Share

บทที่ 502

เสียง ‘ตุ้บ’ ดังขึ้นเสียงหนึ่ง ราวกับโทรศัพท์ร่วงหล่นลงบนพื้น เสียงคนจากปลายสายเลือนรางฟังไม่ชัด อยู่ไกลจากโทรศัพท์มาก ๆ

เวินเหลียงขมวดคิ้วพลางเอ่ย “เมิ่งเซ่อ นายอยู่ไหน?”

เสียงกึกกักแว่วดังขึ้นมา ผ่านไปนานสองนานแล้วก็ไม่มีคนตอบกลับ

“เมิ่งเซ่อ?”

น้ำเสียงของเมิ่งเซ่อฟังดูเหมือนอกจะแตกให้ได้แล้ว ลุกลี้ลุกลนประหม่าเป็นอย่างมาก พูดจาสะเปะสะปะ “...พี่ครับ...พี่ครับ...ผม...ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผม...”

น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาราวกับไร้เรี่ยวแรง กระทั่งสั่นเครืออยู่หน่อย ๆ พร้อมสะอึกสะอื้น

ในเงาเบื้องหลังยังแฝงมาด้วยเสียงร้องไห้ของหญิงสาวอยู่เลือนราง

ในใจของเวินเหลียงรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเมิ่งเซ่อ

เธอเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็นว่า “เมิ่งเซ่อ นายเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก เวลาเจอเรื่องอะไรเข้าอย่าเพิ่งลุกลี้ลุกลน ใจเย็น ๆ ก่อนนะ”

“ตอนนี้นายใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ดูเครื่องหมายข้าง ๆ โทรศัพท์ภายในที่อยู่หัวเตียง ข้างบนมีเลขห้องอยู่ แล้วบอกฉันมา”

ผ่านไปสองสามวินาที เมิ่งเซ่อก็ตอบมาว่า “0305”

“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ นายใจเย็น ๆ ก่อนนะ คิดดี ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ห้องของพนักงานบริษัทที่มา
Bab Terkunci
Membaca bab selanjutnya di APP

Bab terkait

Bab terbaru

DMCA.com Protection Status