บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 881 - บทที่ 890

ฟู่เจิงตัดบทคำพูดของเธอ “ผมเป็นคนส่งเธอมาเอง ผมกลัวว่าเธอจะถูกผมทำให้พลอยติดร่างแหไปด้วย”ฟู่ชิงเยว่พลันหน้าแตกระแหงไปในทันใด แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างเดือดดาลทันทีว่า “อาเจิง เธอชอบเขาขนาดนั้นเลยเหรอ กระทั่งพูดข้ออ้างพวกนี้ออกมาได้?! หรือว่าเธอไม่กลัวเขาจะถ่านไฟเก่าปะทุกับรักครั้งเก่า? อย่าลืมสิพวกเขาเคยมีลูกด้วยกันคนหนึ่งนะ!”ฟู่ชิงเยว่เอ่ยขึ้นอย่างมีเลศนัยนัยน์ตาฟู่เจิงวาบความคบกริบไปแวบหนึ่ง มือใหญ่ ๆ ที่พาดอยู่บนที่วางแขนกำแน่นทว่าพลันคลายออก “คุณอาเป็นกังวลมากเกินไปแล้ว ผมส่งคนมาปกป้องเธอ เธอคบหากับใคร ผมรู้หมด แต่ว่าฟังจากความหมายที่คุณอาพูด คุณอารู้เหรอว่าคนคนนั้นเป็นใคร? เขาเป็นคนเมืองฟิลาเดลเฟีย?”ฟู่ชิงเยว่หัวเราะเบา ๆ ออกมาเสียงหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า “ฉันไม่รู้หรอก แต่ฉันจำได้แม่น ฉันเคยเจอเธอตอนเดือนมิถุนายน ตอนนั้นมองไปท้องของเธอน่าจะตั้งท้องได้เจ็ดแปดเดือนแล้ว ต้องตั้งท้องหลังจากมาที่นี่แน่ ๆ”เวินเหลียงที่อยู่ในภาพนั้นสวมชุดกระโปรง มองดูแล้วเป็นช่วงหน้าร้อนจริง ๆเขาเลือกที่จะรับมันแล้ว และเวินเหลียงก็ลืมเรื่องนี้ไปสนิทแล้ว แน่นอนว่าจะไม่แสดงอะไรออกมาต่อหน้าเวินเหลียงเป็

หลังเครื่องบินเทคออฟ ฟู่เจิงยังคงจมดิ่งอยู่กับการทำงาน มีเพียงตอบว่าไม่ต้องการในตอนที่แอร์โฮสเตสถามว่าเขาต้องการเครื่องดื่มหรืออาหารหรือไม่อิเลียมองฟู่เจิงทีหนึ่ง เธอกัดริมฝีปากแล้วเอ่ยกับแอร์โฮสเตสด้วยน้ำเสียงหวานหยาดเยิ้มว่า “ขอนมให้ฉันแก้วหนึ่งค่ะ”พูดจบเธอก็ชำเลืองมองไปทางฟู่เจิง ทว่าเห็นฟู่เจิงยังคงมองหน้าจอของโน้ตบุ๊กอย่างใจจดใจจ่ออยู่อย่างเดิม ไม่มีวี่แววว่าจะสนใจเธอเลยอิเลียเบะปากเธออดรนทนไม่ไหวที่จะสร้างสถานการณ์เล็ก ๆ ขึ้นมาเพื่อดึงดูดความสนใจของคนข้าง ๆ ทว่าก็ยังคงไม่ได้ผลอยู่ดีผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอก็ขอข้าวกล่องกับแอร์โฮสเตสอีกครั้งหลังกินเสร็จก็ให้แอร์โฮสเตสมาช่วยเก็บขยะเมื่อเห็นฟู่เจิงยังสนใจอยู่กับงานอย่างเดิม ภายใต้ความร้อนใจของอิเลีย เธอก็คิดออกวิธีหนึ่งเธอล้วงลิปสติกกับกระจกออกมาจากในกระเป๋า แสร้งทำเป็นเติมหน้าทันใดนั้นเธอก็ทำเป็นหลุดมือ ลิปสติกในมือหล่นลงบนพื้น กลิ้งไปข้างเท้าของฟู่เจิงอิเลียกระตุกริมฝีปาก พลันทำเป็นเรียบเฉยแล้วเอ่ยกับฟู่เจิงว่า “คุณผู้ชายคะ ช่วยเก็บลิปสติกให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?”ในที่สุดฟู่เจิงก็ตอบสนองเขาเบนความสนใจออกมาจากงาน ม

“ฮัลโหล ฟู่เจิง?”ขณะที่เวินเหลียงกำลังลังเลว่าจะบอกฟู่เจิงยังไง สายของฟู่เจิงก็โทรเข้ามา“กินข้าวหรือยัง?”“เพิ่งกินเสร็จเลย” เวินเหลียงตอบปลายสายมีเสียงทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยแรงดึงดูดของฟู่เจิงแว่วดังขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงกดแป้นพิมพ์อยู่เลือนราง ราวกับกำลังทำงานนอกเวลาอยู่ “อาเหลียง จัดการงานเสร็จแล้วใช่ไหม? เมื่อไรจะกลับมา?”สองสามชั่วโมงก่อนหน้า สำนักพิมพ์นิตยสารเอารูปฉบับสมบูรณ์ของฟู่เจิง ซึ่งเป็นรูปที่เขาตัดสินใจเลือกด้วยตัวเองไปตีพิมพ์แล้วเวินเหลียงชะงักไป พลางกระตุกมุมปาก เธอเลี่ยงไม่ตอบ “ตอนนี้ฝานฝานยังอยู่บ้านใหญ่ไหม?”มือใหญ่ ๆ ที่อยู่บนแฟ้นพิมพ์ของฟู่เจิงชะงักไป เมื่อได้ยินว่าเวินเหลียงเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างชัดเจน ในใจของเขาก็คาดเดาอะไรบางอย่างได้ เขาเม้มปากแล้วตอบไปว่า “ฉันรับเขามาแล้ว ตั๋วเครื่องบินเธอคือเที่ยวกี่โมง? ถึงเวลานั้นฉันจะได้ไปรับเธอ...อย่าบอกฉันนะว่าเธอกลับมาไม่ได้แล้ว”เวินเหลียงรู้ในทันทีว่าหนีไม่รอดแล้ว จึงถอนหายใจและทำได้เพียงสารภาพไปว่า “ช่วงนี้ฉัน...กลับไปไม่ได้จริง ๆ...”น้ำเสียงอ่อนลงเรื่อย ๆ“ทำไม?” น้ำเสียงของฟู่เจิงพลันเคร่งขรึมขึ้นมา“มีค

