บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 841 - บทที่ 850

นัยน์ตาเวินเหลียงประกายความสงสัย ทว่าพลันสลัดความคิดนี้ทิ้งไปทันที และมุ่งหน้าไปยังสำนักพิมพ์นิตยสารในหน้านิตยสารไม่ได้มีเพียงแค่ภาพของนักแสดงเท่านั้น ยังมีบทสัมภาษณ์และการอธิบายอีกด้วยแทรกภาพใช้ให้เข้ากับบทสัมภาษณ์ ต้องมีพลังในการแสดงออกทว่าทีมนักแสดงเองก็มีสไตล์ที่ตัวเองต้องการเช่นกัน จึงพาช่างแต่งหน้ามาเองเมื่อเห็นว่าเวินเหลียงเป็นผู้หญิงที่อายุยังน้อยมาก ๆ แถมยังเป็นคนต่างชาติอีก ผู้จัดการของนักแสดงก็เห็นความกังวลลึก ๆเขากลัวว่าหากเวินเหลียงถ่ายออกมาไม่ดี ถ่ายออกมาพัง จึงถามหัวหน้ากองบรรณาธิการว่ายังมีช่างภาพคนอื่นอีกไหมหัวหน้ากองบรรณาธิการปลอบผู้จัดการ เอ่ยขึ้นว่า “เพื่อนเก่า นายอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลยนะ เฟย์เองก็เป็นช่างภาพสาวที่ฝีมือดีคนหนึ่ง นายให้เธอลองก่อนนะ รับรองว่านายต้องพอใจแน่นอน”อันที่จริงในใจของหัวหน้ากองบรรณาธิการเองก็ไม่มั่นใจเช่นกัน ก่อนหน้านี้เฟย์ถ่ายรูปส่วนบุคคลมา ทว่าเงื่อนไขของมือสมัครเล่นกับดาราไม่เหมือนกัน การนำเสนอภาพก็แตกต่างกันออกไปเช่นกันทว่าเรียกเธอมาแล้ว จะให้เธอกลับไปอีกก็ไม่ได้ผู้จัดการรู้ว่าหัวหน้ากองบรรณาธิการไม่ใช่คนที่ชอบพูดอะไรมั่วซ

เวินเหลียงเดาได้ว่าทอมคือลู่เย่า เป็นเพราะเธอเห็นเงาร่างของเขาในขณะที่เธอออกจากบ้านไปยังสำนักพิมพ์นิตยสารวันนั้นตอนนั้นเพียงแค่รู้สึกคุ้น แต่ไม่กล้ายืนยันหลังจากนั้นเธอก็ครุ่นคิด ถ้าฟู่เจิงทำเพื่อเธอจริง ๆ และขีดเส้นความสัมพันธ์กับเธอ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องส่งคนมาคอยตามติดเธอ ปกป้องความปลอดภัยของเธอคุณทอมที่ช่วยเธอเปิดโปงแผนการร้ายของอีวาน ผู้ชายชาวจีนที่ช่วยเธอไล่เพื่อนบ้านข้างห้องออกไป ไหนจะสิ่งที่เรียกว่าความจริงที่ลู่ฉางคงบอกเธอ บวกกับเงาร่างที่คุ้นตาสายนั้น ไม่รู้ทำไมเวินเหลียงเอามาปะติดปะต่อเข้าด้วยกันทั้งหมดเธอครุ่นคิด ถ้าฟู่เจิงส่งคนมาคอยปกป้องเธอจริง ๆ หากเธอออกจากบ้านตอนดึก ต้องมีคนตามเธอไปแน่ขณะที่ไปสอบถามเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สถานีตำรวจ เธอยืนมองออกไปข้างนอกตรงหน้าหน้าต่างกระจก ทอดสายตามองไปทั่ว ก็เห็นเงาร่างแสนคุ้นตาสายหนึ่งอยู่ในที่ที่ไม่ไกลออกไปฉะนั้นนักเลงสองสามคนนั่นมาได้ตรงจังหวะเป็นอย่างมาก เธอจงใจยั่วยุพวกเขา บีบให้ลู่เย่าไม่ปรากฏตัวไม่ได้เมื่อเห็นว่าถูกจับได้เรื่องตัวตนเข้าแล้ว ลู่เย่าก็บีบจมูก “คุณรู้ได้ยังไง? หรือว่าลู่ฉางคงเป็นคนบอกคุณ?”“ฉันเดาเอง ไป

ขณะออกมาจากสถานีตำรวจ เวินเหลียงก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ก่อนหน้านี้ตอนที่ไม่รู้ เธอไม่ได้สังเกตเลยตอนนี้หลังจากรู้แผนของฟู่เจิงแล้ว เธอก็สังเกตแววตาและสีหน้าของฟู่เจิงโดยอัตโนมัติ และพบเส้นสนกลในได้อย่างง่ายดายสายตาหลอกกันไม่ได้เธอเห็นในส่วนลึกของแววตาฟู่เจิงเผยความเจ็บปวดออกมาอยู่เลือนราง ทว่าไม่พูดจาแย่ ๆ ใส่เธอทั้งใบหน้าเย็นชาไม่ได้ แถมยังคิดไปเองอีกว่าตัวเองเสแสร้งได้ดี ในใจเธออยากขำเป็นพิเศษฮึ!เธอยังจำได้ดี วันนั้นหลังจากที่เห็นฉู่ซืออี๋อยู่ในห้องทำงานของฟู่เจิง ตัวเธอเจ็บจี๊ดในใจมากแค่ไหนใครจะไปรู้ว่า ที่แท้ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งเพอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องปวดใจไปฟรี ๆ หรอกเหรอ?เธอต้องคืนทั้งหมดไปให้ฟู่เจิง ให้ฟู่เจิงได้ลิ้มรสถึงความรู้สึกเช่นเดียวกันตอนนี้ในที่สุดก็ถึงตาฟู่เจิงแล้วใครใช้ให้เขาตัดสินใจเองล่ะ?!ใครใช้ให้เขาใช้วิธีพรรค์นี้มาเลือกแทนเธอล่ะ?!เขาคิดเองเออเองว่าแบบนี้จะดีต่อเธอ ทว่าอันที่จริงแล้วมันไม่ใช่สิ่งที่เธออยากทำเลยสักนิด!แต่จะว่าไปแล้ว เวินเหลียงจะแกล้งหยอกฟู่เจิงก็แกล้งหยอกไป ทว่าก็ยังต้องคิดหาวิธีช่วยเขาอยู่ดี จะปล่อยให้ฟู่เจ

