Share
บทที่ 298
Related chapter
สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 299
“เธอแน่ใจเหรอว่าจะรอฉัน?”ฟู่เจิงยังอยากพูดว่าจะส่งเวินเหลียงกลับบ้าน แต่ก็คิดอีกว่าส่งเวินเหลียงกลับบ้านใช้เวลาพอ ๆ กับไปสำนักงานเขต ถ้าพูดออกไปจะเผยไต๋ก็เลยรีบกลืนคำพูดที่อยู่ริมปากกลับ“ค่ะ ถึงยังไงฉันก็ไม่มีธุระ”“ได้” ลูกกระเดือกของฟู่เจิงขยับขึ้นลง เห็นเวินเหลียงยืนกรานจะหย่าอย่างนี้ ในใจทั้งเปรี้ยวทั้งขมทรมานมากทั้งที่เขาเป็นคนเสนอเรื่องหย่าเอง ตอนนี้กลับไม่ยินยอมแบบสุด ๆฟู่เจิงส่งเวินเหลียงไปที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามตึกฟู่ซื่อ ลังเลนิดหนึ่ง “จะเที่ยงแล้ว เธอเข้าบริษัทกับฉัน ไปพักผ่อนที่ห้องรับรองสักเดี๋ยวไหม?”เวินเหลียงส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันลาออกแล้ว ถ้าไปโผล่ที่บริษัทอีกจะไม่ค่อยดี”สายตาของฟู่เจิงมืดลง ความมืดเข้มข้นจนแทบจะหยดเป็นน้ำทั้งที่พวกเขาเปิดเผยต่อสาธารณะแล้ว เธอกลับไม่อยากเผยตัวที่บริษัทกับเขาอีกเขาคิดถึงเมื่อก่อนมาก พวกเขาวิ่งด้วยกันตอนเช้า กินข้าวเช้าด้วยกัน ไปเข้างานที่บริษัทด้วยกัน“งั้นก็ได้” ฟู่เจิงสั่งกาแฟและของหวานให้เวินเหลียง จากนั้นก็มองเธอสองทีก่อนจะจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์เวินเหลียงหาที่นั่งในมุมของร้านกาแฟ ดื่มเล็กน้อยผ่านไปประมาณครึ่งช
สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 300
เวินเหลียงได้ยินไม่ชัด คิดแค่ว่าฟู่เจิงละเมอเพราะเมาเธอดึงข้อมือของตัวเองออก แต่เพราะฟู่เจิงกำแน่นขึ้นจึงดึงไม่ออกเวินเหลียงจึงเอามือแกะนิ้วของฟู่เจิง แต่ก็แกะไม่ออกอีกฟู่เจิงพึมพำอีกครั้ง “อาเหลียง ฉันรักเธอ”เวินเหลียงสะท้านทั้งตัว มือที่กำลังเคลื่อนไหวชะงักไป นึกว่าตัวเองหูฝาด เธอจึงเงี่ยหูเข้าไปแล้วถามเบา ๆ “ฟู่เจิง คุณว่าอะไรนะ?”“ฉันรักเธอ อาเหลียง อย่าจากฉันไป ฉันสำนึกผิดแล้ว ต่อไปฉันจะรักเธอให้มาก อย่าจากฉันไป...”ฟู่เจิงรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเองดี เขากลัวจะเห็นสายตาเย็นชาถากถางของเวินเหลียง จึงได้แต่ใช้วิธีนี้วิงวอนเธอเวินเหลียงได้ยินแล้วก็หลุบตาลงเธอคิด ในฝันฟู่เจิงคงจำคนผิดและต่อให้เขาไม่จำคนผิด ที่เขาไม่อยากหย่ากับเธอก็เพราะความละอายใจเท่านั้นถูกทำร้ายมากมายอย่างนั้น ทั้งยังต้องสูญเสียอย่างเจ็บปวด เธอไม่อยากพัวพันกับเขาอีกต่อไปเวินเหลียงแกะนิ้วของฟู่เจิงต่อพอสัมผัสได้ถึงความประสงค์ที่จะออกไป ฟู่เจิงจึงหดหู่และสิ้นหวังพลันเธอได้ยินการสารภาพรักของเขาแล้ว กลับไม่มีการตอบสนองใด ๆสุดท้ายก็ยังรั้งเธอไว้ไม่ได้เหรอ?รสขมเฝื่อนละทักขึ้นมาจากหัวใจไม่ เขาจะ
สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 301
