All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 561 - Chapter 570

และเจียงหว่านในเวลานั้น นิสัยเป็นคนเก็บตัว ไม่ชอบพูดจากับใคร จึงไม่อาจเทียบเท่าเจียงหลิงได้ แม้แต่พี่ชายของพวกนาง ก็ยังรักแต่เจียงหลิงมากกว่า ไม่ใคร่สนใจเจียงหว่านเท่าใดนักและทั่วทั้งตระกูลเจียง มีเพียงเจียงหลิงที่รักเจียงหว่านเป็นอย่างมากตอนนั้นโม่อวิ๋นเพิ่งมาอยู่ในจวน อายุราวเจ็ดแปดขวบ และนางก็คอยรับใช้เจียงหลิงเจียงหลิงดีต่อนางมาก ไม่เคยดุด่าเฆี่ยนตี เจ็บไข้ได้ป่วยก็เชิญหมอมาดู ช่วงเวลาที่อยู่กับเจียงหลิง เป็นชีวิตที่โม่อวิ๋นรู้สึกว่ามีความสุขเป็นอย่างมากเสียดายคนดีมักอายุสั้น เกิดอุบัติเหตุคร่าชีวิตของเจียงหลิงไปแปดปีก่อน ค่ำคืนที่มีหิมะตกหนัก คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเจียงพลัดตกบึงน้ำแข็งจนเสียชีวิตไป ทุกคนในบ้านต่างเศร้าโศกเป็นอย่างมากโม่อวิ๋นยังจดจำวันนั้นได้ดี ผู้คนในตระกูลเจียงต่างพากันร้องไห้ระงม มีเพียงเจียงหว่านที่นิ่งเฉย น้ำตาไม่มีสักหยด สองตาจ้องเขม็งไปยังป้ายชื่อของเจียงหลิงที่อยู่ในงานศพโม่อวิ๋นคิดเพียงว่านางคงเสียใจมาก จึงไม่ได้ใส่ใจนักและนับแต่นั้นมา ตระกูลเจียงก็ไม่มีทายาทอีก เจียงหว่านจึงกลายเป็นคุณหนูใหญ่ไปโดยปริยาย และโม่อวิ๋นก็ถูกส่งตัวไปรับใช้เจียงหว่

เยี่ยเป่ยเฉิงไหนเลยจะยอมให้หลินซวงเอ๋อร์นอนในห้องตงเหมยได้ จึงไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น เปิดผ้าที่คลุมถึงศีรษะหลินซวงเอ๋อร์ โน้มตัวลงเพื่อจะอุ้มนางขึ้นมา“ซวงเอ๋อร์อย่าได้โกรธเคือง ข้าจะอุ้มเจ้ากลับไปนอนเดี๋ยวนี้”หลินซวงเอ๋อร์ดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนเขา มือน้อยกำหมัดแน่น ทุบตีเยี่ยเป่ยเฉิงไม่หยุด“ข้าไม่ไป ข้าไม่กลับไปกับท่าน ข้าไม่อยากนอนคนเดียวในห้องนั้นอีก”นางกลัวมาก ตอนนี้รู้สึกกลัวจริงๆระยะหลังมานี้ นางเริ่มรู้สึกใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คล้ายมีบางอย่างที่แปลกประหลาดอยู่ในห้องนั้น ทุกครั้งเมื่อถึงเวลานอน นางจะรู้สึกหวาดกลัว เกิดความอึดอัดในใจจนแทบหายใจไม่ออกนางแทบจำไม่ได้แล้วว่าได้อดนอนมากี่คืน จนรู้สึกอ่อนเพลียยิ่ง ทุกคืนพอใกล้จะนอนหลับ ก็คล้ายมีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นมาฉุดนางลงสู่เหวลึก ให้นางค่อยๆ ดิ่งลงสู่ฝันร้าย จนยากจะถอนตัวนางรู้สึกเหนื่อยนักนางไม่ต้องการจะฝันร้ายอีก เพียงแค่อยากนอนหลับฝันดีแต่นางก็รู้ ถ้าไปอยู่ในเรือนอวิ๋นซวน นางจะไม่มีทางได้นอนหลับ ไม่เหมือนมาอยู่กับตงเหมย นางค่อยได้นอนอย่างหมดห่วงบ้าง แต่เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ยอมให้นางนอนกับตงเหมย เพียงแค่คำขอเล็กๆ เท่านี

“ท่านพี่ ข้าเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่าสิ่งใดคือความฝัน สิ่งใดคือความจริง เพราะสิ่งที่เห็นเมื่อคืนนี้ เดิมทีอยู่แต่ในความฝัน...”“แต่จู่ๆ กลับปรากฏให้เห็นทั้งที่ข้ายังตื่นอยู่”“ตอนนี้แม้ข้าจะไม่นอน พวกมันก็ยังมารังควานอีก...”“ท่านพี่เจ้าคะ ข้าเคยบอกแล้วว่า ห้องนี้มีสิ่งประหลาดอยู่มากมาย เหตุใดท่านจึงไม่ยอมเชื่อข้า”หลินซวงเอ๋อร์นำความในใจของนางบอกกล่าวให้เยี่ยเป่ยเฉิงได้รับรู้ในที่สุดเขาจึงเริ่มตระหนักถึงความไม่ชอบมาพากลเดิมคิดว่านางเพียงพักผ่อนน้อย จึงชอบคิดฟุ้งซ่าน แต่บัดนี้ดูแล้ว อาการน่าจะหนักหน่วงกว่าที่คิด“ซวงเอ๋อร์อย่าดื้อ ข้าจะตามหมอหลวงมาดูเจ้า เจ้าคงจะล้มป่วย...”เขาไม่กล้ารอช้า รีบสั่งให้เสวียนอู่เข้าวังไปเชิญหมอหลวงผู้หนึ่งมาดูหมอหลวงรีบมาถึงจวนอย่างเร็วเขาตรวจชีพจรให้หลินซวงเอ๋อร์ ไม่นานก็พบสาเหตุแห่งโรคเยี่ยเป่ยเฉิงให้หมอหลวงมาพูดข้างหน้าหมอหลวงกล่าว “ร่างกายพระชายาอ่อนแอยิ่งนัก ดูจากอาการเช่นที่เป็นอยู่ คาดว่าเกิดจากความเครียดสะสม หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะยิ่งหนักหนาสาหัส เกินว่าจะเยียวยาได้...”เยี่ยเป่ยเฉิงไม่อาจระงับความตกใจได้ ดวงตาดำขลับหรี่ลงรวด

