บททั้งหมดของ ชีวิตหลังความตายของเซินมาน: บทที่ 81 - บทที่ 90

นี่คงเป็นเรื่องตลกที่สุดที่ฟู่ฉือโจวได้ยินมาในปีนี้แล้วมั้งงานเลี้ยงดำเนินการมาถึงช่วงหลัง ประตูใหญ่ของลี่เจียงถูกเปิดออก บอดี้การ์ดชุดดำพุ่งเข้ามา แม้แต่ยามรักษาความปลอดภัยยังห้ามไม่ไหว ป๋อซือเหยียนเดินเข้ามาในชุดสูทเป็นทางการ สายตาเฉียดคมราวกับมีด ฝูงชนต่างก็หยุดหายใจกันไปชั่วขณะ คาดไม่ถึงว่าป๋อซือเหยียนจะมาจริงๆป๋อซือเหยียนกวาดตามองรอบๆ ทีหนึ่ง สุดท้ายก็มองไปที่เสิ่นม่านและเจียงฉิน“เก็บงาน”ป๋อซือเหยียนหรี่ตาลงอย่างเป็นอันตราย คนรอบๆ ต่างถูกเชิญออกจากโรงแรมลี่เจียง“ป๋อซือเหยียน หมายความว่ายังไง?”เจียงฉินกำลังจะเดินเข้าไป แต่ถูกฟู่ฉือโจวห้ามเอาไว้เรื่องของผู้หญิงให้ผู้หญิงจัดการ ส่วนเรื่องของผู้ชาย ก็ต้องให้ผู้ชายของพวกเขาจัดการเองฟู่ฉือโจวเดินมาข้างหน้าเจียงฉิน แล้วกล่าวว่า “ป๋อซือเหยียน วันนี้เป็นงานของตระกูลเจียง คุณคงไม่ได้ไร้มารยาทหรอกมั้ง?”ป๋อซือเหยียนไม่สนใจคำพูดของฟู่ฉือโจว แต่เปลี่ยนเป็นมองที่เจียงฉิน “คุณไล่เฉี่ยนเฉี่ยนออกไปเหรอ?”“ใช่ ฉันไล่ออกไปเอง คุณจะทำไม? จะแก้แค้นแทนเมียน้อยคุณเหรอ?”น้ำเสียงของเจียงฉินเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม ทำให้ป๋อซือเหยีย

“พวกคุณ?”ป๋อซือเหยียนหัวเราะแห้งราวกับได้ยินเรื่องตลก “ที่แท้คุณกับเซียวตั๋วพวกเขา ก็แทนกันว่า ‘พวกเรา’ แล้วสินะ”เสิ่นม่านขมวดคิ้วป๋อซือเหยียนเดินเข้าไปใกล้เสิ่นม่านทีละก้าวๆ ความรู้สึกกดดันพลันพุ่งออกมากะทันหัน “ที่โรงแรมเมื่อคราวก่อน คุณก็อยู่กับเซียวตั๋วและฟู่ฉือโจวใช่ไหม? เจียงฉินเพียงแค่มาช่วยแก้ต่างให้คุณเท่านั้นใช่ไหม? คุณกับเซียวตั๋วเป็นอะไรกันแน่? พวกคุณไปถึงไหนกันแล้ว?”ป๋อซือเหยียนจับข้อมือของเสิ่นม่านแน่น เสิ่นม่านเห็นดวงตาที่แดงก่ำของป๋อซือเหยียนจึงสะบัดมือของป๋อซือเหยียนออกโดยสัญชาตญาณ “ป๋อซือเหยียน! พอได้แล้ว! ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่!”เมื่อเห็นมือที่ถูกสะบัดออก ป๋อซือเหยียนจึงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “เสิ่นม่าน คุณไปภาวนาให้หน้าของเฉี่ยนเฉี่ยนสามารถรักษาให้หายดีกว่า ไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษว่าผมทำอะไรกับตระกูลเสิ่นแล้วกัน”สิ้นเสียง ก็มีเสียงกรีดร้องของซูเฉี่ยนเฉี่ยนดังมาจากข้างในห้องป๋อซือเหยียนผลักประตูเข้าไปทันควัน พบว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนกำลังโยนแก้วน้ำบนโต๊ะอยู่ ตอนที่เสิ่นม่านเข้าไป ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็จับแขนของป๋อซือเหยียนไว้แน่น แล้วกอดป๋อซือเหยียนเอาไว้ “หน

