All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 851 - Chapter 860

เวินเหลียงเห็นฟู่เจิงในตอนเย็นของวันหนึ่งช่วงปลายเดือนกรกฎาคมสีฟ้าสลัวเวินเหลียงแบกกระเป๋ากล้องออกมาจากตึกใหญ่ หลังถ่ายภาพทั้งวันของตัวเองเสร็จมีคนคนหนึ่งยืนอยู่บนบันไดหน้าตึกใหญ่ รูปร่างสูงตระหง่าน ในมือถือดอกไม้ช่อหนึ่ง ราวกับกำลังรอใครบางคนอยู่เพียงแต่เวินเหลียงไม่ได้สังเกตดี ๆ เธอชำเลืองมองโทรศัพท์ไปพลางเดินมุ่งหน้าไป พร้อมทั้งคอยสังเกตทะเบียนรถของรถยนต์บนถนน รอการมาถึงของรถที่ตนเรียกจากแอปพลิเคชันกระทั่งฟู่เจิงหอบดอกไม้สดเดินเข้ามาหา และขวางทางเธอเอาไว้“อาเหลียง”เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เวินเหลียงก็เงยหน้าขึ้นมามองฟู่เจิงที่อยู่ตรงหน้าทันที บนใบหน้าของเธอเผยความตกตะลึงออกมาอึ้งไปสองวินาที เธอก็เอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าแสนเย็นชา “มีธุระอะไรเหรอ”เมื่อเห็นท่าทีของเวินเหลียง ฟู่เจิงก็รู้ได้ในทันทีว่าการขอให้เวินเหลียงอภัยให้ตนในครั้งนี้ต้องทุ่มเทมากขึ้นหน่อยแล้วแต่ใครใช้ให้เขาตัดสินใจเองและไม่บอกเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอก่อนล่ะ?เขาฉีกยิ้มสดใสพร้อมส่งดอกไม้ในมือออกไป “ฉันมารับเธอกลับไปน่ะ”เวินเหลียงมองเขาด้วยความฉงนทีหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่รู้แต่ก็แสร้งถามไปว่า “ฟู่

เวินเหลียงเดือดดาลเป็นอย่างมากสามีภรรยาก็เหมือนคนคนเดียวกัน เธอหวังว่าไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ทุกข์ยากหรือมีความสุข ฟู่เจิงก็จะบอกกับเธอ เคารพการเลือกของเธอ ประคับประคองกันไป แต่ไม่ใช่อะไร ๆ ก็ปิดบังเธอ จัดแจงทุกอย่างเพราะคิดเองเออเองว่าทำเพื่อเธอ ส่วนเธอทำได้เพียงคล้อยตามไปราวกับหุ่นยนต์เขาไม่เคยเชื่อใจเธอเลย เอาแต่ทำตามความคิดของตัวเองมาตลอด และตัดสินโดยพลการคำพูดเหล่านี้ เธอจงใจแทงมันเข้าไปในหัวใจของฟู่เจิงเธอต้องทำให้เขารู้ถึงความร้ายแรงของผลที่ตามมา และเปลี่ยนนิสัยเคยชินที่ชอบทำอะไรโดยพลการของเขาอย่างที่สองเธออยากให้เขาได้ลิ้มรสถึงความรู้สึกของเธอในตอนนั้นเวินเหลียงทำได้แล้วจริง ๆในใจของฟู่เจิงเจ็บปวดไปหมดทั้งใจจนแทบจะทะลุตั้งนานแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเลื่อนลอย มองเวินเหลียงด้วยแววตาลึกซึ้ง สีหน้าขาวซีด ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย ทว่ากลับพูดอะไรไม่ออกราวกับถูกมีดแล่เนื้ออย่างช้า ๆ เลือดไหลนอง“อาเหลียง เธอไม่ต้องการฉันแล้วจริง ๆ เหรอ?” ในน้ำเสียงเอื่อย ๆ ของเขาแฝงการขอร้องเอาไว้ด้วยเล็กน้อย ในลำคอแหบแห้งราวกับเต็มไปด้วยทรายนิ้วที่ห้อยอยู่ของเวินเหลียงค่อย ๆ กำขึ้นพร

ในขณะที่ริชาร์ดยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ฟู่เจิงก็เข้ามาใกล้แล้วดึงปกเสื้อด้านหลังของเขาเอาไว้ ก่อนจะต่อยไปที่ท้องเขาอย่างแรงหลังซัดไปสองสามหมัด ริชาร์ดถึงตอบสนองกลับมาและเริ่มแลกหมัดกลับไปอยู่ที่นี่เขาถือว่าเป็นคนร่างสูงใหญ่ ปกติเศรษฐินีต้องการให้ออกกำลังกายเป็นประจำ จะดูถูกไม่ได้ฟู่เจิงเองก็โดนหมัดเขาไปสองสามหมัดเช่นกันสุดท้ายทั้งสองคนต่างก็ได้รับบาดเจ็บกันทั้งคู่และเพราะมีพนักงานเดินผ่านมา ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว จึงบอกว่าจะแจ้งตำรวจทั้งสองคนถึงได้หยุดผ่านไปยี่สิบนาที คนที่เวินเหลียงเห็นที่ร้านอาหารก็คือริชาร์ดที่หน้าตาฟกช้ำดำเขียวไปหมดใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึง รีบให้ริชาร์ดนั่งลงทันที “เกิดอะไรขึ้น? เขาต่อยนายเหรอ?”“อืม แต่ผมก็ต่อยเขากลับเหมือนกัน มิน่าล่ะคุณถึงหย่ากับเขา ที่แท้เขาก็มีแนวโน้มว่าจะใช้ความรุนแรงนี่เอง” ริชาร์ดกดรอยฟกช้ำตรงขอบตาเบา ๆ พร้อมซี๊ดปากทีหนึ่ง “นี่นับเป็นบาดเจ็บระหว่างทำงานหรือเปล่าครับ?”“นับ ฉันจะพานายไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อนแล้วกันนะ”“ผมคิดว่างานนี้ค่อนข้างอันตรายนิดหน่อย....” ริชาร์ดฉวยโอกาสกะพริบตาแฝงนัย“ฉันชดเชยค่าทำขวัญให้

