เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 575
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-05 18:00:13บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 576
ฮุ่ยอี๋กล่าวด้วยความเย่อหยิ่ง “รู้แล้วก็ดี!”หลินซวงเอ๋อร์มองไป๋อวี้ถังด้วยวความเห็นใจ ทั้งที่เขาถูกฮุ่ยอี๋พูดฉีกหน้าเช่นนี้ยังไม่สนใจอีกฝ่าย ก็คิดว่าคงตกหลุมรักฮุ่ยอี๋เข้าเต็มเปาแล้วคิดได้ดังนี้ หลินซวงเอ๋อร์พลันรู้สึกว่าเขาน่าสงสาร จึงอดพูดกับฮุ่ยอี๋ไม่ได้ “องค์หญิง เจ้าอย่าพูดกับพี่ไป๋เช่นนี้เลย เขาจะเสียใจเอา”ไป๋อวี้ถัง “?”ฮุ่ยอี๋ยิ้มเอ่ยอย่างใจร้าย ชี้ไปที่จมูกไป๋อวี้ถัง “เขาจะเสียใจอะไรเล่า? เขามันไร้หัวใจ ซวงเอ๋อร์อย่าได้เห็นใจเขา!”หลินซวงเอ๋อร์ถอนหายใจ นางหันกายกลับไปเอ่ยกับไป๋อวี้ถัง “พี่ไป๋ อฃค์หญิงเป็นพวกปากพูดไปเรื่อย แต่ใจหาได้คิดอะไร ท่านอย่าถือสาใส่ใจไปเลย”ไป๋อวี้ถังเอ่ยจริงจัง “แม่นางซวงเอ๋อร์ ข้ามิได้ถือสาใส่ใจ”หลินซวงเอ๋อร์มองเขาด้วยสายตาเห็นใจยิ่งกว่าเดิม นางกดเสียงเบาเอ่ยกับไป๋อวี้ถัง “พี่ไป๋ ข้ารู้ว่าลึกๆท่านเสียใจ อย่างไรเสีย การคิดไปเองฝ่ายเดียวนั้นเจ็บปวดยิ่ง กระนั้นหากอดทนไว้ มันจะผ่านไปได้ในท้ายที่สุด......”ไป๋อวี้ถังขมวดคิ้ว รู้สึกสับสนงุนงงกระนั้นนางกลับพูดถูก การคิดไปเองฝ่ายเดียวนั้นเจ็บปวดเหลือทน และได้ว่าทนแล้วจะผ่านไปได้เสียหมด“พี่ไป๋ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 577
สายตาถูกฮุ่ยอี๋ขวางไว้ได้อย่างชาญฉลาด ไป๋อวี้ถังไม่เห็นใบหน้าหลินซวงเอ๋อร์ ทำได้เพียงละสายตาไปอย่างผิดหวังทั้งสามเดินไปข้างหน้าต่ออาจเป็นเพราะไม่ได้ออกวังมานาน ฮุ่ยอี๋ถึงรู้สึกเก็บกด เห็นอะไรดูแปลกตาน่าสนุก ก็อดใจพุ่งไปดูไปจับเสียมิได้ครานี้ นางเตรียมเงินมาเพียงพอ ยามเห็นอะไรน่าสนุกหรือสวยงาม ก็ต้องซื้อติดมือไปสองชิ้น ชิ้นหนึ่งให้ตนเอง อีกชิ้นเอาให้ซวงเอ๋อร์ไปอวี้ถังตามหลังทั้งสอง ออกตัวถือของให้ฮุ่ยอี๋ฮุ่ยอี๋เองก็ไม่เกรงใจ ไม่ว่าจะซื้ออะไรล้วนยัดใส่มือไป๋อวี้ถังทั้งหมดไม่นาน ในมือไป๋อวี้ถังก็เต็มไปด้วยสารพัดของเล็กใหญ่ฮุ่ยอี๋ยังไม่พอใจ เทียวเลือกของหน้าร้านต่อเนื่องหลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้ตามติดไป นางเห็นไป๋อวี้ถังถือของเต็มมือ จึงคิดอยากช่วยแบ่งเบาสักส่วนไป๋อวี้ถังเอ่ย “ไม่เป็นไร เรื่องใช้แรงงานเช่นนี้จะให้เจ้าทำได้อย่างไร”หลินซวงเอ๋อร์ตอบ “ไม่เป็นหรอก แต่ก่อนข้าก็ใช้แรงงาน เป็นงานใช้แรงหนักกว่านี้เสียอีก”ไป๋อวี้ถังกล่าว “อย่างไรก็ไม่ได้ อย่างน้อยอยู่ต่อหน้าข้า ข้าไม่มีทางให้เจ้าต้องทำเรื่องแบบนี้แน่”เมื่อได้ยิน หลินซวงเอ๋อร์ชะงักงันเล็กน้อยคำพูดคำจานี้ ฟังดูแล้ว
