All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 491 - Chapter 500

เมิ่งเซ่อจองโรงแรมใกล้ ๆ ไว้ห้องหนึ่ง เขาวางเซี่ยมู่ไปบนเตียงก่อน แล้วค่อยไปดูตัวเองหน้ากระจกในห้องน้ำ บนหน้าเขามีรอยฟกช้ำดำเขียวเต็มไปหมดเมิ่งเซ่อรู้สึกโชคดีที่ช่วงนี้ยุ่งอยู่หน่อย ๆ ถึงตอนไปทีมบิวดิงแผลพวกนี้ก็น่าจะหายดีแล้ว ถ้าเกิดแบกหน้าแบบนี้ไปเจอพี่เวินเหลียง มันจะน่าขายหน้าขนาดไหน! แถวนี้ไม่มีร้านขายยา ที่โรงแรมเองก็ไม่มียาทาภายนอกสำหรับอาการบาดเจ็บจากการฟกช้ำสำรองเอาไว้เมิ่งเซ่อจึงสั่งซื้อมาจากในเน็ตกล่องหนึ่ง รอดิลิเวอรีมาส่งเขานั่งไถโทรศัพท์อยู่บนเก้าอี้ทันใดนั้นก็ได้ยินหญิงสาวที่อยู่บนเตียงกลัวจนละเมอออกมา ราวกับกำลังฝันร้ายอยู่ “...อย่าเข้ามานะ...อย่านะ...อย่านะ...”เมิ่งเซ่อรีบวางโทรศัพท์ลง แล้วไปนั่งข้างเตียง ก่อนจะปลอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ไม่เป็นไรแล้วนะ คนร้ายหนีไปแล้ว!”เซี่ยมู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา จากนั้นก็พลันโผเข้าไปในอ้อมอกของเมิ่งเซ่อ ร้องไห้ฮือ ๆ อย่างทุกข์ตรมเมิ่งเซ่ออึ้งไปครู่หนึ่ง พร้อมลองผลักเซี่ยมู่ออก “คุณ...”ทว่าเซี่ยมู่ไม่ยอมปล่อยมือ กลับยิ่งออกแรงกอดเมิ่งเซ่อแน่นขึ้น แล้วร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ “ฉันกลัว...ฉันกลัวมากจริง ๆ...”เมิ่งเซ่อล

เมื่อเวินเหลียงถามขึ้นมาแบบนี้ เมิ่งเซ่อเองก็อดไม่ได้ที่จะหวนนึกอย่างจริงจังขึ้นมาก็จริง ตระกูลเมิ่งกับตระกูลหวังล้วนเป็นครอบครัวธรรมดา ๆ ลุงหวังจะไปยืมเงินมากมายขนาดนั้นมาจากเพื่อนที่ไหนกัน?ตอนนั้นใครจะกล้าให้เขาหยิบยืมเงินมากมายขนาดนั้น? โดยที่ไม่กลัวว่าเขาจะเชิดเงินหนีหรือคืนได้ไม่ครบ?คิดยังไงก็คิดไม่ออก เมิ่งเซ่อเงยหน้ามองสีหน้าของเวินเหลียง “พี่ครับ พี่สงสัยว่าที่มาของเงินลุงหวังมันได้มาโดยมิชอบใช่ไหมครับ?”เวินเหลียงหัวเราะชืด ๆ “อย่าหาว่าฉันคิดมากเลยนะ ฉันย่อมต้องเกลียดคนที่เมาแล้วขับจนเป็นสาเหตุทำให้พ่อฉันต้องตายอยู่แล้ว คงยากจะเลี่ยงไม่ให้ไปคาดเดาเขาอย่างมีอคติสุด ๆ”“ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่ดีครับ แม้ลุงหวังจะไม่ได้ตั้งใจ แม้จะได้รับโทษแล้วก็ตาม พี่เองก็ไม่จำเป็นต้องให้อภัยหรอกครับ เพราะตั้งแต่ต้นจนจบคุณลุงต้องตายเพราะเขา”ถ้าคุณลุงไม่ตาย พี่เวินเหลียงก็ไม่ต้องไปเจอฟู่เจิงไอ้ผู้ชายซังกะบ๊วยนั่น!“ขอบคุณที่นายเข้าใจนะ อาเซ่อ” นัยน์ตาของเวินเหลียงเต็มไปด้วยความซาบซึ้งเมื่อได้ยินคำเรียกที่ดูสนิทสนมจากปากเวินเหลียง หูเมิ่งเซ่อก็แดงระเรื่อ ในใจเต้นระรัว ถูกเวินเหลียงล้

