บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 891 - บทที่ 900

เมื่ออิเลียเห็นเขาไม่เชื่อ ก็รีบอธิบายขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้เฟย์ทำงานที่สตูดิโอสลีล ฉันไปถ่ายรูปส่วนบุคคลที่สตูดิโอมาเธอก็เป็นคนรับผิดชอบ ไม่คิดเลยว่าเธอจะขโมยสร้อยคอของฉันตอนถ่ายภาพ จนถูกสตูดิโอไล่ออก! ไม่เชื่อคุณก็ไปถามเถ้าแก่ของสตูดิโอสลีลดูสิ!”ฟู่เจิงมองเธอชืด ๆ ทว่าไม่ตอบโต้อะไรอิเลียพูดต่อว่า “วันนั้นเห็นคุณที่ร้านอาหาร เห็นคุณกับเฟย์เดินด้วยกัน ฉันเซอร์ไพรส์มาก เพราะฉันรู้ว่าเฟย์เป็นคนยังไง เธอแค่หลอกใช้คุณ หวังเอาเงินของคุณ คุณอย่าถูกเธอหลอกนะ!”ฟู่เจิงไม่เชื่อคำพูดของอิเลียเลยแม้แต่คำเดียวเขาเชื่อว่าไม่มีใครรู้จักเวินเหลียงดีเท่าเขาอีกแล้วฟู่เจิงแสยะยิ้มเล็กน้อย “นี่คือสิ่งที่คุณบอกว่าจะช่วยผมงั้นเหรอ? งั้นคุณรู้หรือเปล่า เฟย์เคยบริจาคทรัพย์สินทั้งหมดที่อยู่ในมือของตัวเองไปสร้างมูลนิธิ?”อิเลียเห็นว่าเขายังคงปกป้องเวินเหลียงอยู่เช่นเคย ในใจก็ยิ่งร้อนใจขึ้นมา “ทรัพย์สินในมือเธอทั้งหมดคุณกับคุณท่านฟู่เป็นคนให้เธอไม่ใช่เหรอ? เดิมทีไม่ใช่ของของตัวเองอยู่แล้ว บริจาคมาเพื่อฉกฉวยเอาชื่อเสียง ฉกฉวยเอาความเชื่อใจของคุณ ก็คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ? ลองคิดดูว่าแค่มูลนิธิหนึ่งกับตำแหน่งภร

เมื่อไม่ได้ยินฟู่เจิงตอบ อิเลียจึงเงยหน้าขึ้นไป เห็นสายตาของฟู่เจิงมองไปทางอื่นเธอมองไปตามสายตาของฟู่เจิง สายตาตกไปอยู่ที่แผ่นหลังของหญิงสาวคนนั้น ทว่าเห็นเพียงเธอเดินหายลับไปตรงมุมเลี้ยวในตอนนี้เองฟู่เจิงถึงได้ชักสายตากลับ แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองอิเลีย “ฝานฝานไม่ได้โลภของขวัญนั่นของคุณ ต่อไปอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าผมกับฝานฝานอีก!”สีหน้าอิเลียซีดเผือด เธอเพิ่งเคยถูกคนปฏิเสธแบบนี้เป็นครั้งแรก!เธอกัดริมฝีปาก แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาลว่า “คุณคิดว่าฉันอยากจะเจอคุณมากนักหรือไง? ถ้าไม่ใช่เพราะคุณอาคุณไหว้วานให้ฉันมาเยี่ยมคุณย่าฟู่กับฝานฝาน ฉันก็คงไม่โผล่หน้ามาหรอก คนมีน้ำใจมีเจตนาดีก็ต้องมาถูกคุณทำให้อับอาย!”“เพราะงั้น คุณยังไม่คิดจะไป?”อิเลีย “...”เธอมองฟู่เจิงอย่างเคียดแค้นทีหนึ่ง ก่อนจะสะบัดแขนแล้วสาวเท้าก้าวยาวออกไปเธอมองออก ตอนแรกฟู่เจิงลังเล อยากมาขอให้เธอช่วยไปดูฟู่ซือฝานในห้องน้ำให้หน่อยเพียงแต่ จู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินผ่านมาข้าง ๆ จู่ ๆ ท่าทีของฟู่เจิงก็เปลี่ยนไป เขาไล่เธอออกไปอย่างเย็นชาผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่?ฟู่เจิงรู้จักเธอ เธอเองก็ราวกับจะรู้จักฟู่เจิง ทว

