บทที่ 607

นางมิอาจช่วยเหลืออันใดเขาได้เลย แต่อย่างน้อย ในภายหน้านางจะมิได้เป็นภาระแก่เขาอีกต่อไป

กงชิงเยวี่ยกลับมิคิดที่จะปล่อยนางไปโดยง่าย หลินซวงเอ๋อร์ยิ่งเงียบขรึม กงชิงเยวี่ยก็ยิ่งรู้สึกว่าตนมีเหตุผลเหนือกว่า

"เจ้าช่างอ่อนแอจนเกินงาม! มิพอยังทำร้ายเยี่ยเอ๋อร์อีกด้วย!"

"หลินซวงเอ๋อร์! ข้าว่าที่เจ้าเป็นเช่นนี้มิใช่เพราะป่วยไข้เสียกระไร แต่เป็นเพราะเจ้าคลุ้มคลั่งจนสิ้นสติไปแล้วต่างหาก!"

หลินซวงเอ๋อร์กล่าวเบา ๆ ว่า "ข้าขอโทษ ข้ามิได้ตั้งใจ"

นางมิเคยคิดจะทำร้ายเขาเลย เพียงแต่ในยามนั้นนางเองก็ไม่อาจบอกได้ว่าตนเป็นอันใดไป เสมือนว่าความคิดขุ่นมัวและมืดมิดในจิตใจครอบงำเพียงกระหายปลิดชีพผู้คน เมื่อกลับมาสู่ความสงบก็นึกสลดใจนัก

อย่างน้อย เขามิได้รับบาดเจ็บถึงจุดสำคัญหาไม่เช่นนั้นแม้จะจากไปแล้ว จิตใจนางก็คงมิอาจสงบสุขได้

"คำขอโทษเพียงคำเดียวแล้วก็จบงั้นหรือ?" กงชิงเยวี่ยกล่าวด้วยความขึ้งโกรธ "เยี่ยเอ๋อร์ต้องบาดเจ็บเพราะเจ้าถึงสองคราแล้ว! คราครั้งแรกเจ้าทำเขาเกือบตาย หากมิใช่เพราะเจียงหว่านเข้าไปช่วยนางไว้ ข้าคงให้เจ้าไปตายตามไปแล้ว!"

หลินซวงเอ๋อร์ยังคงกล่าวเพียงคำเดิม "ข้าขอโทษ"

กงชิงเยวี่ยกล่า