Share

บทที่ 298

Penulis: ธารดารา
พอออกมาจากอารามก็เจอกับลมหนาวปะทะเข้ามาพร้อมกับปุยสีขาวเล็ก ๆ

หิมะตกแล้ว

เวินเหลียงมองท้องฟ้า

ฟู่เจิงมองเวินเหลียง “เราจะกลับกันเลย?”

เวินเหลียงมองสีของท้องฟ้า หิมะท่าทางจะตกหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ วิ่งทางด่วนคงไม่ปลอดภัยเท่าไร

“ค้างที่นี่สักคืนแล้วกัน พรุ่งนี้หิมะหยุดแล้วค่อยกลับ”

“ได้”

ฟู่เจิงถอดเสื้อนอกของตัวเองคลุมไหล่ของเวินเหลียง เวินเหลียงกำลังจะปฏิเสธกลับได้ยินฟู่เจิงพูดขึ้น “เธอเพิ่งออกเดือน ยังต้องรักษาสุขภาพ”

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ได้พูดขอบคุณกับฉัน...”

ฟู่เจิงอยากพูดว่าเธอเป็นเมียฉัน สมควรอยู่แล้ว

เพียงแต่คำพูดนี้อย่างไรก็พูดไม่ออก

พวกเขาแต่งงานกันสามปี เขามีหนึ่งพันกว่าทิวาราตรีเรียกเธอว่าที่รักได้

แต่เขาไม่เคยเรียก

ตอนนี้เขาไม่มีโอกาสนี้แล้ว

ฟู่เจิงหวังเหลือเกินว่าหิมะห่านี้จะตกตลอดไป ไม่มีวันหยุด

เพราะอย่างนั้นพวกเขาจะได้หยุดอยู่ที่นี่ตลอดไป ไม่ต้องกลับไปสถานที่ที่ทำให้เธอเสียใจ

และพวกเขาก็ไม่ต้องหย่ากันด้วย

เพียงแต่...ความหวังก็คือความหวัง

หิมะหยุดในตอนกลางคืน

วันรุ่งขึ้นพวกเขาเดินทางอยู่บนเส้นทางขากลับ

ตอนลงจากทางด่วน เวินเหลียงพูดขึ้น “เรากลับไปเอาเอกสารแล้
Bab Terkunci
Lanjutkan Membaca di GoodNovel
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terkait

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 299

    “เธอแน่ใจเหรอว่าจะรอฉัน?”ฟู่เจิงยังอยากพูดว่าจะส่งเวินเหลียงกลับบ้าน แต่ก็คิดอีกว่าส่งเวินเหลียงกลับบ้านใช้เวลาพอ ๆ กับไปสำนักงานเขต ถ้าพูดออกไปจะเผยไต๋ก็เลยรีบกลืนคำพูดที่อยู่ริมปากกลับ“ค่ะ ถึงยังไงฉันก็ไม่มีธุระ”“ได้” ลูกกระเดือกของฟู่เจิงขยับขึ้นลง เห็นเวินเหลียงยืนกรานจะหย่าอย่างนี้ ในใจทั้งเปรี้ยวทั้งขมทรมานมากทั้งที่เขาเป็นคนเสนอเรื่องหย่าเอง ตอนนี้กลับไม่ยินยอมแบบสุด ๆฟู่เจิงส่งเวินเหลียงไปที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามตึกฟู่ซื่อ ลังเลนิดหนึ่ง “จะเที่ยงแล้ว เธอเข้าบริษัทกับฉัน ไปพักผ่อนที่ห้องรับรองสักเดี๋ยวไหม?”เวินเหลียงส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันลาออกแล้ว ถ้าไปโผล่ที่บริษัทอีกจะไม่ค่อยดี”สายตาของฟู่เจิงมืดลง ความมืดเข้มข้นจนแทบจะหยดเป็นน้ำทั้งที่พวกเขาเปิดเผยต่อสาธารณะแล้ว เธอกลับไม่อยากเผยตัวที่บริษัทกับเขาอีกเขาคิดถึงเมื่อก่อนมาก พวกเขาวิ่งด้วยกันตอนเช้า กินข้าวเช้าด้วยกัน ไปเข้างานที่บริษัทด้วยกัน“งั้นก็ได้” ฟู่เจิงสั่งกาแฟและของหวานให้เวินเหลียง จากนั้นก็มองเธอสองทีก่อนจะจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์เวินเหลียงหาที่นั่งในมุมของร้านกาแฟ ดื่มเล็กน้อยผ่านไปประมาณครึ่งช

