บทที่ 590

รถม้ามาหยุดที่หน้าจวน

บ่าวรับใช้เลิกผ้าม่านขึ้น ฮุ่ยอี๋และหลินซวงเอ๋อร์ทยอยลงจากรถม้ามา ไป๋อวี้ถังตามหลังมาอีกที

หลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่หน้าจวน มองดูสองคนที่พัวพันอยู่ด้านหน้า สายตาจับจ้องไปยังมือของเจียงหว่านที่จับแขนเสื้อของเยี่ยเป่งเฉิงอยู่ พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาได้สัญญาแล้วว่า จะให้เจียงหว่านจากไปมิใช่รึ?

แล้วนี่เกิดเรื่องอันใดขึ้นอีก หรือว่า เขาเกิดใจอ่อนอีกครั้ง?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลินซวงเอ๋อร์บอกไม่ถูกว่าในใจรู้สึกอย่างไร คล้ายถูกของหนักมากระแทกอย่างแรง หรือไม่ก็มีก้อนหินมากดทับที่หน้าอกพอดี จนนางหายใจไม่ออก

เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของหลินซวงเอ๋อร์ เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปัดมือเจียงหว่านออกไป และกำลังคิดจะอธิบาย สายตาเหลือบไปเห็นไป๋อวี้ถังเดินตามหลังหลินซวงเอ๋อร์มา พลันสีหน้าก็ขรึมลงไปอีก

เขานึกถึงภาพเขียนที่เห็นในห้องลับ แต่ละภาพล้วนวนเวียนอยู่ในสมอง ยิ่งอยากลืมเท่าใด ก็ยิ่งจดจำมากขึ้นเท่านั้น

แต่ละภาพคล้ายมีชีวิตและถูกสลักตราตรึงอยู่ในห้วงคำนึงของเขา เมื่อนึกขึ้นมาครั้งใด ไฟโทสะก็คุขึ้นครานั้น

หางตาเขาเริ่มแดงเรื่อขึ้น ดวงตาดำขลับจ้องมองหลินซวงเอ๋อร์เขม็ง คล้ายต้องการจับพิรุธ