Ang kailangan ko lang gawin ay gumawa ng isang hakbang pasulong. Isang hakbang na lang at matatapos na ang lahat. Wala nang sakit, o lungkot o sakit sa puso. Malaya na ako sa patuloy na kadiliman na lumulunod sa akin.May narinig akong sasakyan sa di kalayuan, pero hindi ako lumingon. Hindi pa rin ako lumingon nang may kumatok sa pinto."Ano sa tingin mo ang ginagawa mo, Ava?" Garalgal ang boses ni Rowan mula sa likuran ko.Hindi ako lumingon kahit lumalakas ang hangin. Ramdam ko ang lakas nito. Na parang hinihimok din ako nito na gawin ang isang hakbang na iyon."Ava, pakiusap. Lumayo sa bangin. Lumapit ka sa akin” Ramdam ko ang presensya niya habang unti-unti siyang lumalapit sa akin, pero hindi ako umatras.Pagod na pagod ako. Pagod ng umiyak. Pagod nang masaktan. Pagod na sa patuloy na sakit. Pagod na pagod na ako sa pakikipaglaban. Panay ang sakit. Laging nandiyan. Dahan-dahan akong pinapatay. Binabawasan ako sa taong ayaw kong makita.“Hindi ko akalaing magagawa ko ito, Row
Read more