บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 611 - บทที่ 620

หลังจากเยี่ยเป่ยเฉิงออกไปแล้ว หลินซวงเอ๋อร์จึงเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดธรรมดา พร้อมหยิบห่อผ้าที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงออกมา เตรียมตัวจะจากไปตงเหมยมารอแต่เช้าตรู่แล้ว ครั้นเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงออกไป นางจึงเข้ามาในห้องทันทีในยามนี้ หลินซวงเอ๋อร์ได้จัดเก็บสัมภาระเสร็จสิ้น เตรียมตัวออกเดินทางตงเหมยรีบมากอดนางไว้ กล่าวด้วยความอาวรณ์ “ซวงเอ๋อร์ คิดดีแล้วหรือว่าจะไปที่ใด? รอข้าไถ่ตัวได้ จะรีบไปอยู่ด้วยทันที”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “ตอนนี้ยังไม่ได้คิด แต่แผ่นดินกว้างใหญ่ คงมีที่ให้ข้าได้อยู่บ้าง”ตงเหมยนำขนมกุ้ยฮวาที่ซื้อมาเมื่อวานใส่ในกล่องอาหารใบหนึ่ง พร้อมยื่นให้หลินซวงเอ๋อร์และกล่าว “ไปจากที่นี่แล้ว ต่อไปคงไม่ได้กินของเหล่านี้อีก ข้าตั้งใจซื้อมาให้เจ้า เอาไว้กินระหว่างทางเถิดนะ”หลินซวงเอ๋อร์รับไว้แล้วกล่าวต่อตงเหมย “ขอบใจเจ้ามาก ตงเหมย อุตส่าห์เตรียมของเหล่านี้เพื่อข้าอีก”ตงเหมยขอบตาแดงเรื่อขึ้น นางสูดจมูกเล็กน้อยพลางกล่าว “อย่าเกรงใจเลย เพียงแค่ของกินเล็กน้อยเท่านั้น ไยจึงต้องซาบซึ้งถึงเพียงนี้”หลินซวงเอ๋อร์ตบไหล่ตงเหมย พลางกล่าว “อย่าเสียใจมากนัก เราไม่ได้ตายจากกันเสียหน่อย ถือว่าข

เสียงล้อรถค่อยๆ ห่างไกลไปทุกทีท้องฟ้าด้านนอกขาวโพลนจนดูแสบตา หลินซวงเอ๋อร์เลิกผ้าม่านมองดูความคึกคักของเมืองฉางอันเป็นครั้งสุดท้ายคนควบรถม้ายังคงทำหน้าที่ได้ดี พารถม้ามุ่งสู่แผ่นดินที่กว้างใหญ่ขึ้นและในเวลานี้ ความรู้สึกในใจหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกสับสนยิ่งอารมณ์อันหลากหลาย มีทั้งอาลัยอาวรณ์ ทั้งความโล่งใจ มากกว่านั้นก็คือการหลุดพ้นจากกันครั้งนี้ ผ่านเขาสูงสายน้ำไกล ทุกสิ่งในเมืองหลวง จะไม่เกี่ยวข้องกับนางอีกรถม้ายังคงวิ่งผ่านถนนที่ทอดยาว จนใกล้จะออกนอกเมือง เสียงกึกกักของฝีเท้าม้าชวนให้รู้สึกง่วงงุนอยู่ไม่น้อย หลินซวงเอ่อร์เริ่มจะง่วงนอนวุ่นวายมาทั้งคืน นางรู้สึกอ่อนล้าเต็มที จึงค่อยๆ ปล่อยผ้าม่านลง ตั้งใจจะหลับตางีบเสียหน่อย แต่จู่ๆ ได้ยินเสียงคุ้นเคยดังขึ้น หลินซวงเอ๋อร์สะดุ้งพร้อมเงยหน้า จึงเห็นร่างสูงสง่าร่างหนึ่งขวางอยู่หน้ารถม้าของนางร่างของเขาย้อนแสงก็จริง แต่ยังแลดูสง่าผ่าเผย สูงโปร่งสะโอดสะอง คล้ายดั่งจันทราสายลม ให้ความรู้สึกสดชื่นสบายตาเมื่อได้พบเห็นชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าคล้ายภาพจำของนางในวัยเยาว์ไม่มีผิดฉีหมิงนั่นเองที่มาอยู่เบื้องหน้ารถม้า“หยุดรถ” หลิน

ฉีหมิงยังคงยืนใช้ความคิดอยู่ที่เดิมเนิ่นนาน จวบจนด้านหลังมีเสียงฝีเท้าม้าดังขึ้นเขาเพิ่งหันไปดู ก็เห็นไป๋อวี้ถังขี่ม้าตัวหนึ่งห้อตะบึงออกจากเมืองไปอย่างรวดเร็วพริบตาฝุ่นตลบอบอวลขึ้น ฉีหมิงชายเสื้อปลิวไสว กว่าเขาจะตั้งสติกลับมา ฝีเท้าม้าก็วิ่งไปไกล จนค่อยๆ ลับหายจากสายตาของเขา สายลมฤดูใบไม้ร่วงพัดโชยมา เสียงนกน้อยแข่งกันร้องเซ็งแซ่ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง หมอกหนาค่อยๆ เลือนราง แสงสีทองส่องสว่างไปทั่วแดนดินฟ้าครึ้มและมีฝนตกติดต่อมาหลายวัน ในที่สุดวันนี้ก็ท้องฟ้าแจ่มใส หลังจากฝนซาฟ้าใส ทุกหนแห่งคล้ายมีชีวิตชีวาขึ้นใหม่อีกครั้ง ท้องฟ้ายังมีหมู่เมฆลอยผ่านเป็นครั้งคราวหลินซวงเอ๋อร์โผล่หน้าออกจากตัวรถ มองดูทิวทัศน์ที่ค่อยๆ เลื่อนถอยหลังไป ในใจรู้สึกอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวยิ่งคนควบรถม้าถามนาง “แม่นาง ท่านจะไปที่ใด?”ไปที่ใดน่ะรึ?หลินซวงเอ๋อร์ก็บอกไม่ถูกเช่นกันอำเภอชิงเหอไม่มีบ้านของนางอีกแล้ว มีเพียงอากับอาสะใภ้ที่ยึดครองที่นาไปหมดแต่หากไม่กลับอำเภอชิงเหอแล้วจะไปที่ใดได้อีกนางเติบโตมาจากบ้านนอก ไม่เคยไปอยู่ต่างเมือง ครั้งเดียวที่เดินทางไกลก็คือออกจากอำเภอชิงเหอไปอยู่เมืองหลวงท

ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน

เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้