Share

บทที่ 494

เมื่อเวินเหลียงถามขึ้นมาแบบนี้ เมิ่งเซ่อเองก็อดไม่ได้ที่จะหวนนึกอย่างจริงจังขึ้นมา

ก็จริง ตระกูลเมิ่งกับตระกูลหวังล้วนเป็นครอบครัวธรรมดา ๆ ลุงหวังจะไปยืมเงินมากมายขนาดนั้นมาจากเพื่อนที่ไหนกัน?

ตอนนั้นใครจะกล้าให้เขาหยิบยืมเงินมากมายขนาดนั้น? โดยที่ไม่กลัวว่าเขาจะเชิดเงินหนีหรือคืนได้ไม่ครบ?

คิดยังไงก็คิดไม่ออก เมิ่งเซ่อเงยหน้ามองสีหน้าของเวินเหลียง “พี่ครับ พี่สงสัยว่าที่มาของเงินลุงหวังมันได้มาโดยมิชอบใช่ไหมครับ?”

เวินเหลียงหัวเราะชืด ๆ “อย่าหาว่าฉันคิดมากเลยนะ ฉันย่อมต้องเกลียดคนที่เมาแล้วขับจนเป็นสาเหตุทำให้พ่อฉันต้องตายอยู่แล้ว คงยากจะเลี่ยงไม่ให้ไปคาดเดาเขาอย่างมีอคติสุด ๆ”

“ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่ดีครับ แม้ลุงหวังจะไม่ได้ตั้งใจ แม้จะได้รับโทษแล้วก็ตาม พี่เองก็ไม่จำเป็นต้องให้อภัยหรอกครับ เพราะตั้งแต่ต้นจนจบคุณลุงต้องตายเพราะเขา”

ถ้าคุณลุงไม่ตาย พี่เวินเหลียงก็ไม่ต้องไปเจอฟู่เจิงไอ้ผู้ชายซังกะบ๊วยนั่น!

“ขอบคุณที่นายเข้าใจนะ อาเซ่อ” นัยน์ตาของเวินเหลียงเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

เมื่อได้ยินคำเรียกที่ดูสนิทสนมจากปากเวินเหลียง หูเมิ่งเซ่อก็แดงระเรื่อ ในใจเต้นระรัว ถูกเวินเหลียงล้
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status