All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 601 - Chapter 610

หลินซวงเอ๋อร์หลับตาลงอย่างอ่อนล้า นางขยับริมฝีปาก ในที่สุดก็เอ่ยประโยคหนึ่งออกมา แต่ก็ยังคงเป็นประโยคเดิม “เป็นเพราะเจียงหว่านทำร้ายข้า...”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวเสียงนุ่ม “ยาของเจียงหว่าน ข้าได้ให้หมอหลวงตรวจสอบอีกครั้งแล้ว ยาของนางไม่มีปัญหา ซวงเอ๋อร์เกลียดนาง ข้าก็ได้ไล่นางไปแล้ว ต่อไปก็จะไม่ให้นางปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าอีก”“ข้าต้องการเพียงให้นางชดใช้ด้วยชีวิต ท่านอ๋องไม่อาจสังหารนางได้จริงหรือ?” หลินซวงเอ๋อร์ค่อยๆ เงยหน้า สบดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักลึกซึ้งคู่นั้น ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกเพียงความพร่าเลือนดวงตาคู่นี้ของเขาช่างหลอกลวงนัก ทำให้นางหลงเชื่อครั้งแล้วครั้งเล่าว่า เขารักนางแต่ตอนนี้ นางจะไม่หลงเชื่อเขาอีกแล้วเห็นเขาไม่พูดอะไร หลินซวงเอ๋อร์มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ “ช่างเถอะ...” นางถอนหายใจลึก ความหวังสุดท้ายที่มีต่อเขาในใจก็สิ้นสุดลงเชื่อหรือไม่เชื่อ สำหรับนางดูเหมือนไม่สำคัญอีกต่อไป“ท่านอ๋องไม่เชื่อก็ช่างเถอะ” นางเงยหน้ามองเรือนอวิ๋นซวน ที่นี่บรรจุความทรงจำมากมายของนาง แต่เมื่อคิดดูให้ดี ดูเหมือนความทรงจำที่เจ็บปวดจะมีมากกว่าที่แท้ นกกระจอกบินขึ้นกิ่งไม้ ก็ไม่อาจกลายเป

ตงเหมยก้าวเข้าไปกอดหลินซวงเอ๋อร์ แทบจะร้องไห้พูดไม่ออก “ซวงเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าใจเจ้าทุกข์ หลายวันมานี้ เรื่องระหว่างเจ้ากับท่านอ๋อง ข้าเห็นทั้งหมด ท่านอ๋องผิดต่อเจ้า”หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหน้า “ไม่ใช่ เป็นข้าเองที่หาเรื่องทุกข์ใส่ตัว พวกนางพูดถูก ข้าฐานะต่ำต้อย จริงๆ แล้วไม่คู่ควรกับเขา...บัดนี้ เขาส่งข้ากลับชนบท ก็นับว่ายังให้เกียรติข้า”ตงเหมยกล่าว “ล้วนเป็นเพราะเจียงหว่านคอยก่อเรื่อง นับแต่นางมาที่นี่ ท่านอ๋องก็เปลี่ยนไป...”แม้หลินซวงเอ๋อร์ตั้งใจจะปล่อยวางทุกสิ่ง แต่พอได้ยินคำพูดของตงเหมย หัวใจก็ยังเจ็บราวถูกเข็มทิ่มแทงใช่แล้วเขาเปลี่ยนไปนับแต่เจียงหว่านมาถึง เขาก็เปลี่ยนไปที่แท้ ไม่ใช่นางคิดมากไป แม้แต่ตงเหมียยังมองออก แล้วนางจะไม่รู้สึกได้อย่างไร?“ไม่โทษเขาหรอก” หลินซวงเอ๋อร์ยิ้มขื่น “ใจคนย่อมเปลี่ยนแปลง ชาตินี้ ใครจะรักคนๆ เดียวไปตลอดกาลเล่า?”ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นเยี่ยเป่ยเฉิงผู้สูงส่ง!แต่ก่อนนางเคยเตือนตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ให้ใจอ่อนกับเขา ให้รู้จักฐานะตัวเอง รักเขาเท่ากับตกลงในเหวลึกไม่มีวันกลับแต่นางลืมบทเรียนอันเจ็บปวด ยอมอ่อนข้อครั้งแล้วครั้งเล่า ลดมาต

เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว หลินซวงเอ๋อร์ก็ไปที่ลาน ไปดูเหมาเหมา หรงหรง ต้าหู่ และจี๋เฟิงเป็นครั้งสุดท้ายต้าหู่เห็นนางก็ดีใจ นอนลงกับพื้นเผยท้องน้อยออกมาประจบหลินซวงเอ๋อร์นั่งยองๆ ลูบท้องนุ่มๆ ของมันหลังจากหายป่วย ต้าหู่ก็กินจุขึ้น ท้องที่เคยผอมลงก็กลับมาอวบอ้วนอีกครั้งหลินซวงเอ๋อร์ลูบหัวมัน กำชับ “ต้าหู่ เจ้าต้องว่านอนสอนง่ายนะ หลังจากข้าไปแล้ว เจ้าก็ต้องกินข้าวดีๆ”ต้าหู่ไม่เข้าใจคำพูดของนาง เพียงแต่เอาหัวมาถูไถที่เท้านางไม่หยุดหลินซวงเอ๋อร์ไปดูเหมาเหมาและหรงหรงกระต่ายทั้งสองตัวอ้วนท้วนขึ้น อีกตัวหนึ่งท้องใหญ่ผิดปกติ ดูท่าจะตั้งท้อง อีกไม่นานคงจะออกลูกมาทั้งครอกน่าเสียดายที่หลินซวงเอ๋อร์ไม่มีโอกาสได้เห็นแล้วนางใส่หญ้าแห้งและแครอทไว้ในรังกระต่ายมากมาย แล้วไปดูจี๋เฟิงเป็นครั้งสุดท้ายนี่เป็นม้าที่เยี่ยเป่ยเฉิงให้นาง ตัวเตี้ย ท่าทางซื่อๆ นิสัยอ่อนโยน และเข้าใจความรู้สึกคนที่สุดหลินซวงเอ๋อร์ชอบมันมากแต่คราวนี้ นางพามันไปด้วยไม่ได้ทุกสิ่งที่เยี่ยเป่ยเฉิงให้ นางไม่อยากเอาไป มันไม่ได้เป็นของนางตั้งแต่แรกพอเห็นหลินซวงเอ๋อร์ จี๋เฟิงก็ดีใจวิ่งวนเป็นวงกลม พอหลินซวงเอ๋อร์เ

