บทที่ 461

นางอยากดูครู่หนึ่งว่าคืออะไรแต่ก็มองไม่เห็น เพราะโคลนที่กระเซ็นขึ้นมาเข้าตานางไม่น้อย

พระสนมสวี่รู้สึกคลื่นไส้ยิ่งนัก!

ด้านข้างมีเสียงหัวเราะของหญิงสาวดังขึ้น “คุณหนู ข้าโยนโดนแล้วเจ้าค่ะ!”

เสียงของเฟิ่งชูอิ่งดังขึ้น “เฉี่ยวหลิงเก่งจริงๆ!”

พระสนมสวี่ร้องเรียก “ใครก็ได้ ใครก็ได้มานี่เร็วเข้า!”

นางกำนัลที่มากับนางตะคอกด้วยความโมโห “พวกเจ้าช่างใจกล้าจริงๆ ถึงกล้าเสียมารยาทกับพระสนมสวี่!”

เฟิ่งชูอิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม “อ้าว พระสนมสวี่นี่เอง ขอประทานอภัยเพคะ!”

นางกล่าวคำขอโทษ แต่กลับหันไปพูดกับเฉี่ยวหลิง “โคลนเมื่อครู่เจ้าได้เติมมูลลงไปหรือไม่?”

เฉี่ยวหลิงพูดด้วยความภาคภูมิใจ “แน่นอนว่าย่อมใส่ลงไปแล้ว!”

พูดจบนางยังกระซิบให้เฟิ่งชูอิ่งฟังเสียงเบา “แต่ว่าคุณหนูเจ้าคะ เรื่องนี้ไม่อาจให้เสนาบดีฉินรู้นะเจ้าคะ หากท่านรู้เข้าต้องดุข้าแน่!”

ตั้งแต่เฟิ่งชูอิ่งพาเฉี่ยวหลิงเข้าจวนอ๋องฉู่ แม้ไม่อาจบอกว่าสองนายบ่าวเป็นใหญ่ในจวน แต่ก็ไม่เคยหยุดนิ่ง

แรกเริ่มฉินจื๋อเจี้ยนรู้สึกว่าหลังจากพวกนางย้ายเข้ามา ทำให้จวนมีชีวิตชีวามากขึ้น

แต่เมื่อสร้างปัญหาหลายครั้ง เขาก็เริ่มปวดหัว

เขาไม่อาจตำหนิเฟิ่งชูอิ