All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 511 - Chapter 520

อีกสองวันก็จะเป็นวันขึ้นปีใหม่ คอร์สเรียนถ่ายรูปของเวินเหลียงเริ่มสอนในคืนก่อนส่งท้ายปีเก่าหนึ่งวัน คาบที่สองเรียนในวันที่เจ็ดหลังตรุษจีนคืนนี้เวลาหนึ่งทุ่ม เวินเหลียงมานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงเวลา พร้อมเปิดโปรแกรมเข้าเรียน เข้าไปในห้องเรียนออนไลน์ในห้องเรียนออนไลน์มีซับขึ้นในจอแล้ว ผู้ช่วยกำลังตรวจแก้ไขอุปกรณ์อยู่เวินเหลียงอ่านกลุ่มไลน์ของชั้นเรียน ผู้เรียนจำนวนมากผุดขึ้นมาในกลุ่ม เฝ้าชั้นเรียนออนไลน์ไปด้วยพลางพูดคุยกันไปด้วยผู้เรียนคนหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นว่า “จะเริ่มแล้ว ตื่นเต้นนิดหน่อยแฮะ! แม่เจ้า ฉันโชคดีจริง เพิ่งเห็นข่าวว่าจะเปิดสอนวันที่หก แถมตอนลงชื่อก็มาลงเป็นคนสุดท้ายอีก!”ผู้เรียนคนอื่นก็คล้อยตามไปด้วย “งั้นคุณก็โชคดีเกินไปแล้ว ฉันเฝ้ารออยู่ตั้งนานแล้ว พอข่าวว่าจะเปิดสอนออกมา ก็รีบลงชื่อทันที”เวินเหลียงเกิดความสงสัยขึ้นตอนที่เธอลงชื่อก็วันที่สิบกว่า ๆ แล้ว ถ้าเป็นตามที่คนคนนั้นบอกมันมีคนลงเรียนเต็มไปตั้งนานแล้วสิอาจเป็นเพราะสุดท้ายมีคนถอนตัว เลยเหลือที่ว่างละมั้ง“ฮัลโหล นักเรียนทุกท่านได้ยินเสียงไหมครับ?”ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงสดใสและเต็มไปด้วยความน่าดึงด

เวินเหลียงกับฟู่ซือฝานเดินเข้าไปในห้องรับแขก สิ่งที่รับหน้ามาคือการเผชิญหน้ากับฟู่ชิงเยว่สีหน้าฟู่ชิงเยว่เคร่งขรึม ขณะกวาดสายตาไปบนตัวเวินเหลียง ไม่สามารถปกปิดความไม่พอใจของเธอได้เลยเวินเหลียงทักทายอย่างราบเรียบ “คุณอา คุณย่า”“แกรนมา!” ฟู่ซือฝานวิ่งเหยามาตรงหน้าฟู่ชิงเยว่ ใบหน้าน้อย ๆ ยิ้มแป้นจนแทบจะเหมือนดอกไม้ดอกหนึ่ง “คุณย่ามาแล้ว!”ฟู่ชิงเยว่โน้มตัวลงไปจูบหน้าของฟู่ซือฝาน “ฝานฝาน ย่ามารับเธอแล้ว ดีใจไหม?”ฟู่ซือฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ “ค่ะ” ขึ้นมาเสียงหนึ่ง มือทั้งสองเกี่ยวที่นิ้วก้อย “เราจะกลับกันตอนนี้เลยเหรอคะ?”เธอยังไม่อยากกลับไป ทำยังไงดี?เมื่อฟู่ชิงเยว่ไม่เห็นสีหน้าดีอกดีใจบนหน้าของฟู่ซือฝาน สีหน้าของเธอก็พลันเคร่งขรึมลงพรึ่บ “ทำไม? เธอไม่อยากกลับไปกับย่าแล้วเหรอ!?”ใบหน้าน้อย ๆ ของฟู่ซือฝานซีดเผือด ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ก็...ก็ไม่ใช่หรอกค่ะ...หนูแค่อยากอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวัน...”ที่ฟู่ชิงเยว่กลับมาในวันที่สามสิบก่อนปีใหม่วันนี้ แน่นอนว่าคิดจะอยู่ในประเทศสักสองสามวัน เพื่อฉลองเทศกาลปีใหม่เพียงแต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฟู่ซือฝานนี่แล้ว

มิน่าล่ะตำรวจถึงสืบไม่เจอเมิ่งจินถัง ความสัมพันธ์ชั้นนี้ลึกมาก ๆ เขาเคยถูกล่อลวงไปขาย แถมเป็นเมื่อนานมาแล้ว แม้แต่เมิ่งเซ่อก็ยังไม่รู้พนักงานมาเสิร์ฟกาแฟ เวินเหลียงคนเบา ๆ พลางครุ่นคิดว่าจะเอ่ยปากพูดกับเมิ่งเซ่อยังไงดีเธอได้ข่าวสำคัญสองข่าวมาจากเมิ่งเซ่อแล้ว หนึ่งคือตำแหน่งของจางกั๋วอัน อีกหนึ่งข่าวคือความสัมพันธ์ระหว่างจางกั๋วอันกับเมิ่งจินถังให้มากกว่านี้เกรงว่าคงไม่ได้แล้ว หากถามมากไปเมิ่งจินถังจะสงสัยเอาต่อไปคือส่งต่อให้ตำรวจก็สิ้นเรื่องแล้วฉะนั้นก็หมายความว่า เมิ่งเซ่อไม่มีประโยชน์กับเธออีกต่อไปเมิ่งเซ่อเห็นเวินเหลียงเอาแต่เงียบตลอด ในใจก็เริ่มกระวนกระวาย จึงเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า “พี่ครับ พี่คิดตกหรือยัง? จะเลิกกับผมไหม?”เวินเหลียงก้มหน้า เตรียมหาถ้อยคำบางทีการอ้างเรื่องของเซี่ยมู่มาขอบอกเลิกเมิ่งเซ่ออาจดีที่สุดแล้วความจริงที่เธอจงใจเข้าหาเมิ่งเซ่อจะไม่ถูกเปิดโปงแน่ ๆ และอาจสลัดเมิ่งเซ่อออกได้อย่างถูกจังหวะและดูเป็นขั้นตอนเพียงแต่การที่เธอทำแบบนี้มันทั้งไร้น้ำใจและเห็นแก่ตัวจริง ๆเธอตัดสินใจไว้ล่วงหน้าก่อนแล้วว่าจะขอโทษเมิ่งเซ่อแต่ว่าเจ็บแต่จบย่อมดีก