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 578
เยี่ยเป่ยเฉิงคือคนใกล้ชิดที่นางไว้ใจที่สุด ทว่ายามนี้แม้แต่ตัวเขายังไม่ยอมเชื่อ นี่เป็นสิ่งที่นางรับไม่ได้เป็นที่สุดไป๋อวี้ถังอดทนถามต่ออย่างใจเย็น “เรื่องที่พวกเขาไม่เชื่อเจ้าพูดคือเรื่องอันใดหรือ? บอกให้พี่ไป๋ฟังสักหน่อยได้หรือไม่?”หลินซวงเอ๋อร์ก้มหน้า จดจ้องปลายเท้าตน ดึงจมูกครู่หนึ่งก่อนเอ่ย “พวกเขาบอกว่าโรคของข้าจะคลั่งทำร้ายคน ทำร้ายตัวเอง จะแยกไม่ออกระหว่างความจริงและภาพหลอน จะคิดมากเรื่อยเปื่อย......”“แต่ข้าเปล่า! ข้าไม่ได้บ้า และไม่ได้ทำร้ายตัวเอง ยิ่งไม่ได้คิดเรื่อยเปื่อยด้วยซ้ำ......”ประโยคสุดท้าย นางแทบตะโกนออกมา“ข้ารู้......ท่านก็ไม่เชื่อเหมือนกัน” จู่ๆนางพลันเงยหน้ามองไป๋อวี้ถังด้วยความผิดหวัง “แต่ไม่เป็นไร อย่างไรเสียข้าก็ชินแล้ว ถึงอย่างไรหมอหลวงก็บอกว่าข้าทุกข์ใจจนกลายเป็นโรค ใครจะมาเชื่อคำพูดคนป่วยอย่างข้าเล่า?” “ข้าเชื่อ” จู่ๆไป๋อวี้ถังกลับเอ่ยหลินซวงเอ๋อร์ชะงักงัน แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง“แม่นางซวงเอ๋อร์ ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร ข้าเชื่อเจ้าทั้งสิ้น” ไป๋อวี้ถังมองนางด้วยสายตาจริงจังแน่วแน่“เหตุใดเล่า?” หลินซวงเอ๋อร์เริ่มตาแดงไป๋อวี้ถังกล่าง “เพราะดวงตา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 579
ทันใดนั้นฝูงชนบนท้องถนนพลันแตกตื่น ขอทานยาจกไม่รักชีวิตกำลังวิ่งพล่านท่ามกลางกลุ่มคน ในมือเขาถือถุงผ้าห่ออันหนึ่งไว้แน่นข้างหลังขอทานยาจก มีหญิงชราคนหนึ่งตามติดไม่หยุด ปากพร่ำตะโกนร้อง “จับหัวขโมยสิ จับเจ้าหัวขโมย”ประชาชนรอบบริเวณไม่กล้ายุ่งเรื่องชาวบ้าน จึงพากันหลีกหนีไปไกลมือเท้าขอทานยากจกว่องไวยิ่ง หญิงชชราที่เรี่ยวแรงไม่พอนั้น ถูกเขาสลัดทิ้งห่างไปไกลอย่างรวดเร็วไป๋อวี้ถังโอบหลินซวงเอ๋อร์ค่อยๆขยับมาข้างกาย ขอทานยาจกพุ่งผ่านทั้งสองดุจลมกรดมองพริบตาเดียวก็รู้แล้วว่าขโมยจนเป็นนิสัย มือเท้าไวว่องดังว่าเมื่อเห็นว่าขอทานกำลังจะวิ่งหนีไปไกล ไป๋อวี้ถังพลันดึงตราหยกตรงเอว ตามติดขอทานนั่นไปทันใดเขาลงมือรวดเร็วเด็ดขาด ตราหยกนั่นประหนึ่งซ่อนเร้นด้วยพลังสายฟ้า ฟาดเข้าต้นขาขอทานอย่างแม่นยำเสียงแผดร้องดังขึ้นในวินาทีต่อมา ขอทานล้มลงบนพื้น ตามด้วยเสียงแตกร้าวของตราหยกขอทานหมดหนทางหยัดกายยืน เขารู้สึกแค่ว่าขาของตนกำลังจะหักหญิงชรากระหืดกระหอบวิ่งตามมา ชิงถุงผ้าห่อของในมือขอทานไป จากนั้นก็เตะเข้าที่ขาสองข้างของขอทาน ปากพลางก่นด่าไปด้วย “ไอ้คนเนรคุณ ฮูหยินของข้าอุตส่าห์เมตตาให้เงิน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 580