มองแค่ปราดเดียวฟู่เจิงก็รู้ความคิดของอิเลียอย่างถ่องแท้เธออยากเข้าใกล้เขา แต่เธอหยิ่งยโส แถมเคยถูกเขาพูดจาละลาบละล้วงไปครั้งหนึ่ง ไม่สามารถแบกหน้ามาตามตื๊ออย่างก่อนหน้านี้ได้ ทำได้เพียงพูดอย่างเลี่ยง ๆ ดูย้อนแย้งกันอย่างเห็นได้ชัดพฤติกรรมแบบนี้ ครั้งล่าสุดที่ฟู่เจิงเคยเจอคือตอนที่ยังอยู่มัธยมปลายหญิงสาวคนหนึ่งหาข้ออ้างเอาอาหารเช้ามาให้เขา หลังถูกเขาปฏิเสธ สีหน้าก็แดงกึ่งหนึ่งขาวซีดกึ่งหนึ่ง จากนั้นชิงอาหารเช้าไปแล้วเอ่ยขึ้นอย่างดุเดือดว่า: ไม่กินก็ไม่กิน ฉันไม่ได้อยากจะให้สักหน่อย!หญิงสาวกลับไปนั่งยังที่นั่งของตัวเองอย่างหงุดหงิด ตอนเข้าเรียนก็เอาปากกาด้ามหนึ่งไปถามเขาว่า: นี่ นี่ใช่ปากกาของนายหรือเปล่า? ฉันเก็บได้ที่พื้นเมื่อกี้แค่เห็นก็รู้ได้ในทันที อิเลียเติบโตมาด้วยการถูกโอ๋จากคนในครอบครัวสำหรับฟู่เจิงแล้วคนแบบนี้ก็ยังเป็นเด็กในสายตาเขา เขาไม่มีทางคิดอะไรกับเด็กอยู่แล้ว“แน่นอนว่ามีเรื่องสำคัญสิ” เขาตอบพูดก็เหมือนไม่พูดอิเลียเดือดดาลจะตายอยู่แล้วเธอยังคิดจะถามอะไรอีกนิดหน่อย แล้วพูดคุยกับเขาอีกสักสองสามประโยค ทว่าก็กลัวเขาจะตำหนิเธอมีตาแต่ไร้แววอีกมีเสียงฝีเท้า

ผอ.มองตามสายตาของอิเลียไป เห็นเธอเอาแต่จ้องฟู่ซือฝานอยู่ตลอด จึงเอ่ยแนะนำว่า “นั่นเป็นลูกของบ้านประธานใหญ่ฟู่ซื่อกรุ๊ปค่ะ ฉลาดรู้ประสามาก ๆ ไม่ต้องบอกเลยว่าไร้กังวลเลยแค่ไหน”ผอ.ชื่นชมฟู่ซือฝานอยู่ยกหนึ่งในโรงเรียนอนุบาลมีเด็กที่ภูมิหลังของครอบครัวมั่นคงอยู่สองสามคน ไม่ทำอะไรไม่เป็นไร ก็เจ้าอารมณ์ เอะอะ ๆ ก็ร้องไห้ฟู่ซือฝานเข้ามาเรียนกลางคันส่วนใหญ่เด็กที่ย้ายโรงเรียนมามักจะอยู่ที่โรงเรียนเดิมไม่ได้ ผอ.เตรียมการรับแพ็คระเบิดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว รอครูอนุบาลสองมาร้องทุกข์กับเธอเท่านั้นแต่คิดไม่ถึงเลยว่าเหล่าคุณครูคนหนึ่งชอบฟู่ซือฝานมากกว่าอีกคน ทุกครั้งที่เข้าสอนมักจะชอบเธอยกหนึ่งอีกอย่างเด็กคนนี้เองก็มีมารยาททีเดียว ทุกครั้งที่เจอผอ.ก็มักจะทักทายเธอตลอดอย่างเช่นตอนนี้ ฟู่ซือฝานไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อนคนไหน ทว่าเมื่อเห็นผอ.ก็เดินเข้ามาทักทายกับเธอ “คุณน้าผอ.สวัสดีค่ะ”น้ำเสียงเด็กน้อยแสนไร้เดียงสา ทั้งเชื่อฟังและทั้งอ่อนโยน หัวใจของคุณน้าผอ.ก็ละลายไปหมดแล้ว “หนูฝานฝาน ทำไมหนูไม่ไปเล่นกับเพื่อน ๆ ล่ะ?”“หนู...หนูจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”ฟู่ซือฝานมองอิเลียที่อยู่ข้าง ๆ ผอ. อย่างประหลา