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 300

    เวินเหลียงได้ยินไม่ชัด คิดแค่ว่าฟู่เจิงละเมอเพราะเมาเธอดึงข้อมือของตัวเองออก แต่เพราะฟู่เจิงกำแน่นขึ้นจึงดึงไม่ออกเวินเหลียงจึงเอามือแกะนิ้วของฟู่เจิง แต่ก็แกะไม่ออกอีกฟู่เจิงพึมพำอีกครั้ง “อาเหลียง ฉันรักเธอ”เวินเหลียงสะท้านทั้งตัว มือที่กำลังเคลื่อนไหวชะงักไป นึกว่าตัวเองหูฝาด เธอจึงเงี่ยหูเข้าไปแล้วถามเบา ๆ “ฟู่เจิง คุณว่าอะไรนะ?”“ฉันรักเธอ อาเหลียง อย่าจากฉันไป ฉันสำนึกผิดแล้ว ต่อไปฉันจะรักเธอให้มาก อย่าจากฉันไป...”ฟู่เจิงรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเองดี เขากลัวจะเห็นสายตาเย็นชาถากถางของเวินเหลียง จึงได้แต่ใช้วิธีนี้วิงวอนเธอเวินเหลียงได้ยินแล้วก็หลุบตาลงเธอคิด ในฝันฟู่เจิงคงจำคนผิดและต่อให้เขาไม่จำคนผิด ที่เขาไม่อยากหย่ากับเธอก็เพราะความละอายใจเท่านั้นถูกทำร้ายมากมายอย่างนั้น ทั้งยังต้องสูญเสียอย่างเจ็บปวด เธอไม่อยากพัวพันกับเขาอีกต่อไปเวินเหลียงแกะนิ้วของฟู่เจิงต่อพอสัมผัสได้ถึงความประสงค์ที่จะออกไป ฟู่เจิงจึงหดหู่และสิ้นหวังพลันเธอได้ยินการสารภาพรักของเขาแล้ว กลับไม่มีการตอบสนองใด ๆสุดท้ายก็ยังรั้งเธอไว้ไม่ได้เหรอ?รสขมเฝื่อนละทักขึ้นมาจากหัวใจไม่ เขาจะ

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 301

    เมื่อก่อนฟู่เจิงไม่รู้ว่าทำไมถึงมีคนชอบสูบบุหรี่ขนาดนั้นตอนนี้เขาเข้าใจแล้วพอสูบหนึ่งมวลหมด ฟู่เจิงดับบุหรี่แล้วตากลมเย็นอีกพักหนึ่ง กระทั่งกลิ่นบุหรี่บนตัวจางหายไปแล้วจึงออกจากห้องเวินเหลียงรอเขาอยู่ชั้นล่างแล้วเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าเดี๋ยวเขาต้องลงมาแน่ทั้งสองสบตากันทีหนึ่ง จากนั้นต่างฝ่ายต่างก็เบนสายตาออกจากกันความอาลัยอาวรณ์ของเขาและความเด็ดเดี่ยวที่จะไปของเธอถูกถ่ายทอดออกมาแบบไม่ต้องกล่าววาจา“ไปกันเถอะ”“ค่ะ” เวินเหลียงลุกขึ้นยืนแล้วตามขึ้นรถอยู่ข้างหลังฟู่เจิงครั้งนี้ฟู่เจิงไม่ได้จงใจลดความเร็ว ราบรื่นตลอดทางไม่นานก็ถึงลานจอดรถของสำนักงานเขตนี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเขามาที่นี่ฟู่เจิงและเวินเหลียงลงจากรถตามลำดับ ต่างคนต่างถือเอกสารของตัวเอง เดินเคียงบ่าเข้าไปอย่างรู้ใจ ไม่มีใครพูด เงียบจนประหลาดตอนที่เดินเข้าไป จู่ ๆ ฟู่เจิงก็จูงมือของเวินเหลียง ขณะที่เธอกำลังจะชักมือออก เขาก็พูดขึ้น “ครั้งสุดท้าย”ตลอดสามปีที่ผ่านมา เขามีโอกาสมากมายที่จะจับมือเธอ จับสายว่าวที่โอนเอนน่าเสียดายที่เขาพลาดว่าวลอยไปเสียแล้ว ออกจากคลองจักษุของเขาโดยสิ้นเชิงมือของเขายังคงอบอุ