เมื่อก่อนฟู่เจิงไม่รู้ว่าทำไมถึงมีคนชอบสูบบุหรี่ขนาดนั้นตอนนี้เขาเข้าใจแล้วพอสูบหนึ่งมวลหมด ฟู่เจิงดับบุหรี่แล้วตากลมเย็นอีกพักหนึ่ง กระทั่งกลิ่นบุหรี่บนตัวจางหายไปแล้วจึงออกจากห้องเวินเหลียงรอเขาอยู่ชั้นล่างแล้วเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าเดี๋ยวเขาต้องลงมาแน่ทั้งสองสบตากันทีหนึ่ง จากนั้นต่างฝ่ายต่างก็เบนสายตาออกจากกันความอาลัยอาวรณ์ของเขาและความเด็ดเดี่ยวที่จะไปของเธอถูกถ่ายทอดออกมาแบบไม่ต้องกล่าววาจา“ไปกันเถอะ”“ค่ะ” เวินเหลียงลุกขึ้นยืนแล้วตามขึ้นรถอยู่ข้างหลังฟู่เจิงครั้งนี้ฟู่เจิงไม่ได้จงใจลดความเร็ว ราบรื่นตลอดทางไม่นานก็ถึงลานจอดรถของสำนักงานเขตนี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเขามาที่นี่ฟู่เจิงและเวินเหลียงลงจากรถตามลำดับ ต่างคนต่างถือเอกสารของตัวเอง เดินเคียงบ่าเข้าไปอย่างรู้ใจ ไม่มีใครพูด เงียบจนประหลาดตอนที่เดินเข้าไป จู่ ๆ ฟู่เจิงก็จูงมือของเวินเหลียง ขณะที่เธอกำลังจะชักมือออก เขาก็พูดขึ้น “ครั้งสุดท้าย”ตลอดสามปีที่ผ่านมา เขามีโอกาสมากมายที่จะจับมือเธอ จับสายว่าวที่โอนเอนน่าเสียดายที่เขาพลาดว่าวลอยไปเสียแล้ว ออกจากคลองจักษุของเขาโดยสิ้นเชิงมือของเขายังคงอบอุ
สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 302
ฟู่เจิงบีบทะเบียนหย่าในมือแรงจนข้อกระดูกขาวชั่ววูบหนึ่ง เขาอยากฉีกมันเป็นชิ้น ๆ แบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!เจ้าหน้าที่ถือทะเบียนสมรสที่ปั๊มยกเลิกแล้วถาม “อันนี้พวกคุณยังจะเอาไหมครับ? ถ้าไม่เอาแล้วเราจะทำลายไปเลย”“เอาครับ!” ฟู่เจิงรับมาแล้วยัดใบหนึ่งไว้ในมือของเวินเหลียงเวินเหลียงอึ้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เก็บใส่กระเป๋าพร้อมกับทะเบียนหย่า “กลับเถอะค่ะ”“อื่ม”ขากลับ เวินเหลียงเปิดหน้าต่าง ลมเย็นพัดใบหน้า เย็นเสียดกระดูกเธอมองใบหน้าตัวเองจากกระจกมองข้างด้านขวา[1] ใบหน้าไร้อารมณ์จิตใจเธอไม่ได้เบาหวิวเหมือนกับที่คิดไว้ กลับหนักอึ้งเล็กน้อยความขมขื่นเล็ก ๆ ความเจ็บปวดค่อย ๆ ลุกลามในใจของเธอไม่ได้เจ็บมาก แต่มันอัดอั้นเต็มทรวงจนทรมานเวินเหลียงพยายามทำตาโต ไม่ให้ฟู่เจิงเห็นว่าเธอกรอบตาแดงแล้วก็จริงจากอายุสิบหกจนยี่สิบห้า ระยะเวลาเกือบสิบปี ถึงจะเลี้ยงสุนัข แต่ถ้ามันจากไปกะทันหันก็ยังอาลัยหาเหมือนกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคน?นั่นคือคนที่เธอชอบมาสิบปีคือแสงตะวันร้อนแรงในชีวิตอันมืดมนเย็นเฉียบช่วงนั้นของเธอ คือทิศทางที่เธอตามไปอย่างมุ่งมั่นเขาเคยหลอมรวมเข้ากับชีวิตของเธอ กลายเป
สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 303
