บทที่ 515

พูดจบเธอก็เดินกระทืบเท้า ‘ตึง ๆ ๆ’ ขึ้นไปชั้นบน

กระทั่งเงาเบื้องหลังของเธอหายลับไปตรงปากบันได คุณหญิงถึงปลอบเวินเหลียง “อาเหลียง ไม่ต้องไปฟังที่อาเธอพูดจาไร้สาระนะ เขาถูกฉันตามใจจนเสียนิสัย ไม่พอใจอะไรนิดไม่พอใจอะไรหน่อยก็โวยวายใหญ่โต เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว เฮ้อ...”

“คุณย่า หนูทราบแล้วค่ะ”

คุณปู่และคุณย่ามีพระคุณต่อเวินเหลียง เธอยอมอดทนปล่อยให้ฟู่ชิงเยว่เปล่งเสียงด่าที่ไม่เจ็บไม่ปวดใส่สองสามประโยคได้อยู่แล้ว ถึงยังไงในหนึ่งปีก็เจอแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น

“งั้นหลังจากนี้หนูไปเที่ยวเล่นกับคุณป้าอีกไม่ได้แล้วจริง ๆ เหรอคะ?” แขนน้อย ๆ ของฟู่ซือฝานเกาะอยู่ที่คอของฟู่เจิง ดวงตากลมโตแดงก่ำมองเวินเหลียงด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ พร้อมเอ่ยขึ้นอย่างกลุ้มใจ

“แน่นอนว่าไม่ใช่อยู่แล้ว” ฟู่เจิงรีบตอบ “เธออยากไปเที่ยวเล่นกับคุณป้าก็ไป ไม่ว่าใครก็ยุ่งเธอไม่ได้”

“แล้วถ้าคุณย่าโกรธจะทำยังไงล่ะคะ?”

“คุณย่าก็แค่โกรธประเดี๋ยวประด๋าว อีกอย่างยังมีลุงอยู่ทั้งคนนะ”

“อืม...” ฟู่ซือฝานพาดศีรษะไปบนไหล่ของฟู่เจิง ทำท่าทางหวังพึ่งเขาสุด ๆ

บวกกับความละม้ายคล้ายกันของใบหน้า ยิ่งเหมือนพ่อลูกแท้ ๆ เป็นพิเศษ

คุณหญิง