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 302

    ฟู่เจิงบีบทะเบียนหย่าในมือแรงจนข้อกระดูกขาวชั่ววูบหนึ่ง เขาอยากฉีกมันเป็นชิ้น ๆ แบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!เจ้าหน้าที่ถือทะเบียนสมรสที่ปั๊มยกเลิกแล้วถาม “อันนี้พวกคุณยังจะเอาไหมครับ? ถ้าไม่เอาแล้วเราจะทำลายไปเลย”“เอาครับ!” ฟู่เจิงรับมาแล้วยัดใบหนึ่งไว้ในมือของเวินเหลียงเวินเหลียงอึ้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เก็บใส่กระเป๋าพร้อมกับทะเบียนหย่า “กลับเถอะค่ะ”“อื่ม”ขากลับ เวินเหลียงเปิดหน้าต่าง ลมเย็นพัดใบหน้า เย็นเสียดกระดูกเธอมองใบหน้าตัวเองจากกระจกมองข้างด้านขวา[1] ใบหน้าไร้อารมณ์จิตใจเธอไม่ได้เบาหวิวเหมือนกับที่คิดไว้ กลับหนักอึ้งเล็กน้อยความขมขื่นเล็ก ๆ ความเจ็บปวดค่อย ๆ ลุกลามในใจของเธอไม่ได้เจ็บมาก แต่มันอัดอั้นเต็มทรวงจนทรมานเวินเหลียงพยายามทำตาโต ไม่ให้ฟู่เจิงเห็นว่าเธอกรอบตาแดงแล้วก็จริงจากอายุสิบหกจนยี่สิบห้า ระยะเวลาเกือบสิบปี ถึงจะเลี้ยงสุนัข แต่ถ้ามันจากไปกะทันหันก็ยังอาลัยหาเหมือนกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคน?นั่นคือคนที่เธอชอบมาสิบปีคือแสงตะวันร้อนแรงในชีวิตอันมืดมนเย็นเฉียบช่วงนั้นของเธอ คือทิศทางที่เธอตามไปอย่างมุ่งมั่นเขาเคยหลอมรวมเข้ากับชีวิตของเธอ กลายเป

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 303

    เขาตัวสูงมาก เตียงผู้ป่วยจึงเกือบไม่พอให้เขานอนแล้วนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหมดสติ หัวใจของเวินเหลียงหยุดเต้นชั่วขณะ กระวีกระวาดไปถึงข้างเตียงฟู่เจิง จับมือของเขาแน่น “ฟู่เจิง? คุณเป็นยังไงบ้าง? คุณรีบฟื้นสิ!”หัวใจของเธอแทบจะหลุดออกมาแล้วเธอไม่เคยกลัวอย่างนี้มาก่อน กลัวว่าฟู่เจิงจะเหมือนกับพ่อที่หลังจากประสบอุบัติเหตุแล้วก็สลบ ไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเธอยังจำได้ ตอนนั้นรถบรรทุกคนนั้นมาจากทางขวา ตรงกับที่นั่งข้างคนขับที่เธอนั่งอยู่ตอนนั้นถ้าพ่อไม่ได้หักพวงมาลัยขวา ใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องเธอก็จะไม่ตาย แต่จะเป็นเธอที่ตายแทนก็เหมือนกับครั้งนี้ฟู่เจิงรับกับอันตรายเองหรือว่าแม้แต่ฟู่เจิงก็จะจากเธอไปด้วย?!ไม่ว่าเวินเหลียงจะเรียกยังไง ฟู่เจิงบนเตียงผู้ป่วยก็ไม่มีปฏิกิริยาสักนิดเวินเหลียงกรอบตาแดง ความกลัวในใจเพิ่มทวีคูณ “ฟู่เจิง คุณจะตายไม่ได้นะ!”เธอนึกว่าเธอสามารถปล่อยวางอย่างสงบได้แล้ว แต่พอเห็นฟู่เจิงนอนอยู่บนเตียงแบบไม่มีชีวิตชีวา หัวใจของเธอก็ราวกับถูกมือใหญ่ไร้รูปกำแน่น ขยำจนเจ็บไปหมด ถ้าฟู่เจิงเกิดเรื่องจริง ๆ เวินเหลียงจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเธอเป็นตัวซวยที่นำเคราะห์ร

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 304

    “คุณอย่าคิดมากเลย ยังไงการที่คุณบาดเจ็บหนักอย่างนี้ก็เพราะว่าช่วยฉัน ฉันแค่ใจไม่เป็นสุขเฉย ๆ” เวินเหลียงมองด้านล่างพลางพูดเธอสับเปลี่ยนนิยาม เปลี่ยนจากปวดใจเป็นใจไม่เป็นสุขก็เหมือนกับถ้ามีคนแปลกหน้าช่วยเธอ เธอจะซาบซึ้งและเป็นห่วงเหมือนกันมันไม่เหมือนกับปวดใจมีคนบอกว่าตอนที่ปวดใจกับผู้ชายคนหนึ่ง นั่นหมายความว่าตกหลุมรักเขาแล้วแววตาของฟู่เจิงมืดลง “เธอไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไมฉันถึงช่วยเธอ”ในสถานการณ์วิกฤติอย่างนั้น เขาไม่มีเวลาจะคิด และไม่ได้คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองด้วย ที่หักพวงมาลัยไปตามจิตใต้สำนึก เพราะไม่อยากให้เธอบาดเจ็บเท่านั้น“ไม่ว่าจะเพราะอะไร ฉันก็ควรขอบคุณคุณ ขอบคุณค่ะ ฟู่เจิง” เวินเหลียงมองเขาอย่างจริงใจฟู่เจิงยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเธอ อย่างนั้นเธอก็ใช้ชีวิตตัวเองตอบแทนเหมือนกันถ้าวันใดฟู่เจิงเจอกับอันตราย เวินเหลียงจะมอบชีวิตให้เขาเหมือนกัน เพียงแต่เธอไม่อยากเชื่อ และไม่กล้ามอบหัวใจให้เขาอีกคำขอบคุณของเวินเหลียง พอถึงหูฟู่เจิงแล้วกลับบาดหูมากฟู่เจิงยิ้มเย้ย “ขอบคุณแต่ปากเหรอ?”“งั้น คุณอยากให้ฉันขอบคุณคุณยังไงล่ะ?”“เธอจะ...” ฟู่เจิงพูดแล้วหยุดชะ

