บททั้งหมดของ เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: บทที่ 431 - บทที่ 440

เฉาเค่อหมิงกล่าวอย่างดูถูกว่า ในช่วงเวลาเป็นตายยังใช้วิชายุทธ์ที่อีกฝ่ายชำนาญที่สุดมายืดเวลาอีก นี่ถือเป็นการกระทำที่บ้าระห่ำอย่างมากแต่ก็เป็นเพราะความระห่ำเช่นนี้ ที่ทำให้เขามาสู่หนทางแห่งความตายในวันนี้เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า จนใกล้จะตายแล้ว หลินหยางยังไม่แก้นิสัยอีกวันนี้เขาไม่ตายแล้วใครจะตาย?ในคฤหาสน์ของตระกูลมู่หรง“คุณหลินถึงกับคิดจะใช้กรงเล็บอินทรีมารับมือ นี่มันเวลาอะไรกันแล้ว ยังประมาทแบบนี้อีก!” มู่หรงหว่านเอ๋อร์มองภาพการถ่ายทอดสด พลางกล่าวอย่างร้อนใจยิ่งมู่หรงยิ่นก็มีสีหน้าซีดขาวเช่นกัน แทบอยากไปตะโกนถึงที่ให้หลินหยางมีสติหน่อยช่วงเวลาแห่งความเป็นตายเช่นนี้ ไม่ใช่เวลามาตบหน้าคนนะ!หลินหยางไม่ใช้วิชาที่ตัวเองถนัดมารักษาชีวิตก็แล้วไปเถอะ ทำไมยังใช้วิชากรงเล็บอินทรีที่เจียงไห่เซิงถนัดที่สุดอีก!ส่วนจ้าวเจิ้งฮ่าวที่อยู่ในห้องผู้ป่วย เมื่อเห็นฉากนี้ ก็รู้สึกยินดีอย่างที่สุด “ไอ้แมลงน่ารังเกียจนี่ถึงกับกล้าใช้กรงเล็บอินทรีต่อหน้าเจียงไห่เซิง?” “ช่างเป็นการหาเรื่องให้ตัวเองขายหน้าจริงๆ!” “แม่มันเถอะ หลินหยาง ฉันรู้สึกยกโทษให้แกบ้างแล้ว ที่มาเล่นเรื่องตลกให้ฉันดูก่

“คำนวณพลาด? ดังนั้น คุณเลยทำให้ผมขายหน้าจนหมดสิ้นต่อหน้าทุกคนในเมืองลั่ว?” เห็นได้ชัดว่าคำตอบนี้ไม่อาจทำให้หลูอ้าวตงพอใจ ในที่สุดเพลิงโทสะของเขาก็ระเบิดออกมา คำรามออกมาด้วยโทสะพร้อมเส้นเลือดสีเขียวที่ปูดโปนขึ้นมาบนหน้าผากสีหน้าของจ้าวเจี้ยนชิงซีดเผือดขึ้นมา แม้เขาจะเป็นนายพลแห่งกองทหารรักษาการณ์ แต่ก็ไม่อาจทนรับแรงกดดันมหาศาลจากหลูอ้าวตงได้ยังดีที่หลังจากเหยาจงมองไปที่หลินหยางอย่างลึกซึ้งรอบหนึ่ง ก็ค่อยๆ เอ่ยปากว่า “เจ้าเด็กนี่เจ้าเล่ห์มาก ที่แท้เขาไม่ได้เชี่ยวชาญแค่ท่าร่าง แต่ยังฝึกฝนกรงเล็บอินทรีเป็นพิเศษด้วย นี่ก็คือที่มาของความมั่นใจของเขา...” “เขาซ่อนไว้มิดชิดเกินไป นายพลจ้าวคาดไม่ถึงก็เป็นเรื่องธรรมดาครับ” เมื่อจ้าวเจี้ยนชิงได้ยินดังนั้น ก็เหลือบมองไปที่เหยาจงอย่างขอบคุณเขาจึงมองตามไปที่หลินหยางด้วย ในใจรู้สึกเคียดแค้นจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันขึ้นมา เป็นเพราะเจ้าเด็กนี่ปิดบังไว้เสียสนิทจนเกินไป ทำให้ตนเองถูกหลูอ้าวตงพาลโมโหไปด้วย!หลินหยาง ทำไมแกถึงไม่ยอมเชื่อฟัง ไปตายอย่างว่าง่ายเสียนะ?!ความโมโหในดวงตาของเขาเดือดพล่าน แทบอยากจะลงไปสังหารหลินหยางด้วยตัวเอง!ในเวลานี้เว่

