บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 531 - บทที่ 540

น้ำร้อนถูกเทลงอ่างรวดเร็วจนเต็ม หลินซวงเอ๋อร์ช่วยฮุ่ยอี๋ถอดเอาเสื้อผ้าตัวหนาออกไป พร้อมประคองนางแช่ไปในอ่างอาบน้ำรูปร่างฮุ่ยอี๋สูงกว่าหลินซวงเอ๋อร์ครึ่งศีรษะ น้ำหนักเดิมทีก็มากกว่าอยู่แล้ว แต่ระยะนี้เพราะนางไม่ค่อยได้กินอาหารจึงทำให้ซูบผอมลงมาก จนในที่สุดยังผอมกว่าหลินซวงเอ๋อร์เสียอีกหลังจากถอดเสื้อผ้าแต่ละชั้นออก ฮุ่ยอี๋จึงเห็นทั่วร่างกายเต็มไปด้วยผื่นแดง จนเกิดความรู้สึกเย็นวาบจากปลายเท้าจนขึ้นถึงศีรษะ“ซวงเอ๋อร์ ข้ากำลังจะตายใช่หรือไม่?”ฮุ่ยอี๋นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ ซึ่งบัดนี้น้ำร้อนปริ่มมาถึงคอหอย ทันทีที่ร่างกายจุ่มลงไป รู้สึกคล้ายมีแมลงนับไม่ถ้วนมากัดแทะร่างอยู่หลินซวงเอ๋อร์กล่าวปลอบใจ “องค์หญิงอย่าได้หวาดกลัว นี่เป็นเพียงอาการของโรคในระยะเริ่มต้น ยังพอมีทางรักษาได้”ฮุ่ยอี๋สูดจมูกจนรู้สึกแสบ พลางถามด้วยความเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “จริงหรือ? แต่เห็นคนอื่นบอกว่า โรคระบาดครั้งนี้รุนแรงนัก ถ้าผื่นแดงเป็นหนองแล้วแตกเมื่อใด ผิวก็จะเริ่มอักเสบ พออักเสบก็จะมีไข้ขึ้นสูง หลังจากนั้นก็คืออวัยวะภายในถูกกัดกินจนตายไป..”เสียงของฮุ่ยอี๋ค่อยๆ เบาลง ร่างกายเริ่มสั่นเทา “ซวงเอ๋อร์ หลายว

หลินซวงเอ๋อร์นำน้ำที่มีหยดโลหิตของตนไปให้ฮุ่ยอี๋ดื่มฮุ่ยอี๋นึกว่าเป็นน้ำธรรมดา จึงไม่ได้ผิดสังเกต ดื่มจนหมดถึงรู้สึกว่ามีกลิ่นแปลกๆ ไม่คุ้นชิน“ซวงเอ๋อร์ น้ำนี้ไฉนจึงมีกลิ่นแปลก? ดื่มแล้วคล้ายกับมีกลิ่นคาวเลือด”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “องค์หญิงคิดมากไปแล้ว เพราะประสาทสัมผัสขององค์หญิงมีปัญหาต่างหาก รออีกสักพักก็คงจะดีขึ้น”“จริงรึ?” ฮุ่ยอี๋แอบมุ่ยปากเล็กน้อย แต่ก็เชื่อคำพูดของหลินซวงเอ๋อร์หลินซวงเอ๋อร์กล่าวต่อ “ตอนนี้องค์หญิงเชิญพักผ่อนได้ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเอง เชื่อว่าคงไม่ฝันร้ายอีก”ฮุ่ยอี๋ว่านอนสอนง่าย พร้อมเอนกายลงบนเตียง สองตาทรงเมล็ดซิ่งจ้องมองหลินซวงเอ๋อร์เขม็ง“แต่เจ้าก็ไม่ต้องกลัว ถ้าทั่วป๋าจิ่นกล้ามาแตะต้องเจ้า ต่อให้แลกด้วยชีวิต ข้าก็จะปกป้องเจ้าเอง”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “ข้าไม่กลัวหรอก สิ่งสำคัญตอนนี้ คือเจ้ารีบหายไวๆ ก็พอ”เมื่อได้ยินดังนี้ ฮุ่ยอี๋ก็รู้สึกท้อใจ “แต่ข้าป่วยเป็นโรคระบาด ใครๆ ก็ว่าหมดทางรักษา...”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “ก็ไม่แน่นัก อาจมีทางรักษาก็เป็นได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์”นางไม่กล้ารับรองว่าเลือดของตนจะรักษาฮุ่ยอี๋ได้จริงหรื

เมื่อรู้ว่ายาที่ตัวเองจัดใช้ได้ผล เจียงหว่านรีบนำข่าวนี้บอกแก่เยี่ยเป่ยเฉิงทันที“ท่านอ๋องในที่สุดข้าก็จัดยาดีที่รักษาโรคระบาดออกมาได้แล้ว!”นางตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด ตื่นเต้นจนโถมเข้าไปในอ้อมแขนเยี่ยเป่ยเฉิงครั้นได้ยินข่าวนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงอึ้งไปก่อน จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา และผลักนางออกไปทันทีเจียงหว่านถูกผลักจนรนถอยหลังไปสองสามก้าว ท่าทางนางแข็งทื่อเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยความอาย “ขอโทษด้วย ข้าตื่นเต้นเกินไปหน่อย จึงลืมตัวไปชั่วขณะ”เยี่ยเป่ยเฉิงปัดชายผ้าตรงที่นางสัมผัส สีหน้ารังเกียจแวบผ่านขึ้นมาบนใบหน้า ก่อนกล่าวด้วยความราบเรียบ “รีบเข้าเรื่อง!”เจียงหว่านกล่าว “ข้าจัดยารักษาโรคระบาดออกมาได้แล้ว ตอนนี้มีทางช่วยพวกชาวบ้านแล้ว!”สำหรับคำพูดของเจียงหว่าน เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ตื่นเต้นเลยสักนิดอย่างไรเสีย หลายครั้งก่อนหน้า นางก็ทำให้เขาผิดหวังมากเกินไป เขาจึงส่งคนเดินทางไกลไปเชิญเสิ่นป๋อเหลียงจากแคว้นหลิวมานานแล้วเพียงแต่ แคว้นหลิวค่อนข้างไกล ห่างจากเมืองหลวงพันลี้ การเดินทางไปกลับจึงเสียเวลาไปมากเมื่อได้ยินว่าเจียงหว่านจัดยารักษาออกมาได้แล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงจึงมีท่าทางเชื่อครึ่งไ