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 305

    ฟู่เจิงเพิ่งจะรู้สึกตัวทีหลัง พวกเขาหย่ากันแล้วนี่ ไม่ต้องรายงานการเดินทางต่อกันแล้ว ไม่ก้าวก่ายชีวิตของกันและกันอีกต่อไปเธอจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีงานของตัวเองไม่แน่ว่าบางทีเขาอาจได้เจอเธอที่บ้านใหญ่สักครั้ง แต่ถ้าเธอจงใจจะหลบเขา งั้นไม่ได้เจอทั้งปีก็ปกติพอนึกถึงสถานการณ์อย่างนั้น หัวใจของฟู่เจิงก็รู้สึกขื่นขมอึดอัดเขารับไม่ได้จริง ๆ!“คุณอยากกินอะไรไหมคะ? ฉันจะลงไปซื้อข้าว” เสียงของเวินเหลียงขัดความคิดของฟู่เจิงเขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น “ซื้ออะไรมาก็ได้ ตอนนี้ฉันไม่อยากกิน”“ได้ค่ะ งั้นฉันก็ลองดู ๆ มาแล้วกัน”เวินเหลียงหยิบโทรศัพท์มือถือและออกจากห้องพักผู้ป่วยประมาณยี่สิบนาทีเธอก็หิ้วมื้อเย็นกลับมาจากข้างนอกในมือมีเสี่ยวหลงเปา ปาท่องโก๋ ไข่ไก่ น้ำเต้าหู้กับโจ๊กหมูผักเวินเหลียงวางไว้บนโต๊ะ “ฉันเอามาแล้ว คุณอยากกินอะไรคะ?”“ตอนนี้ฉันไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น”“ไม่อยากกินก็ต้องกินค่ะ คุณยังบาดเจ็บอยู่ ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไง? อีกอย่างกระเพาะของคุณก็ไม่ดี...”เวินเหลียงพูดไปได้ครึ่งหนึ่งก็หยุด จากนั้นก็เงียบแล้วไม่พูดต่อพวกเขาหย่ากันแล้วบางเรื่องอย่าล้ำเส้น มันไม่ควรออก

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 306

    “ไม่ต้อง หนังสือสัญญาหย่าของก่อนหน้านี้ยังมีผล ยกคฤหาสน์ย่านซิงเหอวานให้เธอ ฉันจะย้ายออกไป” ฟู่เจิงพูดด้วยใบหน้าราบเรียบ ในใจเลือดซิบเวินเหลียงส่ายหน้า “คุณเอาไปเถอะค่ะ ถ้าคุณไม่ต้องการ งั้นฉันจะให้ทางเอเจนท์ช่วยขาย”ตอนที่เซ็นหนังสือสัญญาหย่าเมื่อก่อนหน้านี้ เธออยากได้บ้านหลังนี้เพราะที่นั่นมีร่องรอยการอยู่ร่วมกันของพวกเขาตลอดสามปี เธออยากเก็บเอาไว้เพื่อค่อย ๆ รำลึกในภายหลัง พร้อมกันนั้นก็อยากให้บ้านหลังนี้ถูกฉู่ซืออี๋ยึดครองแต่ตอนนี้เธอไม่อยากได้มันแล้ว เพราะสำหรับเธอความทรงจำสมัยก่อนเหลือแต่ความทุกข์และความเสียใจในเมื่อเลือกที่จะปล่อยวาง งั้นก็ทิ้งมันไปให้หมดเถอะพอได้ยินดังนั้นฟู่เจิงก็เหมือนถูกน้ำเย็นสาดใส่กะละมังหนึ่ง รู้สึกหนาวขึ้นมาทั้งตัว หัวใจเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับ หายใจติดขัด หายใจไม่ออกเธอถึงกับอยากขายบ้านที่พวกเราอยู่ร่วมกันสามปีทิ้ง ไม่อยากเก็บความทรงจำสักนิดเลยเหรอ?!เธออยากตัดเขาให้ขาดอย่างนี้เลย?!“ฉันกลับก่อนนะคะ”เวินเหลียงหยิบกระเป๋าแล้วออกจากห้องพักผู้ป่วยฟู่เจิงหลับตาปี๋ นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง หัวใจเหมือนถูกเฉือนออกไปส่วนหนึ่งทั้งอย่า

