All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 481 - Chapter 490

เพียงชั่วพริบตาเดียว งานมงคลก็กลายเป็นงานโศกเศร้าไว้อาลัยจิ่งสือเยี่ยนและปู๋เยี่ยโหวยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ยังอึ้งไม่หาย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เหนือกว่าความคาดหมายของทุกคนไปมากแม้แต่ปู๋เยี่ยโหวที่ปกติไม่ค่อยทำตัวจริงจัง ยามนี้ยังมีสีหน้าเคร่งขรึมอย่างยิ่งหากมองในอีกแง่มุมหนึ่ง ไทเฮาก็ทรงเป็นความอบอุ่นเสี้ยวสุดท้ายของราชวงศ์เขาหันมองจิ่งโม่เยี่ยแวบหนึ่ง เห็นดวงตาแดงก่ำ ความโกรธแค้นในดวงตาไม่อาจซ่อนเร้นได้เขารู้ว่าช่วงหลายปีมานี้ จิ่งโม่เยี่ยต้องเผชิญกับการกลั่นแกล้งและการวางแผนเอาชีวิตของฮ่องเต้เจาหยวน เหตุผลสำคัญที่เขายอมอดทนอดกลั้นมาตลอดก็เพราะไทเฮาเมื่อก่อน การตายของฮ่องเต้พระองค์ก่อนและองค์หญิงใหญ่ ทำให้ไทเฮาสูญเสียบุตรชายและบุตรสาวไปอย่างละหนึ่งคนตลอดชีวิตของไทเฮา พระนางมีบุตรธิดาทั้งหมดสามคน หลังจากฮ่องเต้พระองค์ก่อนและองค์หญิงใหญ่จากไป ก็เหลือเพียงฮ่องเต้เจาหยวนเป็นบุตรชายคนเดียวและคนสุดท้ายแม้ปู๋เยี่ยโหวจะเกลียดชังฮ่องเต้เจาหยวนมากแค่ไหน แต่เพราะไทเฮายังมีชีวิตอยู่ เขาที่ไม่อยากให้ไทเฮาเสียใจ จึงพยายามอดทนกับหลายสิ่งหลายอย่างมาโดยตลอดเขาเป็นเช่นนั้น จิ่งโม่เยี่ยก็เป

หัวใจที่โดดเดี่ยวของจิ่งโม่เยี่ยพลันไม่รู้สึกถึงความว่างเปล่าอีกต่อไป เขาพยักหน้าเบาๆ "ไม่ต้องห่วง ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย และยังจะร่วมหอกับเจ้าด้วย"เขากล่าวจบก็หันหลังเดินจากไปตอนนี้เขาเดินฝ่าแสงแดด ละอองแสงเย็นกระจ่างที่ส่องกระทบลงบนตัวเขา ทำให้เขาคล้ายมีรัศมีปกคลุมรอบร่างกาย ผสมผสานจิตสังหารและความมุ่งมั่นอันเต็มเปี่ยมเฟิ่งชูอิ่งมองตามแผ่นหลังของเขาด้วยความรู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อยปู๋เยี่ยโหวขยับมายืนอยู่ข้างนางกล่าวว่า "เฮ้อ การไปครั้งนี้ของเขา เกรงว่าคงจะอันตรายมาก""วันนี้เกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ขึ้น ข้าว่าไม่ใช่เขาเป็นดาวหายนะหรอก แต่เป็นดวงชะตาของเขาแข็งเกินไปมากกว่า"เฟิ่งชูอิ่งเอียงศีรษะไปมองเขา ใบหน้าของเขาไม่มีท่าทางหยอกล้อเหมือนในยามปกติ ออกจะติดเย็นชาเล็กน้อยด้วยซ้ำนางกล่าวเสียงเรียบ ว่า "เขาเป็นดาวหายนะจริงหรือไม่ ข้าย่อมรู้ดีที่สุด""อย่ากล่าวว่าเขาไม่ใช่เลย ต่อให้เขาเป็นจริงๆ ข้าก็สามารถลบล้างความโชคร้ายทั้งหมดของเขา จนกลายเป็นสามีที่ดีของข้าได้"ปู๋เยี่ยโหวฟังแล้วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาหันมองนาง เห็นว่าสีหน้าแววตาของนางเย็นชา ไม่เหมือนในยามปกตินักเขาม

