บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 551 - บทที่ 560

หลินซวงเอ๋อร์ยิ้มเศร้า “ไม่ผิดเลย แม้แต่เจ้าก็คิดว่าเขารังเกียจข้าเพราะเรื่องนี้ ใช่หรือไม่?”ตงเหมยรีบร้อนอธิบาย “ไม่ใช่นะ ซวงเอ๋อร์...”“ช่างเถิด...” หลินซวงเอ๋อร์หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด พร้อมปลอบใจตนเอง “ไม่อยากให้เขาเสียใจเกินไป ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี แล้ววันหน้า เรายังจะมีลูกได้อีก...”ตงเหมยกล่าวด้วยความเห็นใจ “ใช่ ตอนนี้สำคัญคือต้องพักฟื้นร่างกาย เรื่องอื่นอย่าไปคิดมาก หมอบอกว่าท่านเป็นโรคคิดมากอยู่แล้ว ถ้ายังปล่อยไว้ต่อไป อาจเป็นโรคตรอมใจได้อีก...”หน้าอกเริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง หลินซวงเอ๋อร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น กล่าวต่อตงเหมย “ข้าคิดถึงท่านพี่อีกแล้ว เจ้าไปตามเขากลับมาได้หรือไม่?”ตงเหมยกล่าวตอบ “ได้เจ้าค่ะ บ่าวจะไปตามท่านอ๋องกลับมาเดี๋ยวนี้ มีเขาอยู่เป็นเพื่อน อาการป่วยของท่านคงจะหายเร็วขึ้น...”กล่าวจบ ตงเหมยก็ลุกขึ้นยืน ห่มผ้าให้หลินซวงเอ๋อร์เรียบร้อย ขณะเตรียมจะหันหลังกลับ พลันเห็นนอกเรือนมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นตงเหมยกล่าวด้วยความยินดี “พระชายา ท่านอ๋องกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”ได้ยินคำพูดของตงเหมย ดวงตาที่หมองเศร้าของหลินซวงเอ๋อร์ค่อยเปล่งประกายขึ้นมาบ้างตงเหมยรีบเดินไปเปิ

โม่อวิ๋นเห็นนายหญิงของตนมาถึง สีหน้าก็รีบเปลี่ยนไปทันที รีบยิ้มแย้มแจ่มใสเข้าหา “นายหญิง ทำไมถึงมาด้วยตนเองเจ้าคะ?” พูดพลางยังไม่วายกระทบถึงตงเหมย “นายหญิงมาด้วยตนเองแล้ว เจ้ายังมายืนทำอะไรอีก จะให้นางโมโหหรืออย่างไร?”ตงเหมยกล่าวตอบ “พระชายาล้มป่วย บ่าวเพียงมาขอพบท่านอ๋อง เชิญท่านอ๋องกลับไปดูนางบ้างก็เท่านั้น”กงชิงเยวี่ยกล่าว “ไม่สบายก็ไปเชิญหมอมา เยี่ยเอ๋อร์มีงานรัดตัวมาก ไหนจะมีเวลามาห่วงถึงเรื่องของเรือนหลังอีก”ตงเหมยอดไม่ได้ที่จะเถียงกลับ “แม่นางเจียงก็เชิญหมอได้เช่นกัน ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องมาเฝ้าอยู่นี่...”กงชิงเยวี่ยได้ยินคำโต้เถียง จึงกล่าวด้วยความไม่พอใจ “เจียงหว่านทำเพื่อช่วยลูกข้าจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แล้วเยี่ยเอ๋อร์จะไม่ดูแลนางได้อย่างไร”กล่าวจบ กงชิงเยวี่ยสั่งคนให้ขวางตงเหมยอยู่ด้านนอกไว้ ตนเองเดินเข้าข้างในไป บอกว่าต้องการเยี่ยมเจียงหว่านให้ได้เมื่อกงชิวเยวี่ยจากไปแล้ว โม่อวิ๋นจึงกล่าวด้วยความสะใจ “เห็นหรือยังว่าอยู่ในจวนนี้ พวกเจ้าต่างหากที่เป็นคนนอก”จากนั้น โม่อวิ๋นยังกล่าวประชดตงเหมยต่อ “กลับไปบอกให้นายเจ้าเลิกสำออยได้แล้ว วันนี้ท่านอ๋องไม่ว่างกลับไปแน่ จะ

เยี่ยเป่ยเฉิงระงับความโกรธในใจ และกล่าวต่อเจียงหว่าน “เจ้าต้องการความปลอดภัยอันใดอีก แม้เจ้าจะไม่มีพ่อแม่ แต่ยังมีจวนตระกูลเจียง มีพี่ชายและพี่สะใภ้ พวกเขาก็ดีต่อเจ้ามาก หากยังต้องการความปลอดภัยอีก ข้าสามารถส่งเจ้ากลับจวนได้ ให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ดูแลแทน”ให้เจียงหว่านลำบากเพียงไหน ก็ยังมีญาติพี่น้องที่ห่วงใยนาง แต่ซวงเอ๋อร์กลับไม่มีอะไรเลย มีแต่เขาผู้เป็นสามีเท่านั้น“ถ้าเจ้ายังมาสำออยไม่เลิกอีก ข้าจะให้คนส่งกลับจวนเดี๋ยวนี้” กล่าวจบ เขาไม่คิดต่อความยาวสาวความยืดอีก หันหลังกลับออกไปทันทีเจียงหว่านรู้สึกเจ็บปวดในใจยิ่ง นางกัดริมฝีปาก มองดูแผ่นหลังที่จากไปของเยี่ยเป่ยเฉิง หยาดน้ำตารื้นขึ้น...ตงเหมยกลับจากเรือนตะวันตกมา นำความทั้งหมดไปแจ้งแก่หลินซวงเอ๋อร์เมื่อรู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงคงมาไม่ได้ หลินซวงเอ๋อร์มิได้กล่าวอันใด ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง สายตาเหม่อลอยจับจ้องไปยังม่านคลุมเตียงในยามนี้ ใจนางรู้สึกว่างเปล่า คล้ายถูกสิ่งใดมาคว้านออกไปร่ายกายนางอ่อนแรงลงไปมาก ตงเหมยจึงต้มยามาให้นางดื่มอีกยาขมนัก แต่หลินซวงเอ๋อร์หวังให้สุขภาพดีขึ้น จึงดื่มรวดเดียวจนหมดสิ้นเมื่อเห็นนางกินยาจนหม

