บทที่ 615

หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกลำบากใจยิ่ง ความยึดติดของฉีหมิงใกล้จะถึงขั้นคลุ้มคลั่งก็ว่าได้

แต่นางก็รู้ดี แม้นางไม่รักเขา ก็ไม่ควรให้เขาเสียเวลาอีก

เพื่อให้เขายอมตัดใจโดยสิ้นเชิง หลินซวงเอ๋อร์จำต้องแข็งใจกล่าว “แต่ข้าไม่รักท่าน ข้าไม่ได้รักท่านจริงๆ...”

“ไม่ว่าท่านจะทำเพื่อข้าเท่าใด นอกจากซาบซึ้งแล้ว ข้าไม่อาจมีใจให้ท่านได้ เพราะนับแต่แรกมา ข้าก็เห็นท่านเป็นเพียงพี่ชาย”

“พี่ฉี ปล่อยข้าไปเถิดนะ โปรดอย่าดื้อแพ่งอีกเลย ข้าขอร้องท่านล่ะ...”

ในที่สุดฉีหมิงก็ยอมปล่อยตัวนาง

เขายืนยิ่งอยู่ตรงหน้า ประหนึ่งหุ่นเชิดที่ไร้จิตวิญญาณ

ที่แท้ ในสมรภูมิแห่งความรักนี้ เขาไม่มีทางแม้จะต่อสู้ช่วงชิงเสียด้วยซ้ำ

“แม้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงจะทำผิดต่อเจ้า เจ้าก็ไม่ยอมมองข้ากระนั้นรึ?” สายตาเขาโศกเศร้า แต่ยังคงเต็มไปด้วยความหลงใหล เร่าร้อน และความคาดหวังที่ไม่อาจปล่อยวาง

“แม้ข้าจะยอมละทิ้งทุกสิ่ง พาเจ้าไปจากเมืองหลวง เจ้าก็ไม่ยอมอยู่กับข้ากระนั้นรึ?”

หลินซวงเอ๋อร์เม้มปาก เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง

ฉีหมิงยังคงกล่าวต่อ “ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ใช่คนมากรักหลายใจ แต่แรกมา ข้าก็ปักใจต่อเจ้าผู้เดียว แม้ฝันก็ต้องการแต่งงานกับเจ้า อยู่ร่ว