“ซวงเอ๋อร์…ซวงเอ๋อร์เจ้ารีบมาดูเร็ว ผื่นแดงบนตัวข้าหายไปหมดแล้วใช่ไหม?”หลินซวงเอ๋อร์รีบเดินไปอยู่ข้างๆ ฮุ่ยอี๋ แล้วเลิกเสื้อของนางขึ้น พบว่าผื่นแดงบนตัวนาวหายไปหมดแล้วจริงๆ หลินซวงเอ๋อร์อดดีใจไม่ได้ รีบให้จื่อหลันไปเชิญหมอหลวงมาไม่นานจื่อหลันก็พาหมอหลวงมา หมอหลวงยืนลังเลอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้ามาหลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่หน้าประตูคุยกับหมอหลวง “หากท่านหมอกลัว ก็ตรวจอยู่ที่หน้าประตูก็ได้”หมอหลวงซาบซึ้งอย่างมาก และตั้งใจจะตรวจฮุ่ยอี๋อยู่ตรงหน้าประตูจริงหลินซวงเอ๋อร์แง้มประตูออก พอให้ฮุ่ยอี๋ยื่นมือออกมาได้พอดีหมอหลวงเห็นผื่นแดงบนแขนนางหายไปหมดแล้ว ก็อดตกใจไม่ได้หลังจากที่เขาตรวจอย่างละเอียดแล้ว ก็พูดไม่ออกอยู่นานด้วยอารามตกตะลึง“นี่…นี่มันมหัศจรรย์นัก…”ใจฮุ่ยอี๋บีบแน่น รีบสอบถาม “เป็นอย่างไร? เจ้ารีบว่ามาสิ!”หมอหลวงพูดจาสะเปะสะปะด้วยความตื่นเต้น “ไม่คิดเลยว่าอาการขององค์หญิงจะดีขึ้นอย่างน่าประหลาด…กระหม่อมจะไปกราบทูลฝ่าบาทและพระสนมเดี๋ยวนี้พะย่ะค่ะ…”ฮุ่ยอี๋เหม่อลอยอยู่เนิ่นนาน จวบจนหลินซวงเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างเรียกนาง ฮุ่ยอี๋ถึงได้สติกลับมา“ซวงเอ๋อร์…ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใ

เจียงหว่านตามเยี่ยเป่ยเฉิงเข้าวังไปด้วย นางอยากรู้ โรคระบาดที่แม้แต่นางยังรักษาไม่หาย ยังมีใครเก่งกว่านางอีก!ไม่นานทั้งสองก็มาถึงวัง ณ เวลานี้ประตูใหญ่ตำหนักหลวนเฟิ่งปิดสนิท หมอหลวงในวังเดินตามกันออกมาจากข้างในทีละคนฮ่องเต้โยกย้ายหมอหลวงในวังทุกคนมาตรวจชีพจรให้ฮุ่ยอี๋ หลังได้เสียงตอบกลับเป็นคำเดียวกัน ฮ่องเต้ก็ด,่งใจในที่สุดทุกคนต่างใคร่รู้ โรคระบาดของฮุ่ยอี๋ดีขึ้นได้อย่างไร ฮุ่ยอี๋บอกแค่เพียงว่าหลินซวงเอ๋อร์หาท่านหมออวิ๋นโหยวจากนอกวังมาและให้ยาแก่นาง ผื่นแดงบนตัวนางก็หายไปหมดอย่างน่าอัศจรรย์ฮุ่ยอี๋ว่าด้วยท่าทางจริงจัง แม้ทุกคนจะสงสัย กระนั้นก็ไม่ถามอะไรมากอีก อย่างไรเสีย เรื่องเร่งด่วนตอนนี้คือกำจัดโรคระบาดนี้ให้สิ้น ในเวลานี้เอง มีขันทีมาแจ้งว่า เยี่ยเป่ยเฉิงมารอเข้าเฝ้าอยู่นอกตำหนักฮ่องเต้มีสีหน้าไม่พอใจข่าวผู้ป่วยแตกตื่นแพร่มาถึงหูทั่วป๋าจิ่นนานแล้ว ทั่วป๋าจิ่นจึงใช้โอกาสนี้ร่วมมือกับเหล่าขุนนางตำหนิเยี่ยเป่ยเฉิงอย่างหนักต่อหน้าฝ่าบาทเยี่ยเป่ยเฉิงเคลื่อนย้ายผู้ติดเชื้อโดยไม่ได้รับอนุญาต และเกือบจะปล่อยให้ผู้ติดเชื้อหลบหนี ทำให้ผู้คนในเมืองฉางอานตกอยู่ในอันตราย! เหตุ