เดิมทีหลินซวงเอ๋อร์อยากปฏิเสธ ทว่าน้ำใจไมตรีนั้นตัดได้ยาก จึงทำได้เพียงตามหญิงชราไปด้วยเท่านั้นทั้งกลุ่มตามหญิงชราเข้าโรงเตี๊ยม มาถึงห้องแสนโอ่อ่าตรงชั้นสองห้องหนึ่ง หญิงชราให้ทั้งกลุ่มคอยอยู่ข้างนอก ส่วนตนเข้าไปรายงานกระทั่งหญิงชราเข้าไปแล้ว ฮุ่ยอี๋จึงเริ่มมีโทสะ “จะมีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าองค์หญิงอย่างข้าอีก?”หลินซวงเอ๋อร์เอ่ย “องค์หญิงอย่าเพิ่งโกรธเกรี้ยว อาจเป็นตระกูลเศรษฐีก็ได้ คอยครู่หนึ่งก็ไม่เป็นไร”ฮุ่ยอี๋เอ่ยอย่างหยิ่งยโส “หากมิมใช่เพราะเห็นแก่เจ้า ข้าไม่ยอมลดตัวเช่นนี้หรอก!”หลินซวงเอ๋อร์หัวเราะ “เอาล่ะเอาล่ะ ศักดิ์ศรีเรามันยิ่งใหญ่เสียจริง”ขณะทั้งสองกำลังคุยกัน ประตูตรงหน้าพลันมีเสียง ‘แกร็ก’ จากการเปิดดังขึ้น หญิงชรายิ้มให้กับทั้งกลุ่ม “ทำเอาทุกท่านคอยเสียเนิ่นนาน ฮูหยินอยู่ข้างในนี้แล้ว เชิญทุกท่านเข้าไปเถิด”สิ้นเสียง ประตูบานใหญ่ตระการตาเปิดออก หญิงชราพาทั้งกลุ่มเดินเข้าไปภายในห้อง อวี๋หว่านหนิงกำลังนั่งบนตั่งเบาะนุ่มครานี้ นางมิได้สวมหมวกหญ้าหรือผ้าปิดหน้า ใบหน้างดงามเกินคนปรากฏต่อเบื้องหน้าธารกำนัล นี่เป็นคราที่สองที่ได้พบนาง หลินซวงเอ๋อร์ยังคงรู้สึกตกต
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 581
อวี๋หว่านหนิงมองหน้าหลินซวงเอ๋อร์ มีความชื่นชอบจนยากจะบรรยายเพียงแต่มาพบนางครั้งนี้ สีหน้าดูคล้ายซีดเซียวไปไม่น้อย ดวงตาก็ไม่ใคร่สดใสดังเช่นเมื่อครั้งแรกพบ แม้แต่เรือนร่างผอมบางของนาง ก็ดูราวซูบผอมไปมากอวี๋หว่านหนิงไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด เห็นแล้วรู้สึกปวดใจยิ่ง ในยามนี้ อาหารขึ้นโต๊ะมาครบแล้ว อวี๋หว่านหนิงจึงเชิญให้ทุกคนนั่งลง ส่วนตัวนางเองยืนขึ้น เดินไปเบื้องหน้าหลินซวงเอ๋อร์ พานางมานั่งด้านข้างตนหลินซวงเอ๋อร์ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด เห็นความอ่อนโยนของอวี๋หว่านหนิงแล้ว รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกไป๋อวี้ถังนั่งข้างหลินซวงเอ๋อร์อีกฝั่งหนึ่ง ทุกคนนั่งล้อมโต๊ะกินข้าว บรรยากาศแลดูอบอุ่นยิ่งอวี๋หว่านหนิงจ้องมองหลินซวงเอ๋อร์ พลางถามด้วยความห่วงใย “แม่นางดูคล้ายซูบผอมไปมาก คราวก่อนที่พบเจ้า ยังเห็นสีหน้าเปล่งปลั่ง ดวงตาเป็นประกาย แต่วันนี้ไฉนจึงดูซีดเซียวนัก?”เมื่อกล่าวจบ ทั้งไป๋อวี้ถังและฮุ่ยอี๋ต่างมองหน้าหลินซวงเอ๋อร์พร้อมกันหลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “สุขภาพไม่สู้ดี ล้มป่วยเล็กน้อยน่ะเจ้าค่ะ”อวี๋หว่านหนิงมองด้วยความปวดใจ “น่าสงสารเสียจริง ครอบครัวมิได้ดูแลเจ้าหรอกหรือ?”หลินซ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 582
