บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 861 - บทที่ 870

เวินเหลียงหงุดหงิดจนลูบหน้าผาก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย?งั้นต่อไปเธอควรทำยังไงดี?ยังต้องหลอกต่อไปหรือเปล่า?หรือว่าไม่งั้นก็บอกความจริงกับฟู่เจิงไปเลยละกัน?เวินเหลียงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลงมือทำงานต่อตอนเที่ยงเธอได้รับอีเมลฉบับหนึ่งเป็นอีเมลที่ส่งมาจากบัญชีปริศนาเธอเปิดดูทั้งลังเล พบว่าเป็นรูปภาพสองสามรูปในภาพราวกับเป็นการแอบถ่าย อยู่ห่างจากเป้าหมายเล็กน้อย ทว่าก็ทำให้แยกแยะได้พอดีว่าตัวละครเอกในภาพคือริชาร์ดเขากำลังจูบอย่างเร่าร้อนแนบชิดกับหญิงสาวรูปร่างเผ็ดร้อนคนหนึ่งเบื้องหลังของหญิงสาวพิงอยู่บนส่วนหน้าของรถยนต์ โลโก้รถที่เผยออกมาบอกได้ว่าราคาของรถยนต์คันนี้ไม่ธรรมดาเวินเหลียงราวกับเข้าใจแล้วว่าทำไมริชาร์ดถึงยกเลิกสัญญาเพราะมีคนที่มีเงินมากกว่าชอบเขาแต่ว่าทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้ล่ะ?ริชาร์ดเพิ่งยกเลิกสัญญา ก็มีคนส่งรูปที่เขาทำท่าทีสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นมาทันทีในหัวเวินเหลียงพลันวาบภาพของฟู่เจิงขึ้นมาทันทีหรือว่าเป็นแผนที่ฟู่เจิงคิดขึ้น?ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากด้านนอก ตามมาด้วยแจ้งเตือนของโทรศัพท์ที่สว่างขึ้นฟู่เจิงส่งไลน์ม

ด้านซ้ายของเขาเป็นชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ส่วนด้านขวาคือหัวหน้ากองบรรณาธิการที่เวินเหลียงรู้จักมีช่างแต่งหน้าและพวกผู้ช่วยเดินตามอยู่ด้านหลังเวินเหลียงมองฟู่เจิงพลางกระตุกรอยยิ้มข้างมุมปาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นตามสัญชาตญาณว่า “คุณมาได้ยังไง?”พวกหัวหน้ากองบรรณาธิการหยุดลงตรงหน้าเวินเหลียง เมื่อได้ยินเธอเอ่ยขึ้นมาแบบนี้ ก็กำลังอยากจะถามเธอว่ารู้จกกับคุณชาลส์หรือเปล่า เพราะเป็นคนจีนโพ้นทะเลเหมือนกัน และยังอยู่ที่เมืองฟิลาเดลเฟียเหมือนกัน รู้จักกันก็เป็นเรื่องปกติใครจะไปรู้ว่าผู้ชายที่อยู่ทางด้านซ้ายจะชำเลืองมองนางเอกอย่างไม่พอใจทีหนึ่ง ก่อนจะก้าวหน้าขึ้นมาก้าวหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “คุณคือช่างภาพที่รับผิดชอบถ่ายภาพในวันนี้ใช่ไหม? ทำไมพูดจากับคุณชาลส์แบบนี้?”ฟู่เจิงหัวเราะชืด ๆ ขึ้นมาเสียงหนึ่งพลางกะพริบตาไปทางเวินเหลียง “ไม่เป็นไร”หัวหน้ากองบรรณาธิการเอ่ยขึ้นไกล่เกลี่ยให้จบลงด้วยดี “เฟย์คงไม่ได้ตั้งใจน่ะค่ะ มา เฟย์ ฉันจะแนะนำให้คุณได้รู้จักนะ ท่านนี้คือคุณชาลส์ผู้รับผิดชอบของบราวน์เทคโนโลยี ส่วนนี่คือเฟย์ ช่างภาพที่รับผิดชอบถ่ายให้คุณวันนี้ค่ะ”เวินเหลียงเข้าใจอะไรบางอย่างทันที เธอจ้องฟู่เจิงอ

“ถอดเสื้อโค้ตข้างนอกออกเถอะ เราไปถ่ายตรงนั้นกัน”ไวต์ตกตะลึง “เปลี่ยนที่เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?! ผมเห็นคุณถ่ายไปไม่กี่รูปเอง”“ทั้งหมดต้องการแค่สี่รูป ไม่ต้องถ่ายเยอะ”“ถ้าคุณชาลส์เลือกออกมาได้ไม่ครบสี่รูปล่ะ?”“ต้องเลือกได้แน่นอนอยู่แล้ว”รูปที่สามฟู่เจิงนั่งอยู่บนโซฟาเวินเหลียงอยากถ่ายทั้งตัวเธอเอ่ย “เป็นธรรมชาติหน่อย อย่าแข็งเกินไป ปกติคุณนั่งยังไงก็นั่งอย่างนั้น”มองขายาว ๆ ที่ไม่มีที่ให้วางของฟู่เจิงในรูป เวินเหลียงก็พยักหน้าอย่างพอใจ“เปลี่ยนที่”ไวต์ “เร็วขนาดนี้เชียว?”“อืม”ฉากเบื้องหลังอีกสองสามฉากที่เหลือ เวินเหลียงไม่ชอบ เธอครุ่นคิดแล้วเอ่ยกับฟู่เจิงว่า “เราไปถ่ายข้างนอกกันเถอะ ถ่ายรูปในรถสักรูป”“โอเค”“รถคุณอยู่ไหน?”“ลานจอดรถใต้ดิน”เวินเหลียงหมุนตัวไปถามหัวหน้ากองบรรณาธิการกับไวต์ “รถของใครจอดอยู่หน้าตึกบ้างคะ?”“ของฉัน ใช้ของฉันก็แล้วกัน” หัวหน้ากองบรรณาธิการเอ่ยขึ้นว่า “เพิ่งล้างมาเมื่อสองสามวันก่อนพอดี”ทีมงานสองสามคนหยิบแผ่นรีแฟล็กซ์ จากนั้นลงไปพร้อมกันฟู่เจิงขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งคนขับแล้วลดกระจกลงครึ่งหนึ่ง“มองทางนี้ ระวังสายตา คุณทำเป็นว่าเขาคือ

