All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 471 - Chapter 480

เฟิ่งชูอิ่งถามนาง “หลังจากที่ข้าแก้คำสาปให้เขาแล้ว พลังชั่วร้ายในตัวเขาก็หายไป เจ้ายังกลัวเขาอยู่หรือไม่?”เฉี่ยวหลิงพยักหน้า “หลังจากที่เขาไม่มีพลังชั่วร้ายแล้ว กลิ่นอายบนตัวเขาก็ยิ่งหนักขึ้น ข้ายิ่งกลัวเข้าไปใหญ่”ดวงตาของเฟิ่งชูอิ่งฉายแววครุ่นคิดเฉี่ยวหลิงเอ่ยถาม “คุณหนู มีอะไรไม่ถูกต้องหรือเจ้าคะ?”เฟิ่งชูอิ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ “ไม่มีอะไรไม่ถูกต้อง ข้าแค่นึกบางอย่างขึ้นมาได้”ความสามารถในการดูโหงวเฮ้งของนางค่อนข้างดีทีเดียว แต่กลับไม่สามารถมองทะลุชะตาชีวิตของจิ่งโม่เยี่ยได้เลยสถานการณ์แบบนี้ หากมิใช่เพราะชะตาชีวิตของเขามีการเปลี่ยนแปลงมากเกินไป ก็คงเพราะชะตาชีวิตของเขายิ่งใหญ่มากจนสวรรค์ไม่อนุญาตให้นางมองเห็นนางค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา แล้วหัวเราะเบาๆ จากนั้นจึงวาดยันต์ต่อหัวซื่ออยากจะมาหาเรื่องเฟิ่งชูอิ่ง แต่กลับถูกหลินชูเจิ้งห้ามไว้นางก่อเรื่องวุ่นวายในจวนสกุลหลินอย่างหนัก แต่กลับทำให้ตัวเองกลายเป็นเรื่องตลกไปเสียเองเพราะผมของนางหายไปหมดแล้ว แม้แต่จะออกไปข้างนอกก็ไปไม่ได้แม้ว่าในเมืองหลวงจะเกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นในเวลาต่อมา แต่ที่เฟิ่งชูอิ่งกลับเงียบสงบนางวาดยันต์อยู

เฟิ่งชูอิ่งกางมือออกด้วยสีหน้าจนปัญญา แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”จริงๆ แล้วของสิ่งนี้นางเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร และอาจจะนำหายนะมาให้นางอีกด้วยเฉี่ยวหลิงถามคำถามจากก้นบึ้งของหัวใจ “คุณหนู หรือว่าเขาชอบท่าน?”เฟิ่งชูอิ่ง “...”เขาชอบนาง?อย่าล้อเล่นน่า!เขาชอบนางเอกของนิยายเรื่องนี้ต่างหาก!นางคำนวณเวลา นางเอกของนิยายเรื่องนี้ก็น่าจะเดินทางจากแคว้นซีฉู่จนมาถึงเมืองหลวงแล้วเดี๋ยวนะ แคว้นซีฉู่?ก่อนหน้านี้ นางก็ไม่ได้มีความทรงจำอะไรกับแคว้นซีฉู่เป็นพิเศษ แต่ตอนนี้เมื่อรู้ว่าแม่ของนางเป็นนักปราชญ์หญิงแคว้นซีฉู่ นางจึงรู้สึกแตกต่างกับชื่อสถานที่นี้นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยขึ้น “การคาดเดาของเจ้าน่าสนใจทีเดียว แต่ครั้งหน้าอย่าเดาอีกเลย”เฉี่ยวหลิงหัวเราะเสียงดัง “ได้เลยเจ้าค่ะ”หลังจากพูดจบ นางก็มองไปที่เฟิ่งชูอิ่งแล้วกล่าวว่า “แต่คุณหนู การคาดเดาของข้ามีหลักฐานนะเจ้าคะ”“ท่านดูสิ ทุกครั้งที่เขาเจอท่าน ก็จะรีบเข้ามาหา”“ครั้งที่แล้วท่านออกจากเมืองหลวง เขาก็ยังตามติดท่านไป”“ครั้งนี้ก็มาอีก ถ้าบอกว่าเขาไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อท่าน ข้าไม่เชื่อหรอก”นางกล่าวสรุป

หลินชูเจิ้งที่อยู่ด้านข้างกระแอมเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น “ท่านอ๋อง ท่านรออยู่ที่หน้าประตูสักครู่ดีหรือไม่?”จิ่งโม่เยี่ยโบกมือและกล่าวขึ้นว่า “ไม่จำเป็น ข้าจะพาชูอิ่งออกไปเอง”ก่อนที่เขาจะมา เขากังวลมาก กลัวว่านางจะหาโอกาสหนีไปในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเหตุผลที่เขาดึงผ้าคลุมหน้าสีแดงของนางออกทันทีที่เข้ามา ก็เพราะกลัวว่าคนที่อยู่ใต้ผ้าคลุมหน้าจะไม่ใช่นาง แต่เป็นวิชาอาคมบางอย่างของนางถึงอย่างไรวิชาอาคมแห่งสำนักลี้ลับนั้นมีมากมายหลายชนิด คนที่ไม่ได้อยู่ในสำนักลี้ลับจะไม่มีทางจินตนาการถึงวิธีการต่างๆ ได้เวลานี้เขาเห็นนางยืนอยู่ตรงนี้จริงๆ ในใจของเขาก็รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเขาเอื้อมมือไปจับมือของนางเบาๆ จากนั้นเอ่ยขึ้น “วันนี้เจ้างามมาก”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มเล็กน้อย “ปกติข้าไม่งามงั้นหรือ?”จิ่งโม่เยี่ยเผลอหัวเราะออกมา และไม่ได้พูดอะไรต่อเมื่อครู่เขาเห็นนางแล้ว ถึงแม้ในใจจะรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัย กลัวว่านี่อาจจะเป็นวิญญาณร้ายที่แปลงกายมาตอนนี้นางพูดออกมา เขาจึงรู้สึกสบายใจขึ้นน้ำเสียงการพูดเช่นนี้ของนาง ไม่มีใครเลียนแบบได้เขาอุ้มนางแนบอกแล้วกล่าวว

