Share

บทที่ 84

ป๋อซือเหยียนรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “อยากไป ก็ให้เธอไป!”

เมื่อได้ยินคำพูดของป๋อซือเหยียนแล้ว ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็หยุดสะอื้น แล้วเงยหน้ามองป๋อซือเหยียนอย่างน่าสงสาร “ถ้างั้น ฉันสามารถไปรักษาตัวที่บ้านป๋อได้จริงๆ เหรอคะ?”

ป๋อซือเหยียนลูบศีรษะของซูเฉี่ยนเฉี่ยนเบาๆ ตอบว่า “เดี๋ยวผมจะให้เสี่ยวหลี่ไปย้ายของที่หอพักคุณ ช่วงที่คุณรักษาตัวอยู่หอไม่ค่อยสะดวกนัก อยู่ที่บ้านนั่นแหละ”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนฟุดฟิดจมูก แล้วพิงศีรษะอยู่ในอ้อมกอดของป๋อซือเหยียนพลางเอ่ยเสียงเบาว่า “ขอบคุณค่ะประธานป๋อ…”

เลขาหลี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา

เหมือนดั่งคำพูดที่ว่า คนยืนดูรู้ คนอื่นๆ เพียงแค่มองแวบเดียวก็ดูออกแล้วว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนเสแสร้ง แต่ป๋อซือเหยียนกลับมองไม่ออก

คืนนั้น เสิ่นม่านก็เรียกบริษัทขนส่งให้มาช่วยขนย้ายของของตัวเองออกจากบ้านป๋อทันที

รอจนถึงพลบค่ำ ป๋อซือเหยียนก็พยุงซูเฉี่ยนเฉี่ยนที่ได้รับบาดเจ็บกลับมาถึงบ้านป๋อ สิ่งของต่างๆ ในบ้านหายไปเยอะมาก แถมยังดูเงียบเหงาอีกด้วย

ป๋อซือเหยียนที่เห็นฉากนี้ ในใจพลันรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนถาม “ประธานป๋อคะ ฉันนอนห้องไหนเหรอคะ?”

“ข้าง
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status