บทที่ 437

เขาเผด็จการและหยิ่งผยองอย่างมาก ไม่เห็นเหยาจงอยู่ในสายตาแม้แต่น้อยเลย

เรื่องนี้ทำให้ ทั้งหลูอ้าวตงและจ้าวเจี้ยงชิงโมโหขึ้นมา ก่อนหน้านี้หลินหยางก็หยิ่งผยองเช่นนี้ ทว่าพวกตนคิดว่าเขาต้องตายอย่างแน่นอน

แต่หลินหยางกลับพลิกสถานการณ์อย่างแข็งกร้าวเสียแล้ว

ตอนนี้เห็นว่าเขายังหยิ่งผยองต่อไปอีก ยิ่งทำให้พวกเขาโมโหมากขึ้น!

ส่วนหลินหยางกลับไม่คิดว่าตนหยิ่งผยองอะไร แต่เป็นเพราะเขาดูแคลนเว่ยจ้งจริงๆ

ตนเองเป็นถึงผู้สืบทอดของเทพโอสถ วันๆ เอาแต่สู้กับคนระดับเบิกฟ้าก็น่าขายหน้าพอแล้ว ต่อให้ล้มเจียงไห่เซิงไปได้คนหนึ่ง หลินหยางก็ยังรู้สึกว่านี่ถือเป็นประวัติอันมัวหมองของตน

นี่เท่ากับมนุษย์ยักษ์กำลังรังแกเด็กเล่น

การฆ่าพวกเขาเป็นการทำให้มือตนสกปรก!

ถ้าไม่ใช่เพราะตกลงกันไว้ก่อนแล้ว วันนี้ตนไม่มีทางมาเด็ดขาด

ส่วนเว่ยจ้งนั้น

เขาก็คู่ควรจะตายด้วยน้ำมือของเทพโอสถในอนาคตด้วยหรือ?

ปรมาจารย์ผู้นี้จำเป็นต้องให้เกียรติเขาขนาดนั้นด้วยหรือไง?

พูดจบ เขาก็หันหลังจะจากไปอย่างไม่อาลัยแม้แต่น้อย

คราวนี้ แม้แต่ฉินเจิ้งคุนก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาแล้ว รีบมองไปยังหลูอ้าวตงทันที

ตามกฎ หลินหยางสามารถจากไปได้ ทว่าเขาไ