บทที่ 92

เซียวตั๋วตอบนิ่งๆ

เสิ่นม่านกล่าว “คุณเลือกผลไม้ได้เก่งมาก เก่งกว่าป้าแม่บ้านฉันอีก”

เซียวตั๋วยิ้มกลบเกลื่อน

เขาไม่บอกอยู่แล้วว่าผลไม้นี่เขาชิมทีละอันถึงจะได้มา ไม่อย่างนั้นคงไม่ใช้เวลานานขนาดนั้นหรอก

‘ครืดๆ…”

ในห้องรับแขกสามารถได้ยินเสียงสั่นครืดๆ มาจากห้องนอนเบาๆ

เจียงฉินกล่าว “โทรศัพท์ใครมาหรือเปล่า”

ทุกคนมองหน้ากัน

ฟู่ฉือโจวกล่าว “ฉันไม่มีนิสัยชอบปิดเสียงโทรศัพท์นะ”

เซียวตั๋วไม่พูดจา เจียงฉินหยิบโทรศัพท์ออกมา “ของฉันอยู่นี่”

เสิ่นม่านถึงจะตระหนักได้ว่าหลังจากวางสายจากเลขาหลี่เมื่อวาน เธอรู้สึกหงุดหงิดมากจึงปิดเสียงโทรศัพท์ไว้

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นม่านจึงขยับเก้าอี้วิ่งไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว

พบว่าโทรศัพท์สั่นครืดๆ อยู่อย่างนั้น โดยมีเลขาหลี่เป็นคนโทรมา

เสิ่นม่านรับสายทันที “ฮัลโหล?”

เลขาหลี่ได้ยินเสียงเสิ่นม่าน ก็โล่งใจไปเฮือกหนึ่ง “คุณหญิง ในที่สุดก็รับสายสักที”

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“เมื่อวานประธานป๋อตามหาคุณทั้งคืนเลย แต่พอรู้ว่าคุณไปกับเซียวตั๋วแล้ว เขาก็โมโหวางสายไปเลย วันนี้ไม่เข้าบริษัทด้วย ตอนนี้คุณติดต่อหาประธานป๋อได้ไหมครับ ช่วยบอกประธานป๋อให้เข้าบริษ