“ไม่ต้อง” เวินเหลียงตะโกนปฏิเสธไปทางประตูทันควันฟู่เจิงยังยืนกราน “ฉันทำเกี๊ยวนึ่งกับโจ๊กซานเย่าที่เธอชอบกินที่สุดมา”“คุณเอาไปกินเองเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”“อาเหลียง เธอเปิดประตูหน่อยโอเคไหม? เธอคงไม่อยากให้ฉันเคาะประตูอยู่แบบนี้ตลอดไปหรอกใช่ไหม?”เส้นเลือดบนหน้าผากของเวินเหลียงกระตุก เธอสาวเท้าก้าวยาวเดินไปเปิดประตูออกพร้อมมองอย่างไม่พอใจ “ฟู่เจิง คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? ฉันบอกคุณไปแล้วไงว่าอย่ามาตามตอแยฉันอีก ไม่เข้าใจเหรอ?”มือข้างหนึ่งของฟู่เจิงถือกล่องข้าว ส่วนมืออีกข้างถือมือถือ เขามองเธออย่างจนใจ “อาเหลียง ขอโทษนะ ฉันจนใจจริง ๆ ถึงได้คิดวิธีนี้ออกมา เธอฟังที่ลู่เย่าอธิบายก่อนโอเคไหม เธอฟังจบฉันจะรีบไปทันที และจะไม่มารบกวนเธอเป็นดันขาด!”ในใจเวินเหลียงตึงเครียดเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกจับได้ เธอจึงกันลู่เย่าออกไปแล้วคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะติดต่อลู่เย่าได้ในช่วงที่เวินเหลียงมาถึงยังเมืองฟิลาเดลเฟียนี้ ลู่เย่าคอยตามเวินเหลียงอยู่ตลอด ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาว่าความจริงแล้วเวินเหลียงไม่ได้มีแฟนและเวินเหลียงรู้แล้วว่าลู่เย่าคอยปกป้องเธออย่างลับ ๆ และเธอเชื่อคำอธิบายของฟู่เจิงตั

ภายในห้องรับรองของคลับแห่งหนึ่ง ตกแต่งหรูหรามีระดับ อลังการและงดงาม“ชาลส์ ฉันคอยจับตามองสถานการณ์ของคุณมาตลอด คุณไม่เกิดเรื่องอะไรก็ดีมากทีเดียว” คุณนายจอร์จอยู่ในชุดเดรสทางการโอต์กูตูร์แสนราบเรียบ กำลังนั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสง่างาม เธอเผยอปากเล็กน้อยแล้วพ่นควันออกมา ระหว่างนิ้วชี้เรียวยาวขาวผ่องและนิ้วกลางกำลังหนีบบุหรี่สำหรับผู้หญิงไว้ตัวหนึ่งเบื้องหลังของเธอมีบริกรหนุ่มยืนอยู่คนหนึ่ง หล่อเหล่าราวกับนายแบบ เอาใจรอบด้าน เขานวดไหล่ให้เธออยู่“แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ทำให้คุณหญิงต้องกังวลแล้ว”ฟู่เจิงนั่งพิงพนักพิงโซฟาอยู่บนโซฟาเดี่ยวข้าง ๆ เขายกสองขาขึ้นมานั่งไขว่หาง แขนพาดอยู่บนที่วางแขนสบาย ๆ “ช่วงนี้คุณนายเป็นยังไงบ้างครับ?”ดวงตาของคุณนายจอร์จมีเสน่ห์ หางตาของเธอตวัดไปชำเลืองมองฟู่เจิงด้วยความเดือดดาลทีหนึ่ง “ไม่ค่อยดี คราวก่อนที่เราเจอกันก็หนึ่งปีก่อนโน่น ปีนี้ฉันคิดถึงคุณมากจริง ๆ!”สีหน้าของฟู่เจิงยังคงเดิม ราวกับไม่ได้เก็บคำล้อเล่นของคุณนายจอร์จมาใส่ใจ “ช่วงก่อนผมยังเห็นในข่าว เจสันจากเดกเซียกรุ๊ปกลายเป็นแขกผู้มีเกียรติของคุณนาย และไปเที่ยวมัลดีฟส์ด้วยกัน มีคนที่ยอด