บทที่ 556

สติสัมปชัญญะค่อยๆ กลับคืนมา หลินซวงเอ๋อร์จึงตระหนักว่าตนมิได้อยู่ในความฝัน

เยี่ยเป่ยเฉิงกลับมาจริงๆ และยามนี้ก็นอนอยู่ข้างกายตนด้วย

หลินซวงเอ๋อร์ขอบตาแดงเรื่อขึ้น ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจถาโถมเข้ามา จนนางต้องรีบยื่นมือออกไปโอบกอดเขาแน่น

เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกถึงความผิดปกติของนาง มือใหญ่จึงจับไหล่นางเอาไว้ ให้นั่งตัวตรงแล้วจ้องมองนางนิ่งๆ เมื่อเห็นนางน้ำตาคลอเบ้า คล้ายมีเรื่องอัดอั้นตันใจ ก็ให้รู้สึกปวดใจยิ่ง

“ซวงเอ๋อร์เป็นอะไร? ผู้ใดรังแกเจ้าอีก”

หลินซวงเอ๋อร์ทำเสียงสูดจมูก พร้อมซุกหน้าลงที่อ้อมอกเขาอีกครั้ง

“เจ้าเป็นอะไรกันแน่” เยี่ยเป่ยเฉิงถามนางด้วยความอดทน

เพราะใบหน้ายังติดกับหน้าอกเขา เสียงที่ออกมาจึงค่อนข้างอู้อี้ “ข้าเสียใจนัก...”

เยี่ยเป่ยเฉิงหางคิ้วกระตุก ยังนึกว่านางโกรธที่ตนไม่มาอยู่เป็นเพื่อนทันเวลา จึงรีบกล่าวขอโทษ “เจ้าโกรธที่หลายวันนี้ข้าละเลยต่อเจ้าใช่หรือไม่?”

หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหน้า

มิใช่รึ?

เยี่ยเป่ยเฉิงถามต่ออีก “ถ้าเช่นนั้นคือโกรธที่ข้าดุเจ้า?”

หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหน้าอีก

ยังไม่ใช่อีก?

แม้จะไม่ใช่สาเหตุเหล่านี้ เยี่ยเป่ยเฉิงก็ยังอธิบายกับนางด้วยความอดทน “ซวงเ