Ava.Naglilinis ako ng bahay. Isang masusing paglilinis para lang mawala sa isip ko ang mga bagay-bagay. I'm still coming to terms with the fact na buntis ako.Nang tanggihan ni Rowan ang ideya na magkakaroon kami ng isa pang sanggol. Sumuko na ako sa pagbibigay kay Noah ng kapatid. Ngayon ay mayroon akong isa pang sanggol sa daan at hindi ko alam kung ano ang mararamdaman.Tumunog ang phone ko at kinuha ko ito. Karaniwan, tatanggi sana akong kunin, ngunit hindi ngayon. Ang pagtulak sa mga malalapit sa akin ay hindi nakabubuti sa akin.."Hi Letty" bulong ko sabay upo.Pagod na pagod ako kanina. Dapat alam ko na may higit pa dito.“Diyos ko. Pinulot mo. Akala ko hindi mo gagawin" sigaw niya sa telepono bago suminghot. "Na-miss kong marinig ang boses mo. Ilang linggo na""Ako ay humihingi ng paumanhin." Nagpakawala ako ng hininga. "Hindi ko lang alam kung paano haharapin ang lahat kaya itinulak kita palayo"Hindi ako naging mahusay sa pakikipag-usap sa aking nararamdaman. Kahit k
Hinalikan ko siya sa buong mukha niya, mas hinigpitan ko ang pagkakahawak niya.“Mom!” humagikgik siya, pero hindi niya ako tinutulak palayo.“Na-miss kita ng sobra! Kamusta ka dito ngayon?" Tanong ko sa kanya habang lumalayo ako ng kaunti kahit hindi ko siya binitawan.Pareho kaming nasa sahig, pero wala akong pakialam. I was just so fucking happy na kasama ko siya dito."Sinundo ako ni Dad. Sabi niya kailangan mo ako. Surprise sana yun kaya hindi ko sinabi sayo nung nag-usap tayo kahapon"Pagkatapos lang niyang banggitin ang kanyang ama ay napagtanto kong nakatayo si Rowan sa kanyang harapan. Nagtagpo ang aming mga mata. May nakikita akong emosyon sa mga mata niya, pero hindi ko mawari kung ano iyon."Hi" mahinang sabi ko.Araw-araw siyang pumupunta sa bahay ko para lang magpa-check up. Naging supportive siya at mabait. Isang bagay na ikinagulat ko pa rin. Ibang-iba siya sa Rowan na nakasanayan ko na hindi ko alam kung paano magre-react sa version niya na ito.Totoo sa kanyan
EthanNang isagawa ko ang aking plano, hindi ko inaasahan na maiinlove ako sa kanya. Iyon ang pinakamalaking hindsight na nalaman na nangyari sa akin.Akala ko magiging madali. Patayin mo lang siya at makukuha ko ang lahat ng pinaghirapan ko. Hindi ko alam na ito ay magiging mas mahirap kaysa sa anumang nagawa ko.Hindi si Ava ang uri ng babae na hindi mo pinapansin. Hindi siya yung tipo ng babae na tatalikuran mo. Siya yung tipong naiinlove ka. Yung tipo ng babae na gusto mong maging mas mabuting lalaki.Alam ko sa sandaling nagsimula akong mahulog sa kanya. Sinubukan kong pigilan ito, ngunit imposible. Ito ay katulad ng pagsisikap na maiwasan ang isang ulo sa banggaan. Ito ay halos imposible.Nang malaman kong nahulog na ako sa kanya, sinubukan kong ayusin ang mga bagay ngunit huli na ang lahat. Ang pinsala ay nagawa at alam kong sandali na lamang bago lumabas ang katotohanan. Imbes na bitawan siya at umatras, kumapit ako sa kanya sa kaunting oras na alam kong kasama ko siya.A
Kasabay ng pag-iisip na iyon ay isa pang sumasakit sa aking ulo."Nandito ka para sabihin sa akin na ayaw mo sa sanggol at nagpapalaglag ka, tama ba?" I ask her stiffly, every joint in my body locking.Matalim ang tingin niya sa akin. Nag-aapoy ang apoy sa loob ng mga brown orbs na iyon. Saglit kong nakita ang lumang Ava pabalik. Yung naging siya bago ko siya sinira.“Bakit mo naman naisip iyan?” siya snaps. "Inaamin ko, noong nalaman kong wala ako sa tamang pag-iisip at naisip ko na ang sanggol ay mas mahusay na hindi ipanganak, ngunit mabilis akong bumalik sa aking katinuan."Nakahinga ako ng maluwag. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung sinabi niya sa akin na ayaw niyang magkaroon ng anak ko.“Naparito ako para sabihin sa iyo dahil gusto kong malaman kung ano ang gusto mong gawin. I know that you don't really care about me kaya siguro hindi mo rin pakialam ang baby. Gusto mo bang mapunta sa buhay niya?"Nag-isip muna ako bago sumagot. "Hindi"Masakit sa akin na sabihin
