บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 591 - บทที่ 600

หลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่ด้านข้าง รู้สึกคล้ายบรรยากาศผิดปกติ“เจ้าเข้าไปก่อน ที่นี่หมดเรื่องเจ้าแล้ว” น้ำเสียงเยี่ยเป่ยเฉิงเย็นชา แฝงด้วยความเยียบเย็นหลินซวงเอ๋อร์มองหน้าฮุ่ยอี๋ และมองไป๋อวี้ถังซ้ำอีก สุดท้ายจึงยอมเดินเข้าจวนเงียบๆนางเดินไปพร้อมหันหน้ากลับ ยังเห็นชายหนุ่มสองคนยืนประจันที่หน้าประตู ในใจรู้สึกห่วงกังวลยิ่งนางไม่เข้าใจว่าเยี่ยเป่ยเฉิงเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงว่าวันนี้เขาคงอารมณ์ไม่ดี สะกิดเพียงนิดก็อาจเกิดระเบิดขึ้นได้หลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้าขัดใจเขาอีก หลังจากเข้าไปถึงเรือนตะวันออก จึงวางโคมไฟในมือลงที่ตรงนั้นด้วยนางผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน ก้าวเท้าเข้าไปในนั้นทันทีที่เข้าห้อง ก็ได้กลิ่นหอมเย็นประหลาดโชยมานางเหลียวซ้ายแลขวา ไม่เห็นที่มาของกลิ่นหอมประหลาดนั้นเป็นกลิ่นที่โชยมาบางเบา คล้ายเป็นกลิ่นยา แต่ก็คล้ายกลิ่นดอกไม้ หลินซวงเอ๋อร์คิดเพียงว่าอาจเป็นยาที่หมอจัดให้นาง เมื่อต้มแล้วจึงมีกลิ่นชนิดนี้ออกมา เพราะอย่างไรเสียหลายวันมานี้ นางก็กินยาเป็นกิจวัตรอยู่แล้วเพียงแต่ได้กลิ่นนี้ทีไร นางมักรู้สึกจุกเสียดแน่นหน้าอก พร้อมความเจ็บในหัวใจเป็นระยะ คล้ายกับจะทำให้นางหายใจไม่

หลังจากส่งฮุ่ยอี๋กลับวังไปแล้ว ไป๋อวี้ถังก็ตรงดิ่งกลับจวนไป๋ทันทีทันทีที่เข้าจวน พ่อบ้านตระกูลไป๋ก็รีบมารายงานไป๋อวี้ถัง ว่าก่อนหน้านี้เยี่ยเป่ยเฉิงได้มาเยือน เห็นเขายังไม่กลับมา จึงไปรอในห้องหนังสือเมื่อได้ยินดังนี้ ไป๋อวี้ถังก็พลันใบหน้าเปลี่ยนสี รีบเดินไปยังห้องหนังสือทันทีพ่อบ้านรีบร้อนเดินตามมาด้วยไป๋อวี้ถังกวาดสายตามองดูรอบห้อง สุดท้ายไปหยุดที่แจกันบนโต๊ะทำงาน เพียงพริบตาเขาก็ดูออกว่า มีคนมาแตะต้องแจกันนี้เข้า และไม่ต้องคิด เขาก็พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเขาหันมาจ้องหน้าพ่อบ้าน พลางตวาดด้วยน้ำเสียงดุดัน “ข้าเคยสั่งเอาไว้ อย่าให้ผู้ใดมาเข้าใกล้ห้องนี้ เหตุใดท่านยังปล่อยคนเข้ามาอีก”พ่อบ้านปาดเหงื่อเย็นเต็มหน้าผาก พลางกล่าว “ใต้เท้าโปรดอภัย เป็นความผิดของบ่าวเอง บ่าวห้ามเขาไม่อยู่จริงๆ ขอรับ”พ่อบ้านผู้นี้ทำงานอยู่จวนไป๋มาสิบกว่าปี ไม่เคยเห็นไป๋อวี้ถังโมโหโกรธาเช่นนี้มาก่อน จึงอดรู้สึกหวาดกลัวมิได้แต่เขามองดูแล้ว ห้องหนังสือก็ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ จึงไม่เข้าใจว่า เหตุใดไป๋อวี้ถังต้องโมโหถึงเพียงนี้“ไป ไสหัวออกไป!” ไป๋อวี้ถังพยายามระงับไฟโทสะ ไล่พ่อบ้านออกจากห้องไปพ่อบ้านตา

