All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 581 - Chapter 590

อวี๋หว่านหนิงมองหน้าหลินซวงเอ๋อร์ มีความชื่นชอบจนยากจะบรรยายเพียงแต่มาพบนางครั้งนี้ สีหน้าดูคล้ายซีดเซียวไปไม่น้อย ดวงตาก็ไม่ใคร่สดใสดังเช่นเมื่อครั้งแรกพบ แม้แต่เรือนร่างผอมบางของนาง ก็ดูราวซูบผอมไปมากอวี๋หว่านหนิงไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด เห็นแล้วรู้สึกปวดใจยิ่ง ในยามนี้ อาหารขึ้นโต๊ะมาครบแล้ว อวี๋หว่านหนิงจึงเชิญให้ทุกคนนั่งลง ส่วนตัวนางเองยืนขึ้น เดินไปเบื้องหน้าหลินซวงเอ๋อร์ พานางมานั่งด้านข้างตนหลินซวงเอ๋อร์ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด เห็นความอ่อนโยนของอวี๋หว่านหนิงแล้ว รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกไป๋อวี้ถังนั่งข้างหลินซวงเอ๋อร์อีกฝั่งหนึ่ง ทุกคนนั่งล้อมโต๊ะกินข้าว บรรยากาศแลดูอบอุ่นยิ่งอวี๋หว่านหนิงจ้องมองหลินซวงเอ๋อร์ พลางถามด้วยความห่วงใย “แม่นางดูคล้ายซูบผอมไปมาก คราวก่อนที่พบเจ้า ยังเห็นสีหน้าเปล่งปลั่ง ดวงตาเป็นประกาย แต่วันนี้ไฉนจึงดูซีดเซียวนัก?”เมื่อกล่าวจบ ทั้งไป๋อวี้ถังและฮุ่ยอี๋ต่างมองหน้าหลินซวงเอ๋อร์พร้อมกันหลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “สุขภาพไม่สู้ดี ล้มป่วยเล็กน้อยน่ะเจ้าค่ะ”อวี๋หว่านหนิงมองด้วยความปวดใจ “น่าสงสารเสียจริง ครอบครัวมิได้ดูแลเจ้าหรอกหรือ?”หลินซ

อวี๋หว่านหนิงถลึงตาใส่หญิงชรา พลางกล่าว “เพียงแค่ยาขวดเดียว ไม่เป็นไรหรอก ข้ากับแม่นางผู้นี้ถูกชะตากันนัก หากช่วยให้นางสุขภาพดีขึ้นได้ ก็นับว่าได้ตอบแทนบุญคุณของนาง”น่าอยู่หรอกที่หญิงชราจะตื่นเต้นเพราะยาชนิดนี้หายากนัก แก้ได้สารพัดพิษ รักษาได้ทุกโรค ทั่วทั้งวังเป่ยหรงมีเพียงขวดเดียวเท่านั้นเนื่องจากอวี๋หว่านหนิงมีสุขภาพอ่อนแอ ฮ่องเต้เป่ยหรงจึงให้นางพกติดตัวไว้ แต่นางกลับมอบให้หลินซวงเอ๋อร์อย่างง่ายดายหลินซวงเอ๋อร์เห็นหญิงชราตื่นเต้นเช่นนี้ จึงไม่ได้เอื้อมมือไปรับ พลางกล่าว “ฮูหยินอย่าได้เกรงใจ เพียงแค่ป่วยเล็กน้อย หมอได้จัดยาให้ข้าแล้ว พักฟื้นสักหลายวันก็คงดีขึ้น”อวี๋หว่านหนิงกลับยืนกรานจะมอบยาให้นางให้ได้ พลางกล่าว “ยาที่หมอจัดให้หากได้ผลจริง เจ้าคงไม่มีใบหน้าที่ซีดเซียวเช่นนี้ ยาตัวนี้ล้ำเลิศนัก เหมาะกับการปรับสมดุลทั้งกายและใจ เจ้ารับไว้ก่อน ในวัง...บ้านข้ายังมีอีกหลายขวด”หลินซวงเอ๋อร์ยากจะปฏิเสธได้ จึงจำต้องรับไว้บนโต๊ะกินข้าว ทุกคนพูดคุยสนทนาอยู่นาน เมื่อเห็นว่าใกล้ค่ำมากแล้ว อวี๋หว่านหนิงจึงไม่คิดรั้งตัวไว้อีกก่อนจากลา หลินซวงเอ๋อร์และฮุ่ยอี๋เดินนำหน้า โดยมีไป๋อวี