“คุณไอดอลชนะแล้ว ฉันรู้อยู่แล้วว่า ถ้าคุณไอดอลกล้ามา ก็แปลว่าต้องมีความมั่นใจที่จะชนะแน่!”หานเซวี่ยอิ๋งร้องไห้ด้วยความดีใจ กระทั่งกอดกับแฟนคลับที่อยู่ด้านข้างด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านไปด้วยกันแต่หลังจากนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกอุ่นๆ นุ่มๆ ที่เต็มอิ่มขึ้นมา เมื่อตั้งใจมอง ก็พบว่าคนที่ตนเองกำลังกอดอยู่ถึงกับเป็นเฉียวจิ่นเอ๋อร์เธอจึงรีบปล่อยมือออกอย่างรังเกียจทันทีคุณไอดอลชนะเป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การดีใจ แต่เธอไม่มีทางยอมเป็นมิตรกับคู่แข่งแน่!“ช่างใจแคบเหลือเกิน ฉันสิใจกว้าง ตอนที่ฉันคลอดลิงน้อยให้คุณหลิน ก็ไม่รังเกียจที่จะมีเธอเพิ่มขึ้นมาอีกคนหรอกนะ!”เฉียวจิ่นเอ๋อร์กล่าวอย่างไม่เห็นด้วย“เธอยังมีขอบเขตเรื่องศีลธรรมอยู่ไม่หา!”หานเซวี่ยอิ๋งกล่าวด้วยความโมโห“ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องพวกนี้ คุณหลินชนะแล้ว ฉันต้องไปรับคุณหลินไปเปิดห้องน่ะ!”ใบหน้าของเฉียวจิ่นเอ๋อร์เต็มไปด้วยความคาดหวัง เตรียมพร้อมที่จะพลีกายทว่านาทีถัดมา เธอก็เห็นภาพที่เว่ยจ้งก้าวออกมาด้านหน้าก้าวหนึ่ง“หลินหยาง ปล่อยเจียงไห่เซิงไป ฉันจะสู้กับนายเอง!”“เขายังคิดจะท้าประลองอีกเหรอ? คุณหลิน

“ติดกับง่ายขนาดนี้?” จ้าวเจี้ยนชิงพลันดีใจอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา ราวนายพรานที่เห็นเหยื่อที่กำลังจะหลุดจากกับดัก ตกลงไปในอีกกับดักหนึ่งอีกครั้ง!และกับดักนี้ จะต้อนหลินหยางไปสู่ทางตัน!แม้ความสามารถของเว่ยจ้งสู้เขาที่เป็นนายพลแห่งกองทหารรักษาการณ์ไม่ได้ แต่นั่นก็เป็นถึงปรมาจารย์ลำดับหนึ่งแห่งเมืองลั่ว คนที่เพิ่งเข้าวงการมาใหม่แบบหลินหยางต้องเผชิญกับเว่ยจ้ง ก็เป็นได้แค่หิ่งห้อยที่คิดจะแข่งกับดวงอาทิตย์เท่านั้นหลูอ้าวตงยิ้มบางๆ มองไปยังหลินหยางแล้วกล่าวเยาะหยันว่า “เจ้าเด็กนี่ยอมรับการประลองง่ายขนาดนี้ กลับทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยภูมิใจขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว” “แต่ว่าเว่ยจ้งทำได้ไม่เลว บันทึกเป็นความชอบให้เขาเรื่องหนึ่ง” เดิมหากหลินหยางจะจากไปจริงๆ เขาก็ได้แต่ไม่สนใจกฎ ให้คนใช้กำลังสังหารเขา เพียงแต่ภายหลังตนก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนบางอย่างเพื่อปิดปากคนบางส่วน นอกจากนี้ หลูอ้าวตงยังคงกริ่งเกรงต่อปรมาจารย์ระดับเสวียนที่อยู่เบื้องหลังหลินหยางอยู่บ้างตอนนี้สามารถจัดการประลองได้อย่างราบรื่น ถือเป็นเรื่องที่นอกเหนือความคาดหมาย“จดไว้ให้เขาแล้วล่ะครับ ดูถ้าคราวนี้เว่ยจ้งจะได้เป็นใหญ่เป็นโตแล้ว ผ

ในชั่วขณะนั้น ลานประลองก็ตกเข้าสู่ภาวะเงียบสงัด มีเพียงเสียงร้องโหยหวนอันน่าเวทนาของเว่ยจ้งที่สะท้อนไปมาไม่หยุด“เขาชนะแล้ว? ชนะอีกแล้ว?” หลูอ้าวตงมองไปที่หลินหยางอย่างเหม่อค้าง ฉากที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวนี้ ทำให้เขาหลงลืมความโกรธ เหลือเพียงความตกตะลึงเท่านั้นเขาใช่เพียงกระบวนท่าเดียวเท่านั้น ก็เอาชนะเว่ยจ้งได้แล้ว?เห็นชัดๆ ว่าเมื่อครูตอนประมือกับเจียงไห่เซิงใช้ไปสิบกว่ากระบวนท่าจึงเอาชนะได้ แล้วเหตุใดเมื่อเผชิญหน้ากับเว่ยจ้งที่แข็งแกร่งกว่ากับเอาชนะได้ในกระบวนท่าเดียว?นี่ทันทำไมกัน?“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?” ภายใต้เสียงคำรามด้วยความโกรธที่สูงเทียมฟ้าของเขา จ้าวเจี้ยนชิงกลืนน้ำลายลงไปคำหนึ่งอย่างยากลำบาก พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวจริงๆเขาไม่สามารถอธิบายฉากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้แล้ว หลินหยางชนะอย่างประหลาดเกินไปจริงๆ!นั่นคือเว่ยจ้งเลยนะ ปรมาจารย์อันดับหนึ่งแห่งเมืองลั่ว!ผลคือเมื่ออยู่ในมือหลินหยาง แม้แต่กระบวนท่าเดียวก็ทนรับไม่ไหว ถูกทำให้พิการอย่างหมดจดรวบรัดเช่นนี้!เฉาเค่อหมิงที่อยู่ด้านข้างตะลึงงันไปแล้ว คำรับรองอย่างมั่นใจเมื่อครู่ของเจ้าเจี้ยนชิงคล้ายยังดังอ