“คุณทำอะไรน่ะ?”เวินเหลียงรีบแย่งกลับมาแล้วกอดเอาไว้ในอกอย่างกับเด็กน้อย พลางมองฟู่เจิงด้วยความระแวงเดิมทีเธอไม่ได้ส่งข้อความอะไรให้ริชาร์ด จึงกลัวว่าฟู่เจิงจะจับได้เมื่อเห็นดังนั้น ฟู่เจิงก็เดือดเป็นฟืนเป็นไฟ “เวินเหลียง เธอโง่ไปแล้วใช่ไหม? ไม่คิดเลยว่าเธอจะลืมสารเลวที่นอกใจอย่างเขาไม่ลง?!”เวินเหลียงก้มหน้า และยังคงพูดประโยคนั้นวนซ้ำ “ฉันเองก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ฉันอดใจไม่ไหวจริง ๆ...”“เธอ...”ฟู่เจิงเดือดจนแทบจะหายใจไม่ออกเขาหลับตาลงพลางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง “อาเหลียง เธอไม่ได้หลอกฉันอยู่จริง ๆ เหรอ เขามีอะไรที่ควรค่าให้เธอชอบกัน?”เวินเหลียงตอบ “ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ถึงยังไงก็ชอบเขามากไปแล้ว มันมีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่คาดเดาไม่ได้ เหมือนกับฉันเคยรู้จักกับเขามาก่อน”ในใจของฟู่เจิงเต้นตึกตัก ๆ ขึ้นมาเสียงหนึ่งหรือว่าเวินเหลียงรู้จักกับริชาร์ดตั้งแต่ตอนที่มาแลกเปลี่ยนที่นี่ตอนมหาลัยปีสามแล้ว?ริชาร์ดจะเป็นพ่อของลูกเวินเหลียงหรือเปล่า?เขาก้มหน้าลง นัยน์ตาหดลงไปทีละนิ้ว ๆ ราวกับถูกหมอกหนาทึบเข้าปกคลุม มือใหญ่ ๆ ที่วางอยู่บนเข่าค่อย ๆ กำแน่นขึ้น ออกแรงจนกระด

ฟู่เจิงบอกลาคุณนายจอร์จและรีบกลับไปยังอะพาร์ตเมนต์ทันทีเวินเหลียงกำลังแต่งรูปของฟู่เจิงอยู่สี่รูปที่ตั้งใจถ่ายเป็นอย่างมากนี้ เธอพอใจสุด ๆ เดิมทีไม่ต้องผ่านการแต่งอะไรมากมาย แค่ปรับง่าย ๆ นิดหน่อยก็พอแล้วทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูแว่วดังขึ้นมาจากด้านนอกเวินเหลียงมองไปทางประตูทีหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “ใคร?”“ฉันเอง”ฟู่เจิง?เวินเหลียงมองในตาแมวทีหนึ่ง คนที่อยู่ด้านนอกเป็นฟู่เจิงอย่างไม่ต้องสงสัยเขาถูกทำให้โกรธจนแทบจะบ้าแล้วไม่ใช่เหรอ?ทำไมยังมาอีก?เวินเหลียงเปิดประตูมองเขาด้วยความสงสัย “คุณมาได้ยังไง? อย่าบอกฉันนะว่าคุณนั่งอยู่ในรถจนถึงตอนนี้”“เปล่า”สีหน้าของฟู่เจิงราบเรียบ มุมปากแฝงรอยยิ้มที่ยิ้มก็เหมือนไม่ยิ้ม “เมื่อกี้คุณย่าโทรมาหาฉัน เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”เวินเหลียงไม่ได้ระแคะระคายอะไร เธอเอี้ยวตัวหลีกทางให้ฟู่เจิงเข้าไป พร้อมลวดมือปิดประตู “คุณย่าบอกว่าอะไรเหรอ?”“คุณย่าไม่ได้ว่าอะไรทั้งนั้นแหละ”“?”งั้นเขามาทำไมล่ะ?เวินเหลียงมองไปที่ฟู่เจิงอย่างไม่เข้าใจ พลันมองเข้าไปในดวงตาอันลึกซึ้งของฟู่เจิง ราวกับในใจสงบนิ่งดั่งน้ำนิ่งไร้ค