ไป๋อวี้ถังนับว่าโชคดี โคมไฟกระต่ายน้อยนี้ดูเป็นงานที่ประณีต คนขายยังมอบให้โดยไม่คิดเงินหลินซวงเอ๋อร์คิดในใจ อาจเพราะโคมไฟของฮุ่ยอี๋มีราคาแพง เถ้าแก่จึงแถมให้อีกหนึ่งโคมก็เป็นได้เมื่อคิดได้ดังนี้ หลินซวงเอ๋อร์จึงยอมรับมานางถือไว้ในมือ รู้สึกพอใจยิ่ง คิดว่าจะนำกลับไปแขวนไว้ในห้องเล็กของเหมาเหมากับหรงหรง น่าจะเหมาะสมที่สุดในขณะที่ฮุ่ยอี๋รู้สึกไม่ชอบมาพากลไป๋อวี้ถังทำเช่นนี้ต้องการสิ่งใดกันแน่?หรือว่า...ฮุ่ยอี๋คล้ายกับคาดเดาได้บางอย่างฉวยโอกาสที่หลินซวงเอ๋อร์ไม่ทันสังเกต นางแสร้งเดินช้าลง ไปอยู่ด้านหลังกับไป๋อวี้ถัง“คนแซ่ไป๋ เจ้าหวังสิ่งใดกันแน่” ฮุ่ยอี๋ลดเสียงลงถามเขาไป๋อวี้ถังใช้สายตาประหลาดใจมองดูนาง“องค์หญิงกล่าวหนักไปแล้ว ข้าน้อยจะหวังอะไรได้”ฮุ่ยอี๋กล่าวตอบ “อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย ข้าเห็นสายตาที่เจ้ามองดูซวงเอ๋อร์ไม่ปกติ เจ้าคงไม่ได้ชอบนางเข้าหรอกนะ”ไป๋อวี้ถังแอบสะดุ้งในใจแต่ยังแสร้งทำเป็นยิ้มใจเย็น พลางกล่าว “องค์หญิงล้อเล่นไปแล้ว ข้าจะชอบแม่นางซวงเอ๋อร์ได้อย่างไร”ฮุ่ยอี๋หรี่ตาเล็กน้อย พลางกล่าว “ยังจะแก้ตัวอีก หากไม่ชอบซวงเอ๋อร์จริง ไยจึงต้องตั้งใจเลือก

ที่สำคัญ ตำแหน่งของชั้นวางหนังสือก็ดูแปลกประหลาดยิ่งเยี่ยเป่ยเฉิงกวาดสายตาไปทั่วห้อง สุดท้ายก็ไปตกที่แจกันใบหนึ่งเขาจำได้ว่าปกติไป๋อวี้ถังไม่ใช่คนมีอารมณ์สุนทรีย์อะไรนัก แล้วเหตุใดจึงมีแจกันลวดลายเลอะเทอะมาวางอยู่ในห้องนี้?ซึ่งไม่เพียงแลดูน่าเกลียด ยังไม่เข้ากับบรรยากาศในห้องเป็นอย่างมากด้วยเมื่อนึกถึงตรงนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงแทบไม่คิดอะไร เดินไปจะหยิบแจกันขึ้นมา แต่ปรากฏว่ามันถูกทำให้ติดแน่นอยู่กับโต๊ะไว้ เยี่ยเป่ยเฉิงคิ้วกระตุกเล็กน้อย พลางหมุนตัวแจกันเบาๆ ฉับพลันก็ได้ยินเสียง ‘แกร่ก’ คล้ายมีกลไกบางอย่างได้ถูกเขาสัมผัสเข้าถัดจากนั้น เขาจึงเห็นโต๊ะเบื้องหน้าถูกแบ่งแยกเป็นสอง ตรงกลางแยกออกเป็นช่องโหว่รอยแยกนั้นค่อยๆ กว้างขึ้น จวบจนมีประตูลับบานหนึ่งปรากฏต่อหน้าเยี่ยเป่ยเฉิงเยี่ยเป่ยเฉิงเหยียดริมฝีปาก “อ้อ ที่แท้ยังมีกลไกอื่น หรือว่า จะมีความลับที่ซ่อนเร้นอยู่ข้างใน?”และโดยไม่ต้องใช้ความคิด เขารีบผลักประตูลับทันทีด้านในประตูนั้น คล้ายเป็นห้องใหม่อีกห้องหนึ่ง เป็งห้องที่ไม่กว้างมาก เพียงวางโต๊ะหนังสือหนึ่งตัวและเตียงนอนอีกหนึ่งหลัง นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีสิ่งของอื่นอีกเยี่

“คืนนั้น ข้าทะเลาะกับเขารุนแรง หลังจากสงบสติลง ข้าก็รู้สึกตกใจมาก”“ข้าไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร ทั้งหมดนี้ไม่เหมือนข้าเลย แต่ข้ากลับควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อยามเผชิญหน้ากับเจียงหว่าน ข้าถึงขั้นเกิดความริษยาขึ้นในใจ หรือแม้แต่...คิดอยากจะฆ่านางเสีย”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ร่างกายนางก็เริ่มสั่นระริก“แต่หลังจากสงบสติ ข้าก็รู้สึกกลัวมาก”“ฮุ่ยอี๋ เหตุใดข้าจึงกลายเป็นคนเลวร้ายเช่นนี้ ข้าควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้เลย” นางมองดูนิ้วมือที่สั่นระริกของตน กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เคราะห์ดี ข้ายังไม่ได้ทำการใดบุ่มบ่าม”ฮุ่ยอี๋กล่าวด้วยความเห็นใจ “ซวงเอ๋อร์ เจ้าเพียงแต่เครียดเกินไปเท่านั้น สมควรออกมาเดินเล่นให้บ่อยขึ้น เมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไม่ต้องอัดอั้นตันใจอีก”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “ใช่ ข้าก็คิดเช่นนั้น วันนี้เมื่อได้ออกมา ข้ารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาก”ฮุ่ยอี๋กล่าว “เช่นนั้นเจ้ายังโกรธเขาอีกหรือไม่?”หลินซวงเอ๋อร์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง พลางส่ายหน้าและกล่าวยิ้มๆ “ไม่โกรธแล้ว ท่านอ๋องรับปากข้า ว่าวันนี้จะส่งตัวเจียงหว่านกลับไป เขาตามใจข้าเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีเหตุผลจะอาละวาดอีก”ฮุ่ยอี๋กล่าวปลอบใจ “เ