Ava.Umupo ako sa isang private booth habang kumakain ng cake. Si Noah ay nagpapalipas ng gabi sa Rowan's kaya ako ay walang anak ngayong gabi.Naging maganda ang pakiramdam ko sa hindi malamang dahilan. Sa sobrang sarap ng pakiramdam ko, nagpasya akong kumuha ng makakain. Nasa mood ako para sa ilang comfort food. That’s why I was currently here eating dessert na parang ilang araw na akong nagugutom.Ang pagbisita ko sa bilangguan ay puno ng kaganapan. Lubos kong inaasahan na sasabihin sa akin ni Ethan na ayaw niya sa sanggol. Sa halip ay nakakuha ako ng higit pa sa napagkasunduan ko.Ang kanyang pagtatapat ng pag-ibig ay nag-iwan sa akin na walang laman sa isang paraan. Kailangan niyang maunawaan na huli na ang lahat. Hindi ko na iisipin na makasama siya. Sinubukan niya akong patayin para sa langit! Kung babalikan ko siya, ano ang sinasabi nito tungkol sa akin?Hindi ako naging malupit para ipagkait sa kanya ang kanyang mga karapatan bilang ama. Kahit na ayaw ko siyang makita ng
Nagkibit balikat ako, "Oo naman, kung ganyan ang gusto mong gawin""Isang salita mula sa akin at ni Rowan ay magiging sa iyong asno...naisayaw namin ang larong ito bago si Ava. Alam mo ang dapat kong sabihin kay Rowan ay naging masungit ka sa akin at sasabog ka niya” Dati, napapayuko na sana ako. Ayaw kong magkaroon pa ng problema kay Rowan, kaya hahayaan ko siyang ipahiya ako. Magpapakasaya siya dito. Feeling powerful na nagawa niya akong bawasan sa wala.Binigyan ko siya ng ngiti. "Sige lang. Sa totoo lang, hindi ako nagbibiro. Sa katunayan, bakit hindi mo ilabas ang iyong telepono ngayon at tawagan siya?" Hinahamon ko siya. "Sa tingin mo ay hindi ko gagawin?""I'm counting on you doing it" matipid kong sagot. Unti-unti, bumabalik ang tingin ko sa sarili na akala ko ay nawala pagkatapos akong pagtaksilan ni Ethan. Hinding-hindi ako papayag na ang isang tao ay magpatama sa akin muli. "Anong nangyayari dito?" sabi ng isang matigas na boses. Tumingala ako at nakita ko si Co
"Ava pwede ba tayong mag-usap?" pagmamakaawa ni nanay nang umalis na ako.Tinitigan ko siya, hindi sigurado kung ano ang gusto niya. Ano ang dapat pag-usapan? Hindi ba nasabi at nagawa na ang lahat?"Wala na tayong dapat pag-usapan, Inay" pagpupumilit ko. Sa pagbabalik-tanaw, nakikita ko ngayon kung paano ako gumawa ng pagkakaiba pagdating sa kanya at sa ama. Habang sina Emma at Travis ay tinutukoy sila bilang nanay at tatay, sa akin sila ay Ama at Ina. Malinis, hiwa at ganap na impersonal. I never truly acknowledged them as my parents, kasi deep inside alam ko lang. Hindi kinasusuklaman ng mga magulang ang kanilang mga anak. Hindi pinababayaan ng mga magulang ang kanilang anak at tinatrato sila na parang tae. Ginawa ko ang tinatawag kong impersonal dahil sa espirituwal na antas, hindi ko sila tinuring na aking mga magulang. "Please, nagmamakaawa ako sayo." pagmamakaawa niya na may luha sa mga mata.Nakakailang tingnan siya na may luha sa mga mata. Namumula at nanlambot ang mu
Nakikita ko ang lungkot sa mga mata niya, pero wala akong pakialam. Ilang taon na niya akong sinasaktan. Wala ito kumpara sa kailangan kong tiisin sa mga kamay niya at ng pamilya niya.At saka, hindi ako sigurado kung bakit siya mukhang nasaktan. Sigurado ako na ang tanging dahilan kung bakit siya narito ay upang subukang iligtas ang kumpanya ng kanilang pamilya. “Masakit na isipin mo iyon sa akin. Na iisipin mo na ang dahilan lang ng paghingi ko ng tawad ay para mailigtas ko ang kumpanya. At isa pa, wala akong ibang dapat sisihin kundi ang sarili ko. Dahil sa sarili kong mga kilos kaya hindi mo ako mapagkakatiwalaan" Kung titingnan mo siya ngayon, hindi mo masasabing siya rin ang babaeng sumisigaw sa akin sa kaunting pagkakamali. Kung sino ang nagtrato sa akin noon na parang hindi ako mahalaga. Napaka weird. Hindi pa kami nagkaroon ng heart to heart, kaya medyo nakakabagabag ang pag-upo dito habang ibinubuhos niya ang kanyang puso. “Talagang gusto ko ang iyong kapatawaran. Gust
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan