All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 461 - Chapter 470

นางอยากดูครู่หนึ่งว่าคืออะไรแต่ก็มองไม่เห็น เพราะโคลนที่กระเซ็นขึ้นมาเข้าตานางไม่น้อยพระสนมสวี่รู้สึกคลื่นไส้ยิ่งนัก!ด้านข้างมีเสียงหัวเราะของหญิงสาวดังขึ้น “คุณหนู ข้าโยนโดนแล้วเจ้าค่ะ!”เสียงของเฟิ่งชูอิ่งดังขึ้น “เฉี่ยวหลิงเก่งจริงๆ!”พระสนมสวี่ร้องเรียก “ใครก็ได้ ใครก็ได้มานี่เร็วเข้า!”นางกำนัลที่มากับนางตะคอกด้วยความโมโห “พวกเจ้าช่างใจกล้าจริงๆ ถึงกล้าเสียมารยาทกับพระสนมสวี่!”เฟิ่งชูอิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม “อ้าว พระสนมสวี่นี่เอง ขอประทานอภัยเพคะ!”นางกล่าวคำขอโทษ แต่กลับหันไปพูดกับเฉี่ยวหลิง “โคลนเมื่อครู่เจ้าได้เติมมูลลงไปหรือไม่?”เฉี่ยวหลิงพูดด้วยความภาคภูมิใจ “แน่นอนว่าย่อมใส่ลงไปแล้ว!”พูดจบนางยังกระซิบให้เฟิ่งชูอิ่งฟังเสียงเบา “แต่ว่าคุณหนูเจ้าคะ เรื่องนี้ไม่อาจให้เสนาบดีฉินรู้นะเจ้าคะ หากท่านรู้เข้าต้องดุข้าแน่!”ตั้งแต่เฟิ่งชูอิ่งพาเฉี่ยวหลิงเข้าจวนอ๋องฉู่ แม้ไม่อาจบอกว่าสองนายบ่าวเป็นใหญ่ในจวน แต่ก็ไม่เคยหยุดนิ่งแรกเริ่มฉินจื๋อเจี้ยนรู้สึกว่าหลังจากพวกนางย้ายเข้ามา ทำให้จวนมีชีวิตชีวามากขึ้นแต่เมื่อสร้างปัญหาหลายครั้ง เขาก็เริ่มปวดหัวเขาไม่อาจตำหนิเฟิ่งชูอิ

“เจ้าดูสาวใช้ของเฟิ่งชูอิ่ง แล้วมองตัวเองสิ!”นางยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห ยกเท้าเตะนางกำนัลสองทีแม้บริเวณรอบๆ จวนอ๋องฉู่ไม่มีคนมากนัก แต่ก็มีบ้านใกล้เรือนเคียงมีคนเปิดประตูออกมาดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พระสนมสวี่ไม่อาจขายหน้าได้ รีบวิ่งขึ้นรถม้าของตนเองกลิ่นบนตัวพระสนมฉุนยิ่งนัก แทบจะทำให้นางอาเจียน!การมาในวันนี้เทียบกับครั้งก่อนแล้ว นางน่าเวทนากว่ามากนางกำนัลเป็นคนที่ฮ่องเต้เจาหยวนส่งมาดูแลรับใช้พระสนมสวี่ วันนี้นางถูกพระสนมสวี่ทุบตีเช่นนี้ โมโหมากเช่นเดียวกันนางรู้สึกว่าพระสนมสวี่ไม่เอาไหนจริงๆ เรื่องเล็กแค่นี้ก็ทำได้ไม่ดี!เพียงเพราะฮ่องเต้เจาหยวนมอบหมายภารกิจให้กับนาง นางจึงต้องคอยประจบพระสนมสวี่ต่อแผลไฟไหม้บนพระพักตร์ของพระสนมสวี่ หลังจากใช้ยาปรุงพิเศษของราชครูแล้วก็ดีขึ้นมากพระสนมสวี่เป็นคนรักสวยรักงาม วันนี้ตอนมานางสวมผมปลอม ใช้ผ้าคลุมพระพักตร์ จึงยังคงมีสง่าแต่วันนี้หลังจากถูกเฉ่ยวหลิงทั้งใช้น้ำเน่า ใช้สิ่งปฏิกูลสาด จนสะเก็ดแผลบนใบหน้าหลุดลอก เวลานี้บาดแผลมีแนวโน้มติดเชื้อ ปวดแสบปวดร้อนมากเวลานี้ผมปลอมของพระสนมสวี่ยุ่งเหยิง ผ้าคลุมหน้าตกหล่น ตัวพระสนมราวกับลูกสุนั

