ทันได้ตอบ ราชครูก็รู้สึกว่ามีของเย็นบางอย่างแทงทะลุจากแผ่นหลังเข้าไปที่หัวใจของเขาเมื่อเขาหันกลับไปมอง ก็เห็นใบหน้าอันเยือกเย็นของจิ่งโม่เยี่ยจิ่งโม่เยี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ปรักปรำข้า โยนความผิดให้ข้า นี่คือโทษตาย ข้าอนุญาตให้เจ้าไปตั้งแต่เมื่อไร?”รองเจ้าราชทัณฑ์ “...”รองเจ้าราชทัณฑ์ “...!!!”วันนี้เป็นวันที่พิเศษที่สุดวันหนึ่งตั้งแต่เขาเคยพิจารณาคดี แล้วก็เป็นวันที่มืดมนที่สุดด้วยเช่นกันเขารู้สึกว่าตัวเองดวงซวยสุดๆ ถึงมาเจอเรื่องเช่นนี้เขาตะโกนเสียงแข็ง “ท่านอ๋อง ท่านโหว หยุดเดี๋ยวนี้!”เพียงแต่ไม่ว่าจะเป็นจิ่งโม่เยี่ยหรือปู๋เยี่ยโหว ล้วนไม่มีใครสนใจเขารองเจ้าราชทัณฑ์แทบเป็นบ้าแล้ว แสร้งศีรษะทิ่มพื้นเป็นลมยังดีเสียกว่าต่อให้ราชครูจะร้ายกาจเพียงใด ข้างหน้าถูกมีดแทน ข้างหลังถูกกระบี่แทง ล้วนแทงเข้าที่จุดตายและยังถูกพิษอีก ต้องตายอย่างไร้ข้อกังขาเขายังอยากพูดอะไรบางอย่าง เมื่ออ้าปากก็มีเลือดกระอักออกมากองใหญ่ดวงตาของเขาเบิกกว้าง จ้องตรงไปทางปู๋เยี่ยโหวปู๋เยี่ยโหวกล

และในระหว่างการต่อสู้เมื่อครู่ เฟิ่งชูอิ่งได้ติดยันต์ไว้ในทุกทิศทางของกรมราชทัณฑ์เต็มไปหมด ราชครูไม่มีทางให้หนีแล้วเฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างเย็นชา “ไปตายซะเถอะ!”นางพูดจบก็หยิบยันต์กำหนึ่งขว้างใส่ราชครู ปิดทางถอยทั้งหมดของเขาสายตาที่ราชครูมองนางแทบลุกเป็นไฟ ในระหว่างการต่อสู้เมื่อครู่ ราชครูที่เป็นร่างวิญญาณได้รับบาดเจ็บหนักพอสมควรราชครูเห็นยันต์ที่พุ่งมาจากทุกสารทิศทาง ก็มุดเข้าไปในดินโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงเพียงแต่ชั่วพริบตาก่อนที่เขาจะมุดลงดิน เขาไม่สามารถหนีพ้นยันต์เหล่านั้นได้ ยันต์ปัญจอสนีแผ่นหนึ่งถูกกระตุ้นให้ทำงานแล้ว ยันต์แผ่นนั้นตกลงมา เพียงแค่พริบตาเดียว ก็ผ่าร่างวิญญาณของเขาขาดครึ่งท่อนเขาส่งเสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหู แล้วหายไปต่อหน้าทุกคนเฟิ่งชูอิ่งตะลึงงันไปครู่หนึ่ง นางเพิ่งจะนึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง ร่างวิญญาณสามารถมุดเข้าไปในดินโดยทั่วไปแล้วพวกมันก็เคลื่อนไหวใต้ดิน เพียงแต่เฉี่ยวหลิงไม่เคยมุดเข้าไปในดิน ราชครูก็เพิ่งตาย ชั่วขณะนางมองข้ามเรื่องที่เขาสามารถมุดดินหนีเมื่อเฉี่ยวหลิงเห็นสถานการณ์ ก็จะมุดลงไปไล่ตามทันที กลับถูกเฟิ่งชูอิ่งคว้าเอาไว้เฉี่ยวหลิงมองไ

“แต่ทหารยามของจวนอ๋องก็นับว่าค่อนข้างตื่นตัว รูสุนัขนั่นข้าขุดไปขุดมาสิบกว่ารอบ ถึงจะสามารถขุดรูที่ข้าสามารถลอดเข้ามาได้”เฟิ่งชูอิ่งอดไม่ได้ที่จะกล่าว “ช้าก่อน เมื่อครู่เจ้าบอกว่ารูนั่นเจ้าเป็นคนขุด หลังจากนั้นเจ้าก็เรียกมันว่ารูสุนัข?”ปู๋เยี่ยโหว “...”ถึงตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าวิธีเรียกนี้ไม่ถูกต้อง เพราะถ้าหากนั่นเป็นรูสุนัข เขาก็เป็นสิ่งมีชีวิตเพียงหนึ่งเดียวที่เข้ามา เช่นนั้นไม่เท่ากับว่าเขาก็คือ…เขาถุยเบาๆ ทีหนึ่ง “พูดผิดๆ นั่นรูคน”เฟิ่งชูอิ่งทนไม่ไหวจนหัวเราะออกมามุมปากจิ่งโม่เยี่ยก็กระตุกเช่นกัน เอ่ยถาม “เจ้าอุตส่าห์ลงทุนขุดรูสุนัขนั่น คิดจะทำอะไร?”ปู๋เยี่ยโหวตอบ “ก่อนหน้านี้ข้าบอกว่าจะขุดฐานกำแพง[1]เจ้าไม่ใช่หรือ? ข้าจะพิสูจน์ให้เห็นว่าข้าไม่ได้พูดลอยๆ”ปัจจุบันจิ่งโม่เยี่ยเริ่มไม่ค่อยเข้าใจความคิดของปู๋โหวเยี่ยแล้ว เขารู้สึกว่าสมองของปู๋เยี่ยโหวมีปัญหาจริงๆปู๋เยี่ยโหวขยับไปข้างกายเฟิ่งชูอิ่งแล้วกล่าว “แม่นางเฟิ่งพักเรือนไหน? กลางคืนเหงาหรือไม่? ต้องการคนอยู่เป็นเพื่อนหรือไม่?”เฟิ่งชูอิ่งชกหน้าเขาทันที ครั้งนี้เขามีการเตรียมตัวไว้แล้ว จึงชกไม่โดนเขากล่าวอย่างม