เฟิ่งชูอิ่งยกมือนวดขมับ ศีรษะปวดร้าวไปหมดเฉี่ยวหลิงเห็นสีหน้าซีดเซียวของนางก็กล่าวด้วยความเป็นห่วง "คุณหนู ถ้ารู้สึกไม่สบาย ก็พักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ"เฟิ่งชูอิ่งรู้สึกเหนื่อยจริงๆ สมองนางก็สับสนไปหมด ต้องพักผ่อนสักหน่อยจริงๆ นั่นแหละแต่พอเอนตัวนอนลงก็รู้สึกว่าเตียงขรุขระไม่สบายตัว นางเรียกเฉี่ยวหลิงมาเปิดผ้าปูที่นอนดู พบว่าข้างใต้เต็มไปด้วยพุทรา ถั่วลิสง และลำไยเฟิ่งชูอิ่ง “......”นางรู้ว่านี่เป็นของจำเป็นในห้องหอของคู่แต่งงานในยุคสมัยนี้ เป็นสัญลักษณ์แห่งความสิริมงคลแต่ระหว่างนางกับจิ่งโม่เยี่ย......นางสูดหายใจลึกๆ ยกมือกดระหว่างคิ้วการตายของไทเฮาวันนี้ เป็นเรื่องที่อยู่เกินความคาดหมายของนางนางรู้ว่าไทเฮาเป็นญาติคนสุดท้ายที่จิ่งโม่เยี่ยยอมรับนับถือในใจ การที่ไทเฮาถูกฆ่าตายแบบนี้ จิ่งโม่เยี่ยจะต้องเสียใจมากแน่ๆและการที่ฮ่องเต้เจาหยวนกล้าลงมือฆ่าแม้แต่ไทเฮาเพียงเพื่อกำจัดจิ่งโม่เยี่ย แสดงให้เห็นถึงความโหดเหี้ยมสุดขีดและความมุ่งมั่นที่จะฆ่าจิ่งโม่เยี่ยให้ได้ดังนั้น การก่อกบฏครั้งนี้จะต้องอันตรายมาก เลือดจะต้องนองแผ่นดินแน่วันนี้ตอนที่จิ่งโม่เยี่ยมารับตัวเจ้าสาวก็ไม่ได

ฉินจื๋อเจี้ยนกล่าวต่อว่า "ตามกฎระเบียบแล้ว จวนของอ๋องสามารถมีทหารรักษาจวนได้เพียงแปดร้อยนาย จวนของอ๋องฉู่มีทหารรักษาความปลอดภัยแปดร้อยนาย และองครักษ์อีกหนึ่งร้อยนาย""ดังนั้นตอนนี้ในจวนจึงมีทหารรักษาจวนทั้งหมดประมาณหกร้อยกว่านาย คนเหล่านี้ล้วนจงรักภักดีต่อจวนอ๋องอย่างยิ่ง และทุกคนล้วนถูกคัดเลือกโดยท่านอ๋อง""แม้จำนวนคนจะไม่มากนัก แต่ทุกคนล้วนเป็นยอดฝีมือที่สามารถสู้คนได้หนึ่งต่อสิบ""แม้คนข้างนอกจะมีจำนวนมากกว่าเรามาก แต่เราก็ยังสามารถต้านทานเอาไว้ได้"เฟิ่งชูอิ่งมองประตูวังที่กำลังโยกคลอนอย่างรุนแรง ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย "อย่างนั้นหรือ! งั้นก็ฆ่าพวกเขาให้หมดเลย!"ฉินจื๋อเจี้ยน “......”เขามองไปที่นาง นางวางมือข้างหนึ่งไว้ด้านหลัง สายตาจ้องมองไปทางประตูใหญ่ในขณะนั้น ฉินจื๋อเจี้ยนรู้สึกอย่างประหลาดว่าเฟิ่งชูอิ่งดูคล้ายกับจิ่งโม่เยี่ยมากพวกเขามีความเยือกเย็นและความสงบนิ่งเหมือนกัน เมื่อถึงเวลาที่ต้องลงมือฆ่า ก็ไม่ลังเลแม้แต่น้อยเขาถามออกไปโดยไม่รู้ตัว "จะฆ่าอย่างไร?"มุมปากของเฟิ่งชูอิ่งยกขึ้นเล็กน้อย แต่แทนที่จะตอบ นางกลับถามว่า "ข้าสามารถสั่งการองครักษ์ของจวนอ๋องได้ไหม?"ฉิ

เพียงชั่วพริบตาเดียว พื้นที่รอบๆ ก็เกิดฟ้าผ่า เพลิงไหม้ ลมพายุ พุ่งเข้าใส่พวกเขาอย่างบ้าคลั่งบรรดาทหารในจวนไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ทุกคนจึงตกตะลึงไปหมด!พวกเขาร้องโหยหวนด้วยความหวาดกลัว พยายามหลบหลีกการโจมตีที่เหมือนภัยธรรมชาติซึ่งตกลงมาจากฟ้า แต่ก็ไม่อาจหลบพ้นคนในยุคสมัยนี้ส่วนใหญ่มีความเชื่อเรื่องงมงายไสยศาสตร์อยู่บ้าง เมื่อเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ พวกเขาจึงคิดไปเองโดยไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลังถูกสวรรค์ลงโทษหรือไม่หลังจากเหตุการณ์มหันตภัยนี้ผ่านพ้นไป แม้พวกเขาจะไม่ถึงกับตกตายกันหมด แต่ผู้ที่รอดมาได้หากอาภรณ์ไม่ถูกเผาวอดก็เปียกโชกสภาพของพวกเขาสะบักสะบอมในพริบตาเดียวทันใดนั้นก็มีองครักษ์ของจวนอ๋องฉู่ตะโกนขึ้นว่า "อ๋องฉู่ได้รับการคุ้มครองจากสวรรค์ ผู้ใดรังแกหรือดูหมิ่นพระองค์ย่อมถูกสวรรค์ลงโทษ!"เมื่อคำกล่าวนี้ลอยไปเข้าหูของทหารเหล่านั้น ก็ทำให้พวกเขาตื่นตระหนกทันทีเพราะเหตุการณ์เหล่านี้ ในสายตาของพวกเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดจาฝีมือของมนุษย์นี่คือความโกรธแค้นของสวรรค์ จึงบันดาลให้เกิดสายฟ้าและลูกไฟตกลงมาจากเบื้องบนพวกเขารู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก และคิดจะหลบหนีโดยสัญชาตญา