Bab terbaru

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 945

    อิเลียลุกขึ้นพรวด พลางมองเยี่ยนหวยอย่างเหลือเชื่อ“ถ้าเธอยังเห็นฉันเป็นพี่ชายของเธออยู่ ก็เชื่อฟังฉัน แล้วกลับไปเมืองฟิลาเดลเฟียพรุ่งนี้ซะ!” เยี่ยนหวยนั่งตัวตรงพลางเงยหน้ามองเธออยู่บนโซฟา“ฉันไม่กลับ!” อิเลียเดือดดาลจนแค่นเสียงฮึออกมาทีหนึ่ง ก่อนจะกลับไปนั่งตรงมุมโซฟา “อยากกลับพี่ก็กลับไปเองซะเลยสิ!”“ฟู่เจิงไม่ใช่คนดี ต่อให้ระหว่างพวกเธอมีลูกด้วยกัน เขาก็ไม่มีทางคบกับเธอ”ก่อนหน้านี้ฟู่เจิงเคยมีเรื่องอื้อฉาวว่ามีชู้ ตอนนี้ก็มีอดีตภรรยาที่มีความสัมพันธ์คลุมเครือมาอีกคน ขอให้เป็นผู้ใหญ่ที่รักลูกสาว ก็จะไม่มีวันเลือกเขาทั้งนั้น“พี่รู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ใช่คนดี? พี่รู้ได้ไงว่าเขาจะไม่คบกับฉัน? วันนี้ตอนเที่ยงเรายังไปกินข้าวด้วยกันอยู่เลย!”เมื่อเห็นอิเลียดื้อดึง ในใจของเยียนหวยก็รู้สึกไม่ได้ดั่งใจ เขาแสยะยิ้มออกมาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “พวกเธอไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันตามลำพัง แต่ฟู่ซือฝานอยู่ข้าง ๆ ใช่ไหม?”ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ ฟู่เจิงจะมากินข้าวกับอิเลียตามลำพังได้ยังไง? นอกเสียจากเขาคิดจะเลิกกับเวินเหลียงจริง ๆ“...ใช่ ก็เขาเป็นลูกของพวกเรานี่” เมื่อเห็นว่าถูกเดาทางถูก อิเลียก็พูดอึ

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 944

    แต่หลังจากเดินตามแผนแล้วถึงได้พบว่า นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลยถ้าพ่อแม่คุณลุงคุณป้ารู้ว่าเธอมีลูกนอกสมรสข้างนอก ต้องเข้ามาแทรก และไม่แน่ว่าจะพาตัวเธอกับลูกกลับไป“อิเลีย ผมเข้าใจนะครับคุณในฐานะแม่แท้ ๆ คุณอยากรีบกระชับความสัมพันธ์กับฝานฝาน แต่ก็อย่าตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะมักจะไปหาฝานฝานที่โรงเรียนอนุบาล แบบนี้จะส่งผลกระทบกับชีวิตของเธอได้นะครับ”“ฉันรู้แล้วค่ะ ต่อไปจะไม่ไปหาเขาที่โรงเรียนอนุบาลอีก ฉันเห็นว่าคุณกินน้อยมาก อาหารที่เหลือไม่ถูกปากหรือเปล่า?”ฟู่เจิง “...ก่อนมาผมกินมาบ้างแล้ว”หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ ฟู่ซือฝานรบเร้าขอกลับกับฟู่เจิงเธอล้วงกลยุทธ์ร้องไห้งอแงชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้นของเด็กห้าขวบออกมาอย่างล้ำลึก ไม่มีเหตุผล ทว่าอิเลียฝืนเธอไม่ได้อิเลียทำได้เพียงกลับไปที่บ้านของเซี่ยเจิน“อิเลีย เธอกลับมาแล้วเหรอ?”เมื่อเห็นอลิซนั่งอยู่บนโซฟา อิเลียเดินมานั่งลง “เป็นยังไงบ้าง? ครั้งนี้เธอไปเมืองซีกับซีซาร์ ได้แสร้งทำเป็นเจอโดยบังเอิญ แล้วไปกินข้าวกับเขาอะไรหรือเปล่า?”อลิซเบะปาก “เปล่า”“ทำไมล่ะ? โอกาสดีขนาดนั้นทำไมเธอไม่คว้าเอาไว้?”“เขางานยุ่งมาก ฉันกล