“ไม่ว่าเขาจะมาด้วยเป้าหมายอะไร ฉันก็จะไม่มีทางยอมให้เขาทำสำเร็จแน่!” ฟู่เจิงเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่นและมีเหตุผลเวินเหลียงหัวเราะเบา ๆ เสียงหนึ่ง “นับว่าคุณอยู่เป็นนะเนี่ย”ผ่านด่านนี้ไป ฟู่เจิงก็ถอนหายใจเบา ๆ เฮือกหนึ่ง “อาเหลียง เธอรู้จักเขาใช่ไหม?”ในน้ำเสียงเผยความมั่นใจออกมาเวินเหลียงเองก็ไม่ปฏิเสธ “ฟังจากความหมายในคำพูดของคุณ เธอเคยพูดถึงฉันต่อหน้าคุณเหรอ เธอพูดอะไรกับคุณ?”“ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรกับฉัน ฉันก็ไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด”เวินเหลียงเลิกคิ้ว “ฟู่เจิง ตอนนี้คุณมีเหตุผลซะจนทำฉันต้องมองคุณใหม่เลยนะเนี่ย”ฟู่เจิงหัวเราะ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดคุย “เมื่อไรจะกลับมา?”“ใกล้แล้ว”ก่อนกลับประเทศเวินเหลียงจัดงานเลี้ยงชวนพวกเบลล่าและเฉินจิ้งหย่วนมาร่วม แสดงออกว่าต่อไปหากมีโอกาสจะกลับมา...ตอนเช้าแปดโมงยี่สิบนาที เซี่ยมู่เดินเข้าไปในโซนทำงาน มองจากไกล ๆ ก็เห็นว่าบนโต๊ะทำงานของตัวเองมีน้ำเต้าหู้วางอยู่แก้วหนึ่ง ข้าง ๆ ยังมีอาหารหนึ่งกล่อง เมื่อเปิดดู ข้างในเป็นเกี๊ยวนึ่งห้าชิ้น ปอเปี๊ยะห้าชิ้น เสี่ยวหลงเปาสองชิ้น ข้าง ๆ มีถุงกระดาษหนึ่งถุง ด้านในมีแค่ไข่ต้มใบชาหนึ่งใบเซี่ยมู่ขม

หลังจากนั้น เซี่ยมู่ก็ได้ยินคำพูดที่ทำให้เธอหมดอาลัยตายอยาก“เซี่ยมู่ มาที่ห้องทำงานฉันหน่อย”เซี่ยมู่เผยอปาก ก่อนจะขานรับ “ค่ะ” อย่างเหี่ยวเฉาเด็กฝึกงานที่อยู่ข้าง ๆ มองแผ่นหลังของฟู่เซิงด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “ผู้จัดการฟู่เรียกเธอไปทำไม?”“ฉันไม่รู้ เขามีเรื่องอะไร ไปแล้วเดี๋ยวก็รู้เอง ฉันขอตัวก่อนนะ” เซี่ยมู่เดินจากไปด้วยสีหน้าที่ว่าตายอย่างแน่แท้แล้วเธอคาดเดาว่า เป็นไปได้มากว่าที่ฟู่เซิงเรียกเธอไปเพราะเรื่องมีความรักในที่ทำงานเธอกับเมิ่งเซ่อไม่ได้คบกันแต่มันร้ายแรงกว่าคบกันฟู่เซิงเป็นฝ่ายเข้าไปในห้องทำงานก่อน จากนั้นเซี่ยมู่ก็ตามเข้าไป เธอก้มหน้า มีท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “ผู้จัดการฟู่ คุณเรียกฉันมามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”ฟู่เซิงนั่งลงบนเก้าอี้อเนกประสงค์หลังโต๊ะทำงาน เขาจัดการเอกสารบนโต๊ะไปด้วยพลางราวกับลวดถามขึ้นด้วยว่า “คุณยังจำคำถามที่ผมถามคุณตอนสัมภาษณ์คุณได้ไหม?”“จำ...จำได้ค่ะ คุณถามฉันว่าคิดเห็นยังไงกับการมีความรักในที่ทำงาน” เซี่ยมู่ก้มหน้าก้มตาตอบคำถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ในฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้น

เป็นเวลาเที่ยงแล้ว ฟู่เจิงให้คนขับรถมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งพนักงานเสิร์ฟนำทั้งสองคนมายังห้องรับรองชั้นสอง พร้อมส่งเมนูให้อย่างมีมารยาทก่อนหน้านี้ฟู่เจิงเคยมาที่นี่สองสามครั้ง คงเป็นเพราะตัวเองไม่ชอบ กระทั่งตอนสั่งอาหารครั้งนี้เขาถึงพบว่าบนเมนูมีอาหารเนื้อแพะอยู่สองสามรายการเวินเหลียงเปิดเมนูและสั่งมาสองสามอย่างฟู่เจิงได้ยินดังนั้น ก็เอ่ยกับพนักงานเสิร์ฟว่า “เพิ่มเนื้อแพะตุ๋นยาจีนกับซี่โครงแพะด้วยครับ”“คุณผู้ชายตาเฉียบแหลมจริง ๆ สองเมนูนี้เป็นเมนูแนะนำของร้านเราเลยค่ะ” พนักงานจดรายการพร้อมฉีกยิ้ม“จะเยอะเกินไปหรือเปล่า?”“ไม่เป็นไร กินไม่หมดค่อยห่อกลับ”ฟู่เจิงส่งเมนูให้พนักงานเสิร์ฟ “เอาแค่นี้แล้วกันครับ”ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ ทั้งสองคนก็พูดคุยไปเรื่อยเปื่อยฟู่เจิงนับผลิตภัณฑ์ใหม่ที่บริษัทลูกและสตูดิโอทั้งหมดในเครือฟู่ซื่อกรุ๊ปจะออกวางจำหน่ายในอนาคต และถามเวินเหลียงว่าสนใจตัวไหนขอแค่เวินเหลียงพยักหน้า เขาก็จะจัดเตรียมให้เวินเหลียงไปถ่ายถ้าเธออยากถ่ายนิตยสาร เขาก็ช่วยเธอแนะนำได้เวินเหลียงไม่คิดว่าเขาจะเอาจริง เธอจึงหัวเราะแล้วเอ่ยว่า “ไม่รีบ รอฉันหางานทำไม