ฮุ่ยอี๋เหลือบตามองดูไป๋อวี้ถัง ในใจคล้ายมีม้าเป็นหมื่นตัวกำลังโลดแล่นโจนทะยานเขาน่ะหรือจะมาชอบตน?ฮุ่ยอี๋นึกขำในใจจะเป็นไปได้อย่างไร?ไป๋อวี้ถังเป็นคนใจร้ายนัก ชอบเสแสร้งก็ที่หนึ่ง เขารักแต่ตัวเอง เป็นคนหน้าไหว้หลังหลอกโดยแท้ คนเช่นนี้จะรู้จักชอบผู้อื่นด้วยความจริงใจได้อย่างไรฮุ่ยอี๋แทบไม่กล้าคาดคิด หากไป๋อวี้ถังชอบพอใครสักคนจริงๆ เขาจะมีท่าทีเป็นอย่างไรครั้นเมื่อสบเข้ากับสายตาจับผิดของฮุ่ยอี๋ ไป๋อวี้ถังแสร้งทำเป็นไม่สนใจ พลางยกถ้วยชาขึ้นช้าๆ จิบเบาๆ ไปหนึ่งอึกอวี๋หว่านหนิงมองดูทั้งฮุ่ยอี๋และไป๋อวี้ถัง ในใจรู้ซึ้งถึงเรื่องบางอย่างนางกล่าวยิ้มๆ “เอาเถิดๆ ไม่พูดแล้ว อีกอย่าง แม่นางหลินดูจะร้อนใจมาก”จะไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ร้อนใจได้อย่างไร?เพราะนางถูกจับคู่ผิดไปเสียแล้วเคราะห์ดีที่ไป๋อวี้ถังเปลี่ยนหัวข้อในการสนทนา“ฮูหยินเดินทางมาไกล ถ้าอย่างไรข้าจะจัดหาที่อยู่ให้ ฉางอันคึกคักนัก ท่านน่าจะอยู่ต่อสักหลายวัน”อวี๋หว่านหนิงกล่าวปฏิเสธเนิบๆ “อย่าเลย ข้ามาอยู่หลายวันแล้ว รอสักพักข้าคงต้องกลับบ้าน”เมื่อได้ยินว่านางจะกลับไป หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์ยิ่ง นางมองหน้าอวี๋
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 583
อวี๋หว่านหนิงถลึงตาใส่หญิงชรา พลางกล่าว “เพียงแค่ยาขวดเดียว ไม่เป็นไรหรอก ข้ากับแม่นางผู้นี้ถูกชะตากันนัก หากช่วยให้นางสุขภาพดีขึ้นได้ ก็นับว่าได้ตอบแทนบุญคุณของนาง”น่าอยู่หรอกที่หญิงชราจะตื่นเต้นเพราะยาชนิดนี้หายากนัก แก้ได้สารพัดพิษ รักษาได้ทุกโรค ทั่วทั้งวังเป่ยหรงมีเพียงขวดเดียวเท่านั้นเนื่องจากอวี๋หว่านหนิงมีสุขภาพอ่อนแอ ฮ่องเต้เป่ยหรงจึงให้นางพกติดตัวไว้ แต่นางกลับมอบให้หลินซวงเอ๋อร์อย่างง่ายดายหลินซวงเอ๋อร์เห็นหญิงชราตื่นเต้นเช่นนี้ จึงไม่ได้เอื้อมมือไปรับ พลางกล่าว “ฮูหยินอย่าได้เกรงใจ เพียงแค่ป่วยเล็กน้อย หมอได้จัดยาให้ข้าแล้ว พักฟื้นสักหลายวันก็คงดีขึ้น”อวี๋หว่านหนิงกลับยืนกรานจะมอบยาให้นางให้ได้ พลางกล่าว “ยาที่หมอจัดให้หากได้ผลจริง เจ้าคงไม่มีใบหน้าที่ซีดเซียวเช่นนี้ ยาตัวนี้ล้ำเลิศนัก เหมาะกับการปรับสมดุลทั้งกายและใจ เจ้ารับไว้ก่อน ในวัง...บ้านข้ายังมีอีกหลายขวด”หลินซวงเอ๋อร์ยากจะปฏิเสธได้ จึงจำต้องรับไว้บนโต๊ะกินข้าว ทุกคนพูดคุยสนทนาอยู่นาน เมื่อเห็นว่าใกล้ค่ำมากแล้ว อวี๋หว่านหนิงจึงไม่คิดรั้งตัวไว้อีกก่อนจากลา หลินซวงเอ๋อร์และฮุ่ยอี๋เดินนำหน้า โดยมีไป๋อวี
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