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 943

    อิเลียจัดผมด้วยท่าทางราวกับไม่มีเจตนาอื่น หน้าตาเผยความตื่นเต้นออกมาดูท่าเธอจะเลือกวิธีถูกจริง ๆในตอนนี้เธอเพิ่งเข้าใกล้ฟู่ซือฝานไม่เท่าไร ท่าทีของฟู่เจิงเขาก็ผ่อนคลายลงเยอะแล้วผ่านไปยี่สิบนาที ฟู่เจิงก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องรับรองนี่เป็นการเจอกันครั้งที่สองหลังจากวันนั้นเขานั่งลงข้าง ๆ ฟู่ซือฝาน พลางพยักหน้าให้อิเลียเบา ๆ “รบกวนแล้ว ไม่ถือสาที่ผมมาร่วมโต๊ะด้วยใช่ไหม?”“ไม่ถือสา นั่งเถอะค่ะ”สีหน้าของอิเลียเย็นชา ราวกับยังอยู่ต่อหน้าคุณหญิงและฟู่ชิงเยว่ครั้งก่อน เธอไม่ได้โกรธที่ฟู่เจิงปฏิเสธเธออย่างไร้ความปรานี“งานผมยุ่งมาก ยากที่จะใส่ใจคุณกับฝานฝานได้มากขนาดนั้น”“ฝานฝานเป็นลูกของฉัน นี่เป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมา ก็เลยสั่งอาหารไปสุ่ม ๆ เดี๋ยวอาหารมาเสิร์ฟคุณก็ดูแล้วกันว่าอยากจะสั่งเพิ่มไหม”“ผมไม่เลือกกิน” ฟู่เจิงตอบจากนั้นพนักงานก็เริ่มมาเสิร์ฟอาหารฟู่เจิงมองเนื้อแพะที่มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก้มหน้าไปมองฟู่ซือฝานฟู่ซือฝานก้มศีรษะน้อย ๆ อย่างกระวนกระวายอิเลียหยิบตะเกียบขึ้นมา “ไม่ต้องเกรงใจ กินเลยค่ะ”ฟู่เจิงลังเลอยู่ครู่หนึ่

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 942

    เจียงเฉิงเที่ยงวันศุกร์ อิเลียไปรับฟู่ซือฝานออกไปกินข้าวเที่ยงที่คฤหาสน์ย่านซิงเหอวานเธอฉีกยิ้มพลางพูดกับฟู่ซือฝานว่า “เมื่อวานแม่ว่าจะไปรับหนูที่โรงเรียนอนุบาล จู่ ๆ ก็นึกถึงคำพูดของหนูเมื่อครั้งก่อนได้ ก็เลยมาวันนี้ วันนี้ตอนบ่ายแม่จะพาหนูไปเล่นดี ๆ เป็นยังไงจ๊ะ?”ฟู่ซือฝานเอียงคอพลางครุ่นคิด “ตอนบ่ายหนูต้องทำการบ้าน แค่กินข้าวเที่ยงก็พอแล้วค่ะ”“ก็ได้ งั้นหนูคิดไว้หรือเปล่าว่าอยากกินอะไร?”“ไปร้านอาหารที่มีเมนูเนื้อแพะแนะนำแล้วกันค่ะ” ฟู่ซือฝานเอ่ยขึ้นด้วยทีท่าจริงจัง “วันนี้คุณลุงบอกว่าจะไปกินข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนหนู ไม่รู้ว่าจะมาไหม”นัยน์ตาอิเลียวาบความปลื้มปีติออกมา “จริงเหรอ?”“เขาเคยบอกไว้แบบนี้ค่ะ คุณน้าคะ ที่คุณน้ารับหนูออกมา ไม่ใช่เป็นเพราะอยากกระชับความสัมพันธ์กับหนูสองต่อสองเหรอคะ? ทำไมถึงหวังให้คุณลุงมาด้วยล่ะคะ?”เจ้าตัวน้อยเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง“น้า...น้ามีเรื่องอยากพูดคุยกับพ่อของหนูน่ะ แล้วก็หวังว่าเราจะได้กินข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว” อิเลียรีบหาข้ออ้างทันทีเจ้าเด็กคนนี้ หูตาเฉียบแหลมจริง ๆ“อ้อ”“น้าจะหาร้านอาหารเนื้อแพะเดี๋ยวน

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 941

    “เรียกฉันทำไม?” เยี่ยนหวยมองเธอด้วยสีหน้าไร้เดียงสา“ตอนนี้มันฤดูร้อน”ผ่านฤดูใบไม้ผลิมาแล้ว“ฉันแค่นึกถึงวันนั้นที่ไปติวให้เธอแล้วเจอแม่เธอเข้าโดยบังเอิญ เธอคิดไปถึงไหน?” เยี่ยนหวยเลิกคิ้วถังซือซือชะงักไปมีครั้งหนึ่งตอนที่เธอติวอยู่ในบ้าน แล้วบังเอิญเจอแม่ของเธอเข้าจริง ๆ แต่นั่นมันเรื่องตอนเทอมที่สองเยี่ยนหวยต้องจงใจพูดถึงวันนั้นตอนเทอมแรกแน่ ๆ ให้เธอเข้าใจผิดถ้าเธอชี้ไปเลยว่าเยี่ยนหวยจำผิด ก็จะเข้าแผนของเยี่ยนหวย เหมือนว่าเธอยังไม่เคยลืมเรื่องในอดีต คิดถึงเรื่องราวเหล่านั้นของเธอกับเยี่ยนหวยอยู่ตลอด“ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูร้อนเหรอ? นายคิดไปถึงไหนอีก?” เธอปัดตกเรื่องนี้ไปอย่างมั่นใจทันทีหลังพูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินไปด้านหน้าต่อ “ไม่พูดแล้ว รีบไปร้านถัดไปเถอะ”อยู่ข้างนอกจนถึงสี่ทุ่ม ทั้งสองคนถึงกลับไปยังโรงแรมด้วยกันถังซือซืออยากเรียกรถกลับไปเอง ไม่อยากให้เยี่ยนหวยไปส่งเธอเยี่ยนหวยจึงเอ่ยไปตามตรงว่า “ฉันพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกันกับเธอ”ถังซือซือ “...”นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วคราวก่อนตอนที่เวินเหลียงถ่ายรูปเยี่ยนหวยรูปแรกที่เมืองฟิลาเดลเฟีย เวินเหลียงก็ถามว่าช่วงนี้เยี่ยนหวย

