พวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับสาเหตุการเสียชีวิตของคุณปู่ แต่สนใจการแบ่งหุ้นของบริษัทหลังจากคุณปู่เสียต่างหากฟู่ซื่อกรุ๊ปไม่เหมือนกับบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ทั่วไป ถือเป็นธุรกิจของตระกูล นี่เท่ากับว่าการคัดเลือกส่งเสริมประธานกรรมการบริษัทเป็นแค่ฉากหน้า ปกติแล้วในตระกูลฟู่ใครถือหุ้นมากที่สุดก็จะได้ดำรงตำแหน่งและธุรกิจของตระกูลก็จะหมายถึงคนในตระกูลถือหุ้นเป็นส่วนใหญ่ หุ้นข้างนอกมีอยู่แค่ประมาณร้อยละสามสิบเท่านั้น รวมถึงหุ้นย่อย ๆ ด้วยที่เหลืออีกร้อยละเจ็ดสิบ ร้อยละสิบอยู่ในมือของอารอง อีกร้อยละสิบอยู่ในมือของอาหญิงฟู่ชิงเยว่ ส่วนฟู่เจิงกับฟู่เยว่มีกันอยู่คนละร้อยละห้าในมือคุณปู่มีอยู่ร้อยละสี่สิบ จะแบ่งอย่างไรนั้นเป็นส่วนสำคัญ มันจะตัดสินว่าใครจะได้เป็นประธานกรรมการบริษัทกรุ๊ปคนต่อไปประธานกรรมการบริษัทคือคนที่ใหญ่สุดในกรุ๊ป แทบจะตัดสินทิศทางการพัฒนาของบริษัท และตัดสินผลประโยชน์ของเหล่าผู้ถือหุ้นด้วยอีกทั้งหลังจากเปลี่ยนประธานบริหารและประธานกรรมการบริษัทเสียชีวิต หุ้นของกรุ๊ปตกรุนแรงกว่าเมื่อก่อน ถึงผู้รับผิดชอบที่เป็นโฆษกจะออกหน้า อธิบายว่าการเปลี่ยนประธานบริหารจะไม่มีผลต่อแผนนโยบา

“คิดถึงสิ ลุงก็คิดถึงเธอมากนะ ตอนนี้ลุงอยู่บ้าน” ฟู่เจิงหันกล้องไปถ่ายวิวรอบ ๆ ให้เธอดู“เฮอะ! หนูไม่เชื่อหรอก! คุณลุงมีคุณป้าแล้ว ยังจะคิดถึงหนูอีกเหรอ?” ว่าแล้วเธอก็ชะเง้อมองข้างหลังของฟู่เจิง “คุณลุงขา แล้วคุณป้าล่ะ?”ฟู่เจิงสีหน้านิ่งไป “เขาไม่สบาย อยู่ที่โรงพยาบาลแน่ะ”ใบหน้าเล็ก ๆ ของฟู่ซือฝานฉายอารมณ์เป็นห่วง “หา? ฉีดยามันเจ็บนะ ฝานฝานกลัวโดนฉีดยาที่สุดเลย เมื่อไรคุณป้าจะกลับคะ?”“อีกหลายวันน่ะ”“คุณลุงขา ถ้าคุณป้าฉีดยาเสร็จแล้ว คุณลุงต้องเอาเค้กให้คุณป้ากินนะ กินเค้กแล้วจะหายเจ็บ”ฟู่เจิงขำพรืด “ได้ ลุงจะเอาเค้กให้คุณป้ากินนะ”ฟู่ชิงเยว่มาคุยต่อ พูดกับซือฝานว่า “ฝานฝาน ไปทำการบ้านเถอะ”เวลาท้องถิ่นของลอสแอนเจลิสช้ากว่าเวลาปักกิ่งสิบหกชั่วโมง ทางเจียงเฉิงเป็นเวลาเช้าสิบเอ็ดโมง ส่งทางลอสแอนเจลิสยังเป็นตอนกลางคืนของเมื่อวาน ฟู่ซือฝานเพิ่งจะกินข้าวเย็นเสร็จพอได้ยินฟู่ชิงเยว่พูดอย่างนี้ เด็กน้อยจึงทำปากจู๋ “หนูอยากคุยกับคุณลุงนี่นา”ฟู่ชิงเยว่รู้ว่านี่เป็นแค่วิธีการหนึ่งในการเลี่ยงทำการบ้านของเด็กน้อยเท่านั้น“ถ้าไม่ทำการบ้านก็ห้ามกินเค้ก”ใบหน้าเล็ก ๆ ของฟู่ซือฝานคิดหน

