Semua Bab ทาสสาวพราวพิลาส: Bab 571 - Bab 580

หลินซวงเอ๋อร์มองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ ทว่าก็อดถามเขาด้วยตัวเองขึ้นมาไม่ได้ว่า “ท่านพี่รู้เรื่องที่ข้าแท้งนานแล้วใช่หรือไม่…”เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ครู่ใหญ่ๆ ถึงได้พยักหน้าเบาๆ “ซวงเอ๋อร์ หมอหลวงบอกแล้ว ขอแค่รักษาดูแลตัวเองให้ดี วันหน้าอาจจะยังมีลูกได้…”หลินซวงเอ๋อร์หลับตาลง ก่อนลืมตาขึ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย “เช่นนั้นท่านรู้หรือไม่ ความจริงเจียงหว่านตรวจข้าว่าท้องได้นานแล้ว แต่นางกลับปิดบังไม่รายงาน ให้ยาข้าดื่มทุกวันสุดท้ายก็ทำร้ายข้าจนแท้งลูก ท่านพี่ยังคงเลือกที่จะปกป้องนางอยู่หรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจนใจเล็กน้อย เขารู้ว่าคนที่เป็นโรคซึมเศร้ามักจะคิดไปเรื่อยเปื่อย กระทั่งแยกไม่ออกว่าไหนความจริงไหนลวงตา เขาคิดว่า ซวงเอ๋อร์ของเขาต้องคิดมากเกินไปแล้วแน่ ถึงได้คิดจนดูผิดปกติเล็กน้อยเขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่สามารถไปกระตุ้นได้ จึงแกล้งทำเป็นไม่กล้าคุยเสียงดังใส่นาง ได้แค่คุยกับนางด้วยเสียงอ่อนโยน “ซวงเอ๋อร์ จะฆ่าคนต้องมีหลักฐาน เจียงหว่านไม่ได้มีความกล้าไปทำร้ายเจ้าหรอก เป็นเจ้าที่คิดมากเกินไป…”“ท่านก็ยังไม่เชื่อข้า…”หลินซวงเอ๋อร์ใหล้จะแตกสลายไม่มีใครยอมเชื่อนาง ทว่านางเชื่

จู่ๆ หลินซวงเอ๋อร์ก็นิ่งไป ทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงกระวนกระวายใจเล็กน้อยเขารีบอธิบาย “ซวงเอ๋อร์ หาใช่พี่ไม่เชื่อเจ้า เพียงแต่ตอนนี้เจ้ายังป่วยอยู่ ทุกอย่างรอหลังจากที่เจ้าหายแล้ว ค่อยอธิบาย…”หลินซวงเอ๋อร์กล่าว“ท่านอ๋องจะเชื่อก็เชื่อเถิด ไม่เชื่อก็ช่าง”เยี่ยเป่ยเฉิงตกใจนางโกรธแล้วจริงๆ แม้แต่คำว่าท่านพี่ก็ไม่เรียกแล้ว“ซวงเอ๋อร์…”หลินซวงเอ๋อร์ไม่สนใจเขาอีก นางลุกขึ้นเดินไปทางเตียงนอน แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้เขาจากนั้นเยี่ยเป่ยเฉิงก็ตามาเลิกผ้าห่มขึ้นและซุกตัวลงนอนบนเตียงสองสามวันนี้เอาแต่คำนึงถึงนางป่วย เขาจึงแทบอยู่เป็นเพื่อนนางในจวนทุกวัน ตกเย็นก็มักจะกอดกันนอนทว่าคืนนี้ หลินซวงเอ๋อร์ไม่ให้เขากอด แม้แต่แตะนิดหน่อยก็ไม่ให้เยี่ยเป่ยเฉิงถอนหายใจ และทำได้เพียงเก็บมือกลับมาไว้เหมือนเดิมเขารู้ว่าตอนนี้นางยังโกรธอยู่ คิดว่ารอนางหายโมโหแล้วค่อยง้อนางอย่างไรเสีย คำพังเพยกล่าวไว้ว่าสามีภรรยาทะเลาะกัน ไม่นานก็คืนดีกัน ยิ่งไปกว่านั้น ซวงเอ๋อร์ของเขาอารมณ์ดีมากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่มีทางไม่สนเขาตลอดไปแน่นอนแต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือ เมื่อถึงวันรุ่งขึ้น ความโกรธของหลินซวงเอ๋อร์

“พี่ไป๋ ท่านมาอยู่นี่ได้อย่างไร?” ชั่ววินาทีที่เห็นไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์ตะลึงงันทันใดไป๋อวี้ถังเอ่ย “ช่างบังเอิญเสียจริง เจอแม่นางซวงเอ๋อร์อีกแล้ว”หางตาหางคิ้วยกโค้งตามรอยยิ้ม ทำเอาใครเห็นล้วนรู้สึกราวกับกำลังอาบน้ำท่ามกลางวสันตฤดูหลินซวงเอ๋อร์กล่าว “ช่างบังเอิญจริงๆ องค์หญิงเองก็อยู่ด้วย” พูดไปพลางหันหลังมาดหมายตามหาองค์หญิง ทว่ากลับถูกเอาออกแรงรั้งเอวไว้ ทำเอานางตกอยู่ในอ้อมกอดเขาทันใด“ซวงเอ๋อร์ ระวัง”สิ้นเสียง ผู้คนบนถนนเริ่มถาโถมเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง ที่แท้ก็เพราะด้านหน้าก็มีนักแสดงความสามารถเปิดหมวกแสดงฝีมืออยู่นั่นเอง เสียงเคาะฆ้องดังสนั่น เมื่อนักแสดงความสามารถกู่ร้องลั่น ฝูงชนพลันกระหน่ำไปเบื้องหน้าทันทีฮุ่ยอี๋ถูกฝูงชนเบียดเสียดพาไปข้างหน้า ลากยาวห่างจากหลินซวงเอ๋อร์ไประยะหนึ่งทีเดียวหลินซวงเอ๋อร์ถูกไป๋อวี้ถังกักไว้ในอ้อมแขน ขยับตัวไม่ได้อยู่ครู่หนึ่งไม่รู้ว่าใครรีบร้อนนักหนา ถึงชนไป๋อวี้ถังเต็มแรง ทำเอาเขากระเด็นมาข้างหน้า ระยะห่างของทั้งสองขยับใกล้ขึ้นอีกขั้นคนในอ้อมแขนอ่อนนุ่มดุจไร้กระดูก ครั้นไป๋อวี้ถังผลุบตามองลงก็เห็นเข้ากับขนตาแพงอนยาวของ