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 940

    เมืองซีในฐานะเมืองใหญ่ของเจียงหนาน ประเภทของกินเล่นมีมากมาย ของกินเอกลักษณ์ที่ขึ้นชื่อไปทั่วประเทศอาทิ เต้าหู้เหม็น ไส้กรอกยักษ์ เส้นหมีเฝิ่น กุ้งเผ็ดเป็นต้นถังซือซือเคยมาเมืองซีตอนมาทำงานต่างถิ่นก่อนหน้านี้ เวลาค่อนข้างกระชั้นชิด จึงทำได้เพียงเดินช็อปปิงที่อื่น แต่เพิ่งเคยมาถนนคนเดินที่นี่เป็นครั้งแรกเธอซื้อไส้กรอกยักษ์สองชิ้นก่อน และแบ่งให้เยี่ยนหวยหนึ่งชิ้นกินไปได้เพียงครึ่งเดียว ถังซือซือก็หยุดอยู่ตรงหน้าร้านขายขนมฉือปา เธอกลืนน้ำลายแล้วถามขึ้นว่า “รู้ไหมคะว่าตรงไหนมีถังขยะบ้าง?”“ที่เหลือเธอไม่กินแล้วเหรอ?”“อืม”“ไม่อร่อย?”“ไม่ใช่ อร่อยมาก แต่ว่ายังมีของอร่อยอื่น ๆ อีกเยอะแยะ ฉันอยากเก็บท้องเอาไว้”เยี่ยนหวย “...”“เอามาให้ฉันก็ได้” เยี่ยนหวยรับไส้กรอกครึ่งชิ้นที่เหลืออยู่มาจากในมือของเธอ ก่อนจะเติมเข้าไปในท้องอย่างไม่มีภาระใด ๆถังซือซือซื้อขนมฉือปาแล้วเธอทำตัวอย่างกับโจร แต่ละร้านไม่ยอมปล่อยไปเลย ทว่าก็ชิมเพียงสองสามคำ ทั้งหมดที่เหลือก็โยนให้เยี่ยนหวยอย่างสบายใจเยี่ยนหวยเพลิดเพลินกับพฤติกรรมพรรค์นี้ ในใจเข้าใจได้ในทันที ราวกับกลับไปเมื่อเจ็ดปีก่อนหลังเรียนอย

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 939

    “มันเรื่องอะไรกันแน่?”ก่อนหน้านี้ที่เยี่ยนหวยอยู่ที่เจียงเฉิง กลับไม่ได้สังเกตเท่าไรว่าอิเลียกำลังทำอะไรอยู่ เธอออกไปข้างนอกทุกวัน เยี่ยนหวยคิดเพียงแค่ว่าเธอกำลังไปเที่ยวเล่นถังซือซือไม่ใช่คนที่จะกุเรื่องมั่วซั่ว เธอพูดแบบนี้ ต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ ๆ“พูดไปแล้วก็ยาว ตอนแรกฟู่ชิงเยว่อาของฟู่เจิงรับเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ที่เมืองนอก ตอนนี้อายุห้าขวบแล้ว ปีที่แล้วอาเหลียงแท้ง แล้วฟู่ชิงเยว่ติดธุระพอดี เลยส่งเด็กคนนั้นกลับประเทศมาให้ฟู่เจิงดูแลช่วงหนึ่ง ฟู่เจิงเลยให้เด็กคนนั้นอยู่ในประเทศไปเลยเพื่อง้ออาเหลียง ปกติจะมาอยู่เป็นเพื่อนอาเหลียง และเด็กคนนั้นเองก็เข้าไปอยู่ในทะเบียนบ้านของฟู่เจิง แต่ว่า...”เยี่ยนหวยเดาเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปออกแล้ว จึงรับช่วงเอ่ยขึ้นต่อว่า “แต่ว่าจู่ ๆ ก่อนหน้านี้ก็มีข่าวบอกว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกของฟู่เจิงกับอิเลีย?”“ใช่ รายละเอียดฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน เหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับอาของฟู่เจิงนิดหน่อย เธอรู้ตัวตนของเด็กผู้หญิงคนนั้นมาตั้งแต่แรก และไม่ชอบอาเหลียงมาโดยตลอด ยังไงตอนนี้อาเหลียงก็อยู่กับฉัน เขากับฟู่เจิงทะเลาะกันอีกแล้ว”เยี่ยนหวยเอ่ยควา