“ท่านพี่…ท่านจะไปไหนหรือ?” หลินซวงเอ๋อร์ขวางเขาไว้อย่างลืมตัวเยี่ยเป่ยเฉิงชะงักฝีเท้า เขาไม่ได้หันกลับมา แต่เลือกที่จะหันหลังให้นาว เสียงราบเรียบแฝงไปด้วยความเย็นชาไปหลายส่วน“ไปห้องหนังสือ!”“เราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยหรือ?” มือน้อยของหลินซวงเอ๋อร์จับชายเสื้อของเขาไว้แน่น ไม่ง่ายเลยกว่านางจะโน้มน้าวตัวเองได้ ปล่อยวางความรู้สึกทุกอย่าง และคุยเรื่องขัดแย้งระหว่างพวกเขาสองคนกับเขาอย่างสงบใจนางรู้สึกว่าหากไม่คุยกันให้ชัดเจนวันนี้ ความขัดแย้งระหว่างพวกเขาก็จะยิ่งบานปลายขึ้นเรื่อยๆแต่เหมือนเยี่ยเป่ยเฉิงจะไม่อยากคุยเรื่องพวกนี้กับนางยามนี้เขามีโทสะอยู่เต็มเปี่ยมไร้ที่ระบายเขาไม่อยากจะคิดเลย ช่วงเวลานั้นที่เขาไม่อยู่ เกิดอะไรขึ้นระหว่างนางกับไป๋อวี้ถังบ้าง!นอกจากในภาพพวกนั้นแล้ว ยังมีการกระทำที่เกินเลยไปกว่านี้อีกหรือไม่…เขาควรถามเธอไปตรงๆ …แต่ไม่รู้ทำไม พอคำพูดมาถึงปาก เขาก็ถามมันออกมาไม่ได้!เขาเหมือนกับไม่มีความกล้าจะรู้เรื่องเหล่านี้ แม้กระทั่งกลัวที่จะเผชิญหน้าต่อหน้านาง…อย่างไรเสีย ในใจเขา ไป๋อวี้ถังคือสามีในฝันของสตรีทุกคน เขาใส่ใจอบอุ่น สูงส่งมีอำนาจ สะอาดบริสุทธิ์ หน

มือที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มค่อยๆ กำแน่น หลินซวงเอ๋อร์พยายามระงับความรู้สึกสุดแรง“ทำไม? เจียงหว่าน! ข้าไปทำอะไรให้เจ้า!”“เจ้าว่าอย่างไรล่ะ?” เจียงหว่านกล่าวอย่างยิ้มเยาะ “เจ้ามักรู้สึกว่าข้ากำลังทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพวกเจ้าสองคน ความจริงแล้วเจ้าเคยคิดบ้างไหม ว่าแกคือนังสารเลวที่เข้ามาเป็นมือที่สามคนนั้น!”“ข้าไม่ใช่!”หลินซวงเอ๋อร์โต้กลับนางไม่เคยคิดจะเข้าไปเป็นมือที่สามของใคร เป็นเยี่ยเป่ยเฉิงสัญญากับนางมาตลอด บอกว่าทั้งชีวิตนี้จะชอบนางคนเดี๋ยว เป็นเขาที่ตื๊อนาง ให้นางแต่งงานกับเขา ก็เป็นเขาอยากแต่ง และรับปากนางไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะปกป้องนาง เจียงหว่านกล่าว “ข้ารู้จักท่านอ๋องมาตั้งแต่น้อย เราสองคนรักกัน และกำหนดการแต่งงานไว้นานแล้ว พ่อข้าตายก็เพื่อช่วยเขา! ท่านอ๋องเคยบอกกับพ่อข้าว่าจะดูแลข้าไปตลอดชีวิต”นางชี้หน้าด่าหลินซวงเอ๋อร์ “เป็นแก! หลินซวงเอ๋อร์! เป็นเพราะการปรากฏตัวกะทันหันของแกทำให้ท่านอ๋องเปลี่ยนความคิด!หากไม่ใช่เพราะแกใช้อุบายน่าละอายท่านอ๋องจะลืมสัญญาที่ให้ไว้กับข้าได้อย่างไร!”“ดังนั้นเจ้าเลยทำร้ายข้า วางยาข้า แถมยังทำร้ายลูกข้าด้วยหรือ?” มือของหลินซวงเอ๋อร์สั่นเทาเ

หมอหลวงยังไม่มา เยี่ยเป่ยเฉิงอุ้มหลินซวงเอ๋อร์มาไว้บนเตียงมุมปากนางเต็มไปด้วยคราบเลือด ทำให้ใบหน้าซีดเซียวยิ่งกว่าเดิมเยี่ยเป่ยเฉิงเช็ดคราบเลือดมุมปากนางด้วยมือสั่นระริก แต่ไม่ว่าจะเช็ดอย่างไรก็เช็ดไม่สะอาดในมือเขาเต็มไปด้วยเลือด ไม่เพียงเช็ดไม่สะอาด แต่กลับทำให้ใบหน้านางเปรอะยิ่งกว่าเดิมเยี่ยเป่ยเฉิงบัดแขนเสื้อมาดหมายเช็ดให้นาง ทว่าเขาคงลืมไปว่าไหล่ของตนก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน ทั้งแขนเสื้อจึงชุ่มไปด้วยเลือด ทว่าเหมือนเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด กระทั่งเจียงหว่านเอ่ยเตือนขึ้นข้างๆ “ท่านอ๋อง ท่านพันแผลให้ตัวเองก่อนเถิด”“ไปให้พ้น!” เยี่ยเป่ยเฉิงไม่แม้แต่มองเจียงหว่าน ยังคงเช็ดหน้าตาให้หลินซวงเอ๋อร์ต่อเจียงหว่านกำปลายเสื้อแน่น กัดปากเอ่ยต่อ “ท่านอ๋อง ข้ามิได้ตามทำร้ายน้องซวงเอ๋อร์จริงๆ เมื่อครู่ข้าเดินผ่านมา ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในห้องนอน ข้ากลัวว่านางจะทำร้ายตัวเอง จึงคิดเข้ามาดู แต่ใครเล่าจะรู้ว่านางอาการกำเริบอีก ทั้งยังไม่ระวังทำร้ายท่าน...”“เจ้าหุบปากสักที!” เยี่ยเป่ยเฉิงหยัดกายยืน ปรี่เข้ามาบีบคอนางทันใด กดนางไว้บนบานประตูสายตาเขาดุร้ายน่าสะพรึงกลัวสุดขีด “ซวงเอ๋อ