เขาตัวสูงมาก เตียงผู้ป่วยจึงเกือบไม่พอให้เขานอนแล้วนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหมดสติ หัวใจของเวินเหลียงหยุดเต้นชั่วขณะ กระวีกระวาดไปถึงข้างเตียงฟู่เจิง จับมือของเขาแน่น “ฟู่เจิง? คุณเป็นยังไงบ้าง? คุณรีบฟื้นสิ!”หัวใจของเธอแทบจะหลุดออกมาแล้วเธอไม่เคยกลัวอย่างนี้มาก่อน กลัวว่าฟู่เจิงจะเหมือนกับพ่อที่หลังจากประสบอุบัติเหตุแล้วก็สลบ ไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเธอยังจำได้ ตอนนั้นรถบรรทุกคนนั้นมาจากทางขวา ตรงกับที่นั่งข้างคนขับที่เธอนั่งอยู่ตอนนั้นถ้าพ่อไม่ได้หักพวงมาลัยขวา ใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องเธอก็จะไม่ตาย แต่จะเป็นเธอที่ตายแทนก็เหมือนกับครั้งนี้ฟู่เจิงรับกับอันตรายเองหรือว่าแม้แต่ฟู่เจิงก็จะจากเธอไปด้วย?!ไม่ว่าเวินเหลียงจะเรียกยังไง ฟู่เจิงบนเตียงผู้ป่วยก็ไม่มีปฏิกิริยาสักนิดเวินเหลียงกรอบตาแดง ความกลัวในใจเพิ่มทวีคูณ “ฟู่เจิง คุณจะตายไม่ได้นะ!”เธอนึกว่าเธอสามารถปล่อยวางอย่างสงบได้แล้ว แต่พอเห็นฟู่เจิงนอนอยู่บนเตียงแบบไม่มีชีวิตชีวา หัวใจของเธอก็ราวกับถูกมือใหญ่ไร้รูปกำแน่น ขยำจนเจ็บไปหมด ถ้าฟู่เจิงเกิดเรื่องจริง ๆ เวินเหลียงจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเธอเป็นตัวซวยที่นำเคราะห์ร
สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 304
“คุณอย่าคิดมากเลย ยังไงการที่คุณบาดเจ็บหนักอย่างนี้ก็เพราะว่าช่วยฉัน ฉันแค่ใจไม่เป็นสุขเฉย ๆ” เวินเหลียงมองด้านล่างพลางพูดเธอสับเปลี่ยนนิยาม เปลี่ยนจากปวดใจเป็นใจไม่เป็นสุขก็เหมือนกับถ้ามีคนแปลกหน้าช่วยเธอ เธอจะซาบซึ้งและเป็นห่วงเหมือนกันมันไม่เหมือนกับปวดใจมีคนบอกว่าตอนที่ปวดใจกับผู้ชายคนหนึ่ง นั่นหมายความว่าตกหลุมรักเขาแล้วแววตาของฟู่เจิงมืดลง “เธอไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไมฉันถึงช่วยเธอ”ในสถานการณ์วิกฤติอย่างนั้น เขาไม่มีเวลาจะคิด และไม่ได้คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองด้วย ที่หักพวงมาลัยไปตามจิตใต้สำนึก เพราะไม่อยากให้เธอบาดเจ็บเท่านั้น“ไม่ว่าจะเพราะอะไร ฉันก็ควรขอบคุณคุณ ขอบคุณค่ะ ฟู่เจิง” เวินเหลียงมองเขาอย่างจริงใจฟู่เจิงยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเธอ อย่างนั้นเธอก็ใช้ชีวิตตัวเองตอบแทนเหมือนกันถ้าวันใดฟู่เจิงเจอกับอันตราย เวินเหลียงจะมอบชีวิตให้เขาเหมือนกัน เพียงแต่เธอไม่อยากเชื่อ และไม่กล้ามอบหัวใจให้เขาอีกคำขอบคุณของเวินเหลียง พอถึงหูฟู่เจิงแล้วกลับบาดหูมากฟู่เจิงยิ้มเย้ย “ขอบคุณแต่ปากเหรอ?”“งั้น คุณอยากให้ฉันขอบคุณคุณยังไงล่ะ?”“เธอจะ...” ฟู่เจิงพูดแล้วหยุดชะ
สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 305
ฟู่เจิงเพิ่งจะรู้สึกตัวทีหลัง พวกเขาหย่ากันแล้วนี่ ไม่ต้องรายงานการเดินทางต่อกันแล้ว ไม่ก้าวก่ายชีวิตของกันและกันอีกต่อไปเธอจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีงานของตัวเองไม่แน่ว่าบางทีเขาอาจได้เจอเธอที่บ้านใหญ่สักครั้ง แต่ถ้าเธอจงใจจะหลบเขา งั้นไม่ได้เจอทั้งปีก็ปกติพอนึกถึงสถานการณ์อย่างนั้น หัวใจของฟู่เจิงก็รู้สึกขื่นขมอึดอัดเขารับไม่ได้จริง ๆ!