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 938

    “เยี่ยนหวย!!”ประตูลิฟต์เปิดออก ทั้งสองคนเข้าไปกันตามลำดับ แล้วลงไปยังลานจอดรถใต้ดินตรงมุมเลี้ยว ในหัวของผู้หญิงสวมหน้ากากอนามัยวาบภาพที่เห็นเมื่อครู่ขึ้นมา หมัดที่ห้อยอยู่กำขึ้นแน่น เธอก้มหน้าทั้งดวงตาที่ประกายความอำมหิตออกมาหากเวินเหลียงอยู่ตรงนี้ คงจะจำได้แน่ ๆ ว่าผู้หญิงที่สวมหน้ากากอนามัยคนนี้ก็คืออลิซที่เธอมาเจียงเฉิง ก็เพราะเยี่ยนหวย เยี่ยนหวยมาเมืองซีเมื่อสองวันก่อน เธอเองก็ตามมาเช่นกันอิเลียถามเลขาของเยี่ยนหวย เมื่อรู้โรงแรมของเขาก็บอกกับอลิซทีแรกอลิซคิดว่าเยี่ยนหวยมาทำธุระที่เมืองซี จากนั้นก็ค่อย ๆ พบว่ามันไม่ชอบมาพากลเยี่ยนหวยไม่ยุ่งเลยสักนิดแถมยังมีเวลาไปสอบถามร้านอาหารท้องถิ่น ถนนคนเดิน จุดชมวิวของเมืองซีเป็นต้น อีกต่างหาก ไม่เหมือนมาทำงานต่างถิ่น แต่เหมือนมาเที่ยวเสียมากกว่าจนกระทั่งวันนี้ เมื่อได้เห็นภาพนั้น อลิซถึงเข้าใจทุกอย่างที่แท้คนที่ซีซาร์ชอบไม่ใช่เฟย์ แต่เป็นถังซือซือเพื่อนของเฟย์!ที่แท้เขาไม่ได้มาทำงานต่างถิ่นที่เมืองซี แต่มาเพื่อตามจีบถังซือซือ!ที่เขาสอบถามร้านอาหารและจุดชมวิวของเมืองซี ก็เพื่อพาถังซือซือไปวันนี้!ในใจอลิซอิจฉาเป็นอย่างม

  • สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง   บทที่ 937

    เมื่อเยี่ยนหวยได้ยินดังนั้น ก็รู้ในทันทีว่าเวินเหลียงไม่ได้รักษาคำมั่นสัญญาแต่เขาก็เตรียมตัวไว้นานแล้ว วันนั้นหลังจากกลับไปก็ให้คนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด แล้วตัดคลิปมาใส่ไว้ในโทรศัพท์เมื่อได้ยินถังซือซือถามขึ้น เขาก็รีบส่งให้เธอทันที “ก็แค่คนที่ไม่สลักสำคัญอะไรคนหนึ่ง ฉันปฏิเสธเขาไปแล้ว”ถังซือซือดูคลิปรอบหนึ่ง ก่อนจะเบะปาก “อยู่ต่างประเทศคุณเยี่ยนมีสาวมาชอบเพียบเลยนะคะ”“แต่ฉันสนใจอยากจะครอบครองแค่เธอ”“จะยอมให้ฉันครอบครองไหม คุณถัง?”เยี่ยนหวยนั่งเอี้ยวตัว แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนพนักพิงเก้าอี้ เขาโน้มตัวเข้ามา ตัวท่อนบนใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ กลิ่นหอมฉุยจาง ๆ และกลิ่นอายของชายหนุ่มที่มาพร้อมกับการบุกรุกโอบล้อมเธอเอาไว้เขาดันแว่นตากรอบทอง สีหน้าอบอุ่น ฉีกยิ้มทว่าก็ราวกับไม่ยิ้ม มุมปากกระตุกรอยยิ้มเล็กน้อย ค่อนข้างมีความรู้สึกประเภทหน้าเนื้อใจเสือถังซือซือเหม่อไปครู่หนึ่ง“คุณถัง?”ใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าขยายใหญ่ขึ้นอีกครั้ง ไออุ่นร้อนปะทะเข้ามาที่หน้า ในที่สุดถังซือซือก็ได้สติกลับมา เธอเอนหลังพลางตบหน้าอก “นายทำฉันตกใจหมด...ไป ไปเดินหาของกินเล่นกันเถอะ”เธอลุกขึ้นและเดินออกไปอย่าง

Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status