“ถ้าเรื่องราวมันพัฒนาไปตามปกติ ฉันไม่มีทางเป็นกังวลหรอกค่ะ พูดตามตรงนะคะ ฉันกลัวว่าจะมีคนเลวใส่ร้ายเขา ครั้งนี้มีคนจงใจรายงานเขา เขาถึงได้ถูกคุมตัวไปตรวจสอบ คุณเซี่ยคะ คุณมีศีลธรรมซื่อสัตย์และไม่เห็นแก่ตัว เป็นที่เคารพของผู้คนมากมาย ต้องรู้ว่า...”“เธอคิดเยอะไปแล้ว และคิดว่าฟู่เจิงอ่อนแอเกินไป”เซี่ยเจินตัดบทพูดคำประจบสอพลอของเธอ เขาเอ่ยขึ้นอย่างมีความหมายแฝงว่า “ทฤษฎีการเล่นเกม มักมีแพ้มีชนะ เกมยังไม่จบ สถานการณ์ยากลำบากประเดี๋ยวประด๋าวไม่ได้แปลว่าจะแพ้ ตอนนี้คนที่ได้ใจไม่จำเป็นว่าจะได้หัวเราะในตอนท้าย เอาละ ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้วก็ออกไปเถอะ”เซี่ยเจินหลับตาลง ก่อนจะยกมือขึ้นไปบีบหว่างคิ้ว ทำท่าเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากออกมาเวินเหลียงกัดริมฝีปาก ไม่กล้ารบกวนอีก “ขอบคุณการอธิบายของคุณเซี่ยมากนะคะ คุณพักผ่อนดี ๆ ก่อนเถอะค่ะ ฉันขอตัวนะคะ”หลังออกมาจากห้องรับรอง เวินเหลียงก็เดินตามอยู่เบื้องหลังเยี่ยนหวยสองสามก้าว เธอเป็นฝ่ายล้วงโทรศัพท์ออกมาก่อน จากนั้นก็หาภาพนั้นออกมาแล้วลบไปต่อหน้าเยี่ยนหวย “รูปนั้นน่ะ ลบแล้วนะ”เยี่ยนหวยจ้องเธอเขม็ง “คุณคงไม่ได้สำรองไว้ใช่ไหม?”เวินเหลียงยัดโทรศั

“เวินเสี่ยวเหลียง เธอทำให้ฉันโมโหจะแย่แล้วจริง ๆ!”“ถัง เธอฟังฉันพูดก่อน...”“ให้ฉันฟังที่เธอพูดงั้นเหรอ?!” ถังซือซือขบกรามแน่น “ฉันจะดูซิว่าเธอจะพูดอะไรออกมา ถ้าเหตุผลของเธอทำให้ฉันยอมเชื่อไม่ได้ หลังจากนี้เธอก็ไม่ต้องมาพูดกับฉันแล้ว!!”“ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อจริง ๆ แต่ว่าหลังจากนั้นฉันลองคิดดูดี ๆ แล้ว มีความเป็นไปได้นี้จริง ๆ” เวินเหลียงเล่าถึงกระบวนการความคิดของตัวเองในตอนแรกและการมีอยู่ของลู่เย่าให้ถังซือซือฟัง“เอ่อเรื่องนี้...จริงเหรอ เธอไม่ได้โกหกฉันแน่นะ?”คงเป็นเพราะภาพจำที่ถังซือซือมีต่อฟู่เจิงแย่มาก ๆ ถังซือซือไม่ยอมเชื่อคำอธิบายของเวินเหลียงเลยสักนิด“จริงแท้แน่นอน ฉันจะโกหกเธอได้ยังไง?”“ไม่สนใจก่อนแล้วกัน ถึงยังไงเรื่องนี้เขาก็ทำไม่ถูก ถ้าเขาทำเพื่อเธอจริง ๆ ตอนนี้รอดพ้นจากอันตรายแล้ว เขาต้องมาหาเธอแน่นอน เธออย่าอภัยให้เขาง่าย ๆ นะ เข้าใจไหม?”“แน่นอนอยู่แล้ว”“เธออย่าดีแต่พูดล่ะ”“ไม่มีทางอยู่แล้ว!” เวินเหลียงยืนยันเสียงแข็ง “จริงสิ...”หลังจากนั้นเวินเหลียงก็เล่าเรื่องข้อแลกเปลี่ยนของเธอกับเยี่ยนหวยให้ถังซือซือฟังอีกแล้วเรื่องที่รับปากกับเยี่ยนหวยว่าจะไม่บอกถ