บทที่ 892

อิเลียกลอกตา

หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ ฟู่เจิงก็นั่งอยู่ที่บ้านใหญ่ครู่หนึ่ง เขาโบกมือไปทางฟู่ซือฝาน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วพูดกับคุณหญิงว่า “คุณย่าครับ ผมพาฝานฝานไปเที่ยวเล่นก่อนนะครับ อีกสองวันค่อยมาเยี่ยมคุณย่าใหม่”

“โอเค พวกเธอไปเถอะ พาฝานฝานไปเล่นดี ๆ ล่ะ” คุณหญิงพยักหน้า

เมื่อสิ้นเสียง อิเลียเองก็ลุกขึ้นยืนตามเช่นกัน “ตอนมาไม่รู้ว่าฝานฝานชอบอะไร ก็เลยไม่ได้เอาของขวัญมาให้เธอ ฉันไปห้างกับพวกคุณก็แล้วกันค่ะ ฝานฝานชอบอะไรเดี๋ยวน้าจ่ายเงินให้”

“คุณอิเลีย น้ำใจของคุณผมรับเอาไว้แทนฝานฝานแล้ว ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก” ฟู่เจิงมองอิเลีย นัยน์ตาพลางวาบการเตือนแวบหนึ่ง

อิเลียอาจถูกสายตาของฟู่เจิงสั่นสะเทือนสยบเอาไว้ เธอเผยอปากทว่าไม่ได้พูดอะไรออกมา

ฟู่เจิงพาฟู่ซือฝานมายังห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใจกลางเมือง ชั้นบีหนึ่งของห้างสรรพสินค้ามีสนามเด็กเล่นขนาดใหญ่อยู่

อย่าเห็นว่าฟู่ซือฝานแก่แดด แต่ถึงยังไงก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เธอชอบสนามเด็กเล่นมาก ๆ เล่นอยู่ในนั้นเกือบหนึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว

เมื่อเล่นจนเหนื่อยแล้ว ฟู่เจิงก็พาเธอไปนั่งที่ร้านชานมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่บนชั้นสามของห้างสรรพสินค้า พร้อมทั้งสั่งชาน