เฟิ่งชูอิ่งเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็รู้ทันทีว่าฮ่องเต้เจาหยวนเตรียมการไว้แล้ว และจิ่งโม่เยี่ยก็เตรียมการไว้เช่นกันวันนี้เป็นการประลองระหว่างจิ่งโม่เยี่ยกับฮ่องเต้เจาหยวน ไม่ว่าใครจะแพ้หรือชนะ ก็จะได้เห็นผลในวันนี้หากจิ่งโม่เยี่ยชนะ ฮ่องเต้เจาหยวนก็จะไม่มีข้ออ้างที่จะขัดขวางไม่ให้เขากลับไปยังเขตปกครองอีกต่อไป สำหรับฮ่องเต้เจาหยวนแล้ว นั่นก็เหมือนกับการปล่อยเสือกลับเข้าป่าหากฮ่องเต้เจาหยวนเป็นฝ่ายชนะ จิ่งโม่เยี่ยก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นตัวหายนะอย่างสมบูรณ์ และยากที่จะปักหลักอยู่ในเมืองหลวงและนางในฐานะที่เป็นหมากในการต่อสู้ของพวกเขา สถานการณ์ในวันนี้จึงอันตรายยิ่งนักนางซบเข้าไปในอ้อมแขนของเขา จากนั้นเอ่ยขึ้นเบาๆ “ระหว่างทางยังเป็นเช่นนี้ กลับไปถึงจวนอ๋องเกรงว่าจะไม่สงบสุขเช่นกัน”แม้ว่าเขาจะป้องกันได้ดีมากเพียงใด แต่วันนี้เป็นวันแต่งงานของพวกเขา จวนอ๋องก็ไม่สามารถปิดประตูไม่ต้อนรับแขกได้ และแน่นอนว่าจะมีคนมากมายที่มีจุดประสงค์แอบแฝงปะปนเข้ามาในจวน ซึ่งยากที่จะป้องกันได้ทั้งหมดจิ่งโม่เยี่ยเอื้อมมือไปโอบเอวของนางแล้วเอ่ยขึ้น “เจ้ากลัวหรือ?”เฟิ่งชูอิ่งตอบ “แน่นอนว่ากลัว!”จิ่งโม่เย

จิ่งโม่เยี่ยไม่สนใจเขา แล้วหันกลับไปพูดกับฉินจื๋อเจี้ยน “เจ้าไปดูหน่อยว่าขบวนแห่ด้านหลังมาแล้วหรือยัง?”ฉินจื๋อเจี้ยนรับคำ แต่เมื่อเขาเดินไปถึงทางเข้าตรอก ก็เห็นขบวนแห่เดินเข้ามาอย่างทุลักทุเลเขาถามองครักษ์ที่นำขบวน “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”องครักษ์ตอบ “พวกเราถูกลอบโจมตีระหว่างทาง เสิ่นชิงได้รับบาดเจ็บสาหัส เกี้ยวถูกทำลายทั้งหมด”เสิ่นชิงเป็นองครักษ์ที่ขี่ม้าแทนจิ่งโม่เยี่ยก่อนหน้านี้สีหน้าของฉินจื๋อเจี้ยนเคร่งขรึม โชคดีที่จิ่งโม่เยี่ยคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าและใช้กลลวงตา มิฉะนั้นตอนนี้คงไม่สามารถทำพิธีแต่งงานได้เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “พวกเจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”โชคดีที่เขาเตรียมการไว้ล่วงหน้า นอกจากองครักษ์ที่ไปรับเจ้าสาวแล้ว ข้างๆ ยังมีองครักษ์อีกกลุ่มหนึ่งเตรียมไว้สำหรับเปลี่ยนตัวเวลานี้องครักษ์ที่ไปรับเจ้าสาวได้รับบาดเจ็บและสภาพดูย่ำแย่ ก็ให้กลุ่มสำรองมาแทนโชคดีที่สินเดิมของเฟิ่งชูอิ่งถึงแม้จะได้รับความเสียหายบ้าง แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรง นำผ้าไหมสีแดงมาห่อ ก็กลับมาเป็นสินเดิมที่ดูสวยงามอีกครั้งเขาให้คนขนสินเดิมเข้าไปในจวนอ๋องอย่างรวดเร็วจิ่งสือเยี่ยนเห็นฉากนี้แล้วก็เหลือบ