เมิ่งเซ่อเงยหน้าขึ้นมา แล้วพยักหน้าพลางยิ้มให้หญิงสาว “คุณเซี่ย บังเอิญขนาดนี้เชียว?”เซี่ยมู่พยักหน้า พลางจงใจชำเลืองมองเวินหลียงที่อยู่ข้างเมิ่งเซ่อ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันเองก็ไม่นึกเหมือนกันว่าจะเจอคุณอีกครั้งที่นี่ ฉันกับเพื่อนมาผ่อนคลายอารมณ์กันน่ะ”“บริษัทเรามาทีมบิวดิงกันน่ะ”“คืนหลายวันก่อนต้องขอบคุณที่คุณพาฉันไปส่งโรงแรมด้วยนะคะ แผลที่ตัวคุณดีขึ้นหรือยังคะ?”เมิ่งเซ่อมองเวินเหลียงทีหนึ่ง ก่อนจะฉีกยิ้ม “ดีขึ้นเยอะแล้วครับ แล้วคุณล่ะบอกกับตำรวจไปหรือยัง?”เวินเหลียงคีบข้าวขึ้นมากินสองคำ สายตามองสลับไปมาระหว่างหญิงสาวกับเมิ่งเซ่อพร้อมความสงสัยไปส่งที่โรงแรม?“ลงบันทึกประจำวันไว้แล้วค่ะ ฉันต้องขอบคุณคุณมากจริง ๆ นะคะ คุณไม่รู้ว่าตอนนั้นฉันกลัวขนาดไหน ถ้าไม่ได้คุณ เกรงว่าฉันจะ...ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องขอบคุณคุณยังไงดี” นัยน์ตาทั้งสองของเซี่ยมู่ใสกิ๊งดุจหยดน้ำ มองเมิ่งเซ่ออย่างมีความหมายลึกซึ้งเวินเหลียงมองออกว่าเธอชอบเมิ่งเซ่อ“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ เรื่องเล็กน้อย” เมิ่งเซ่อชี้เวินหลียงที่นั่งอยู่ตรงหน้า “จริงสิ ผมขอแนะนำให้คุณรู้จัก นี่คือเวินเหลียงแฟนผมครับ

“คุณเป็นหมาพันธุ์เทดดีกลับชาติมาเกิดเหรอ?!!”เวินเหลียงขยับปลายเท้าไปด้านหน้าอีกหน่อย แล้วโยกย้ายส่วนก้นออกมาจากตัวเขาอย่างยากลำบากทว่าฟู่เจิงรีบแนบตัวเข้ามา ก่อนจะแนบเข้าไปข้างหูเธอแล้วเป่าลมเบา ๆ “คุณก็มีอารมณ์ไม่ใช่เหรอ?!”“ไม่!” นัยน์ตาเวินเหลียงเปล่งประกาย รีบปฏิเสธทันควัน “คุณรีบปล่อยฉันเลยนะ”“ไม่งั้นเหรอ?” ฟู่เจิงถามกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงน่าดึงดูดกระแทกอยู่ตรงแก้วหูของเวินเหลียง เกือบทำเธอหลงเสน่ห์ไปแล้วเชียวเวินเหลียงปกป้องที่นาผืนน้อยไว้อย่างแน่นหนา พลางเกร็งคอส่ายหน้า “ไม่”ฟู่เจิงที่อยู่เบื้องหลังเงียบไปเขาไม่ปริปากเอ่ยออกมาแม้แต่คำเดียว เวินเหลียงกลับยิ่งเป็นกังวลไปทั้งเนื้อทั้งตัว เธอจึงทำเป็นดิ้นลองเชิงจู่ ๆ ฟู่เจิงเอ่ยขึ้นมาว่า “งั้นให้ฉันตรวจสอบดูก่อน”เวินเหลียงเบิกตาโพลง เดือดพล่านจนกระทืบเท้า “นี่จะตรวจสอบยังไงล่ะ?!!”“เรามาพนันกันว่าเธอมีอารมณ์หรือเปล่า ถ้าฉันแพ้ หลังจากนี้ฉันจะไม่มาตามตอแยเธออีกเด็ดขาด”ฟู่เจิงพูดต่อว่า “แน่นอนว่า ถ้าฉันชนะ คืนนี้จะต้องตามใจฉันทั้งคืน เธอคิดว่ายังไง?”“ไม่ยังไงทั้งนั้น! ทำไมฉันต้องพนันกับคุณด้วย?”“เธอไม

เวินเหลียงมองฟู่ซือฝานที่อยู่ข้าง ๆ พลางเงียบไปสองสามวินาที “ไม่กินได้ไหม?”ฟู่ซือฝานส่ายศีรษะน้อย ๆ พลางกะพริบตา “ฝานฝานหิวแล้ว”เวินเหลียงทำได้เพียงบีบพุงน้อย ๆ แสนเจ้าเนื้อของเธอ แล้วลุกขึ้นออกไปจากสระออนเซ็นเธอใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดน้ำที่ตัวคร่าว ๆ ก่อน จากนั้นก็สวมชุดคลุมอาบน้ำทับและผูกเชือกจนแน่น เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูออกไปฟู่เจิงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก กำลังมองโน้ตบุ๊กตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ราวกับกำลังทำงานอยู่เวินเหลียงเห็นขนมว่างอยู่บนโซฟา จึงเดินมาหยิบพร้อมลวดถามไปว่า “ไอแพดอยู่ไหน?”ฟู่เจิงยังคงมองหน้าจอ ไม่สนใจเธอเวินเหลียงขมวดคิ้ว พลางเดินหน้าไปยื่นมือปัด ๆ ตรงหน้าฟู่เจิง “สนใจหน่อย ฟู่เจิง ไอแพดล่ะ? ฝานฝานอยากเล่น”ฟู่เจิงเงยหน้าขึ้นมา “ไอแพดอยู่ในกระเป๋าเอกสารบนราวแขวนเสื้อฉัน”เมื่อเวินเหลียงเดินไปล้วงไอแพดออกมาจากกระเป๋าเอกสาร เธอก็ได้ยินเสียงของฟู่เจิงแว่วดังขึ้นมาจากเบื้องหลัง “ขอโทษนะครับ หลานสาวผมซนนิดหน่อย...”เธอเลิกคิ้วขึ้น พร้อมถือไอแพดเดินกลับไป แล้วเปรยถามขึ้นว่า “ฟู่เจิง คุณรู้จักพูดขอโทษฉันด้วยเหรอ นี่ไม่เ