เฟิ่งชูอิ่ง “...”หลางซานติดตามไปด้วย ทำให้นางไม่สะดวกที่จะทำหลายๆ เรื่องแต่หากเวลานี้นางแสดงท่าทีไม่ยินยอม เกรงว่าจะทำให้จิ่งโม่เยี่ยสงสัยด้วยเหตุนี้นางจึงพูดด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ ขอบคุณท่านอ๋องเจ้าค่ะ! มีหลางซางอยู่ด้วย ข้าอยู่ในจวนสกุลหลิน จะได้สามารถทำทุกอย่างตามอำเภอใจได้”จิ่งโม่เยี่ยมองใบหน้าของหญิงสาวที่ไม่มีความน่าสงสัยแม้แต่น้อย ชั่วขณะหนึ่งเขาไม่แน่ใจว่าตนเดาถูกหรือไม่แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น เขารู้สึกว่าต้องระมัดระวังตัวสักหน่อยด้วยเหตุนี้เขาจึงยกยิ้มมุมปาก “มีข้าอยู่ เจ้าทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจอยู่แล้ว”เฟิ่งชูอิ่งยิ้ม เก็บข้าวของครู่หนึ่งก็กลับจวนสกุลหลินตอนนางเดินไปถึงหน้าจวนสกุลหลิน คนเฝ้าประตูเห็นนางราวกับเห็นผี ตกใจจนตัวสั่น “คุณหนูต่างสกุลกลับมาได้อย่างไรขอรับ?”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มตาหยีแล้วพูด “ที่นี่เป็นบ้านของข้า เหตุใดข้าจึงกลับมาไม่ได้?”พูดจบนางก็เดินเข้าไปคนเฝ้าประตูเคยพบเห็นความร้ายกาจของนางแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเวลานี้ข้างกายของนางมีหลางซางที่มองปราดหนึ่งก็รู้ว่าไม่อาจมีปัญหาด้วยได้ คนเฝ้าประตูไม่กล้าขวางแม้แต่น้อยเขาทำได้เพียง

หลินชูเจิ้งพยักหน้า “นิสัยของแม่เจ้าบางครั้งก็หยิ่งยโส บางครั้งก็ขี้อาย นางเก่งเรื่องการทำนาย นางไม่ได้รู้จักกับพ่อของเจ้ามาก่อน”เมื่อเขากล่าวมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ “ทั้งที่ข้ารู้จักนางก่อน พ่อของเจ้ามีท่าทีเย็นชา ไม่สนใจที่จะรักนางตอบด้วยซ้ำ”“ข้าไม่เข้าใจ ข้ามอบทั้งหัวใจให้นาง เหตุใดสายตาของนางถึงมองไม่เห็นข้า ในสายตาของนางมีเพียงพ่อของเจ้าเท่านั้น”ดวงตาของเฟิ่งชูอิ่งสั่นไหว “ท่านบอกว่าพ่อของข้าเป็นคนเย็นชาอย่างนั้นหรือ?”หลินชูเจิ้งพยักหน้า “ใช่ เขาเหมือนกับก้อนน้ำแข็ง ไม่สนใจใครเลยสักคน”“แต่ทักษะของพ่อเจ้าแข็งแกร่งมาก ในปีนั้นเกิดภัยแล้งที่แคว้นซีฉู่ ฝนไม่ตกเป็นเวลานาน ทุ่งนาแห้งเหือด พืชพันธุ์เหี่ยวเฉาแห้งตาย”“แม่ของเจ้าพาคนอื่นๆ จัดแท่นบูชาขอฝน แต่ผลที่ได้กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น”“พ่อของเจ้าพาราชครูอีกหลายคนเดินทางมาที่ซีฉู่ เขาจัดตั้งค่ายกลขึ้นมา เพียงเวลาไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น ท้องฟ้าก็ปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำที่หนาแน่น จากนั้นฝนก็เริ่มตก”“หากไม่ใช่เพราะฝนตกครานั้น แคว้นซีฉู่เกรงว่าคงล่มสลายไปแล้ว”เฟิ่งชูอิ่ง “...”แม้นางอยากรู้เรื่องพ่อแม่ของตัวเอง แต่นางไม่

นางปฏิเสธความเป็นไปได้ที่สองนี้แทบจะในทันที เพราะหากแม่ของนางไม่รักนาง ก็คงไม่ให้เงินนางมากมายเช่นนี้ รวมไปถึงสมบัติต่างๆ เช่นนั้นก็เหลือความเป็นไปได้แรกเท่านั้น แม่ของนางสูญเสียความสามารถในการทำนายไปด้วยเหตุผลบางอย่างนางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามต่อ “นักพรตผู้นั้นก็คือคนที่ลบความทรงจำของข้าหรือ?”หลินชูเจิ้งพยักหน้า “เป็นเขา”เฟิ่งชูอิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ ในใจแอบสาปแช่งนักพรตสารเลวผู้นั้นท่านแม่ของนางฝากนางไว้กับนักพรตผู้นั้น นักพรตผู้นั้นควรจะเป็นคนที่นางเชื่อใจมากแต่เขาไม่เพียงแต่โยนนางไปให้หลินชูเจิ้งอย่างลวกๆ แต่ยังลบความทรงจำของนาง ตั้งค่ายกล ให้นางเป็นวัตถุดิบบำรุงจวนสกุลหลินที่นางสามารถข้ามภพมาได้ ก็เพราะว่าเจ้าของร่างเดิมถูกพวกเขาทรมานจนตาย นางพูดอย่างเย็นชา “บอกรูปพรรณสัณฐานของเขามาให้ข้าหน่อยสิ หากข้าพบเขา ข้าจะฆ่าเขาทิ้งแน่นอน!”หลินชูเจิ้งเห็นสีหน้าอาฆาตแค้นของนาง ก็รีบอธิบายรูปพรรณสัณฐานของนักพรตผู้นั้นทันทีเพียงแต่รูปร่างหน้าตาของนักพรตผู้นั้นธรรมดามาก แทบไม่มีจุดเด่นพอให้จำ หลินชูเจิ้งพูดก็เหมือนไม่ได้พูดเขาเห็นใบหน้าของเฟิ่งชูอิ่งมืดมนลงเรื่อยๆ ตัวเขาก็ห