บทที่ 300

เวินเหลียงได้ยินไม่ชัด คิดแค่ว่าฟู่เจิงละเมอเพราะเมา

เธอดึงข้อมือของตัวเองออก แต่เพราะฟู่เจิงกำแน่นขึ้นจึงดึงไม่ออก

เวินเหลียงจึงเอามือแกะนิ้วของฟู่เจิง แต่ก็แกะไม่ออกอีก

ฟู่เจิงพึมพำอีกครั้ง “อาเหลียง ฉันรักเธอ”

เวินเหลียงสะท้านทั้งตัว มือที่กำลังเคลื่อนไหวชะงักไป นึกว่าตัวเองหูฝาด เธอจึงเงี่ยหูเข้าไปแล้วถามเบา ๆ “ฟู่เจิง คุณว่าอะไรนะ?”

“ฉันรักเธอ อาเหลียง อย่าจากฉันไป ฉันสำนึกผิดแล้ว ต่อไปฉันจะรักเธอให้มาก อย่าจากฉันไป...”

ฟู่เจิงรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเองดี เขากลัวจะเห็นสายตาเย็นชาถากถางของเวินเหลียง จึงได้แต่ใช้วิธีนี้วิงวอนเธอ

เวินเหลียงได้ยินแล้วก็หลุบตาลง

เธอคิด ในฝันฟู่เจิงคงจำคนผิด

และต่อให้เขาไม่จำคนผิด ที่เขาไม่อยากหย่ากับเธอก็เพราะความละอายใจเท่านั้น

ถูกทำร้ายมากมายอย่างนั้น ทั้งยังต้องสูญเสียอย่างเจ็บปวด เธอไม่อยากพัวพันกับเขาอีกต่อไป

เวินเหลียงแกะนิ้วของฟู่เจิงต่อ

พอสัมผัสได้ถึงความประสงค์ที่จะออกไป ฟู่เจิงจึงหดหู่และสิ้นหวังพลัน

เธอได้ยินการสารภาพรักของเขาแล้ว กลับไม่มีการตอบสนองใด ๆ

สุดท้ายก็ยังรั้งเธอไว้ไม่ได้เหรอ?

รสขมเฝื่อนละทักขึ้นมาจากหัวใจ

ไม่ เขาจะ