สายตาถูกฮุ่ยอี๋ขวางไว้ได้อย่างชาญฉลาด ไป๋อวี้ถังไม่เห็นใบหน้าหลินซวงเอ๋อร์ ทำได้เพียงละสายตาไปอย่างผิดหวังทั้งสามเดินไปข้างหน้าต่ออาจเป็นเพราะไม่ได้ออกวังมานาน ฮุ่ยอี๋ถึงรู้สึกเก็บกด เห็นอะไรดูแปลกตาน่าสนุก ก็อดใจพุ่งไปดูไปจับเสียมิได้ครานี้ นางเตรียมเงินมาเพียงพอ ยามเห็นอะไรน่าสนุกหรือสวยงาม ก็ต้องซื้อติดมือไปสองชิ้น ชิ้นหนึ่งให้ตนเอง อีกชิ้นเอาให้ซวงเอ๋อร์ไปอวี้ถังตามหลังทั้งสอง ออกตัวถือของให้ฮุ่ยอี๋ฮุ่ยอี๋เองก็ไม่เกรงใจ ไม่ว่าจะซื้ออะไรล้วนยัดใส่มือไป๋อวี้ถังทั้งหมดไม่นาน ในมือไป๋อวี้ถังก็เต็มไปด้วยสารพัดของเล็กใหญ่ฮุ่ยอี๋ยังไม่พอใจ เทียวเลือกของหน้าร้านต่อเนื่องหลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้ตามติดไป นางเห็นไป๋อวี้ถังถือของเต็มมือ จึงคิดอยากช่วยแบ่งเบาสักส่วนไป๋อวี้ถังเอ่ย “ไม่เป็นไร เรื่องใช้แรงงานเช่นนี้จะให้เจ้าทำได้อย่างไร”หลินซวงเอ๋อร์ตอบ “ไม่เป็นหรอก แต่ก่อนข้าก็ใช้แรงงาน เป็นงานใช้แรงหนักกว่านี้เสียอีก”ไป๋อวี้ถังกล่าว “อย่างไรก็ไม่ได้ อย่างน้อยอยู่ต่อหน้าข้า ข้าไม่มีทางให้เจ้าต้องทำเรื่องแบบนี้แน่”เมื่อได้ยิน หลินซวงเอ๋อร์ชะงักงันเล็กน้อยคำพูดคำจานี้ ฟังดูแล้ว

ทันใดนั้นฝูงชนบนท้องถนนพลันแตกตื่น ขอทานยาจกไม่รักชีวิตกำลังวิ่งพล่านท่ามกลางกลุ่มคน ในมือเขาถือถุงผ้าห่ออันหนึ่งไว้แน่นข้างหลังขอทานยาจก มีหญิงชราคนหนึ่งตามติดไม่หยุด ปากพร่ำตะโกนร้อง “จับหัวขโมยสิ จับเจ้าหัวขโมย”ประชาชนรอบบริเวณไม่กล้ายุ่งเรื่องชาวบ้าน จึงพากันหลีกหนีไปไกลมือเท้าขอทานยากจกว่องไวยิ่ง หญิงชชราที่เรี่ยวแรงไม่พอนั้น ถูกเขาสลัดทิ้งห่างไปไกลอย่างรวดเร็วไป๋อวี้ถังโอบหลินซวงเอ๋อร์ค่อยๆขยับมาข้างกาย ขอทานยาจกพุ่งผ่านทั้งสองดุจลมกรดมองพริบตาเดียวก็รู้แล้วว่าขโมยจนเป็นนิสัย มือเท้าไวว่องดังว่าเมื่อเห็นว่าขอทานกำลังจะวิ่งหนีไปไกล ไป๋อวี้ถังพลันดึงตราหยกตรงเอว ตามติดขอทานนั่นไปทันใดเขาลงมือรวดเร็วเด็ดขาด ตราหยกนั่นประหนึ่งซ่อนเร้นด้วยพลังสายฟ้า ฟาดเข้าต้นขาขอทานอย่างแม่นยำเสียงแผดร้องดังขึ้นในวินาทีต่อมา ขอทานล้มลงบนพื้น ตามด้วยเสียงแตกร้าวของตราหยกขอทานหมดหนทางหยัดกายยืน เขารู้สึกแค่ว่าขาของตนกำลังจะหักหญิงชรากระหืดกระหอบวิ่งตามมา ชิงถุงผ้าห่อของในมือขอทานไป จากนั้นก็เตะเข้าที่ขาสองข้างของขอทาน ปากพลางก่นด่าไปด้วย “ไอ้คนเนรคุณ ฮูหยินของข้าอุตส่าห์เมตตาให้เงิน