“คุณอยากกินอะไรไหมคะ? ฉันจะลงไปซื้อข้าว” เสียงของเวินเหลียงขัดความคิดของฟู่เจิงเขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น “ซื้ออะไรมาก็ได้ ตอนนี้ฉันไม่อยากกิน”“ได้ค่ะ งั้นฉันก็ลองดู ๆ มาแล้วกัน”เวินเหลียงหยิบโทรศัพท์มือถือและออกจากห้องพักผู้ป่วยประมาณยี่สิบนาทีเธอก็หิ้วมื้อเย็นกลับมาจากข้างนอกในมือมีเสี่ยวหลงเปา ปาท่องโก๋ ไข่ไก่ น้ำเต้าหู้กับโจ๊กหมูผักเวินเหลียงวางไว้บนโต๊ะ “ฉันเอามาแล้ว คุณอยากกินอะไรคะ?”“ตอนนี้ฉันไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น”“ไม่อยากกินก็ต้องกินค่ะ คุณยังบาดเจ็บอยู่ ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไง? อีกอย่างกระเพาะของคุณก็ไม่ดี...”เวินเหลียงพูดไปได้ครึ่งหนึ่งก็หยุด จากนั้นก็เงียบแล้วไม่พูดต่อพวกเขาหย่ากันแล้วบางเรื่องอย่าล้ำเส้น มันไม่ควรออก
สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 306
“ไม่ต้อง หนังสือสัญญาหย่าของก่อนหน้านี้ยังมีผล ยกคฤหาสน์ย่านซิงเหอวานให้เธอ ฉันจะย้ายออกไป” ฟู่เจิงพูดด้วยใบหน้าราบเรียบ ในใจเลือดซิบเวินเหลียงส่ายหน้า “คุณเอาไปเถอะค่ะ ถ้าคุณไม่ต้องการ งั้นฉันจะให้ทางเอเจนท์ช่วยขาย”ตอนที่เซ็นหนังสือสัญญาหย่าเมื่อก่อนหน้านี้ เธออยากได้บ้านหลังนี้เพราะที่นั่นมีร่องรอยการอยู่ร่วมกันของพวกเขาตลอดสามปี เธออยากเก็บเอาไว้เพื่อค่อย ๆ รำลึกในภายหลัง พร้อมกันนั้นก็อยากให้บ้านหลังนี้ถูกฉู่ซืออี๋ยึดครองแต่ตอนนี้เธอไม่อยากได้มันแล้ว เพราะสำหรับเธอความทรงจำสมัยก่อนเหลือแต่ความทุกข์และความเสียใจในเมื่อเลือกที่จะปล่อยวาง งั้นก็ทิ้งมันไปให้หมดเถอะพอได้ยินดังนั้นฟู่เจิงก็เหมือนถูกน้ำเย็นสาดใส่กะละมังหนึ่ง รู้สึกหนาวขึ้นมาทั้งตัว หัวใจเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับ หายใจติดขัด หายใจไม่ออกเธอถึงกับอยากขายบ้านที่พวกเราอยู่ร่วมกันสามปีทิ้ง ไม่อยากเก็บความทรงจำสักนิดเลยเหรอ?!เธออยากตัดเขาให้ขาดอย่างนี้เลย?!“ฉันกลับก่อนนะคะ”เวินเหลียงหยิบกระเป๋าแล้วออกจากห้องพักผู้ป่วยฟู่เจิงหลับตาปี๋ นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง หัวใจเหมือนถูกเฉือนออกไปส่วนหนึ่งทั้งอย่า
Latest chapter
- สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 319
- สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 318
- สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 317
- สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 316
- สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 315
- สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 314
- สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 313
- สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 312
- สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง บทที่ 311