“เธอโทรไปบอกเลิกเขาเดี๋ยวนี้ซะ” ฟู่เจิงมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เวินเหลียงเงียบไปสองสามวินาที ก่อนจะขยับนิ้วด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีหน้าสงสัยส่วนเรื่องคบกับเมิ่งเซ่อ เธอทำผิดศีลธรรมจริง ๆ เดิมทีเธออยากบอกเลิกเมิ่งเซ่อต่อหน้า จะได้ดูเอาจริงเอาจังหน่อย และจะได้ปลอบใจเมิ่งเซ่อด้วยทว่าบอกเลิกทางโทรศัพท์ แถมยังอยู่ต่อหน้าฟู่เจิงอีก นี่ไม่ได้อยู่ในขอบเขตของแผนที่เวินเหลียงวางเอาไว้เลยเห็นเวินเหลียงเงียบไป ฟู่เจิงก็ชำเลืองมองเธอทีหนึ่ง ในน้ำเสียงแฝงความรู้สึกกดดันที่ไม่สามารถละเลยได้เอาไว้ “ไม่ยอมทำ? ถ้าไม่ยอมทำงั้นเดี๋ยวฉันทำเอง”เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ ทำท่าทางจะต่อสายโทรออกหาเมิ่งเซ่อเขาหาเบอร์โทรศัพท์ของเมิ่งเซ่อมาได้สบาย ๆ อยู่แล้วเมื่อเวินเหลียงเห็นดังนั้น ก็รีบคว้าแขนของเขาไว้ทันที พลางขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่พอใจ สีหน้าบึ้งตึง เม้มริมฝีปากแน่น “ฟู่เจิง คุณทำเกินไปแล้วนะ!”ฟู่เจิงเงยหน้าขึ้น ทั้งสองคนสบตากัน เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาแน่วแน่ ไร้ท่าทีว่าจะอ่อนข้อให้ “ทำเกินไป? ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอด เธอรู้มาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?”เวินเหลียง “...”ไอ้ผู้

เมื่อเวินเหลียงได้ยินดังนั้น เธอก็ประหลาดใจไปกระทั่งถึงเวลาทำอาหาร เธอก็ลงไปช่วยด้านล่างอาสะใภ้รองกับซูชิงอวิ๋นกำลังวุ่นเรื่องทำอาหารอยู่ในครัว ต่างคนต่างแยกกันเตรียมผักหั่นผัก พวกฟู่เจิงทั้งสามคนเองก็อยู่ด้านใน ที่ดึงเส้นหลังกุ้งออกก็ดึงเส้นหลังกุ้งออก ที่สับซี่โครงหมูก็สับซี่โครงหมูภายในห้องรับแขกเหลือเพียงคุณหญิงและเด็ก ๆ สองคนเวินเหลียงมองซูชิงอวิ๋นทีหนึ่ง พลางสลับไปมองฟู่เยว่ที่กำลังหมักน่องไก่อยู่ทีหนึ่งตามสัญชาตญาณ ราวกับสองสามีภรรยาจะเกิดปัญหาขึ้นจริง ๆ ไม่มีการสื่อสารและพูดคุยกันแม้แต่น้อยโดยเฉพาะซูชิงอวิ๋น มองยังไม่มองฟู่เยว่เลย ทว่าฟู่เยว่ทอดสายตามองซูชิงอวิ๋นอยู่หลายครั้ง แต่ก็ชักสายกลับไปมื้อส่งท้ายปีเก่ามีอาหารหลากหลายมาก ๆ ตั้งเต็มโต๊ะใหญ่เลยทีเดียวได้เวลากินข้าว ทุกคนก็ทยอยมานั่งลงรอบโต๊ะกลมกันอย่างต่อเนื่องขณะกำลังนั่งลงตรงที่นั่ง ซูชิงอวิ๋นจงใจเลือกที่นั่ง เธอชี้มาตรงตำแหน่งข้างเวินเหลียง ก่อนจะเอ่ยว่า “เพิ่มเก้าอี้เด็กสองตัวตรงนี้ ให้รุ่ยเอ๋อร์นั่งกับฝานฝาน”เวินเหลียงรู้ว่าเธอไม่อยากนั่งกับฟู่เยว่ จึงพยักหน้าตามน้ำไปขณะฟู่ชิงเยว่ลงมาจากชั้นบน ฟู่ซ