เจียงฉินฟังจบก็ปรบมือรัวๆ“เริ่ด ปัง!”ใบหน้าของเสิ่นม่านเผยรอยยิ้มจางๆ ออกมาความจริงเธอไม่ได้ตั้งใจจะจัดการซูเฉี่ยนเฉี่ยนโดยตรงแบบนี้ แต่เพราะซูเฉี่ยนเฉี่ยนเริ่มก่อนเอง ฉะนั้นเธอก็ไม่อาจทนดูต่อไปได้อีกตอนเที่ยง ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเดินลงจากชั้นสองอย่างช้าๆ เพราะขาของเธอไม่สะดวก ตอนลงบันไดจึงลำบากมาก แต่ทว่าเมื่อเห็นแม่บ้านหลิวที่ทำงานอยู่ในห้องรับแขกแล้ว ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็เกิดความรู้สึกเหนือกว่าขึ้นมา“ป้า ฉันหิวแล้ว ไปทำกับข้าวเถอะ”น้ำเสียงของซูเฉี่ยนเฉี่ยนฟังดูไม่เกรงใจเลยสักนิด ไม่อ่อนโยนเหมือนตอนอยู่ในอ้อมกอดของป๋อซือเหยียนเมื่อคืนเลยสักนิดหลังจากที่แม่บ้านหลิวเห็นซูเฉี่ยนเฉี่ยนแล้ว ก็อารมณ์เสียจนแสดงออกทางสีหน้าขึ้นมา แต่ติดอยู่ที่ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นคนของป๋อซือเหยียน แม่บ้านหลิวจึงทำได้เพียงพูดว่า “ตอนเที่ยงจะเริ่มทานอาหารกัยตอนเที่ยงตรง นี่เป็นกฎที่คุณหญิงตั้งไว้ค่ะ”เมื่อเอ่ยถึงเสิ่นม่าน ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็รู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หัวใจ“นี่ป้าทำงานยังไงกัน? ฉันบอกว่าฉันหิวไง ไม่ได้ยินเหรอ?”ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเพราะเสียโฉม นิสัยของเธอก็เลยก้าวร้าวมากแม่บ

“โทรหาเสิ่นม่านบอกให้เธอกลับบ้าน”“ครับ?”เลขาหลี่มึนงงในขณะเดียวกัน เสิ่นม่านกำลังสนุกสนานกับเจียงฉินสองคนอยู่ในห้องวีไอพีของไนต์คลับยากมากกว่าที่เสิ่นม่านจะได้เมาหัวทิ่มแบบนี้ เพราะตั้งแต่ที่ฟื้นคืนชีพมา เธอมีเรื่องต้องพะวงมากมายหลายเรื่องเหลือเกิน ตอนนี้ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้เธอลืมเรื่องทุกข์ใจเหล่านั้นไปทันทีเสียงโทรศัพท์ของเสิ่นม่านดังขึ้น เธอรับสาย เลขาหลี่ที่อยู่ปลายสายก็พูดขึ้นอย่างลังเลใจ “คุณหญิงครับ ประธานป๋อบอกให้คุณกลับบ้านครับ”“หา? อะไรนะ? เขาบอกให้กลับก็ต้องกลับเหรอ? เขาใหญ่มาจากไหน!”เสิ่นม่านพูดด้วยน้ำเสียงมึนเมา เลขาหลี่ได้ยินถึงความผิดปกติ “คุณหญิง ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ?”“ที่ที่ไม่มีป๋อซือเหยียน!”กล่าวจบ เสิ่นม่านก็วางสายทันทีเจียงฉินกอดเสิ่นม่านไว้ แล้วพูดเสียงเจือหัวเราะ “เราสองคนมันน่าเบื่อเกินไป! เดี๋ยวเจ๊พาเล่นของตื่นเต้นกว่านี้!”“ตื่นเต้น?”เจียงฉินกดกริ่งเรียกพนักงานไม่นานผู้จัดการร้านก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าแป้นแล้น “คุณหนูเจียงมีอะไรให้ช่วยครับ?”“เอานายแบบที่หล่อที่สุดของที่นี่มาให้หมด!”“ครับ รอสักครู่นะครับ!”ไม่นาน หนุ่มหล่อกระ

เจียงฉินนอนหลับปุ๋ยไปแล้ว ไม่สนหรอกว่าฟู่ฉือโจวจะพูดอะไรเสิ่นม่านที่นั่งอยู่ข้างหลังเองก็ถูกลมอุ่นๆ ในรถเป่าจนผล็อยหลับไป ใบหน้าที่แดงอยู่ก่อนแล้วยิ่งแดงกว่าเดิมเซียวตั๋วหยิบผ้าห่มออกมาจากข้างหลังแล้วห่มให้เสิ่นม่าน“นอนพักก่อนนะ อีกแป๊บหนึ่งก็ถึงแล้ว”เสิ่นม่านพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอเองก็รู้สึกเหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน เธอพิงหน้าต่างไม่รู้เคลิ้มหลับไปตอนไหนขณะเดียวกัน ป๋อซือเหยียนกำลังพับจอโน้ตบุ๊คอยู่ในห้องหนังสือ ในห้องเงียบสงบ เขานวดขมับเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ยังคงไม่ได้รับการตอบกลับจากเสิ่นม่านไม่นาน เลขาหลี่ก็โทรมาป๋อซือเหยียนรับสาย “เสิ่นม่านล่ะ?”“เหมือนว่าคุณหญิงจะอยู่ที่ไนต์คลับครับ”“ไนต์คลับ?”ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้วแต่ก่อนเสิ่นม่านไปสถานที่แบบนี้น้อยมาก ครั้งล่าสุดก็เป็นวันที่ไปเจอกับฮั่วหยุนเซียววันนั้นคราวก่อนเกิดเรื่องในโซเชียลใหญ่โตขนาดนี้ ทำไมยังกล้าไปสถานที่แบบนั้นอีก?“น่าจะใช่ครับ ผมได้ยินไม่ค่อยชัด แต่ทางนั้นเสียงดังวุ่นวายมาก ดูเหมือนคุณหญิงจะดื่มเหล้าด้วย แล้วก็…ไม่ค่อยอยากกลับมาสักเท่าไหร่”ได้ยินเลขาหลี่พูดดังนั้น ป๋อซือเหยียนก็โกรธจัด