หลินซวงเอ๋อร์กำมือแน่นฉับพลัน ในใจเกิดคลื่นโหมกระหน่ำขึ้นมาทันใด“ดังนั้นเจ้าเลยปิดบังข้า?” น้ำเสียงของนางสั่นเบาๆ มือของเจียงหว่านยังคงวุ่นอยู่กับการจัดของ นางจุดเทียนขึ้นหนึ่งเล่ม นำเข็มแต่ละเล่มรนไฟอย่างพิถีพิถัน“ข้าก็คิดเพื่อเจ้า เจ้าร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เกิด เดิมไม่ควรท้องอยู่แล้ว ต่อให้บอกเจ้าแล้วจะอย่างไร? นอกจากดีใจเก้อแล้วเจ้าก็ไม่ได้อะไรสักอย่าง”ท่าทางนางเรียบนิ่ง ราวกับพูดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทว่าหลินซวงเอ๋อร์กลับรู้สึกแสลงหูอย่างมาก“ต่อให้จะดีใจเก้อเจ้าก็ไม่ควรปิดบังข้า! และยิ่งไม่ควรปิดบังท่านอ๋อง!”เจียงหว่านถอนหายใจ พลางกล่าวอย่าวค่อนข้างรู้สึกระอา “น้องซวงเอ๋อร์ พูดตามตรง หาใช่ข้าจงใจปิดบังเจ้า แต่เพราะทารกในท้องเจ้าไม่มั่นคงเจ้าร่างกายเย็นมาตั้งแต่เกิดไม่เหมาะกับการตั้งครรภ์ แม้จะไม่เกิดอุบัติเหตุ เด็กในท้องเจ้าก็ไม่รอดอยู่ดี!”ว่าจบ นางพักไปครู่หนึ่ง พลางกล่าวกับนางด้วยท่าทางเสียใจสุดๆ “เฮ้อ! สูญเสียเด็กคนนั้นไป เกรงว่าวันหน้าคงตั้งครรภ์ไม่ได้ง่ายๆ อีกแล้วกระมัง?”“แต่ว่า ขอแค่เจ้าคิดอยากได้ ก็ดูแลร่างกายให้ดีๆ บางที่…อาจจะตั้งท้องอีกครั้งก็ได้”มือที่ซ่อ

เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว เขาถามหลินซวงเอ๋อร์ว่าเหตุใดถึงได้คิดเช่นนี้หลินซวงเอ๋อร์เลยบอกสิ่งที่ตัวเองเดาให้เยี่ยเป่ยเฉิงฟัง“ท่านพี่เชื่อข้าหรือไม่?” หลินซวงเอ๋อร์จับชายเสื้อของเยี่ยเป่ยเฉิงไว้ ประหนึ่งคว้าที่พึ่งสุดท้ายเอาไว้ตอนนี้ นางมีแค่เขาที่สามารถพึ่งพาได้ หากแม้แต่เขาก็ยังไม่เชื่อนาง นางก็คงจะแตกสลายจนสิ้นเยี่ยเป่ยเฉิงสวดกอดนางไว้ในอ้อมแขน พลางปลอบเสียงเบา “พี่จะไปสืบดู หากนางจะทำร้ายเจ้าจริง พี่ฆ่านางแน่!”ตอนนั้นเจียงหว่านสั่งยาสองชนิดให้หลินซวงเอ๋อร์ อันหนึ่งเป็นยาสมุนไพรใช้ภายใน อีกอันหนึ่งเป็นยาทาที่ใช้ทาแผลภายนอกเยี่ยเป่ยเฉิงเรียกเสวียนอู่เข้ามาในห้อง ให้เขาเอายาสองชนิดนี้ไปหาหมอหลวงในวัง ดูว่าส่วนผสมในนั้นมีผลไม่ดีต่อร่างกายหรือไม่เสวียนอู่ถือยาไว้ในมือ อดถามขึ้นมาไม่ได้ “หากแม่นางเจียงทำจริง ท่านอ๋องจะจัดการอย่างไรขอรับ?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ฆ่านางซะ!”“ขอรับ!” เสวียนอู่ไม่ถามอะไรมากอีก เขาถือยาและตรงออกจากประตูไปทันทีเยี่ยเป่ยเฉิงนั่งลงบนเก้าอี้ บนโต๊ะมีกระดาษแผ่นหนึ่งกางอยู่พอดี บนกระดาษนั้นมีเขียนอยู่ไม่กี่บรรทัดเดิมทีนี่เป็นวันมง