บทที่ 856

แค่ค่าจ้างของริชาร์ดก็ไม่ถูกแล้ว ไม่คิดเลยว่ายังมีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมอีกมายมายขนาดนั้นอีก

เธอขบหลังกรามแน่น แล้วเอ่ยถามขึ้นทีละคำทีละประโยค “เป็นฝีมือคุณใช่ไหม?”

“ใช่” ฟู่เจิงยอมรับอย่างรวดเร็ว

“คุณ...” เวินเหลียงเดือดดาลจนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง “ชดใช้เงินมาซะ คุณออกค่าซ่อมรถมาเดี๋ยวนี้”

“ทำไม? เขาขับแอสตันมาร์ตินเลยนะ แม้แต่ค่าซ่อมรถนิดหน่อยนี่ก็จ่ายไม่ไหวเหรอ?”

“นี่ไม่ใช่ปัญหาว่าจ่ายไหวหรือเปล่า แต่คุณเป็นคนทำรถของเขาพัง ต้องชดใช้มา”

“ก็ได้ ฉันชดใช้ให้ก็ได้”

ฟู่เจิงเปลี่ยนเรื่อง “แต่ว่า ตอนนี้เธอต้องให้ฉันไปส่งเธอกลับบ้าน”

เวินเหลียงใช้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงฝนเทลงมาราวกับฟ้ารั่วด้านนอกก็ตอบตกลง “ก็ได้”

บนใบหน้าของฟู่เจิงเผยความดีอกดีใจออกมาสายหนึ่ง เขาเป็นฝ่ายอาสารับกระเป๋ากล้องของเวินเหลียงมา “ฉันช่วยเธอถือเอง ไปกันเถอะ”

ในวินาทีนั้น เวินเหลียงราวกับเห็นหางที่อยู่เบื้องหลังฟู่เจิงกำลังส่ายไปมา ราวกับได้กินของแช่แข็งที่ตนอยากกินมานานอย่างนั้น

เวินเหลียงกับฟู่เจิงไปยังลานจอดรถใต้ดินด้วยกัน

หลังขึ้นรถ เวินเหลียงก็รีบเป็นฝ่ายคาดเข็มขัดให้เสร็จเรียบร้อ