โชคดีที่ซวงเอ๋อร์ของเขาเป็นคนอารมณ์ดีมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเจ็บช้ำน้ำใจเพียงไหน แค่เอาใจเล็กน้อยก็จะหายเป็นปกติ“โครม”จู่ๆ เกิดฟ้าแล่บกลางนภา ส่องทั่วแผ่นดินจนเห็นเป็นสีขาวโพลนและตามด้วยสายฝนเทกระหน่ำ กระทบถูกพื้นหินขั้นบันไดเป็นชั้นๆ พลางแตกกระจายดั่งเม็ดไข่มุก เห็นแล้วพาให้หวาดหวั่นใจหลินซวงเอ๋อร์กลัวเสียงฟ้าร้องเป็นอย่างมาก ทันทีที่เกิดเสียงโครมคราม นางก็สะดุ้งสุดแรง พร้อมซุกตัวเข้าในอ้อมแขนของเยี่ยเป่ยเฉิงอีก“ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว เพียงเสียงฟ้าร้องเท่านั้น” เยี่ยเป่ยเฉิงกอดนางแน่น อ้อมกอดเขาทั้งแข็งแรงและอบอุ่น จนทำให้หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกวางใจได้มากขึ้นหลายวันมานี้นางฝันร้ายอยู่ตลอด จนแทบไม่อยากคาดคิด หากไม่มีเยี่ยเป่ยเฉิงอยู่ข้างกาย นางจะผ่านค่ำคืนยาวนานเหล่านี้ได้อย่างไร...ทันใดนั้น ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆ เป็นการมาผิดจังหวะที่ทำลายความสงบในจิตใจของหลินซวงเอ๋อร์ได้อย่างราบคาบ“ท่านอ๋อ รีบไปดูคุณหนูหน่อยเถิดเจ้าค่ะ นางใกล้จะตายแล้ว”ด้านนอกห้อง โม่อวิ๋นยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน ร่ำไห้ปานจะขาดใจเยี่ยเป่ยเฉิงค่อยหลับตาลงช้าๆ คิ้วขมวดมุ่น คล้ายพยายามอดกลั้นต่อเรื่องบ

เจียงหว่านสวมใส่เพียงเสื้อผ้าบางเบา ยืนอยู่กลางสายฝน ปล่อยให้หยาดน้ำกระหน่ำลงสู่ร่างกายไม่ยั้งสภาพนางในยามนี้ สองเท้าเปลือยเปล่า บาดแผลที่ถูกห่อหุ้มไว้เริ่มมีโลหิตซึมออกมารางๆโลหิตสดรวมเข้ากับน้ำฝน ทำให้นางเปียกชุ่มไปเกือบทั่วร่างสีหน้านางซีดเผือด แลดูดั่งผีสาง บอบบางเสียจนหากมีลมพัดมาก็พร้อมจะหอบเอาร่างของนางไปได้เยี่ยเป่ยเฉิงเดินปรี่มายังเบื้องหน้าเจียงหว่าน สองตาดำขลับราวกับเหวลึกที่ไม่เห็นก้นบึ้ง จ้องเขม็งไปยังนาง ประหนึ่งจะอ่านให้ทะลุถึงหัวใจ“เจียงหย่าง เจ้าจะเอาอย่างไรกันแน่” น้ำเสียงเขาแหบต่ำ แฝงด้วยความเย็นชา ไร้ซึ่งความอบอุ่นเจียงหว่านปล่อยให้น้ำตานองหน้า นางพาเอาหัวใจที่แตกสลายค่อยๆ เดินเข้าหาเขา รวมกับต้องการโอบกอดสักครั้งเยี่ยเป่ยเฉิงถอยหลังกรูด ไม่ยอมให้นางมาประชิดตัวเจียงหว่านกัดริมฝีปากมองหน้าเขา พร้อมกล่าวด้วยความน้อยใจ “ข้าก็เป็นสตรีผู้หนึ่ง ไยท่านอ๋องจึงไม่คิดเมตตาบ้าง ซ้ำยังเพิ่งรอดตายมาหมาดๆ ข้ารู้สึกปวดใจนัก ท่านจะอยู่เป็นเพื่อนสักคืนก็ไม่ได้หรือเจ้าคะ? ถือว่าเห็นแก่พ่อข้าก็ได้”“ข้ากลัวเสียงฟ้าร้อง ในคืนที่ท่านพ่อจากไป ก็มีฝนตกหนักดั่งเช่นวันนี้ ท