ความมุ่งมั่นของหลินซวงเอ๋อร์ ทำให้กงชิงเยวี่ยโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆบัดนี้นางมิใคร่ได้แม้แต่เงินทอง เพียงขอให้กงชิงเยวี่ยจงลบชื่อของนางออกจากตระกูล เพื่อให้สะดวกในการตัดสัมพันธ์กับเยี่ยเป่ยเฉิง!เหตุนี้แสดงชัดว่านางไม่ปรารถนาเยี่ยเป่ยเฉิงแม้แต่น้อย!กงชิงเยวี่ยทำหน้าเคร่งเครียด กล่าวด้วยเสียงที่ไม่พอใจว่า "เหตุใด? เจ้าคิดว่าลูกของข้าจะตามราวีเจ้าหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหัวพร้อมกล่าวว่า "ไม่กล้าเจ้าค่ะ ท่านอ๋องคือผู้สูงส่งอยู่เหนือเมฆา ข้าเป็นเพียงคนต่ำต้อย ท่านอ๋องจะมาราวีข้าได้อย่างไร"กงชิงเยวี่ยกล่าว "เจ้ารู้เพียงเท่านี้ก็ดีแล้ว! เจ้าจงวางใจเถิด วันนี้ข้าจะลบชื่อของเจ้าออกไป และภายหลังนี้ เจ้าจะมิได้มีความเกี่ยวพันกับลูกข้าอีกต่อไป!""ขอเพียงแต่เจ้าจงอย่ามายุ่งกับลูกของข้าเท่านั้นก็พอ!"หลินซวงเอ๋อร์เอ่ย "ท่านหญิงวางใจเถิด ในครานี้ข้าจะไม่พัวพันกับท่านอ๋องอีกแล้ว"กงชิงเยวี่ยทอดสายตามองนางด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจยิ่งขึ้น จึงโบกมือไล่นางออกไปตงเหมยทราบว่ากงชิงเยวี่ยได้เรียกหลินซวงเอ๋อร์ไปกล่าวอะไร เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ตงเหมยจึงแอบรู้สึกสงสารแท้จริงแล้ว สตรี

กลางดึกเยี่ยเป่ยเฉิงเปิดประตูห้องเข้าไป พบหลินซวงเอ๋อร์ที่หลับใหลอย่างสนิทวันนี้ เขาได้กราบทูลพระราชาว่าขอหยุดพักยาว โดยมุ่งมั่นว่าจะจัดการสิ่งสำคัญให้เรียบร้อยก่อนจะได้พักผ่อนร่วมกับนางในชนบทเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วย จึงทำให้เขาอยู่ในค่ายทหารนานกว่าปกติเยี่ยเป่ยเฉิงมองดูเงาร่างที่หลับอยู่บนเตียงด้วยสายตาอ่อนโยน เขาเลิกผ้าห่มขึ้นเบา ๆ จากนั้นนอนข้าง ๆ หลินซวงเอ๋อร์ โดยกอดนางจากด้านหลังหลินซวงเอ๋อร์เป็นคนที่นอนหลับไม่สนิท หากมีเสียงเล็กน้อยก็ทำให้นางตกใจตื่นขึ้นได้นางขยับเปลือกตาเบา ๆ พลิกตัวและค่อย ๆ เปิดตามองไป ก็เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงจ้องมองนางอย่างเต็มไปด้วยความรักทันทีที่เห็นเยี่ยเป่ยเฉิง หลินซวงเอ๋อร์มีความรู้สึกอยากจะหันไปอีกทาง เยี่ยเป่ยเฉิงยึดรั้งเอวนางไว้ไม่ให้นางขยับตัวหลินซวงเอ๋อร์ทำอะไรไมได้ จึงจำต้องเงยหน้าขึ้นมองเขาเยี่ยเป่ยเฉิงยิ้มอ่อนหวานและกล่าวว่า "ซวงเอ๋อร์ไม่อยากเห็นข้าหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์ตอบ "ท่านอ๋องคิดมากไป ข้าแค่รู้สึกเหนื่อยมากก็เท่านั้น"เยี่ยเป่ยเฉิงกอดนางแน่นขึ้นเหมือนอย่างเคย ใช้มือเบา ๆ ตบหลังหลินซวงเอ๋อร์ ปลอบด้วยเสียงอ่อนโยนว่า "ทั้งหมดนี้เป็น