เวินเหลียงส่ายหน้า “ฉันไม่รู้สิ”“งั้นก็ได้ ไม่รีบนะ เธอค่อย ๆ คิดไป เอาไว้พวกเธอหย่ากันแล้วเราก็ไปเที่ยวให้สบายใจกันก่อน!”“พวกเรา?”“อื้ม” ถังซือซือพยักหน้าอย่างจริงจัง “เรานั่นแหละ มีฉันกับเธอ แล้วดูสิว่าจูฝานจะว่างไหม”เวินเหลียงคิดดูแล้ว ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป จึงรับปาก “ได้”“งั้นฉันกลับไปแล้วจะค่อย ๆ วางแผน ดูสิว่าฤดูใบไม้ผลิไปเที่ยวที่ไหนดี”……นับจากวันที่หก เวินเหลียงกลับไปพักฟื้นที่บ้านกระทั่งออกเดือนแม่บ้านดูแลเธออย่างดีในทุก ๆ ด้านฟู่เจิงยังคงอยู่ที่คฤหาสน์ เพียงแต่ทั้งสองแค่เจอกันทุกวัน กลับไม่มีคำพูดต่อกันสามีภรรยาที่เคยสนิทสนมไร้ช่องว่าง ตอนนี้กลายเป็นไม่มีอะไรจะพูดอย่างค่อยเป็นค่อยไป ฟู่เจิงปรากฏตัวต่อหน้าเวินเหลียงน้อยมาก ๆเวินเหลียงมักนั่งอาบแดดอยู่ที่ระเบียงของห้องนอนหลักเป็นประจำ นั่งทีก็ปาไปครึ่งวันพระอาทิตย์ในฤดูหนาวอบอุ่นไม่ร้อนแผดเผา สบายมากวันนี้ฟู่เจิงกลับไปในตอนกลางคืน เห็นเวินเหลียงยังนั่งนิ่งเหม่อลอยอยู่ที่ระเบียง ทอดสายตามองออกไปไกลหลังจากเสียลูก เธอก็เงียบงันถึงที่สุดดังนั้นเช้าวันต่อมา เวินเหลียงจึงถูกเสียงสัตว์ที่ปากประ

เวินเหลียงกอดโถอัฐิลงจากรถแน่น ๆฟู่เจิงติดต่อไว้ก่อนแล้ว จึงมีหลวงจีนน้อยนำพวกเขาไปถึงตึกเดี่ยวเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านหลังฝั่งหนึ่ง เวินเหลียงเงยหน้ามองทีหนึ่ง เห็นป้ายเล็ก ๆ บนนั้นเขียนว่า ‘หอจุติ’พอเข้าไปแล้วก็เห็นโถวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบบนกำแพงด้านหนึ่ง ในโถแต่ละใบล้วนบรรจุอัฐิอยู่อัฐิในหอจุติจะแบ่งแยกความแตกต่างชั้นแรกจะวางอัฐิของคนทั่วไป ชั้นที่สองเป็นของฆราวาสที่ปฏิบัติธรรมอยู่ที่บ้าน ชั้นที่สามเป็นดวงวิญญาณของทารกที่แท้ง และมีเจดีย์สำหรับอัฐิของพระด้วยการนำของหลวงจีนน้อย เวินเหลียงวางโถอัฐิแล้วล็อกด้วยมือของตัวเองจากนั้นหลวงจีนน้อยก็พาพวกเขาไปยังวิหารจุติที่อยู่ทางตะวันตกของวิหารหลักวิหารจุติอยู่ตั้งอยู่ที่สูง ด้านหน้ามีบันไดขึ้นสูงระยะหนึ่งมีขั้นบันไดทั้งหมดแปดสิบเอ็ดขั้น ซึ่งหมายถึงหลังจากผ่านแปดสิบเอ็ดเคราะห์แล้วจึงจะสำเร็จมรรคผลไปสู่แดนสุขาวดีได้ฟู่เจิงจูงมือของเวินเหลียงย่างขึ้นบันไดทีละก้าวด้วยความศรัทธาในวิหารมีพระพุทธรูปประดิษฐานอยู่สามองค์ ได้แก่ พระอมิตตาภะพุทธเจ้า พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวรและพระสถามปราปต์โพธิสัตว์เวินเหลียงเดินอ้อมกำแพงด้านหนึ่งตาม

“เธอแน่ใจเหรอว่าจะรอฉัน?”ฟู่เจิงยังอยากพูดว่าจะส่งเวินเหลียงกลับบ้าน แต่ก็คิดอีกว่าส่งเวินเหลียงกลับบ้านใช้เวลาพอ ๆ กับไปสำนักงานเขต ถ้าพูดออกไปจะเผยไต๋ก็เลยรีบกลืนคำพูดที่อยู่ริมปากกลับ“ค่ะ ถึงยังไงฉันก็ไม่มีธุระ”“ได้” ลูกกระเดือกของฟู่เจิงขยับขึ้นลง เห็นเวินเหลียงยืนกรานจะหย่าอย่างนี้ ในใจทั้งเปรี้ยวทั้งขมทรมานมากทั้งที่เขาเป็นคนเสนอเรื่องหย่าเอง ตอนนี้กลับไม่ยินยอมแบบสุด ๆฟู่เจิงส่งเวินเหลียงไปที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามตึกฟู่ซื่อ ลังเลนิดหนึ่ง “จะเที่ยงแล้ว เธอเข้าบริษัทกับฉัน ไปพักผ่อนที่ห้องรับรองสักเดี๋ยวไหม?”เวินเหลียงส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันลาออกแล้ว ถ้าไปโผล่ที่บริษัทอีกจะไม่ค่อยดี”สายตาของฟู่เจิงมืดลง ความมืดเข้มข้นจนแทบจะหยดเป็นน้ำทั้งที่พวกเขาเปิดเผยต่อสาธารณะแล้ว เธอกลับไม่อยากเผยตัวที่บริษัทกับเขาอีกเขาคิดถึงเมื่อก่อนมาก พวกเขาวิ่งด้วยกันตอนเช้า กินข้าวเช้าด้วยกัน ไปเข้างานที่บริษัทด้วยกัน“งั้นก็ได้” ฟู่เจิงสั่งกาแฟและของหวานให้เวินเหลียง จากนั้นก็มองเธอสองทีก่อนจะจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์เวินเหลียงหาที่นั่งในมุมของร้านกาแฟ ดื่มเล็กน้อยผ่านไปประมาณครึ่งช