บทที่ 305

ฟู่เจิงเพิ่งจะรู้สึกตัวทีหลัง พวกเขาหย่ากันแล้วนี่ ไม่ต้องรายงานการเดินทางต่อกันแล้ว ไม่ก้าวก่ายชีวิตของกันและกันอีก

ต่อไปเธอจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีงานของตัวเอง

ไม่แน่ว่าบางทีเขาอาจได้เจอเธอที่บ้านใหญ่สักครั้ง แต่ถ้าเธอจงใจจะหลบเขา งั้นไม่ได้เจอทั้งปีก็ปกติ

พอนึกถึงสถานการณ์อย่างนั้น หัวใจของฟู่เจิงก็รู้สึกขื่นขมอึดอัด

เขารับไม่ได้จริง ๆ!

“คุณอยากกินอะไรไหมคะ? ฉันจะลงไปซื้อข้าว” เสียงของเวินเหลียงขัดความคิดของฟู่เจิง

เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น “ซื้ออะไรมาก็ได้ ตอนนี้ฉันไม่อยากกิน”

“ได้ค่ะ งั้นฉันก็ลองดู ๆ มาแล้วกัน”

เวินเหลียงหยิบโทรศัพท์มือถือและออกจากห้องพักผู้ป่วย

ประมาณยี่สิบนาทีเธอก็หิ้วมื้อเย็นกลับมาจากข้างนอก

ในมือมีเสี่ยวหลงเปา ปาท่องโก๋ ไข่ไก่ น้ำเต้าหู้กับโจ๊กหมูผัก

เวินเหลียงวางไว้บนโต๊ะ “ฉันเอามาแล้ว คุณอยากกินอะไรคะ?”

“ตอนนี้ฉันไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น”

“ไม่อยากกินก็ต้องกินค่ะ คุณยังบาดเจ็บอยู่ ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไง? อีกอย่างกระเพาะของคุณก็ไม่ดี...”

เวินเหลียงพูดไปได้ครึ่งหนึ่งก็หยุด จากนั้นก็เงียบแล้วไม่พูดต่อ

พวกเขาหย่ากันแล้ว

บางเรื่องอย่าล้ำเส้น มันไม่ควรออก